Η δεκαετία του ’90, υπήρξε η χρυσή δεκαετία του progressive metal, εκεί όπου δεκάδες σούπερ αξιόλογα σχήματα είχαν ξεπεταχτεί σε κάθε γωνιά της γης και χάρη στην πολύ μεγάλη επιτυχία των DREAM THEATER, είχαν την ευκαιρία τους να ακουστούν σε πιο ευρύ κοινό, να υπογράψουν σε μεγάλες εταιρίες (έστω και πρόσκαιρα) και πάνω απ’ όλα, να μας χαρίσουν απίστευτα καλούς δίσκους. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου σχήματα εκείνης της περιόδου, ήταν οι Αμερικάνοι LEVIATHAN, ένα σχήμα που τα αγνά χρόνια της αλληλογραφίας (με το χαρτί, ξέρετε, όταν γράφαμε με στυλό κι όχι πάνω στο πληκτρολόγιο, στέλνοντας e-mail) τους είχα γνωρίσει από το ομώνυμο demo τους, του 1993 και με είχαν εντυπωσιάσει.
Το ντεμπούτο τους, “Deepest secrets beneath”, είχα καταφέρει να το βρω σ’ ένα ξεχασμένο δισκάδικο στη Γερμανία, σ’ ένα ταξίδι μου κι εκεί συνειδητοποίησα ότι οι LEVIATHAN είχαν έρθει για να μείνουν και όντως, η επιτυχία που έκαναν σε χώρες όπως η Ιαπωνία, τους έφερε ένα συμβόλαιο με τη Century Media, απ’ όπου κυκλοφόρησαν το επίσης εξαιρετικό “Riddles, questions, poetry & outrage” (αυτό το “Pages of time”, είχε κολλήσει επανειλημμένα στο repeat στο αυτοκίνητο) και συμμετείχαν και στο πολύ καλό tribute στους JUDAS PRIEST με το “Night comes down” (“prog” επιλογή!!!).
Στη συνέχεια, τα «έσπασαν» με τη Century Media, αλλά τότε ήταν που βγήκε το magnum opus τους. Το ασύλληπτο “Scoring the chapters”, ένα μνημείο λυρισμού και προοδευτικότητας, ένα άλμπουμ που εκείνη την εποχή στο περιοδικό Metal Invader, μαζί με τον φίλο Χάρη Κατινάκη, είχαμε δώσει αγώνα να τους γνωρίσει ο κόσμος και από τη στιγμή που είχε μπει τραγούδι τους στη συλλογή “Warzone”, απέκτησαν αρκετά πολυπληθές κοινό στην Ελλάδα (για τα δικά τους δεδομένα). Στη συνέχεια, δυστυχώς, διαλύθηκαν, μέχρι που επανήλθαν με το “At long last, progress stopped to follow”, ένα άλμπουμ που έδειχναν να αγωνιούν να βρουν τα «πατήματά» τους, χωρίς έναν εκ των δύο βασικών συνθετών, τον κιθαρίστα Ron Skeen. Υπήρχαν όμως ακόμα ο άλλος κιθαρίστας, John Lutzow κι ο τραγουδιστής Jeff Ward, οι οποίοι πλέον στο ολοκαίνουργιο “Beholden to nothing, braver since then”, φαίνεται να έχουν βρει τη φόρμα του παρελθόντος, τον λυρισμό και το συναίσθημα της δεκαετίας του ’90 και μας χαρίζουν ένα άλμπουμ που στέκεται επάξια δίπλα στα αριστουργήματα του παρελθόντος, αλλά και σε άλμπουμ άλλων σχημάτων, παρομοίου ύφους που επανασυνδέθηκαν, όπως οι SOUL CAGES με το “Moon”.
πάρχουν πολλά σημεία που φέρνουν στο μυαλό τους SIEGES EVEN της επανασύνδεσής τους, αλλά στιγμές που είναι βγαλμένες μέσα από το “Scoring the chapters”. Όσοι ακούγατε progressive «παλαιάς κοπής», έστω και για λίγο χρονικό διάστημα, οφείλετε να τους δώσετε μία ευκαιρία. Τίμιοι όσο λίγοι, παίζουν για τη φανέλα και χαρίζουν στιγμές μοναδικής ομορφιάς, είτε στα μακρόσυρτα “If the devil doesn’t exist” και “Beholden to nothing”, είτε στα πιο «βατά» “Intrinsic contentment” και “Thumbing your nose to those who oppose”.
8 / 10
Σάκης Φράγκος
