Έχω μεγάλο θέμα με την υπόθεση “supergroup”. Αν υπάρχει ένας ή δύο γνωστοί μουσικοί, αμέσως το project βαφτίστηκε supergroup… Όχι ρε παιδιά, δεν είναι έτσι. Στην περίπτωση των ART OF ANARCHY, μιλάμε για το συγκρότημα που δυο παντελώς άγνωστοι μουσικοί, τα αδέρφια Jon και Vince Votta, φώναξαν τον –υπερβολικά ταλαντούχο- κιθαρίστα και φίλο τους Ron Thal, πιο γνωστό ως Bumblefoot, για να γράψουν δίσκο. Το γκρουπ αυτό, συμπλήρωσε ο μπασίστας των DISTURBED και πρώην ADRENALINE MOB, ο John Moyer και session τραγουδιστής ο «πολύς» Scott Weiland (ex-STONE TEMPLE PILOTS, VELVET REVOLVER).
Πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, άρχισαν τα πανηγύρια με τον Weiland να δηλώνει ότι ποτέ δεν υπήρξε μέλος του σχήματος, παρά μόνο μισθοφόρος και διάφορες αηδίες τύπου σαπουνόπερας, που δεν με πτόησαν όμως από το να ακούσω με ιδιαίτερη προσοχή το ντεμπούτο των ART OF ANARCHY. Τα θετικά του σημεία αρκετά: Εξαιρετική παραγωγή και κιθαριστική δουλειά από τον Bumblefoot, ο οποίος έχει σταθεί άτυχος επειδή πολύ απλά «γεμίζει τα παπούτσια» του Slash στους GUNS N’ ROSES κι αυτό εμποδίζει τους fans του σχήματος να δουν πόσο εξαιρετικός παίχτης είναι. Επίσης, ο Scott Weiland έχει σε πολλά σημεία πολύ καλή απόδοση (τουλάχιστον στο στούντιο που δεν είναι μεθυσμένος, αν κρίνω από τα video που έχουν διαρρεύσει τον τελευταίο καιρό από συναυλίες του). Ιδιαίτερα στο “Drift” που κλείνει το δίσκο, έχει κάνει απίστευτη δουλειά και ακούγεται καλύτερος από ποτέ.
Γενικότερα ο δίσκος γέρνει πιο πολύ προς την πλευρά των VELVET REVOLVER (κάτι που δεν με χαλάει καθόλου) παρά προς αυτή των DISTURBED. GUNS N’ ROSES στοιχεία υπάρχουν, αλλά πιο πολύ από την εποχή του “Chinese democracy” όπως στο “Long ago”. Αυτά που με χάλασαν, δεν είναι η μπαλάντα “Death of it” που δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι το δεύτερο single και το δικό τους “Through glass” (των STONE SOUR ντε), αλλά κάτι φλωρο-ροκ στιγμές όπως στο “Get on down”, που οι 3 DOORS DOWN ακούγονται «σκληροί σαν μέταλλο» μπροστά τους ή το “Grand applause” που είναι σαν να το παίζουν οι CREED γ’ κατηγορίας. Υπάρχει ποικιλία στο δίσκο, αλλά είναι στιγμές (που μάλιστα είναι και μαζεμένες στην αρχή του άλμπουμ), που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τόσο έμπειροι μουσικοί έβγαλαν τέτοια τυποποιημένα τραγούδια.
Γουστάρω φουλ το “Aqualung” (που ΔΕΝ είναι διασκευή JETHRO TULL, ούτε έχει καμία σχέση μαζί του), γουστάρω τρελά το “Drift”, αλλά για καθεμία καλή στιγμή υπάρχει κι άλλη μία που να ρίχνει τον πήχη και αν δεν ήταν ο Weiland με τον Bumblefoot, δεν θα δίναμε ιδιαίτερη σημασία στο ντεμπούτο των ART OF ANARCHY και θα του συμπεριφερόμασταν όπως αν είχε βγει μόνο με τα τίμια αδέρφια Votta…
6 / 10
Σάκης Φράγκος
