Τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος στο αμερικανικό «ατσάλι». Τρίτη εικοσάδα. Εδώ τα πράγματα «σκοτεινιάζουν», καθώς μπαίνουμε στο tunnel που οδηγεί στις κατακόμβες όπου υπάρχουν οι “Unsung Heroes”. Μπάντες που ανήκουν στο underground και άλλες που αν και κυκλοφόρησαν τις δουλειές τους από μεγαλύτερες εταιρείες δεν έλαβαν την αναγνωρισιμότητα που τους άξιζε. Όπως και να έχει όμως, οι δίσκοι που παρουσιάζονται εδώ είναι όλοι τους εξαιρετικοί και κάποιοι εξ αυτών θα μπορούσαν πολύ άνετα να υπάρχουν στη κατηγορία “The Essentials”, που παρουσιάστηκε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος. (Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και το πρώτο μέρος του αφιερώματος, το “Starter’s pack”)
PART 3: The Unsung Heroes
APOLLO RA – “Ra pariah” (1989): Ένα από τα καλύτερα demos στην ιστορία της σκηνής. Μια πιο «ωμή» έκδοση του CRIMSON GLORY ντεμπούτου, χωρίς την ατμόσφαιρα και το λυρικό ύφος. Μια γκάμα τραγουδιών που λόγω πολλών παραγόντων δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ως κανονικός δίσκος, για να αφήσουν εποχή, αλλά την άφησαν και έτσι. Ειδικά το ομώνυμο έπος και το απαστράπτον “Bane of the black sword”, είναι κορυφαίες συνθέσεις.
ATTACKER – “Giants of Canaan” (2013): O Bobby “Leather Lungs” Lucas, να δικαιολογεί πλήρως το nickname του, σε HELSTAR-ικές ερμηνείες που χαράσσονται στη μνήμη με τη πρώτη ακρόαση. Κιθάρες που «ζωγραφίζουν» σε ανατολίτικο καμβά, ένα πολύ πιο «πολεμοχαρές» “Powerslave”. Το μεγαλείο του “The glen of the ghost” και η αδυναμία να ξεχωρίσεις κάποια από τις υπόλοιπες συνθέσεις.
ATTIKA – “When heroes fall” (1991): Όταν ένας δίσκος ξεκινά με ένα κομμάτι σχεδόν δέκα λεπτών σε διάρκεια (“Filming the tragedy / Silent rage”), και αυτό σου φαίνεται τρίλεπτο, τότε κάτι γίνεται σωστά. Και όταν ακολουθεί το “When heroes fall”, καταλαβαίνεις 100% πια τι συμβαίνει. Cult status, πιο cult και από τις early 80’s ταινίες του Δαλιανίδη. Χυτοσίδηρος μεταμορφωμένος σε νότες. Τέλος.
CAGE – “Hell destroyer” (2007): Μια από τις καλύτερες μπάντες του σύγχρονου U.S metal, χωρίς αμφιβολία, σε ένα συνεχές σφυροκόπημα σε power/speed terrain, με τη δίκαση να παίρνει «φωτιά». Ωδή στη τσιρίδα από έναν άξιο «γιο» του Halford (Sean Peck), ο οποίος δεν διστάζει να αλλάξει τη φωνή του και σε πιο evil, σχεδόν black metal ηχοχρώματα. Μια μίξη “Painkiller” και “Resurrection” μετά από χρήση αναβολικών ουσιών, και δυναμίτες σαν το ομώνυμο super έπος με την trademark αρχή (γονατίζω τώρα), το “Christhammer”, το “Legion of demons”, το “King Diamond” (ακούστε το προσεκτικά, κάτι κρύβει)… Αντρίκιο άκουσμα!
CITIES – “Annihilation absolute” (1986): Το “Annihilation absolute” είναι ο τρόπος εκείνος με τον οποίο μπορείς εύκολα να αποδείξεις ότι τελικά είναι εύκολο να παίξεις τεχνικό u.s power, ακόμη και χωρίς progressive – τεχνικά περάσματα μα και χωρίς υψίφωνο, λυρικό τραγουδιστή. Το δηλώνουν αυτό η εκφραστικότητα του Ron Angell, οι κιθάρες του Steve Mironovich και ο συγχωρεμένος ο AJ Pero των TWISTED SISTER στο «πυροβολικό». One – off αριστούργημα.
CONDITIONED RESPONSE – “In flagrante delecto” (1999): Οι PAVLOV’S DOG από τη Minnesota κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “Conditioned response”, άλλαξαν όνομα, έγιναν CONDITIONED RESPONSE και κυκλοφόρησαν το “Pavlov’s Dog”. Αυτά τα περίεργα συνέβησαν μεταξύ 1995 – 1999, πριν κυκλοφορήσει τούτο δω το θεσπέσιο άλμπουμ. Ένα μείγμα power metal «σκελετού», progressive μυϊκής μάζας και alternative rock δέρματος. Απόλυτα καινοτόμο, ιδιαίτερο μέσα στο μεγαλείο του, με μια μεγάλη φωνή να ανασηκώνει το τριχωτό της κεφαλής με την ανάσα της και μόνο. Και το “Caught”…απλά αριστουργηματικό κομμάτι.
DAMIEN STEELE – “Damien steele” (2005): Τάδε λέγει Κύριος (Geoff Tate), στο κατά “The warning” Ευαγγέλιον. Mark Hopkins. Φωνή από το υπερπέραν, με πολύ ιδιαίτερη χροιά, που ακροβατεί στις ψιλές συχνότητες και θερίζει στις μεσαίες οκτάβες. ΚΙΘΑΡΕΣ. Μια χιονοστιβάδα, ένα τσουνάμι από riffs που δεν αφήνει τίποτα στη θέση του. Ένα άλμπουμ γεμάτο «μεγάλα» hooks και μελωδίες που θα σου καρφωθούν στο μυαλό με τη πρώτη ακρόαση (“Life after life”), λυρικές ιδέες, σκοτεινούς στίχους και ωμή, ειλικρινής επίδειξη δύναμης απευθείας από την Πενσυλβάνια.
DEFYANCE – “Amaranthine” (1996): Από τα πλέον καλά κρυμμένα διαμάντια του αμερικάνικου underground. Το πνευματικό παιδί των “Parallels” και “Transcendence” (σας έκανε «κλικ» η παρομοίωση, παραδεχτείτε το). O Brian Harrington στα φωνητικά που θα μπορούσε να κάνει μεγάλα πράγματα αν δεν «χανόταν» όπως τόσοι και τόσοι συνάδελφοί του. “Without your love”, “Wings of angels”, “Seize the day”, “Voices within”, ένα ονειρικό κουαρτέτο. Progressive; Αυτό; Κάποιο λάθος έχει γίνει εδώ…
DRIVE – “Characters in time” (1988): Houston, Texas. Εγγυημένο αποτέλεσμα. David Taylor, φωνή στεντόρεια. Mercy Valdez και Rick Chavez σε κιθαριστικό ντελίριο. Michael Anthony Guerrero και Valentine San Miguel, ευέλικτο, τεχνικό, ευφάνταστο rhythm section. “Kamikaze”, χτύπημα πρώτο. “Heroes road”, χτύπημα δεύτερο. Στο “Eternal mercenary”, έχεις πέσει ήδη. Απλά, ίσως δεν το ξέρεις ακόμη πως περιμένεις αβοήθητος ένα coup de grâce.
ENCHANTER – “Defenders of the realm demo” (1989): Από το Jackson του Michigan, έρχεται ένα demo – επιτομή του όρου, από τους «πρόγονους» των LONGING PASTS (για όσους πραγματικά «σκάβουν» στο underground). Τα κλισέ του είδους κάνουν μεν παρέλαση, αλλά εσύ θες να τη παρακολουθήσεις σαν τρελός. O Brian David Osborne στα φωνητικά και ο James Shellberg στις κιθάρες να συναγωνίζονται ποιος θα κλέψει τη παράσταση. Demo “must listen”, αν όχι “must have”. Μαζί με το επίσης demo “Time gone past nevermore” (άλλο έπος αυτό), στη συλλογή με το ίδιο όνομα (“Defenders…”) που κυκλοφόρησε το 2008.
ONWARD – “Evermoving” (2001): Καλά κρυμμένο διαμάντι από τα βουνά της Montana. Στη κιθάρα ο Toby Knapp των νεόκοπων NECRYTIS και στη φωνή ο Michael Grant των NEW EDEN και CRESCENT SHIELD, που «έφυγε» άδοξα. Από τους HELSTAR (“The kindness of strangers”) στους JACK STARR’S BURNING STAR (“The last sunset”) και στους JAG PANZER (“Witches winter eternal”, “Storm coming soon”) οι επιρροές κάνουν σωστή δουλειά όταν τις «εκμεταλλεύεται» πολύ, μα πάρα πολύ ταλέντο.
PHARAOH – “The longest night” (2006): Για τον Tim Aymar υπήρξε ζωή και μετά τους CONTROL DENIED. «Έζησε» μετά το “The fragile art of existence” για να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα είχε δώσει στη μουσική αντάμα με τον μακαρίτη Chuck, αν ο μεγάλος μουσικός ζούσε. Οι IRON MAIDEN, σκοτεινοί, χαλύβδινοι, προοδευτικοί, με μια τάση εσωστρέφειας και εσωτερικής αναζήτησης, τραγουδισμένοι από μια φωνή που θύμιζε έντονα σε κάποια σημεία τον Τύραννο (ένας είναι ο Τύραννος). Κάποιες σκόρπιες MEGADETH και KING DIAMOND επιρροές που έχουν το ρόλο του «αλατοπίπερου».
POWERS COURT – “Nine kinds of hell” (2001): Όταν βάζεις στο ίδιο καζάνι τις κιθάρες των ICED EARTH και KING DIAMOND, ένα rhythm section τεχνικό και στη φωνή τη Danie Powers που βάζει κάτω 10 άνδρες με μια ανάσα αλλάζοντας τόνο και χροιά σαν χαμαιλέοντας, παίρνεις ακριβώς αυτή τη ΔΙΣΚΑΡΑ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προσθέτεις και έναν MANILLA ROAD μυστικισμό που κάνει το τελικό κοκτέιλ ακόμη πιο λαχταριστό. Occult κατάθεση ψυχής, σε έναν δίσκο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα πανεπιστήμια, όπως λέει και μια ψυχή που το κατέχει πολύ καλά το άθλημα.
RECON – “Behind enemy lines” (1990): Θα μπορούσες να το πεις και «χαμένο δίσκο των QUEENSRYCHE» και δεν θα είχες άδικο. Συνθέσεις απευθείας βγαλμένες από τη περίοδο 1983 – 1986. Από τους καλύτερους κλώνους που ακούσαμε ποτέ. Κιθάρες που λοξοκοιτούν (και) προς FATES WARNING, φωνητικά που προσκυνούν Tate και Alder. Το dna του “Nightrider” στο “Ancient of days”, του “En force” στο “Choose this day”, το αριστουργηματικό “Dreams” και το σφύριγμα στο “Holy is the Lord”, που δημιουργεί συνειρμούς. Τώρα ξέρεις πως θα ήταν ένας δίσκος της παρέας του DeGarmo, αν αποφάσιζε να παίξει χριστιανικό μέταλλο, πίσω, στις καλές εποχές.
SPIRIT WEB – “Spirit web” (2000): Πολύ δυνατή σύνθεση, με «γερά χαρτιά» του χώρου (Sullivan, Hauffman, Sparedes) τα οποία έχουν βάλει την υπογραφή τους στον ήχο του group (SLAUTER XTROYES, ION VEIN, SYRIS, TYRANT’S REIGN). Υπέρ του δέοντος τεχνικό αποτέλεσμα. Φωνή περίπου ίδια σε χροιά με αυτή του Ray Alder στα νιάτα και στα «ντουζένια» του. To HELSTAR-ish “Seeping shadows”, το έπος της Ανατολής “Osiris be thy judge” και… γενικά όλος ο δίσκος. Μη ψάχνουμε τώρα… «ψύλλους στα άχυρα».
SYRIS – “Unseen forces” (1998): Δύσκολο να διαλέξει κανείς ανάμεσα σε αυτό και στο εξίσου εντυπωσιακό ομώνυμο ντεμπούτο. Προκρίνεται όμως το “Unseen forces”, για έναν και μόνο λόγο: Τέτοια θεϊκά Dickinson-ικά φωνητικά, είχαμε να ακούσουμε από τον καιρό που ο Joe Comeau διέλυε τα μικρόφωνα στο “Master control”. Κατά τα λοιπά, λυρικός, ευθύβολος όσο και προοδευτικός, τεχνικός, σε υψηλά συνθετικά επίπεδα, ο διάδοχος του “Syris” είναι ένας δίσκος που όταν βγήκε, πέρασε στα αζήτητα. Τώρα, οι γνώστες προσκυνούν. Χρόνο τον λένε και ξέρει τη δουλειά του καλά.
TWISTED TOWER DIRE – “Crest of the martyrs” (2003): Οι OMEN του 21ου αιώνα. Εντυπωσιακά τραγούδια. Οι πρωτόλειες, βασικές αρχές, μέσα από μια σύγχρονη παραγωγή που όχι μόνο δεν τις αλλοιώνει, αλλά τις βοηθά να βγουν μπροστά. O Piet Sielck που δεν έβαλε «γερμανίλα» στον ήχο και ο Derek Riggs που σχεδίασε το εξώφυλλο. Η φράση “the disciple of the martyr, suffers more than the martyr” στο booklet του cd.
WICKED MARAYA – “Cycles” (1994): Πολύ μπροστά από την εποχή του. Πεσιμιστικό, σχεδόν καταθλιπτικό, μα πάνω απ’ όλα τόσο ώριμο, που αυτή η ωριμότητά του σε τρομάζει. Δύσκολο να το περιγράψεις ηχητικά, καθώς πότε ακούς ύστερους ‘RYCHE, πότε MORGANA LEFAY, πότε CONCEPTION… μέχρι και ALICE IN CHAINS «πινελιές» συναντάς εδώ. Ένας δίσκος που έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη. Έναν πήχη που έριξε η ίδια η μπάντα, αλλάζοντας όνομα σε MARAYA και αλλάζοντας ηχητική προσέγγιση, ανεβαίνοντας στο βαγόνι των PANTERA και παίζοντας ένα στυλ που δεν της «πήγαινε» με τίποτα…
WILD DOGS – “Reign of terror” (1987): Οι JUDAS PRIEST μετά από ένεση extra αδρεναλίνης. Φωνητικά (Michael Furlong) που θα τα ακούσουμε για τα καλά «μέσα» από τον Mark Tornillo των ACCEPT πολλά χρόνια αργότερα. O Dean Castronovo (ναι, ο γνωστός), στη πιο heavy στιγμή του, πριν αρχίσει να ασχολείται με τα A.O.R «χνούδια». Τα bonus tracks της επανακυκλοφορίας του. Δίσκος που με την ενέργεια και τον «τσαμπουκά» του, πραγματικά…τρομάζει κόσμο.
ZANDELLE – “Twilight on humanity” (2002): Έπος, εντός, εκτός και επί τα αυτά. Το true metal των HAMMERFALL με σωστό τραγουδιστή και αδαμάντιο στα οστά. O George Tsalikis των GOTHIC KNIGHTS στη φωνή και μια ομοβροντία riffs από τους Durfy και Maglio. Αν θέλετε οπωσδήποτε κάποιο μουσικό αντίστοιχο, τότε ενώστε προσεκτικά τους προαναφερθέντες Σουηδούς με τους ICED EARTH του “…Stormrider”, τους ATTACKER και τους MEDIEVAL STEEL. Ό,τι αποτέλεσμα πάρετε σε ενέργεια, πολλαπλασιάστε το x 2.
Φτάσαμε στο τέλος. Εξήντα (60) δίσκοι ήταν αυτοί… Κάποιους τους αφήσαμε εκτός επίτηδες, κάποιους του ξεχάσαμε ίσως (μου αρέσει που μιλάω στο α’ πληθυντικό, μη δίνετε σημασία, θα μου περάσει), όπως και να ‘χει, έγινε μια προσπάθεια να παρουσιαστούν κάποια σημαντικά άλμπουμ και συγκροτήματα του χώρου χωρίς να πλατειάσουμε επικίνδυνα, όχι να αναλυθεί θεωρητικά η δομή και η υπόστασή του και θεωρώ πως αυτό επετεύχθη. Το πόσο σημαντικό είναι το κεφάλαιο “US (Power) Metal” δεν μπορεί να αναλυθεί ούτε σε δέκα άρθρα. Σκεφτείτε μόνο, πόσες μπάντες από την Ευρώπη θέλησαν να ακουστούν όπως οι «ομόσταυλές» τους των Η.Π.Α. ARTCH, BRAINSTORM, MORGANA LEFAY, TAD MOROSE, οι CONCEPTION και οι ELEGY στα πρώτα τους, οι TWILIGHT (μετέπειτα BEYOND TWILIGHT), οι PYRAMAZE, οι SHADOWKEEP… O Καναδάς που συμμετείχε με τους ZIONS ABYSS, FALSE WITNESS, EIDOLON και πόσες ακόμη από διάφορες χώρες… αλλά μην ανησυχείτε, this story shall also be told.
Προς όσους δεν ξέρουν, αν το αφιέρωμα σας έβαλε στην πρίζα (που ο σκοπός του αυτός ήταν), δεν έχετε παρά να ξεκινήσετε περαιτέρω ψάξιμο! Τα «γερόντια» ξέρετε, δεν χρειάζεται να τα λέμε ξανά και ξανά. Και μη ξεχνάτε το γνωστό ρητό, που ήταν κάποτε γραμμένο στους τοίχους του ΡΟΔΟΝ και δεν πρόκειται να σβήσει όχι super market, αλλά και οικόπεδο να γίνει το θρυλικό εκείνο club: “Lose your mind with power metal”!
ΥΓ: Τα κατάφερα…
Δημήτρης Τσέλλος
