“Best metal album, hands down!!!”
Γουστάρω πάρα πολύ να ανακαλύπτω καινούργια σχήματα. Πιο πολύ όμως γουστάρω όταν ήρωες από το παρελθόν εμφανίζονται σχεδόν από το πουθενά και μας παίρνουν τα μυαλά!!! Αυτό συνέβη με τους ARMORED SAINT, που έβγαλαν το μνημειώδες “Win hands down”, έναν από τους καλύτερους heavy metal δίσκους των τελευταίων ετών, ένα δίσκο που όσο είναι κλασικός, άλλο τόσο είναι και μοντέρνος, πάνω απ’ όλα όμως είναι σούπερ ποιοτικός. Ο John Bush, διέθεσε μία ώρα στο ROCK HARD και μιλήσαμε όχι μόνο και το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν των ARMORED SAINT, αλλά και για τους METALLICA και τους ANTHRAX. Όπως πάντα, ο άνθρωπος που είχε εμφανιστεί στη μοναδική εν Ελλάδι συναυλία των SAINT με μπλουζάκι “Fuck Bush”, ήταν άμεσος, ειλικρινής και πάντα με μεγάλη δόση χιούμορ. Χαλαρώστε και απολαύστε.
Καλησπέρα John. Πρέπει να σου πω ότι το “Win hands down”, είναι μέχρι τώρα, μακράν του δευτέρου ο καλύτερος heavy metal δίσκος που έχω ακούσει μέχρι στιγμής το 2015.
Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Ευχαριστώ πολύ. Είμαι πολύ περήφανος από το γεγονός ότι βγάλαμε έναν hard rock δίσκο που είναι σύγχρονος, που αντικατοπτρίζει απόλυτα αυτό που είναι το γκρουπ και την ίδια στιγμή βρισκόμαστε εδώ, τριάντα χρόνια αργότερα και δείχνουμε ότι αναπτυσσόμαστε ακόμα.
Ξέρεις κάτι; Το “Win hands down” δεν είναι ο τύπος του δίσκου «στην άκρη πιτσιρικάδες, ήρθαμε να σας δείξουμε πως παίζεται το heavy metal» (σ.σ. τρελά γέλια ο Bush στην άλλη άκρη), αλλά περισσότερο στέλνει ένα μήνυμα στους «συνομιλήκους» σας. Σαν μία δήλωση πως πρέπει να παίζει μία μπάντα με τα μέλη της στα 50 τους, με 30 χρόνια στη μουσική βιομηχανία, όντας ενεργή στα 80’s. Τι είναι αυτό που σας κρατά τόσο φρέσκους;
Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη στάση μας να είμαστε ανήσυχοι, να παίρνουμε ρίσκα. Όταν γράφαμε το δίσκο, διαπίστωσα ότι είχαμε ελάχιστους περιορισμούς και ότι μπορούσαμε να κάνουμε ότι θέλαμε. Από τη μία κάναμε ότι θέλαμε και από την άλλη, όλο αυτό ήταν μέσα στις παραμέτρους των ARMORED SAINT και του στυλ του καθενός μας προσωπικά. Έχοντας, λοιπόν, τη θέληση να μην έχουμε περιορισμούς, αυτό μας άνοιξε πολλές πόρτες. Το έχω πει πολλές φορές και χωρίς να θέλω να προσβάλλω κόσμο, παρότι φαίνεται ότι το heavy metal είναι μία μουσική που μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, στην πραγματικότητα είναι πολύ συντηρητική επειδή οι μουσικοί σκέφτονται τι θέλει ο κόσμος, τι περιμένει ο κόσμος και τι κάνουν τελικά οι ίδιοι. Δεν είναι κακό να είσαι συνεπής, να είσαι αληθινός στον ήχο σου, αλλά σαν μουσικός και σαν άνθρωπος, αν δεν εξελίσσεσαι, «μπαγιατεύεις», μένεις στάσιμος. Κι εγώ θέλω να προχωράω και να μη βαλτώνω.
Αυτός είναι και ο λόγος, που –για παράδειγμα- δουλέψατε με τη γυναίκα του Scott Ian, με την οποία ο Joey Vera συνεργάστηκε και στους MOTOR SISTER; Πρώτη φορά έχετε γυναικεία φωνητικά στο γκρουπ…
Βασικά, είχα την ιδέα για ένα ντουέτο με γυναίκα στα φωνητικά και είχα κάποια άτομα στο μυαλό μου, ανάμεσά τους και την Pearl, προφανώς λόγω της προσωπικής μου σχέσης με τον Scott, αφού τη γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια. Την εκτιμώ πολύ ως τραγουδίστρια κι έκανε παραπάνω απ’ όσα περίμενα στο κομμάτι “With a gull head of steam”. Μου αρέσει πολύ που ακούω κι άλλες φωνές στο δίσκο πέρα από τη δική μου, για πρώτη φορά. Γιατί, για να γνωρίζεις, ο Joey Vera έχει κάνει πολλά φωνητικά στο δίσκο και μάλιστα ήταν εξαιρετικός σ’ αυτό και είχε προετοιμαστεί πολύ καλά!
Βάλατε ακόμα και πιάνο σ’ ένα κομμάτι…
Έχει να κάνει με όλα αυτά που σου έλεγα πριν. Δεν είχαμε κάνει ποτέ κάτι παρόμοιο, αλλά ποτέ δεν φοβόμασταν να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα και φυσικά έχουμε γράψει αρκετά slow τραγούδια. Το συγκεκριμένο τραγούδι το βρίσκω πολύ cool, επειδή ενώ έχει πολλά σκοτεινά στοιχεία, είναι ταυτόχρονα πολύ «ζεστό» κιόλας και κάνει πολύ καλή αντίθεση. Μάλλον έχει να κάνει με όλα αυτά τα χρόνια που ακούω RADIOHEAD και βρήκε ευκαιρία να βγει αυτή η πτυχή του εαυτού μου (γέλια).
Στο “Win hands down”, έχει γίνει εξαιρετική δουλειά σε όλα τα όργανα, ειδικά στις κιθάρες και στα solo, όταν πέφτουν οι τόνοι, νιώθεις όλη τη μπάντα να συντονίζεται, δίνοντας την αίσθηση ότι τζαμάρει. Δουλέψατε με διαφορετικό τρόπο στο στούντιο αυτή τη φορά;
Αυτή είναι η ειρωνεία, Σάκη. Δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλύψω κι αν κάνω καλά που το λέω, αλλά ποτέ δεν παίξαμε μαζί ως συγκρότημα!!! Παράξενο δεν είναι; Γράψαμε τα κομμάτια και μάθαμε ο καθένας τα μέρη του. Συγκεκριμένα, το τραγούδι “Win hands down”, πρώτη φορά το παίξαμε μαζί, λίγο πριν από το πρώτο live που κάναμε πριν λίγο καιρό… Είναι ειρωνικό, αλλά στο “March of the saint” ή το “Raising fear”, ξοδεύαμε ατελείωτες ώρες στο στούντιο να παίζουμε μαζί, αλλά πλέον αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να δουλέψουμε, αφού όλοι έχουμε οικογένειες και δουλειές. Το να κάτσουμε και να κάνουμε πέντε ώρες πρόβα, δεν είναι μέρος της ζωής μας πλέον. Και ξέρεις ποια είναι η πλάκα; Ακούγεται πραγματικά, σαν τον πιο «χαλαρό» δίσκο που κάναμε ποτέ, λες και όντως είναι προϊόν τζαμαρίσματος… Άντε να βρεις άκρη!!!
Φαντάζομαι ότι κάπως έτσι θα δουλέψετε και στον επόμενο δίσκο…
Πω, πω!!! Μου ακούγεται τόσο μακρινό αυτό που λες… Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν και πότε θα συμβεί κάτι τέτοιο.
Από την πρώτη εβδομάδα της κυκλοφορίας του, το “Win hands down” πούλησε τα διπλάσια από το “La Raza”. Μπορούσες να διανοηθείς αυτό το γεγονός; Πιστεύεις ότι είναι δύο φορές τόσο καλό όσο το προηγούμενο άλμπουμ σας;
Έχουμε μείνει λίγο άναυδοι με αυτό που συμβαίνει μέχρι στιγμής. Την πρώτη εβδομάδα έχουμε πουλήσει στην Αμερική περισσότερα αντίτυπα απ’ όσα έχουμε πουλήσει ποτέ στην ιστορία του γκρουπ. Πουλήσαμε, για παράδειγμα, 4.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας και μπήκαμε στη θέση #72. Αν είχαμε πουλήσει αυτά τα νούμερα στο “March of the saint”, δεν θα ήμασταν ούτε στο Top 200, διότι για να μπεις εκεί, στα 80’s και τα 90’s, έπρεπε να έχεις πουλήσει πάνω από 6.000 αντίτυπα. Οι πωλήσεις έχουν πέσει δραματικά, από την άλλη όμως, δεν αλλάζει αυτό που έχουμε πετύχει, αφού παίζουμε με ίσους όρους με όλους τους υπόλοιπους. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι και θέλω να χειροκροτήσω τους οπαδούς μας, αφού δεν είμαστε η τυπική μπάντα που γράφει δίσκο, βγαίνει περιοδεία, κάθεται λίγο, ξαναγράφει δίσκο και ξαναβγαίνει περιοδεία. Πάμε με τους δικούς μας ρυθμούς…
Πιστεύεις ότι το “La Raza” είναι ο τέλειος ενδιάμεσος δίσκος για να φτάσετε στο “Win hands down”;
Πολλοί μας έλεγαν ότι το “La Raza” ήταν πολύ διαφορετικό άλμπουμ, η αλήθεια ήταν όμως ότι απλά ήταν ο δίσκος που βγάλαμε το 2010, απλά επειδή αισθανόμασταν έτσι εκείνη την περίοδο. Σίγουρα ήταν ένα στάδιο που μας βοήθησε να φτάσουμε σ’ αυτόν το δίσκο, αφού ήμασταν πιο πειραματικοί. Μου αρέσει πολύ εκείνος ο δίσκος, όπως και όλες οι δουλειές μας. Είμαι ο άνθρωπος που ποτέ δεν θα σου πω ότι έχουμε κάνει ένα δίσκο χωρίς κανένα ελάττωμα –ίσως αυτό συμβαίνει με το “Win hands down” πάντως- αφού βρίσκω ότι πάντα υπήρχαν 1-2 τραγούδια που δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τα υπόλοιπα. Δεν θα σου πω ποτέ ποια είναι αυτά τα τραγούδια σε κάθε δίσκο (γέλια) και το “La Raza” δεν είναι η εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα. Δεν νομίζω όμως ότι θα φτάναμε στο τωρινό σημείο αν δεν υπήρχε εκείνος ο δίσκος.
Οι ARMORED SAINT πάντα ήταν μία ανήσυχη μπάντα, χωρίς στερεότυπα στον ήχο της και τολμώ να πω, μ’ έναν σχεδόν προοδευτικό τρόπο σύνθεσης σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες από το L.A. τότε. Ιδιαίτερα την περίοδο του “Delirious nomad” και του “Raising fear”, που αν και μιλάμε για πολύ καλά άλμπουμ, η ανταπόκριση και οι πωλήσεις, αν θέλεις, δεν ήταν οι επιθυμητές για να σας πάνε στο επόμενο στάδιο, παρότι είχατε την υποστήριξη μιας εταιρίας όπως η Chrysalis. Πως βλέπεις αυτή την περίοδο των ARMORED SAINT κοιτάζοντας πίσω;
Υπήρχε μεγάλη σύγχυση στα 80’s με τη μουσική. Από τη μία υπήρχε το hair metal που έγινε πραγματικά τεράστιο στην περιοχή μας, με μπάντες μάλιστα που κάποτε παίζαμε μαζί, με τους POISON, τους RATT, τους BON JOVI και πολλούς άλλους και από την άλλη υπήρχε η απόλυτη αντίθεση με το thrash metal με τους ANTHRAX, τους METALLICA, τους MEGADETH, τους SLAYER. Υπήρχε ένας διαχωρισμός…
Κι εσείς βρισκόσασταν στη μέση!!!
Μπορεί να παίξαμε με σχεδόν όλες τις μπάντες που σου προανέφερα, η διαφορά μας όμως ήταν ότι οι επιρροές μας ήταν πιο …βρετανικές, πιο ευρωπαϊκές θα έλεγα, δηλαδή οι JUDAS PRIEST, οι SCORPIONS, οι THIN LIZZY, οι UFO. Τις λατρεύουμε αυτές τις μπάντες και διαμόρφωσαν τον ήχο μας. Οι AEROSMITH είναι μία ακόμα από αυτές τις μπάντες, αλλά είναι από τις ελάχιστες αμερικάνικες. Παίζαμε όμως πολύ σκληρότερα από τα γκρουπ που είπαμε, παρότι είχαμε κι εμείς μαλλιά τότε (γέλια), αλλά δεν ήμασταν και τόσο thrashy όπως οι TESTAMENT ή οι SLAYER, αφού είχαμε πιο αργά κομμάτια όπως το “Aftermath” ή το “Another day”. Ήμασταν λοιπόν κάπου στο ενδιάμεσο όπως καταλαβαίνεις κι αυτό δημιουργούσε σύγχυση, ίσως και μας αποπροσανατόλιζε από τον στόχο μας από δημιουργική άποψη. Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να το πω με κάθε ειλικρίνεια αυτό που σου λέω. Εμείς κάναμε αυτό που κάναμε και προσπαθούσαμε να είμαστε ειλικρινείς, αλλά βλέποντάς τα τώρα τα πράγματα, είχαμε σίγουρα κάποια σύγχυση αλλά και απογοήτευση αφού είχαμε μία πολύ καλή μπάντα με θετικά vibes και δεν μπορούσαμε να ανέβουμε… Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν είχαμε την επιτυχία που περιμέναμε, αλλά ξέρεις κάτι; Δεν έχει καμία σημασία πλέον. Δεν είναι κάτι που με απασχολεί πριν πέσω στο κρεβάτι, ας πούμε. Απλά δεν ήταν γραφτό να συμβεί, για οποιονδήποτε λόγο. Το σημαντικό όμως είναι ότι ακόμα είμαστε εδώ και γράφουμε και παίζουμε μουσική.
Δεν έχει να κάνει όμως μόνο με την παρουσία, αλλά και με την ποιότητα. Οι δουλειές σας είναι καταπληκτικές!
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Είμαι πολύ ξεροκέφαλος, με μεγάλη περηφάνια και εγωισμό, όπως και ο Joey και ποτέ δεν θα κάναμε ένα δίσκο για την πλάκα μας, να βγάζαμε λίγα λεφτά και να παίζαμε λίγες συναυλίες παραπάνω. Ξέρουμε ότι ο δίσκος είναι κάτι που κρατά για πάντα κι αυτός είναι ο λόγος που πάντα τα δίναμε όλα. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Μιας και ανέφερες πριν από λίγο γκρουπ όπως οι METALLICA, ANTHRAX, TESTAMENT, MOTLEY CRUE , DOKKEN κτλ, με ποια από τα σχήματα αυτά νιώθετε πιο κοντά. Με τα πιο thrashy ή με τα πιο hard rock;
Δεν έχει και τόση σημασία θα έλεγα. Σχεδόν με όλα αυτά τα σχήματα έχουμε παίξει μαζί, αλλά η ειρωνεία είναι ότι δεν έχουμε παίξει με τους ANTHRAX τα παλιά χρόνια (γέλια). Έχουμε κάνει περιοδείες ολόκληρες με τους METALLICA ή τους MEGADETH, ενώ θα παίξουμε και στο Monsters of Rock Cruise, αυτά τα πλωτά φεστιβάλ που είναι της μόδας και θα είναι μαζί μας γκρουπ όπως οι TESLA ή οι L.A. GUNS. Μας αρέσει να αποκαλούμαστε hard rock μπάντα, επειδή αυτό δεν έχει καθόλου περιορισμούς. Παλιότερα ο κόσμος ίσως να πίστευε το αντίθετο, αλλά για εμάς είναι πολύ ευρύς αυτός ο χαρακτηρισμός και μας επιτρέπει να κάνουμε άνετα πάρα πολλά πράγματα. Παίζουμε με όλους και να σκεφτείς ότι σε λίγες μέρες στο Hellfest (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στα μέσα Ιουνίου), μετά από εμάς παίζει ο Billy Idol!!! Μας ενδιαφέρει πλέον να παίζουμε με γκρουπ που ανεξάρτητα αν μοιάζει η μουσική μας ή όχι, θέλουμε ο κόσμος να είναι σχετικά κοντά στους ARMORED SAINT. Δεν είμαι πλέον διατεθειμένος να μπω στη διαδικασία να προσπαθώ να πείσω κόσμο που δεν μας έχει ξανακούσει και είναι μακριά από εμάς, ότι είμαστε καλό γκρουπ. Έχουν περάσει αυτά τα χρόνια!
Αυτό με οδηγεί και στην επόμενη ερώτησή μου, δηλαδή αν πιστεύεις ότι οι ARMORED SAINT είναι τόσο δημοφιλείς πλέον που μπορούν να είναι μία full time μπάντα. Ο Joey Vera κάνει πολλά πράγματα γύρω από τη μουσική, εσύ όμως απ’ όταν έφυγες από τους ANTHRAX δεν φαίνεσαι να είσαι πολύ ενεργός πια…
Αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που έχω αποφασίσει να ζω και δεν έχει να κάνει με τη μουσική. Χθες ηχογράφησα για τους REDEMPTION ένα ντουέτο με τον Ray Alder, που είναι φίλος μου και τον ξέρω από τους FATES WARNING, για μία διασκευή στο “Love reign on me” των WHO. Προφανώς δεν είμαι άνθρωπος που θέλει να ασχολείται ταυτόχρονα με πολλά πράγματα κι έχω γίνει πιο εκλεκτικός με τα χρόνια.
Καταλαβαίνω ότι είναι βαρετό να μιλάς για το παρελθόν όταν έχεις βγάλει νέο δίσκο, αλλά έχω μπροστά μου μία συνέντευξη που είχα κάνει με τον Johnny Zazula, executive producer των METALLICA και των ANTHRAX π ου μας είχε πει επί λέξει: «Εγώ ήμουν αυτός που τηλεφώνησε στον John Bush από την κουζίνα μου, να αναλάβει τα φωνητικά στους METALLICA. Μάλιστα τη δεύτερη φορά που έκανα πρόταση στον Bush, για να έρθει στους ANTHRAX, του είπα: «τα σκάτωσες μία φορά John, μη μου αρνηθείς ξανά. Έλα στους ANTHRAX».
(γέλια) Αλήθεια λέει. Είναι σαν να τον ακούω!!! Είχε αφήσει μήνυμα στον τηλεφωνητή μου ότι ήθελε να μου μιλήσει και φυσικά καταλάβαινα περί τίνος επρόκειτο, αφού μόλις είχε φύγει ο Belladonna και είχε αναλάβει τους ANTHRAX. Το ίδιο είχε κάνει 10 χρόνια πριν με τους METALLICA και η πλάκα είναι ότι στο μεσοδιάστημα, δεν είχαμε ξαναμιλήσει. Φυσικά είναι λίγο περίεργο όταν κάθομαι και το σκέφτομαι για τους METALLICA, αλλά δεν πιστεύω ότι τα σκάτωσα, αλλά ότι δεν ήταν γραφτό να γίνει. Θα ήμουν χαζός αν δεν πήγαινα όμως στους ANTHRAX, επειδή δεν ήμασταν ικανοποιημένοι εκείνη την περίοδο στους ARMORED SAINT, υπήρχε απογοήτευση. Ότι και να κάναμε με το “Symbol of salvation”, φαινόταν να μην λειτουργούσε, οπότε θα ήταν τεράστιο λάθος μου να μην πήγαινα στους ANTHRAX.
Αλήθεια, οι METALLICA σου έκαναν μία ή δύο φορές πρόταση να αναλάβεις τα φωνητικά σ’ αυτούς;
Χμμμ… Κοίτα, υπήρχε μία αβεβαιότητα στο γκρουπ τότε… Βασικά όλο το θέμα είχε γίνει πριν τις ηχογραφήσεις του “Kill ‘em all” ή στην πραγματικότητα ακόμα πιο πριν απ’ αυτό. Υπήρχε κάποιος σκεπτικισμός. Ξέρεις, ο James είναι ο James και οι METALLICA είναι οι βασιλιάδες του metal κόσμου. Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλον στη θέση του. Έπρεπε ο James να βρει μια λύση και όταν ένιωσε εμπιστοσύνη στον εαυτό του σαν τραγουδιστής ήταν έτοιμος. Ας είμαστε ειλικρινείς. Έχεις ακούσει πολλούς τραγουδιστές στο χώρο της rock μουσικής με τέτοια πρόοδο στα φωνητικά τους; Άκου το “Kill ‘em all” και μετά το “Black album”. Η πρόοδος που έκανε ήταν εκπληκτική. Ήταν λοιπόν θέμα του James να βρει τη λύση, τη βρήκε και συνέχισε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Είναι τόσα χρόνια πριν που πρέπει να σκεφτείς ότι εγώ με τα υπόλοιπα παιδιά, τον Joey, τον Gonzo και τους υπόλοιπους, ήμασταν κολλητοί φίλοι από 8-9 ετών, δηλαδή ήδη δέκα χρόνια τότε (που ήμασταν 19). Παίζαμε μουσική, γουστάραμε, είχαμε χτίσει μία δυνατή φιλία, ήμασταν ήδη στη σκηνή ενώ οι METALLICA τότε ξεκινούσαν, που δεν είχε νόημα για μένα να φύγω από τους φίλους μου και να πάω κάπου αλλού. Ήξερα ότι οι METALLICA άρχισαν να γίνονται δημοφιλείς, αλλά κι εμείς γινόμασταν! Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου την πιθανότητα να φύγω, επειδή ήμουν χαρούμενος εκεί που έπαιζα.
Δεν αισθάνθηκες λίγο περίεργα όταν τραγούδησες μαζί τους το “Four horsemen” στο San Fransisco;
Α, ήταν φανταστικά και είχε πολύ πλάκα. Όλη η βραδιά ήταν καταπληκτική. Δεν μου φάνηκε καν σαν συναυλία, αλλά σαν μια βραδιά έξω με τους METALLICA, αφού ήταν τόσο χαλαρά, οι ARMORED SAINT άνοιξαν γι’ αυτούς και το γκρουπ είπε την ιστορία πίσω απ’ όλο αυτό. Ήταν μία πάρα πολύ ωραία εμπειρία.
Θεωρώ ότι ήσουν ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στους ANTHRAX μέσα στα 90’s και για όσο διάστημα αποτέλεσες μέλος τους. Αν και θεωρώ ότι δεν διαχειρίστηκαν καλά την υπόθεση με το reunion εκεί γύρω το 2005, εσύ κατάφερες και τους ξελάσπωσες όταν είχαν την ανάγκη σου το 2009 δείχνοντας το ήθος ως μουσικός σε αυτή τη σκληρή βιομηχανία. Θεωρείς ότι αγαθά όπως η φιλία και αλληλοϋποστήριξη μπορούν να μείνουν ανεπηρέαστα μεταξύ πρώην μελών μετά από τόσα χρόνια τριβής, περιοδείες και ηχογραφήσεις δίσκων ή απλά εσύ το διάστημα που είχες μείνει εκτός ANTHRAX είχες ήδη προχωρήσει στη ζωή σου και είχες πάρει τις αποφάσεις σου;
Νομίζω ότι σε ορισμένα πράγματα και σχέσεις, θα πρέπει να αφήνεις το χρόνο να περάσει. Όταν τελειώνει μια σχέση προσωπική, όπως σε γάμο, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο (σε συγκρότημα ή κάποια εργασιακή σχέση), πρέπει να αφήνεις λίγο το χρόνο να περάσει, επειδή συνήθως κάποιοι έχουν πληγωθεί μέσα απ’ αυτή τη σχέση και υπάρχει μεγάλος εγωισμός. Όταν περάσει κάποιος καιρός, μπορείς να δεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα και να πεις ότι τελικά είσαι ΟΚ μ’ αυτήν την κατάσταση που διαμορφώθηκε και νομίζω ότι αυτό συνέβη με μένα και τους ANTHRAX. Δεν είναι σωστό να κρατάς κακία και σε καμία περίπτωση δεν συνέβη αυτό με μένα και τους ANTHRAX, αφού πιστεύω ότι σχεδόν ότι κάναμε μαζί ήταν αρκετά καλό. Το “Sound of white noise” για παράδειγμα, ήταν ένας πολύ προχωρημένος δίσκος για την εποχή του…
Κι ένας από τους αγαπημένους μου όλων των εποχών… Και πολύ επηρεασμένος από τους ALICE IN CHAINS!
Ναι, οι ALICE IN CHAINS αλλά και οι SOUNDGARDEN είναι πολύ σημαντικά σχήματα που έχουν επηρεάσει πολύ τη μουσική γενικότερα, αλλά και προσωπικά, μαζί με τους PEARL JAM είναι πολύ αγαπημένα σχήματα. Εκείνη την περίοδο με τους ANTHRAX, δεν συναγωνιζόμασταν μόνο με άλλα γκρουπ αλλά και με τους ίδιους μας τους εαυτούς, αφού η αλλαγή τραγουδιστή είναι πάρα πολύ σημαντική και πιστεύω ότι η φωνή είναι τα πάντα σ’ ένα συγκρότημα. Είμαι περήφανος για τη δουλειά με τους ANTHRAX, μπορεί να μην είχε την επιτυχία που είχαν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μου άρεσε πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, πάντα έλεγα ότι δεν μπορούσαμε να έχουμε στα δύσκολα 90’s την επιτυχία των 80’s. Ο λόγος είναι απλός. Ακόμα κι αν είχαμε ένα άλμπουμ που πουλούσε περισσότερο από τα προηγούμενα, οι ANTHRAX ήταν νεαροί στα 80’s, φρέσκοι, νέοι, μέρος ενός κινήματος που τα σάρωνε όλα στο πέρασμά του. Αν τα άφηνες όλα αυτά πίσω σου, θα μπορούσες να δεις τα πράγματα με μία πιο ξεκάθαρη προοπτική. Για εμένα ήταν πιο εύκολη αυτή η κατάσταση, διότι οι ANTHRAX μέσα στην παρακμή τους –στην οποία ήμουν κι εγώ μέλος- ήταν πολύ πιο δημοφιλείς από τους ARMORED SAINT (γέλια). Καταλαβαίνω ότι για τον Frankie (Bello), τον Charlie (Benante) και τον Scott (Ian), ήταν πολύ πιο δύσκολη αυτή η μετάβαση… Βρίσκω όμως ότι γράψαμε μερικά εξαιρετικά τραγούδια και κάναμε καλή δουλειά εκείνα τα χρόνια. Μην ξεχνάς ότι ήμουν εκεί 13 χρόνια. Πολύς χρόνος…
Υπήρχε όντως σκέψη να επαναηχογραφήσεις τα φωνητικά του Dan Nelson για το άλμπουμ “Worship music”;
Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχα. Δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον Dan Nelson, αφού δεν τον ξέρω καν και δεν μπορώ να πω τίποτα αρνητικό για εκείνον. Μια ζωή έπρεπε να συναγωνίζομαι με τον Joey Belladonna. Δεν έχω κάτι εναντίον και του Joey, αφού θεωρώ ότι έχει ένα μοναδικό στυλ φωνητικής, έχει φτιάξει ένα όνομα, έχει αυθεντικότητα σε ότι αφορά το στυλ του. Σαν τραγουδιστή λοιπόν, δεν έχω παρά μόνο πολύ μεγάλο σεβασμό για τον Joey. Ο δίσκος, το “Worship music” ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ έτοιμος και μιξαρισμένος με τα φωνητικά του Dan Nelson και για κάποιο λόγο δεν ήθελαν να τον κυκλοφορήσουν μ’ αυτόν στα φωνητικά. Στο μεταξύ είχαν δώσει πολλές συναυλίες όπου είχαν παίξει τραγούδια live, είχαν ηχογραφήσει το δίσκο όπως είπα κι εγώ δεν ήθελα να επέμβω και να επανηχογραφήσω ένα δίσκο που ήταν ήδη έτοιμος. Συμβαίνει πάρα πολλές φορές να διαρρεύσει υλικό με τον προηγούμενο τραγουδιστή και δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να μπω σε μία καινούργια διαδικασία σύγκρισης με κάποιον άλλο. Ήμουν σε εντελώς διαφορετικά φάση στη ζωή μου και δεν ήθελα να μπω σε καμία τέτοια διαδικασία σύγκρισης και τους είπα ότι δεν ήθελα να το κάνω. Και να σου πω την αλήθεια, ήταν μία σχετικά εύκολη απόφαση, παρότι μου έλεγαν ότι θα άλλαζαν τα τραγούδια. Δεν ένιωθα καλά για να κάνω κάτι τέτοιο. Και για τους ίδιους όμως θα ήταν καλύτερο. Μην ξεχνάς ότι ο προηγούμενος δίσκος, το “We’ve come for you all”, είχε πάλι εμένα στα φωνητικά, ενώ ο τελευταίος δίσκος με τον Belladonna ήταν πάνω από 20 χρόνια πριν, οπότε και το ενδιαφέρον ήταν πολύ μεγαλύτερο να ακούσει ο κόσμος εκείνον στο νέο άλμπουμ κι όχι εμένα, ακόμα κι αν έπρεπε να επανηχογραφήσει τα κομμάτια που είχαν γράψει με τον Dan Nelson. Σίγουρα κάποιων τα συναισθήματα πληγώθηκαν κι εγώ δεν έχω μιλήσει με τον Charlie Benante από τότε. Νομίζω ότι εκνευρίστηκε πάρα πολύ, αλλά εγώ πήρα αυτή την απόφαση με την καρδιά και την ψυχή μου. Δεν μπορούσα με τίποτα. Ο εγωισμός μου δεν με άφηνε. Δεν με νοιάζει ακόμα κι αν ο δίσκος ήταν το “The dark side of the moon” (γέλια). Έτσι είμαι εγώ.
Δηλαδή δεν μιλάς με τους υπόλοιπους ANTHRAX;
Με τον Scott Ian, βρισκόμαστε αρκετά τακτικά και μάλιστα τραγούδησα σ’ ένα μεγάλο jam που είχε γίνει σπίτι του για τα 40α γενέθλια της γυναίκας του, Pearl, που τραγουδά και στο δίσκο. Με τον Charlie και τον Frank όμως, έχουμε να μιλήσουμε από τότε. Δεν με απασχολεί ο λόγος, ίσως να τσαντίστηκαν με την άρνησή μου, αλλά δεν έχουμε μιλήσει. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους, αυτοί όμως φαίνεται ότι έχουν. Έτσι είναι τα πράγματα όμως και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε.
Ποιος είχε την ιδέα για το πολύ ωραίο εξώφυλλο του “Win hands down”;
Σε κάποια σημεία έχουμε κάποιες southern επιρροές και έπεσε στο τραπέζι η ιδέα να κάνουμε κάτι όπως η 70’s ταινία “Westworld”, που είχε μέσα robot, sci-fi και να προσθέσουμε λίγο χιούμορ. Μέχρι τώρα ποτέ δεν ήμουν σε εξώφυλλο κάποιου δίσκου μας. Οι ARMORED SAINT έχουν πολύ χιούμορ, αλλά αυτό δεν φαίνεται στις δουλειές μας, αφού φαίνεται ότι παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ σοβαρά. Είχε πλάκα που είχαμε στο εξώφυλλο φίλους και μέλη των οικογενειών μας, όπως τη γυναίκα και την κόρη μου ή τη γυναίκα του Joey Vera.
Μιας και μιλάμε για χιούμορ, αναπόφευκτα μου έρχεται στο μυαλό το video clip του “Can U deliver”. Έχετε μετανιώσει για το στυλιστικό κομμάτι εκείνου του video;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Σίγουρα είναι κάτι που όταν το βλέπω, γελάω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν νιώθω άσχημα. Αυτό θέλαμε να κάνουμε τότε κι αυτό κάναμε. Σίγουρα, στην καριέρα μου, έχω πάρει κάποιες αποφάσεις που δεν ήταν και οι καλύτερες του κόσμου. Είναι ελάχιστες οι αποφάσεις που έχω πάρει και ντρέπομαι γι’ αυτές και το video clip δεν είναι μέσα σ’ αυτές. Είχαμε το όνομα ARMORED SAINT, μας άρεσαν οι Road Warriors και θέλαμε να το βγάλουμε παραέξω. Πήγαμε να νοικιάσουμε ρούχα κι εξοπλισμό σ’ ένα πολύ μεγάλο εργοστάσιο που το χρησιμοποιούν και για τις ταινίες του Hollywood και τελικά καταλήξαμε να αγοράσουμε πολλά ρούχα. Λίγα χρόνια πριν, για τον εορτασμό των 30 ετών της Metal Blade, βγήκαμε στο πρώτο τραγούδι κι εγώ με τον Joey φορούσαμε περούκες και όλοι μας είχαμε εκείνα τα ρούχα. Μόνο ο Jeff που δεν ήταν στο γκρουπ τότε, πήρε κι έφτιαξε μερικά, ώστε να φαίνονται vintage ARMORED SAINT. Με αυτόν τον τρόπο δείξαμε ότι τιμούμε το παρελθόν μας αλλά και ότι έχουμε τελικά χιούμορ!
Τι θυμάστε από τη μοναδική εμφάνισή σας στην Αθήνα μαζί με τους BRAINSTORM;
Ήταν φοβερά. Δεν είχαμε ιδέα τι να περιμένουμε, αλλά και μόνο το γεγονός ότι ήρθαμε στην Αθήνα, με όλο τον πολιτισμό που έχει αυτή η πόλη, ήταν ένα γεγονός πολύ σημαντικό για εμάς. Περάσαμε εκπληκτικά και σίγουρα θέλουμε να ξαναέρθουμε και μάλιστα την επόμενη φορά να φέρω και τη γυναίκα μου, ώστε να θαυμάσει κι εκείνη τις ομορφιές σας.
Ναι, γιατί το 2004 που ήρθες με τους ANTHRAX πάλι, τελικά δεν έπαιξες…
Ωχ, τι μου θύμισες… Εκείνο το φεστιβάλ στην παραλία… Δεν ήταν και τόσο καλά οργανωμένο όπως φαίνεται, αλλά περάσαμε πάρα πολύ ωραία, παρόλα αυτά. Ακόμα θυμάμαι το κρέας που είχαμε φάει σ’ εκείνο το εστιατόριο. Ντρεπόμουν να το πετάξω και βρήκα δύο σκυλιά και τα τάισα και αμέσως μετά εμφανίστηκαν άλλα τουλάχιστον δέκα!!! (γέλια)
Ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτήν την κουβέντα. Είναι τόσα πολλά που θα ήθελα να σε ρωτήσω ακόμα και μετά από μία ώρα συζήτησης, αλλά ο χρόνος μας έχει εξαντληθεί.
Να είσαι καλά. Χάρηκα που τα ξαναείπαμε κι ελπίζω να τα ξαναπούμε από κοντά.
Σάκης Φράγκος
www.armoredsaint.com
Line-up:
John Bush – φωνητικά
Joey Vera – μπάσο
Phil Sandoval – κιθάρες
Jeff Duncan – κιθάρες
Gonza Sandoval – ντραμς
Δισκογραφία:
“March of the saint” (1984)
“Delirious nomad” (1985)
“Raising fear” (1987)
“Saints will conquer” (live) (1988)
“Symbol of salvation” (1991)
“Revelation” (2000)
“Nod to the old school” (2001)
“La Raza” (2010)
“Win hands down” (2015)
