Προσπαθώ να βάλω σε μία σειρά μέσα στο μυαλό μου όλα αυτά τα οποία διαβάζω ανά καιρούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε θέματα που αφορούν τη μουσική και πιο συγκεκριμένα, το heavy metal. Απόψεις επί απόψεων, μηδαμινά έως παιδικά επιχειρήματα, ανούσιες κουβέντες και σχόλια, όλα για την προάσπιση του… «Ιερού δισκοπότηρου». Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι 50 – 100 που τους βλέπεις και σκέφτεσαι πως υπάρχει ζωή και κάποια στιγμή ίσως γυρίσει ο τροχός κι ο ασθενής δώσει σημεία ζωής.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να υπάρχουν «mainstream στρατόπεδα» στη μουσική. Ρε δγιάολε, μουσική είναι, ψυχαγωγία, δεν χρειάζεται να την ανάγουμε σε επιστήμη, την ακούμε γιατί μας φτιάχνει την διάθεση, μας κάνει χαρούμενους, μας γεμίζει συναισθήματα, εικόνες, πράγματα που πιστεύω ότι τα νιώθει ο καθένας από εμάς. Κάποτε υπήρχε ο αστυνόμος της γειτονιάς που ήλεγχε το κάθε σου βήμα μη μπορώντας να κάνεις τίποτα. Ήταν εκεί, σκιά σου. Τώρα υπάρχει ο «αστυνόμος» του Facebook και αν τολμήσεις να ποστάρεις κάτι έξω από την «αρχή» του, είναι έτοιμος να σε «λιθοβολήσει» για το ποινικό αδίκημα που έπραξες. Μα για ποιο αδίκημα μιλάμε ρε παιδιά; Την μουσική; Εν έτη 2018; Είμαστε σοβαροί; Που ζούμε;
Κάποτε, σα νέος, ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους «τραμπούκους». Οτιδήποτε και αν άκουγα, αν δεν έφερε πάνω του την στάμπα ότι κυκλοφόρησε την δεκαετία του ‘80 ή πως ήταν underground, απλά δεν έμπαινα στον κόπο να το ακούσω θεωρώντας πως ήταν πατάτα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έμενα μόνο εκεί αλλά έκανα επίθεση και σε αυτούς που είχαν διαφορετικά ακούσματα με σκληρούς χαρακτηρισμούς χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλά επειδή άκουγε mainstream μουσική!
Πριν από λίγο καιρό, ο Σάκης Φράγκος, είχε γράψει σε ένα εξαιρετικό άρθρο για το πόσο trendy είναι οι μεταλλάδες ανάλογα με την εποχή και τα ακούσματά τους. Θεωρώ ότι η σκοπιά με την οποία τα κοιτάει, είναι και η πραγματική καθώς με μια πρόχειρη ανασκόπηση στο πίσω μέρος του μυαλού μου μπορώ να θυμηθώ τέτοιες καταστάσεις στα χρόνια που ακούω την συγκεκριμένη μουσική. Το θεωρώ ευλογία που μεγάλωσα «μεταλλικά» μαζί του αλλά και «μπασκετικά» καθώς είχα την τύχη να κάνω αρκετές κουβέντες μαζί του και να μου παρουσιάζει μια διαφορετική σκοπιά απ’ αυτή που είχα εγώ στο μυαλό μου. Πιο ήρεμη, πιο λογική!
Αυτό που εγώ θέλω να διαπραγματευτώ με την σειρά μου είναι το πόσο mainstream είναι να κράζεις το mainstream. Είναι παράλογο να κράζεις τα συγκροτήματα τα οποία σε μπόλιασαν σε αυτή τη μουσική. Είναι παράλογο να κράζεις την όποια προσπάθεια νέων συγκροτημάτων να μπουν στα παπούτσια των μεγάλων. Είναι παράλογο να υπερασπίζεσαι τα μεγάλα συγκροτήματα όταν παράλληλα τα κράζεις επειδή θεωρείς ότι οι συνεχιστές τους είναι ατάλαντοι ή άμπαλοι ή οτιδήποτε. Δεν ξέρω αν είναι της μόδας το κράξιμο γενικότερα αλλά ρε μάγκες ας βάλουμε ένα στοπ.
Τα τελευταία χρόνια θυμάμαι τους IRON MAIDEN να κυκλοφορούν το “Book of souls” και να ακούνε τα εξ αμάξης ΑΛΛΑ όταν βγαίνουν στην πιάτσα οι GHOST και οι κάθε GHOST, οι MAIDEN αυτομάτως είναι οι Θεοί που κυκλοφορούν αλμπουμάρες. Θυμάμαι τους METALLICA να κυκλοφορούν το “Hardwired… To self-destruct” και να ενοχοποιούνταν σαν μπάντα που δεν έχει να προσφέρει τίποτα, ΑΛΛΑ μόλις βγουν οι SABATON, με ένα μαγικό ραβδάκι οι METALLICA είναι πάλι Θεοί. Δεν είναι τυχαία τα ονόματα φίλοι μου. Αναλογιστείτε το γιατί.
Το τελευταίο είναι αυτό με τους PANTERA. Είναι metal ή δεν είναι metal; Αμφισβητούμε ένα συγκρότημα το οποίο έφερε την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στο χώρο με μία κυκλοφορία που τάραξε τα τότε νερά της μουσικής. Δεν γίνεται να μην το αντιλαμβάνεσαι. Μουσικοί, όπως ο Rob Halford, έπιναν νερό στο όνομά τους, άλλαξαν μουσική ταυτότητα, ακόμα και οι ίδιοι οι JUDAS PRIEST προσπάθησαν να τους μιμηθούν στο εξαιρετικό “Jugulator”. Και εμείς καθόμαστε και αμφισβητούμε μία μπάντα η οποία μεγαλούργησε στη δεκαετία του ’90, έφερε κόσμο στην αγαπημένη μας μουσική και έμεινε στην ιστορία για τα κατορθώματά της. Στην ουσία κράζουμε τους ανθρώπους που έκαναν το βήμα μπροστά, όπως το έκαναν κάποτε οι MAIDEN, οι LEPPARD και οι METALLICA, με τρομακτική επιτυχία και οι τρεις.
Το να κάθεσαι και να κράζεις κάτι το οποίο έγραψε ιστορία είναι κουτό. Και το λέω με πλήρη γνώση αυτών που γράφω. Διότι θα καταλάβω στο 100% και θα αφουγκραστώ τα προσωπικά γούστα του καθενός ότι μπορεί και να μην του αρέσει κάτι αλλά δε δέχομαι σε καμία περίπτωση να προσπαθούμε να αλλοιώσουμε την ιστορία μόνο και μόνο για να μεγαλώσουμε το «εγώ» με κάθε λογής χαζό επιχείρημα.
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
