Ένα ακόμα UP THE HAMMERS festival έφτασε στο τέλος του, ένα ακόμα ταξίδι στα εσώψυχα της μουσικής μας έκανε στάση στην Αθήνα, αυτή την φορά στο γνωστό και μη εξαιρετέο ΚΥΤΤΑΡΟ club που τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε underground “άντρο” της Ελληνικής (και όχι μόνο) heavy/power metal σκηνής.
Οφείλουμε για μια ακόμα φορά να δώσουμε τα συγχαρητήρια μας σε όσους μόχθησαν να πραγματοποιηθεί επιτυχώς η διοργάνωση αυτή και να ανανεώσουμε το ραντεβού μας (να είμαστε πάντα γεροί και δυνατοί) για το επετειακό, δέκατο στη σειρά festival το 2015, με την συμμετοχή πολλών και σημαντικών ονομάτων, που αυτομάτως ανεβάζουν κατά πολύ τον πήχη της προσμονής!
1η ΗΜΕΡΑ 07.03.2014 (ΚΥΤΤΑΡΟ)
IN AEVUM AGERE, DESPERATION, ARPYIAN HORDE, TRIAL, ARRAYAN PATH, PARAGON, BLAZE
Εναρκτήριο λάκτισμα με τους Ιταλούς IN AEVUM AGERE που είχαν κάνει κάποια αίσθηση στους κύκλους του power/doom το 2012 με το ντεμπούτο τους “The shadow tower”. Δεν μπορώ να πως ότι με συγκίνησαν ιδιαίτερα, το ύφος τους είναι από μόνο τους απαιτητικό και “ιδιότροπο” αφού προυποθέτει αυξημένη συνθετική κατάρτιση, στοιχείο που οι γείτονες ακόμα το δουλεύουν… Κάθε αρχή και δύσκολη…
Δεύτερη παρουσία των DESPERATION στο UTH, μιας και είχαν εμφανιστεί στο 1ο event που είχε λάβει μέρος στο Underworld. Κλασικότροπο heavy, με τους straight forward ρυθμούς του να δείχνουν πως ταιριάζουν καλύτερα στους Βέλγους, σε σχέση πάντα με τις πιο μακρόσυρτες/λυρικές στιγμές τους. Επιβλητική η παρουσία του τραγουδιστή τους, επικοινωνιακός και αρκετά κοντά σε ότι προτάσσει το κλασικό heavy metal από τους frontmen, καλή και η απόδοση των υπολοίπων, νομίζω πως πρέπει κάποια στιγμή να ηχογραφήσουν το υλικό τους σε ολοκληρωμένη μορφή…
Για τους ARPYIAN HORDE είχαν ακουστεί πολλά αναφορικά με το σκεπτικό της εμφάνισής τους στο festival. Η πρόσφατη επαναδραστηριοποίηση της μπάντας (έστω και κατά τα 3/5), υποδηλώνει την δίψα του κουιντέτου να “πατήσει” ηχητικά στο υλικό του “From Olympus…” που είχε κυκλοφορήσει δέκα χρόνια πριν. Αυτό άλλωστε είναι ξεκάθαρο από τα καινούργια κομμάτια που έπαιξαν (“Mine is the fury”, “Sailing to Hades”), που μαζί με τα δύο του single αλλά και την διασκευή στο “The stallion” των BATHORY, αποτέλεσαν το λιτό αλλά περιεκτικό set list του σχήματος. Αναμένουμε εναγωνίως την συνέχεια…
Από την άλλη, οι TRIAL… Πόλος έλξης για αρκετούς (ανάμεσα τους και ο γράφων) αλλά η τελική αποτίμηση έδειξε πως το Σουηδικό κουιντέτο, απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως η νέα αμεγάλη ελπίδα της σκηνής… Στουντιακά είναι μια χαρά αλλά πάνω στο σανίδι δεν έβγαλαν ούτε την μισή από την ένεργεια και την ζωντάνια που περιμέναμε. Τυπική –δεν θέλω να πιστεύω με τίποτα διεκπεραιωτική- παρουσία, άνευροι και χωρίς τσαγανό, οι TRIAL απογοήτευσαν όσους από εμάς είχαμε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη. Δεν αρκεί ένας πολύ καλός δίσκος κι ένα single, όλα κρίνονται επί σκηνής. Αν δεν μπορείς να πιάσεις τον ακροατή από τον σβέρκο, τότε κάτι συμβαίνει…
Οι ARRAYAN PATH αντιθέτως είναι πιο έμπειροι συναυλιακά και ξέρουν να διαχειριστούν σωστά το υλικό τους. Αν και ανήκω σ’ εκείνους που δεν χάρηκα όσο θα ήθελα την τελευταία τους δουλειά, με τις αρκετά τυπικές και επαναλαμβανόμενες μουσικές φόρμουλες των προηγούμενών τους δίσκων να κάνουν την εμφάνιση τους, ζωντανά οι Κύπριοι είναι ακριβώς το αντίθετο από τους TRIAL. Βγάζουν κέφι και πώρωση, ο Λεπτός έχει βρει τον τρόπο να επικοινωνεί με το κοινό, τα υπόλοιπα μέλη βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και αν μη τι άλλο το set list δεν αφήνει πολλά περιθώρια για γκρίνιες όταν συνυπάρχουν τρείς από τις κορυφαίες τους ever δημιουργίες… Aαναφέρομαι φυσικά στα “Minas Tirith”, “Molon lave”, “Road to Macedonia”, τα οποία και δικαιολογημένα ξεσήκωσαν τους παρευρισκομένους!
Σκεπτικισμός (αρχικά τουλάχιστον) και για τους PARAGON, με την αμφιβολία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα πολλών. Κυρίως, για το κατά πόσο μια μπάντα που ηχητικά δεν απευθύνεται στην πλειοψηφία των οπαδών του ήχου που προσέρχονται στο festival, θα μπορέσει να κρατήσει ζεστό το ενδιαφέρον του. Οι Γερμανοί όμως είχαν διαφορετική άποψη και φρόντισαν μέσα στο χρονικό διάστημα που είχαν στην διάθεση τους, να αποδείξουν όχι απλά το πόσο καλοκουρδισμένη μηχανή είναι αλλά το ότι έχουν γράψει πολύ καλές συνθέσεις και μπορούν να σταθούν με πολλή άνεση επί σκηνής. Έστω και αν κόσμος αισθάνθηκε άβολα από το ACCEPT/GRAVE DIGGER ύφος τους (μα αν είναι ποτέ δυνατόν!)… Σε δέκα δίσκους έχουν βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους οι PARAGON, δεν τίθεται καν θέμα εμπειρίας. Μερικοί ενδεικτικοί τίτλοι από όσους έπαιξαν εκείνο το βράδυ ήταν και τα “Law of the blade”, “Thunderstorm”, “Tornado”, “Screenslaves”, που κέρδισαν πέρα για πέρα το θερμό χειροκρότημα του κοινού! Αχ, αυτά τα κολλήματα μας ώρες ώρες…
Τα πάντα προμήνυαν ένα καυτό τελείωμα της πρώτης ημέρας του UTH. Σε προσωπικό επίπεδο, η παρουσία των BLAZE ήταν το απόλυτο highlight όλου του festival κι ένα σχήμα που ήθελα σαν τρελός να απολαύσω live! Mετά από ένα φοβερό ομότιτλο άλμπουμ, οι Ιάπωνες χάθηκαν για αρκετά χρόνια μέχρι φέτος που επανήλθαν με το “The rock dinosaur” EP και έβαλαν τέλος στις όποιες άσχημες σκέψεις μας πως “η σεμνή τελετή” θα λάμβανε τέλος. Πόσες και πόσες άλλωστε είναι οι περιπτώσεις συγκροτημάτων που ως διάττοντες αστέρες, μας έδιναν τα μυαλά στο χέρι και εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού από προσώπου γης…
Οι Ιάπωνες όμως ήταν εκεί και μας έδωσαν ένα απλούστατο μάθημα για το πως πρέπει να παίζεται το heavy metal σήμερα. Με σωστές επιρροές (UFO, SCORPIONS, NWOBHM), που οι μουσικοί δεν τις χρησιμοποιούν για να αποκρύψουν την συνθετική τους γύμνια αλλά για να εξυψώσουν ακόμα περισσότερο την απαστράπτουσα μαγεία και –ας μου επιτραπεί η λέξη- “επικινδυνότητα”, που χαρακτήριζε κάποτε το heavy metal! Στην εποχή της στείρας έμπνευσης, στις ημέρες των ισχνών αγελάδων που ο διαγωνισμός για το ποιός θα ξεπατικώσει καλύτερα τις παρτιτούρες των IRON MAIDEN και MERCΥFUL FATE, η τετράδα από την Osaka, έδωσε ένα ρεσιτάλ πηγαίου, αυθεντικού heavy metal από αυτό που ελάχιστοι τολμούν και μπορούν να παίξουν σήμερα…
Κι επειδή η μουσική που υπηρετούμε και λατρεύουμε, βασίζεται στην κιθάρα, τι σχόλια μπορώ να κάνω γι’ αυτό τον πραγματικό guitar hero Hisashi Suzuki, έναν εξαιρετικό μουσικοσυνθέτη, που δίνει στην εξάχορδη θεά το πραγματικό της νόημα. Αυτό του πρωταγωνιστή. Από κοντά και τα υπόλοιπα μέλη, που εκστασιασμένα από την θερμότατη υποδοχή που τους επεφύλαξε το κοινό του UTH, ανέβαζαν λεπτό με λεπτό την απόδοση τους. Και αν ήταν ήδη γνωστό στους μύστες, πως τα Αγγλικά του Wataru Shiota δεν είναι τα καλύτερα δυνατά και η ποιητική αδεία εμφανίζεται συχνά πυκνά στους στίχους των κομματιών τους, μόνο και μόνο στο άκουσμα των ύμνων (ναι, των ύμνων!) που έχει γράψει το κουαρτέτο, τα πάντα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κλάμα (όπως ακριβώς το γράφω!) στα “Heart of gold”, “On the run”, “Place in the sun”, “See the light”, “Fool’s mate”, που μαζί με τα υπόλοιπα διαμαντάκια από το παρελθόν αλλά το παρόν, συνέθεσαν ένα ασυναγώνιστο set list που κανείς δεν εξέφρασε παράπονο. Η έκπληξη που ένιωσαν αρχικά από τις ιαχές του αλλαλάζοντος κοινού και η αποθέωση όταν κατέβηκαν από την σκηνή, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως υπάρχει ακόμα κόσμος που ξέρει να εκτιμά κάποιες αξίες. Ένα ευχαριστώ φαντάζει πολύ λίγο για μία φοβερή μπάντα όπως είναι οι BLAZE! Οι αδιαμφισβήτητοι θριαμβευτές του festival και ένα από τα πιο ενεργητικά και γεμάτο ζωντάνια συγκροτήματα που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία (πολλά χρόνια)!
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
