Στο ίδιο μοτίβο με τα αντίστοιχα αφιερώματα του 2014 και 2017, ήρθε η ώρα για μερικές προτάσεις underground death metal και από την φετινή σοδιά. Προφανώς και οι αξιόλογες κυκλοφορίες του χώρου ήταν περισσότερες από 20, αυτές που παρουσιάζονται εδώ είναι μια μίξη προσωπικών προτιμήσεων και αντικειμενικά σημαντικών δίσκων που δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από ένα τέτοιο αφιέρωμα.
ABYSSOUS – “Mesa”
Τεχνικά ΕΡ/MLP, αλλά διάρκειας 34 λεπτών, το νέο 12’’ των Γερμανών είναι η πρώτη μουσική που κυκλοφορούν μετά το πολύ καλό “Smouldering” του 2013 και θα ήταν κρίμα να το αποκλείσουμε για τυπικούς λόγους μιας και δικαιώνει σε μεγάλο βαθμό την πενταετή αναμονή. Ανήκοντας στο νεότερο κύμα του λεγόμενου occult death metal, οι Γερμανοί αυτή τη φορά λειαίνουν λίγο τις γωνίες, παίζοντας με έναν πιο καθαρό κι επαγγελματικό ήχο, αλλά οι συνθέσεις τους ακολουθούν αντίθετη φορά καθώς ακούγονται ακόμα πιο εσωστρεφείς και δαιδαλώδεις, πηγαίνοντας την απόκρυφη αύρα του ντεμπούτου στο επόμενο βήμα, ενώ χρησιμοποιούν άριστα τα ενδιάμεσα instrumentals ως προς το χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Εν αναμονή για ένα proper full-length λοιπόν.
BONE SICKNESS – “Theater of Morbidity”
Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς είχα χάσει τα ίχνη τους, οι BONE SICKNESS χτυπούν με το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ σε μία αυτόνομη/αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια και τους βρίσκουμε σε τρελά κέφια! Αφήνοντας τα φλερτ με τα Σουηδικά κουρδίσματα στην άκρη για χάρη μιας πιο “δύσοσμης” προσέγγισης και μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις διάρκειες, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις ταχύτητες, οι Αμερικανοί ρίχνουν πλέον όλο το βάρος στους REPULSION (κυρίως) και τους AUTOPSY, σε ένα πανηγύρι βρωμερού old school ήχου που γέρνει σαφώς προς το grindcore. Με λίγα λόγια κανονικά δεν θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στο αφιέρωμα, αλλά αυτό το άλμπουμ πρέπει να ακουστεί περισσότερο. Μπορεί να έχετε ξανακούσει τα riffs του, τα samples από cult ταινίες προφανώς και δεν είναι τίποτα το καινούργιο, στην τελική δεν ξέρω καν αν το προτιμώ από το προηγηθέν “Alone In The Grave” EP. Όμως το “Theater of Morbidity” είναι τόσο ψυχωμένο και πωρωτικό (επιτρέψτε μου και μια μικρή αδυναμία στον ήχο) που δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο.
BURIAL INVOCATION – “Abiogenesis”
Έπειτα από την περσινή, απρόσμενη σφαλιάρα του “Engulfed In Obscurity” των ENGULFED (με τους οποίους μοιράζονται τον παιχταρά drummer), ήρθε η ώρα των έτερων Τούρκων μανιακών να ξυπνήσουν από τη λήθη και να εξαπολύσουν το επίσημο ντεμπούτο άλμπουμ τους. Ακόμα και όσοι έχετε ακούσει το προ 8ετίας “Rituals Of The Grotesque” EP λόγω της τότε νεοσύστατης Dark Descent Records, εικάζω πως το υλικό του “Abiogenesis” θα σας εκπλήξει. Τα 4 μεγάλης διάρκειας κομμάτια συν ένα ορχηστρικό outro είναι αρκετά για να σηκώσουν τους BURIAL INVOCATION στα υψηλότερα στρώματα του σημερινού death metal, μιας και έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο εντυπωσιακά άλμπουμ που έχω ακούσει τελευταία στο είδος, τόσο εκτελεστικά όσο και συνθετικά, με σημαίνουσα μάλιστα ταυτότητα.
CHAPEL OF DISEASE – “..and as We Have Seen the Storm, We Have Embraced the Eye”
Όταν άκουσα το “Song Of The Gods”, κομμάτι που έδωσαν στη δημοσιότητα οι CHAPEL OF DISEASE πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δύσκολο να χωνέψω πως αυτή ήταν η ίδια μπάντα που 2 άλμπουμ πριν έπαιζε σχετικά τυπικό και τετριμμένο death metal που μετά βίας θα έβαζες να ξανακούσεις. Με την τρίτη τους κυκλοφορία οι Γερμανοί δημιουργούν ένα άλμπουμ μεγάλο και φιλόδοξο που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του είδους. Τουλάχιστον το feeling πλέον δεν είναι death metal, αλλά κάτι περισσότερο υπερβατικό, όπως πηγάζει και από το έξοχο εξώφυλλο του Timo Ketola. Το μεγάλο κατόρθωμα εδώ είναι πως παρά την πληθώρα επιρροών (κυρίως από τα πιο κλασσικά παρακλάδια του rock και heavy metal ήχου) το σύνολο βγάζει νόημα και ακούγεται αρκετά ομοιογενές (με ανά στιγμές εξαιρέσεις βέβαια). Σπουδαίο συνθετικά, το άλμπουμ έχει μοναδικό χαρακτήρα και ανεξαρτήτως αν το πομπώδες και κάπως over the top ύφος του είναι του γούστου σας, αξίζει να ακουστεί τουλάχιστον μία φορά από όλους τους ανοιχτόμυαλους μεταλλάδες.
CONVULSING – “Grievous”
One man band από την Αυστραλία, το “Grevious” είναι το δεύτερο άλμπουμ του project αυτού, αλλά προσωπικά η πρώτη μου επαφή και το σοκ ήταν μεγάλο. Όχι ο μεγαλύτερος φαν του όλου dissonant death/black metal ήχου α-λα ULCERATE/DsO, αλλά στο “Grievous” συνάντησα μοναδική ατμόσφαιρα, μνημειώδεις κομματάρες και έντονα συναισθηματικά φορτισμένο υλικό. Η ροή του άλμπουμ είναι εξαιρετική και φαίνεται πως το άλμπουμ είναι πολύ δουλεμένο μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Κορυφές σ’ έναν συνολικά σπουδαίο δίσκο αποτελούν το φανταστικό artwork του Wrest και το τελευταίο, καθαρτικό κομμάτι του δίσκου, “Strewn/Adrift”, με το ανατριχιαστικό του black metal riff.
DEIQUISITOR – “Downfall Of The Apostates”
Οι Δανοί DEIQUISITOR παίζουν πυκνό και τεχνικό αλλά σκοτεινό death metal στα χνάρια των IMMOLATION και στον φετινό τους δίσκο, “Downfall Of The Apostates” από άποψη riff-ολογίας παίρνουν άριστα. Όσοι τυμβωρύχοι του underground είχατε ακούει το ντεμπούτο τους χωρίς να σας έχει πείσει, θα πρότεινα κάτι τέτοιο να μην σας αποθαρρύνει από το να ρίξετε μια αυτιά στη δεύτερη αυτή κυκλοφορία τους, καθώς στέκεται ένα σκαλί πάνω από τον προκάτοχό του. Η βασικότερη διαφορά εντοπίζεται στην παραγωγή, που έχει καθαρίσει σε σχέση με τον βούρκο του ντεμπούτου, αναδεικνύοντας τα πρωτοκλασάτα riffs, και οι δυναμικές, με τον drummer να παίζει τις κάλτσες του, έχοντας μάλιστα για αβάντα έναν απολαυστικά βαρύ ήχο –ιδιαίτερα στην μπότα- που βγαίνει αρκετά μπροστά στην μίξη. Και γαμώ λεμε!
GRAVE UPHEAVAL (Untitled)
Σε μια χρονιά που οι PORTAL κυκλοφόρησαν νέο δίσκο, επιλέγουμε τους GRAVE UPHEAVAL για το αφιέρωμα, μιας και α) τους PORTAL τους ξέρουν και οι πέτρες και β) το ύφος των GRAVE UPHEAVAL είναι μοναδικό στο σημερινό death metal. Και ενώ το πρώτο τους άλμπουμ βρισκόταν πιο κοντά στο ambient/drone και λόγω παραγωγής, στο δεύτερο άτιτλο άλμπουμ τους, οι Αυστραλοί καθαρίζουν ελαφρώς το τοπίο και παρουσιάζουν πιο δομημένες συνθέσεις, διατηρώντας την νεκρική/τελετουργική ατμόσφαιρα και τον αργό βηματισμό, φέρνοντας προς death/funeral doom καταστάσεις. Τα βασανιστικά/ξεψυχισμένα φωνητικά και τα α-λα dIiSEMBOWELMENT blastbeats είναι σε αξία ο μισός δίσκος, που απευθύνεται πάντως μόνο στους πολύ υπομονετικούς και τους πολύ “σάπιους” ακροατές.
HORRENDOUS – “Idol”
Στο αντίστοιχο αφιέρωμα του 2014 είχαμε προβλέψει μια εξέλιξη ανάλογη των DEATH προς όλο και πιο progressive metal μονοπάτια, κάτι που επιβεβαιώθηκε με τον 3ο τους δίσκο, “Anareta” (2015) και συνεχίζει με το φετινό τους άλμπουμ. Σε μεγαλύτερη εταιρία πλέον (Season Of Mist), αλλά εκπτώσεις ή μουσικοί συμβιβασμοί εδώ δεν υπάρχουν. Όσο αφορά τα φωνητικά δείχνουν μια τάση προς απομάκρυνση από Schuldiner και Van Drunen, ενώ και η προσθήκη clean vocals κρίνεται επιτυχημένη. Μουσικά τους βγάζουμε το καπέλο άλλη μια φορά για την εκτελεστική τους δεινότητα, η οποία λάμπει ακόμα περισσότερο μιας κι εδώ οι επιρροές από την Αγία Τριάδα ATHEIST/PESTILENCE/CYNIC είναι ακόμη πιο έντονες. Προσωπικά μου έλλειψε κάπως η μελωδική αντίληψη του “Anareta” αλλά κυρίως του “Ecdysis” αλλά καθαρά αντικειμενικά, το “Idol” είναι από τους δίσκους της χρονιάς για το metal γενικότερα.
INFERNAL COIL – “Within A World Forgotten”
Άλλο ένα ντεμπούτο που έκανε μεγάλη αίσθηση στο underground και συζητήθηκε όσο λίγα, λαμβάνοντας κυρίως από πολύ καλές έως αποθεωτικές κριτικές. Πρόκειται για ένα χαοτικό άλμπουμ, που βασίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα και λιγότερο στα riffs καθαυτά, με τον ιδιόρρυθμο συνδυασμό grinding/war metal θορυβώδους αντίληψης με ατμοσφαιρικά/ambient περάσματα, κάτι που αποτυπώνεται έξοχα και στο εξώφυλλο όπου στην κορυφή της gloomy ελαιογραφίας δεσπόζει το κίτρινο deathgrind logo. Ως αποτέλεσμα το άλμπουμ αυτό κουβαλάει μια πνευματικότητα και φέρει μια ξεχωριστή ταυτότητα μέσα στα πλαίσια του ακραίου metal που αναπαράγει κατακλυσμιαίες ατμόσφαιρες. Την παράσταση εδώ κλέβουν να τύμπανα και είναι κρίμα, γιατί νιώθω πως ναι μεν η παραγωγή ηθελημένα είναι δύστροπη, όμως η συμπίεση στην τελική μίξη θα μπορούσε να είναι πιο ήπια και να έχουμε ένα λιγότερο συγκεχυμένο αποτέλεσμα, με περισσότερο ευδιάκριτα riffs. Όπως και να ’χει, από τα πλέον σημαντικά metal albums του 2018.
INNUMERABLE FORMS – “Punishment In Flesh”
Οι INNUMERABLE FORMS ξεκίνησαν ως one-man band από τον Justin DeTore, έναν από τους πιο πολυπράγμονες μουσικούς της underground hardcore και metal σκηνής της Βοστώνης (Magic Circle, Stone Dagger, Summerlands, Boston Strangler, No Tolerance, Mind Eraser κ.α.) προς τα τέλη της περασμένης δεκαετίας, χρειάστηκε όμως να περάσουν αρκετά χρόνια ώσπου να σχηματίσει ένα full lineup-dream team που αποτελείται από τους Jensen Ward (Iron Lung), Chris Ulsh (Impalers, Power Trip, Mammoth Grinder, Vaaska), Connor Donnegan (Red Death, Genocide Pact) και Doug Cho (The Rival Mob) και να ντεμπουτάρει μόλις φέτος μέσω της Profound Lore. Με αυτά τα δεδομένα πόσες πιθανότητες είχε αυτό το άλμπουμ να μην είναι καλό; Α, ξέχασα να αναφέρω ότι παίζουν τρομακτικό doomy death metal στο ύφος των WINTER, THORR’S HAMMER, αρχαίων PARADISE LOST και RIPPIKOULU. Σκοτώνει.
MASS INFECTION – “Shadows Become Flesh”
Το 4ο άλμπουμ των MASS INFECTION ήταν από τις ευχάριστες φετινές εκπλήξεις καθώς βρίσκει την μπάντα να πηγαίνει προς κατευθύνσεις που προσωπικά ήλπιζα να ακολουθήσει, έχοντας ακούσει το προηγούμενό τους, “For I Am Genocide”. Το “Shadows Become Flesh” είναι μακράν το πιο σκοτεινό τους άλμπουμ, με την μπάντα να στρέφεται εσκεμμένα προς ερεβώδη μονοπάτια, τόσο στιχουργικά, όσο και καθαρά μουσικά, έχοντας εισάγει νέα στοιχεία, όπως αρκετές δυσαρμονίες, επηρεασμένες από το στριφνό, τεχνικό Black/Death των late 00’s και 10’s. Βέβαια η βάση του MASS INFECTION ήχου παραμένει σταθερή και brutal, με τα χαρακτηριστικά τους, γρήγορα και κοφτερά riffs, η παλέτα όμως πλέον είναι εμπλουτισμένη και μένει μόνο να δούμε αν αυτό το άλμπουμ θα σηματοδοτήσει μια νέα αρχή για την μπάντα, με πιθανή κατεύθυνση προς τον ήχο μπαντών σαν τους MALTHUSIAN ή τους ANTEDILUVIAN λόγου χάρη. Λίγο τραβηγμένο να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο από τώρα, αλλά ίδωμεν. Να σημειωθεί και το εξαιρετικό και πολύ αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου εξώφυλλο του ανερχόμενου Μάξιμου Μανόλη (που ανέλαβε και το “Heretics” των ROTTING CHRIST).
OBLITERATION – “Cenotaph Obscure”
Από τις πιο συνεπείς ποιοτικά μπάντες του είδους τα τελευταία 10 χρόνια, οι Νορβηγοί φτάνουν αισίως στον 4ο δίσκο τους και δίχως πολλές εκπλήξεις καπαρώνουν και φέτος μια θέση ανάμεσα στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς. Όπως μας έχουν συνηθίσει με κάθε τους βήμα να προσφέρουν το κάτι παραπάνω σε σχέση με την εκάστοτε προηγούμενη δουλειά τους, το “Cenotaph Obscure” διατηρεί την διακριτική ψυχεδελική διάθεση που είχαν επιδείξει από το “Nekropsalms” του 2009 ακόμα, εμπλουτίζοντας όμως τον ήχο τους με ακόμα πιο τεχνικές και προοδευτικές ιδέες (που μυρίζουν VOIVOD και κατ’ επέκταση και black metal) σε απόλυτη ισορροπία με την ορμητικότητα και χωρίς να αλλοιώνουν το απόκρυφο death metal feeling. Ίσως το καλύτερό τους μέχρι στιγμής, παραδίδουν και πάλι μαθήματα για το πώς να ακούγεσαι old school αλλά ταυτόχρονα αυθεντικός και όχι παρωχημένος.
OF FEATHER AND BONE – “Bestial Hymns Of Perversion”
Αν κάποιοι τους θυμάστε ως μια μεταλλική crust μπάντα και αναρωτιέστε τί δουλειά έχουν σ’ ένα τέτοιο αφιέρωμα, σημαίνει ότι μάλλον δεν ακούσατε την κασέτα που έβγαλαν στο ενδιάμεσο. Οι OF FEATHER AND BONE παίζουν πλέον σκοτεινό/ατμοσφαιρικό death metal και οι μόνοι τους δεσμοί με το hardcore/crust εντοπίζεται σε μερικές “In The Battle There Is No Law” επιρροές. Ο ήχος τους δεν είναι μακριά από το λεγόμενο “caverncore”, κάπου μεταξύ TEMPLE NIGHTSIDE και DEAD CONGREGATION, αναπαράγοντας εφιαλτικές ατμόσφαιρες, ενώ στιχουργικά είναι επηρεασμένοι από τις αντιλήψεις των Αζτέκων για τον Θάνατο και τον Κάτω Κόσμο. Τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά καλοεκτελεσμένο και πειστικό αν μη τι άλλο.
OUR PLACE OF WORSHIP IS SILENCE – “With Inexorable Suffering”
Το σχεδόν black metal εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο Wrest (LEVIATHAN, LURKERT OF CHALICE κ.α) προϊδεάζει για βλάσφημα πράγματα και όντως έτσι συμβαίνει στο δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών OUR PLACE OF WORSHIP IS SILENCE, σ’ένα τεχνικό/λαβυρινθώδες και βίαιο πεδίο. Οι κιθάρες περνάνε από παράφωνα, κυκλωτικά riffs σε παχιά, mosh-y mid-tempo με μεγάλη φυσικότητα, υποστηριζόμενες από στιβαρό, παραμορφωμένο μπάσο και απάνθρωπα φωνητικά (τσεκάρετε το κλείσιμο του τελευταίου κομματιού) σε διάφορες χροιές (αλλά κυρίως χαμηλά ζωώδη) και παραγωγή ναι μεν μουντή, αλλά όχι μακριά από τα σημερινά standards. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι συνθετικά παρουσιάζονται βελτιωμένοι σε σχέση με το πρώτο τους άλμπουμ, αν και απέχουν από το άριστο, καλό θα είναι να τους έχουμε στα υπόψη και για το μέλλον. Όσοι γουστάρετε μηδενιστικό, αλλά “μοντέρνο” death metal, τσεκάρετε οπωσδήποτε.
OUTER HEAVEN – “Realms of Eternal Decay”
Ίσως όχι γι’ αυτούς που ψάχνουν καλλιτεχνική αξία στο death metal τους. Kοινότυποι στίχοι, μονοδιάστατα φωνητικά… Το ντεμπούτο όμως των OUTER HEAVEN αποδεικνύεται πολύ πιο έξυπνο από το μέσο meat and potatoes death metal. Κι εκτός αυτού προσωπικά ψάρωσα με τα ζουμερά τους riff και τα σεισμικά τους groove που χρωστάνε πολλά τόσο στους BOLT THROWER και τους GOREFEST όσο και σε αμιγώς hardcore επιρροές. Το αποτέλεσμα είναι έτσι ένα από τα πιο εκτονωτικά και πωρωτικά άλμπουμ στον χώρο για φέτος και όσοι βρίσκουν τους GATECREEPER (επίσης στην Relapse και το πιο κοντινό σημείο αναφοράς όσο αφορά τον ήχο των OUTER HEAVEN) το next big thing δεν θα πρέπει να παραλείψουν να τσεκάρουν το άλμπουμ αυτό.
SCORCHED – “Ecliptic Butchery”
Ίσως ο πιο διασκεδαστικός death metal δίσκος της χρονιάς, από τον κατάλογο της 20 Buck Spin που φέτος σχεδόν μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας στο είδος. Καινούργια μπάντα στον χώρο, αλλά αρκετά δραστήρια, φέτος κυκλοφορεί το δεύτερο ολοκληρωμένο της άλμπουμ και καταφέρνει να αποστομώσει τόσο τον γράφοντα που είχε παραλείψει ν’ ακούσει το ντεμπούτο τους “Echoes Of Dismemberment” όσο και αρκετό ανυποψίαστο κόσμο. Οι τύποι δείχνουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά του δίσκου ότι κατέχουν το άθλημα και παίζουν μπάλα σε υψηλότατο επίπεδο, καταφέρνοντας να είναι ταυτόχρονα σοβαρά brutal αλλά και χαβαλέδες (βλέπε οπισθόφυλλο), αποδίδοντας μια ατμόσφαιρα ναι μεν campy, αλλά και αρκετά σκοτεινή. Με τρομερά grooves, ολόσωστες leads, καίριες εναλλαγές ρυθμών, υποδειγματική παραγωγή και sci-fi horror θεματολογία ως κερασάκι στην τούρτα, το άλμπουμ έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει μοντέρνο cult classic για τον παλιακό death metal ήχο.
SULPHUR AEON – “The Scythe of Cosmic Chaos”
Οι Γερμανοί μας έχουν αναγκάσει να περιμένουμε την κάθε τους κυκλοφορία με τις προσδοκίες να είναι υψηλές. Στον τρίτο και μάλλον και καλύτερό τους δίσκο, οι Γερμανοί μένουν πιστοί στο ύφος τους τόσο μουσικά όσο και θεματολογικά, με μικρές αλλά ουσιαστικές διαφοροποιήσεις ή/και προσθήκες όπως κάποια καθαρά φωνητικά και μεγαλύτερες δόσεις black metal. Κατά τ’ άλλα το drumming είναι καταιγιστικό όσο και ευφάνταστο και οι κιθάρες παραμένουν το μεγάλο ατού του γκρουπ, είτε με κορυφαία σιδηροδρομικά riff, είτε με αξιομνημόνευτες, μελωδικές lead. Μεγαλύτερες επιρροές παραμένουν οι MORBID ANGEL της μεσαίας περιόδου και οι NILE, όμως εδώ αυτή τη φορά η ατμόσφαιρα φαντάζει πιο τελετουργική σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους και γενικά το άλμπουμ δείχνει μια μπάντα σε ανοδική πορεία που σίγουρα αξίζει ευρύτερης αναγνώρισης.
TAPHOS – “Come Ethereal Somberness”
Με τέτοιο όνομα όπως καταλαβαίνετε δεν θα μπορούσαν να παίζουν dream pop…από την άλλη όμως το death metal τους δεν είναι και τόσο κοντά στους ENTOMBED και την χωματίλα αντίστοιχων γκρουπ, όσο στην δυσοίωνη αύρα των Φινλανδών και Αμερικάνικων γκρουπ όπως οι πρωτομάστορες INCANTATION και οι πρώιμοι MORBID ANGEL. Συνδυάζουν με λίγα λόγια τα κουρδίσματα και την αισθητική των Σκανδιναβών, με ισχυρές δόσεις INCANTATION γαμωσταυρίλας και black metal φωνητικά, σε ένα από τα ντεμπούτα εν τέλει της χρονιάς. Η διάρκεια (35 λεπτά) είναι λίγο μικρότερη από τα συνηθισμένα, ωστόσο συνέβαλλε στο να βρει περισσότερο χρόνο στην φετινή μου playlist. Να εξάρουμε τέλος για την επιλογή του εξωφύλλου, με τον πίνακα του ρομαντικού John Martin και να τονίσουμε ότι είναι Δανοί, ως απόδειξη του ότι πρόκειται για μια από τις πιο ανερχόμενες σκηνές στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή.
TOMB MOLD – “Manor of Infinite Forms”
Στη βράση κολλάει το σίδερο και οι TOMB MOLD στον απόηχο του “Primordial Malignity” και με αρκετά βλέμματα στραμμένα επάνω τους χτυπάνε μέσα σ’ ένα χρόνο με καινούργιο full length κι ένα εξίσου καλό EP δύο κομματιών. Η ποιότητα ήταν σχεδόν δεδομένη μετά από ένα καταπληκτικό ντεμπούτο άλμπουμ κι έτσι η σημασία του “Manor of Infinite Forms” έγκειται στο ότι το άκουσε πολύς περισσότερος κόσμος, εκτός των στενών ορίων του death metal underground. Έχοντας μάλιστα ανακοινώσει επίσημα ότι μέσα στη χρονιά θα ηχογραφήσουν για νέο full length, οι Καναδοί φαίνεται να το έχουν δει πολύ σοβαρά και η επιτυχία, όπως και αν αυτοί την ορίζουν, φαντάζει βέβαιη. Για το μουσικό κομμάτι δεν έχω να πω και πολλά, όσοι δεν έχετε τσεκάρει ακόμα ακούστε το οπωσδήποτε, μιλάμε για άλμπουμ που ήδη θα πρέπει να θεωρείται από τα κορυφαία στον χώρο του για την δεκαετία που διανύουμε.
TORTURE RACK – “Malefic Humiliation”
Αγαπάμε AUTOPSY, αγαπάμε CANNIBAL CORPSE, αγαπάμε επομένως και TORTURE RACK. Οι χουλιγκάνοι από το Portland είχαν φτάσει στα ραντάρ μας με το προ τριετίας ντεμπούτο τους “Barbaric Persecution” καλύπτοντας τις ανάγκες μας για κτηνώδες Αμερικάνικο underground death metal. Το φετινό τους πόνημα είναι ουσιαστικά μια από τα ίδια. Με παθολογική αγάπη στους προαναφερθέντες γίγαντες, αλλά και πιο υπόγεια ονόματα όπως οι MORPHEUS DESCENDS και οι ROTTREVORE, το ατημέλητο και ποτισμένο σε μούχλα και γλίτσα death metal τους μπορεί να μην έχει να προσφέρει τίποτα το καινούργιο, αλλά όποιος θεωρεί τον εαυτό του “ντεθμεταλά” και δεν πέρασε καλά ακούγοντας το “Malefic Humiliation” μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει.
Νίκος Χασούρας
