a
Το αφεντικό εμίλησε και μας έβαλε να μιλήσουμε για την αγαπημένη και καλύτερη συναυλία της ζωής μας. Για μαντέψτε ένα λεπτό, όσοι έχετε διαβάσει κείμενα μου στο παρελθόν, για ποια θα μπορούσα να μιλήσω εγώ; Μα φυσικά, για το αγαπημένο μου συγκρότημα, τους METALLICA. Από τις 2 φορές όλες κι όλες που τους έχω δει, επιλέγω στο νήμα αυτή του 2010, όντας η δεύτερη συναυλία που είδα από το πεδίο της μάχης (στη πρώτη, ήμουν εκστασιασμένος 17 χρονών και ούτε αμούστακος πιτσιρικάς, που ο έρωτας για Εκείνους πήγε στα ουράνια). Όπως είθισται, ας τα πάρουμε από την αρχή.
Ανακοινώνεται η περιοδεία των Big 4 του thrash metal (METALLICA, SLAYER, MEGADETH, ANTHRAX) στα πλαίσια του Sonisphere festival. Ξέρετε, αυτοί που κατ’ αντιστοιχία “ξεπουλήθηκαν και δεν παίζουν πια thrash, έχουν να βγάλουν καλό δίσκο από το ’90, δεν παίζουν thrash, δεν θα ‘πρεπε να είναι στο Big 4” και λοιπά ελιτίστικα ανέκδοτα. Με τις εξαιρετικές εμφανίσεις των SUICIDAL ANGELS, BULLET FOR MY VALENTINE και STONE SOUR να αποτελούν ορεκτικό της ημέρας, έρχεται η ώρα για το κυρίως πιάτο. Σε σειρά εμφάνισης, οι ANTHRAX πετσοκόψανε τους πάντες και τα πάντα, αναγκάζοντας τον Scott Ian να ανεβάσει βίντεο σοκαρισμένος από το γιγάντιο mosh pit που δημιουργήθηκε. Μετά, οι SLAYER, οι οποίοι σπέρνουν, ακόμα και στην όχι και τόσο καλή τους μέρα συγκριτικά. Είναι στιβαροί, είναι αγέρωχοι, είναι ισοπεδωτικοί και στο τέλος είναι απλά αυτοί που έκαναν τον ακραίο ήχο αυτό που είναι σήμερα. Τελεία και παύλα. Εν συνεχεία, οι MEGADETH, με φρέσκο τον Dave Ellefson πίσω στη μπάντα, απολαμβάνουν περίοδο φορμαρίσματος συνθετικού με το “Endgame” και συναυλιακά είναι μηχανή. Η βροχή στο “A tout le monde” αποτελεί ιδανική προοικονομία για το τι θα ακολουθούσε στην εμφάνιση για την οποία μιλάμε.
Γιατί ως εκείνο το σημείο, είδαμε σπουδαίες μπάντες να διεκδικούν το μερίδιο τους πεινασμένες. Ως εκείνο το σημείο, είδαμε τεράστιες μπάντες να αποδεικνύουν γιατί το προαναφερθέν μερίδιο τους ανήκει δικαιωματικά. Αλλά σε εκείνο το σημείο, είδαμε τους Θεούς. Τη μπάντα που εμπορικά, συνθετικά, από πλευράς διορατικότητας και management ήταν είναι και θα είναι πολλά επίπεδα πάνω από τους υπόλοιπους. METALLICA. Η εισαγωγή του “The ecstacy of gold” μου φέρνει μνήμες από τη συναυλία του 2007 όπου έγινα άντρας από αγόρι. Μετά, “Creeping death”. Ή αλλιώς, ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΠΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. 4 χτυπήματα στο hi-hat, αρκούν για να πάρει φωτιά όλη η Μαλακάσα. Ο αγαπημένος δίσκος του γράφοντος όλων των εποχών τιμάται, με τρία ακόμα κομμάτια για τη συνέχεια (“For whom the bell tolls”, “Fade to black” και το εκπληκτικό ομώνυμο, ΥΠΟ ΒΡΟΧΗ – Μαγεία που μόνο η μουσική μπορεί να σου χαρίσει, ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ) με σφήνα το “Harvester of sorrow” (που είσαι σβέρκε; Σε ψάχνω). Όταν οι METALLICA βρίσκονται στη σκηνή, αποκαθίσταται κάποιου συμπαντικού είδους ισορροπία. Οι καρδιές μας χτυπάνε καλύτερα και δυνατότερα, τα πάντα γίνονται ομορφότερα.
Η συναυλία αυτή, ήταν το μεγάλο τεστ κιόλας για το σχετικά καινούργιο –τότε- πολύ καλό άλμπουμ “Death magnetic”. Θα σταθεί δίπλα στα αθάνατα άσμα του παρελθόντος; Απάντηση που έρχεται εμφατικά τα “That was just your life”, “The end of the line” και “Broken, beat and scarred”. Φτιαγμένα να διαλύουν τα πάντα live, δείχνοντας μια μπάντα που πατάει γερά στα πόδια της, ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον της, και εδραιώνει κάθε μέρα τη κυριαρχία της σε όλο το πλανήτη. Μια μπάντα που το 2003 κόντεψε να χάσει τα πάντα, εντός και εκτός μουσικής, αλλά επέστρεψε τον απόλυτα, δικαιωματικά και πανάξια δικό της θρόνο. Ύμνοι από το τεράστιο και πλούσιο παρελθόν τους πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας. “Welcome home (sanitarium)”, και μεταφερόμαστε στο σκηνικό της “One flew over the cuckoo’s nest” με τον Jack Nicholson: “Fear of living on, needle’s getting restless now, mutiny in the air, got some death to do!”. Από εκεί, στο “Johnny got his gun” του Dalton Trumbo, και στο “One”: “Fed through the tube that sticks in me, just like a wartime novelty, tied to machines that made me be, cut this life off of me”.
Στη συνέχεια, μπαίνουμε στα βάθη του μυαλού μας, για να βρούμε όλες εκείνες τις σκέψεις που είναι τόσο λυπηρές αλλά αληθινές (“Sad but true”), σε ένα από τα βαρύτερα κομμάτια που γράψανε ποτέ Εκείνοι. Η δυάδα του ζοφερά ρεαλιστικού στιχουργικού περιεχομένου των “Master of puppets” (I’M PULLING YOUR STRIIIINGS)/”Blackened” (IS THE EEEEEEND), ακολουθεί για να πετσοκόψει ότι σβέρκο απέμεινε όρθιο, με το δεύτερο να οδηγεί το πλήθος σε παραλήρημα! Ακολουθούν δύο κομμάτια ορόσημα. Δύο κομμάτια χάρη στα οποία πολύς κόσμος, σχετικός ή όχι, μυρωδιάς και ψαγμένος έμαθε τους METALLICA. Από τη μια πλευρά, η μπαλάντα “Nothing else matters”, η κατάθεση ψυχής του James Hetfield, το ευχαριστώ στους οπαδούς που καταλάβαιναν που το πήγαιναν οι METALLICA, η απόλυτα προσωπική σύνθεση, που ήταν να μη καταλήξει καν στο “Black album”. Από την άλλη πλευρά, το κομμάτι που έγινε πρώτο single του προαναφερθέντος δίσκου, επειδή δε μπορούσε λόγω βωμολοχιών να γίνει το “Holier than thou”. Το αθάνατο “Enter sandman”. Αυτό που κάθε φορά, έχει το ταλέντο να ξεσηκώνει πλήθη χιλιάδων. Κι ας το έχει “βαρεθεί” ο μέσος μεταλλάς (ή τουλάχιστον έτσι λέει, για να το παίξει “πσαγμένος”). Φεύγουν από τη σκηνή.
Επιστροφή για encore, με το “Breadfan” των BUDGIE. Ο φόρος τιμής των METALLICA στους πατέρες τους, και σε τραγούδια που σύμφωνα με τα δικά τους ταπεινά λόγια “θα ήθελαν πολύ να τα είχαν γράψει”. Σε κάθε συναυλία τους υπάρχει μια τέτοια στιγμή τιμής ένεκεν και είναι πάρα πολύ όμορφο όποτε συμβαίνει. Ειδικά όταν το παίζουν τόσο ξεσηκωτικά. Το κομμάτι τελειώνει, αντηχεί η κιθάρα και αρχίζει μια πολύ γνωστή ομοβροντία τυμπάνων. Το μάτι του 20χρονου Γιάννη γυαλίζει, γυρίζει στον καλό του φίλο Τάσο Κούση γκαρίζοντας “ΡΕΕΕΕΕ ΤΟ ΜΟΤΟΡΜΠΡΕΘ!”. Ω ΝΑΙ! Ο ύμνος του βρωμόγκαζου νέου που θέλει να ζήσει τη ζωή σαν αυτοκίνητο που επιταχύνει σε αμερικάνικου τύπου αυτοκινητόδρομο, χωρίς να του καίγεται καρφί. “Those people who tell you not to take chances, they are all missing on what life’s about, you only live once, take hold of the chance, don’t end up like others the same song and dance”. Στάση ζωής. Ακολουθούμενο από το αποθεωτικό φινάλε, “Searchiiiiiiing….SEEK AND DESTROY!”. Απλά τα πράγματα κύριοι. Ήρθαμε, ξεκινήσαμε μανούρα, τα διαλύσαμε όλα και φύγαμε μετά από δύο ώρες!
Πιστοί, σταθεροί και αμετακίνητοι από τα λόγια που έγραψαν στα 19 τους, τότε: “we’ll never stop, we‘ll never quit, cause YOU’RE METALLICA”. Δεν σταμάτησαν, δεν παραιτήθηκαν, δεν ξεπούλησαν τίποτα πέρα από συναυλιακούς χώρους, δεν άφησαν ποτέ κάποιον να καθορίσει το μουσικό όραμα που οι ίδιοι είχαν. Λίγο μετά την επάνοδο με το “Death magnetic” (2008), απλά έδειξαν γιατί είναι ΑΚΟΜΑ οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουν. Και θα είναι για πάντα. Αν το 2007 με έκανε φανατικότερο METALLICA-κια, το 2010 επισφράγισε τη σχέση μου με τη μεγαλύτερη μπάντα που πάτησε ποτέ το πόδι της σε αυτό το πλανήτη.
Υ.Γ.: Αφιερωμένο σε όλους όσους έγιναν μέρος της οικογένειας των METALLICA από διάφορα πόστα, αλλά δεν είναι στη ζωή. Cliff Burton, Ray Burton, Paul Curcio (παραγωγός στο “Kill ‘em all”), Don Brautigam (εξώφυλλο “Master of puppets”), George Marino (mastering στο “Master of puppets” και στις κυκλοφορίες ‘91 – ‘00), Csaba “The Hut” Petocz (μηχανικός ήχου στο “Garage inc”), Michael Kamen, Hal Willner (παραγωγός μαζί με τον Fidelman στο “Lulu”) και φυσικά τον Lou Reed. “Your spirit will forever be a part of METALLICA”.
Γιάννης Σαββίδης
