Αναπάντεχη, αλλά και τόσο ευχάριστη ταυτόχρονα η επιστροφή της Kari Rueslatten στη δισκογραφία. Αναπάντεχη γιατί είχαν περάσει 9 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία σόλο δουλειά της, το “Other people’s stories”, και ευχάριστη γιατί μιλάμε για μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουν υπάρξει στη μουσική μας και από εκείνες που υπήρχαν όταν οι γυναίκες τραγουδίστριες όχι απλά δεν ήταν μόδα, αλλά ήταν και στο περιθώριο. Άλλωστε φέτος κλείνουν και 20 χρόνια από εκείνο το επικό “Tears laid in earth” των THE 3RD AND THE MORTAL που άνοιξε το δρόμο για πολλές μπάντες, πίσω στο 1994.
Στο πέμπτο σόλο άλμπουμ της, “Time to tell”, η Νορβηγίδα άγγελος μας ταξιδεύει ακουστικά αυτή τη φορά, θέλοντας, όπως δήλωσε η ίδια, να γυρίσει πίσω στον πυρήνα της σύνθεσης των κομματιών. Έκατσε λοιπόν στο πιάνο της, ξεκίνησε να παίζει και συνόδευε τις νότες με την αιθέρια φωνή της. Μόνη της, χωρίς να έχει άλλους να συνθέτουν για αυτήν, με τρείς μουσικούς να την πλαισιώνουν στα όργανα. Και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, έκανε πάρα πολύ καλά.
Θυμίζοντας πολύ την τεράστια Loreena McKennitt, χωρίς όμως αυτό τον ιδιαίτερο μυστικισμό που αποπνέει η Καναδή, αλλά φέρνοντας στο μυαλό αρκετές φορές και την Tori Amos, συνέθεσε 11 κομμάτια γεμάτα από υπέροχες φωνητικές γραμμές, μελωδίες και λυρισμό, δημιουργώντας μία γλυκιά ατμόσφαιρα, άλλοτε πιο pop αισθητικής, άλλοτε πιο ethnic και folky και άλλοτε τελείως minimal στηριζόμενη στη φωνή της και μία λιτή συνοδεία από πιάνο, λίγα πλήκτρα ή κιθάρα.
Το εναρκτήριο “Time to tell” που σε βάζει για τα καλά στο κλίμα του δίσκου, το “Hide underneath bridges” που το ακολουθεί, το “Paint the rainbow grey”, το “Hold on”, το “Waltz across the sky”, το “Wintersong” και το “Only you know” που κλείνει ιδανικά το ταξίδι, είναι ενδεικτικά τόσο της ποιότητας, όσο και της ποικιλίας του δίσκου, τόσο σε συναισθήματα, όσο και σε ύφος. Ειδική μνεία όμως πρέπει να γίνει στο “Why so lonely”, την επανεκτέλεση που έκανε εδώ η Kari στο φανταστικό τραγούδι των THE 3RD AND THE MORTAL μέσα από το “Tears laid in earth”, έχοντας μαζί της τον Tuomas Holopainen των NIGHTWISH στο πιάνο και τα πλήκτρα. Διαφορετική άποψη πάνω στο κομμάτι, πολύ ωραία, αλλά το πρωτότυπο παραμένει άπιαστο.
Η Kari Rueslatten επιστρέφει δυναμικά στη δισκογραφία, με έναν ακουστικό δίσκο που απλά τον απολαμβάνεις, περνώντας μέσα το μεγαλύτερο μέρος των επιρροών της και δείχνοντας πως άλλο είναι απλά να τραγουδάς και άλλο να ερμηνεύεις. Μπορεί να ανήκει στην κατηγορία «όχι για όλες τις στιγμές», αλλά όταν έρθει κάποια από αυτές, απαιτεί να το ακούσεις. 9 χρόνια ήταν πολλά.
8.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
