Σα να βλέπω από τώρα τους true hardcore “fans” να κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, έχοντας βλέμμα του στυλ «στο pit θα είσαι νεκρός φλούφλη» και να μουρμουράνε αγανακτισμένοι λες και η μπάντα θα ψηφίσει το νέο πακέτο μέτρων λιτότητας, «ποιοι PARKWAY DRIVE μωρέεεεε»! Το θέμα μας όμως είναι πως παίζουν όντως metalcore, σε αντίθεση με τόσους άλλους που τους λέμε έτσι αλλά δεν είναι (κάτι σαν το stoner ένα πράγμα). Μπορεί οι clean cut φάτσες, οι κοιλιακοί αντί για προκιλι – ακοί και το ότι στην τελική φαίνονται «πολύ καλά παιδιά» (με αμερικανιζέ προφορά αλλά Α.Μ.Α.Ν.), να μη πείθουν τους “image above music”, αλλά στην ουσία παίζουν επιμεταλλωμένο, «εμπορικό» hardcore… Με τα κλισέ του (ας χωρέσουμε 10 breakdowns σε 4 λεπτά) δυστυχώς, αλλά και χωρίς αυτά (έχουν ελάχιστα καθαρά φωνητικά και αυτό έχει καταντήσει credit). Άρα καταλήγουμε σε μια love or hate κατάσταση, στην οποία τείνω να γίνω αγαπούλας, μιας και τα προηγούμενα “Horizons” και “Deep Blue” με ικανοποίησαν επαρκώς (καθαρά 8άρια για να είμεθα κυνικοί), κάνοντάς με έτσι περίεργο για τη συνέχειά τους.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα από αυτούς κάποια δραματική αλλαγή και η αρχή του δίσκου με επιβεβαίωσε… Ακουστική εισαγωγή όπως μας συνηθίζουν και απότομο μπάσιμο γρήγορων «σουηδικών» riffs, σε φάση calm before the storm (προβλεπέ). Συνέχεια στο ίδιο μοτίβο με τυπικές – άνω του μ.ο. – συνθέσεις του είδους με τo “Wild Eyes” να ξεχωρίζει και να προσπαθώ ακόμη να καταλάβω γιατί το “Dark Days” μου έχει κολλήσει τόσο, ενώ σε ένα μήνα δεν θα το θυμάμαι καν! Αυτά μέχρι τη μέση του δίσκου… Από εκεί και πέρα οι ταχύτητες πέφτουν, και διακρίνουμε μία τάση «πειραματισμού». Γυναικεία φωνητικά σε σημεία στο “The River”, ένα electro μέρος με sctratch – άκια να το πω, στο “The Slow Surrender”, «χαλί» από βιολιά στο “Atlas” που δένουν όμορφα στην (κατά βάση ακουστική) σύνθεση, και ωραία ατμόσφαιρα στο mid – tempo “Sleight of Hand” (personal favorite).
Γιατί όμως «πειραματισμός» και όχι πειραματισμός; Γιατί στην ουσία οι PARKWAY DRIVE δεν άλλαξαν κάτι, παρά μόνο πρόσθεσαν μερικές safe «πινελιές» διαφοροποίησης, οι οποίες λειτουργούν χωρίς να ενοχλούν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους βγάζουμε και το καπέλο! Σε ένα τόσο μα τόοοοοσο κορεσμένο είδος, δε θα κάνουν τη διαφορά τα γυναικεία φωνητικά ή τα βιολιά, αλλά το να ξεφύγουν από τις κλασσικές copy paste φόρμες στο songwriting… Μείωσε για παράδειγμα τα άπειρα breakdowns σου (που στην πλειοψηφία τους είναι καλά αλλά παραμένουν κλισέ), παίξε με τις ταχύτητες (που τις ρίχνουν αρκετά σε σχέση με το παρελθόν), τόλμα στο να περάσουν unsafe ιδέες στις συνθέσεις σου. Ο δίσκος είναι σωστός, με καλές – χωρίς να ξεχωρίζει κάποια – συνθέσεις, αλλά δεν τους πάει παραπέρα… Κι επειδή πιστεύω πως μπορούν να κερδίσουν αν τολμήσουν, καλό θα ήταν να το κάνουν στον επόμενό τους δίσκο. Γιατί όπως τους έγραψε και ένας οπαδός τους στο facebook που υποστήριζε πάνω – κάτω τα ίδια, «δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνεστε, μιας κι εσείς είστε το mainstream κι εσείς θα το αλλάξετε»!
6.5 / 10
Βασίλης Γκορόγιας
