Στο μυαλό μου ανέκαθεν είχα τις παρουσιάσεις δίσκων όχι σαν ένα πραγματικό live, αλλά σαν μια γιορτή για το συγκρότημα και τους φίλους του. Μια εκ βαθέων, κατάθεση ψυχής, αποτέλεσμα εργασίας πολλών μηνών. Οι UNIVERSE217 είναι ένα συγκρότημα που έχει παρακολουθήσει από κοντά σχεδόν ο καθένας μας. Προσωπικά ήρθα σε επαφή με την μπάντα πριν από εφτά χρόνια, σε εκείνο το αλησμόνητο live με τους ACID BABY. Μετά ακολούθησε το κόλλημα, αργότερα η συνήθεια και τα τελευταία δύο χρόνια η αποχή από τα συναυλιακά της δρώμενα. Πήγα λοιπόν εντελώς απροετοίμαστος για το περιεχόμενο του νέου τους δίσκου, και δεν ξέρω πραγματικά, πόσοι από τους φίλους τους περίμεναν αυτή την εκπληκτική εμφάνιση που μας επιφύλασσε το συγκρότημα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Λίγο μετά της εννιά, αρκετές παρέες κατηφορίζουν προς το An. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερο κόσμο, τόσο στην αναμονή όσο και σ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας. Τα 250, περίπου, άτομα που παραβρέθηκαν θεωρώ πως δεν αντικατοπτρίζουν το βεληνεκές του συγκροτήματος. Οι δύο μπάντες που θα προλογίσουν τους U217 είναι οι YELLOW DEVIL SAUCE και οι SUPERPUMA, με την μουσική τους να αποκλίνει αρκετά από το doomοειδές υβρίδιο που έχουμε κατά νου να ακούσουμε.
Όπως και να ‘χει, πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι SUPERPUMA, αρκούντως φουριόζοι και φασαριόζοι. Μεγάλη διάθεση για χαβαλέ και stoner/grunge μουσικές που έδεσαν με το concept της γιορτής, όπως ανέφερα παραπάνω. Το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών προερχόταν από το “Big Cats on the Prowl” του 2011, με το “One World Nation” να ξεσηκώνει, ακόμα και όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τους ξαναδούνε στο παρελθόν. Ωστόσο από την εμφάνισή τους δεν μπορώ να καταλάβω αν υπήρξαν κάποια τεχνικά προβλήματα με το μικρόφωνο ή αν έφταιγε το γεγονός ότι παρατάχθηκαν με νέο τραγουδιστή και το παιδί δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματά του.
Επόμενο supporting act, οι YELLOW DEVIL SAUCE, μια μπάντα που κρατάει γερά πάνω από μια δεκαετία και έχει δώσει το παρόν σε πολλά εγχώρια μουσικά δρώμενα. Ξεκίνησαν μουσικά ακριβώς εκεί που σταμάτησαν οι προκάτοχοι της σκηνής, με το grunge/stoner attitude να ξεθωριάζει σε πιο heavy rock αποχρώσεις. Δυνατή εμφάνιση, δίχως εκπτώσεις στην ένταση και το κοπάνημα, κυριολεκτικά τα έδωσαν όλα, σε τέτοιο βαθμό που στο τελείωμα της εμφάνισής τους το ταμπούρο κυριολεκτικά σου έσπαγε το τύμπανο του αυτιού. Χωρίς αυτό να μας πτοεί, αναδυθήκαμε στην επιφάνεια των Εξαρχείων για τις απαραίτητες ανάσες ώστε να καταδυθούμε ξανά στο άδυτο της μουσικής που θα ακολουθούσε.
Λίγο μετά τις 11 τα μέλη των UNIVERSE217 ανέβηκαν στη σκηνή. Μετά από ένα μικρό έλεγχο στον ήχο, ξεκίνησαν, έτσι απλά. Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, οι συστάσεις για το συγκεκριμένο συγκρότημα είναι περιττές. Όπως είπα και παραπάνω, ήδη από την περίοδο του “Familiar Places” είχα αρχίσει να χάνω την συναυλιακή επαφή με την μπάντα και απ’ ότι φάνηκε ο νέος τους ήχος με κατέλαβε εξ’ απήνης. Αφήνοντας πίσω την μεταβατική περίοδο απομάκρυνσης από το down–tempo στοιχείο τους, γίναμε δέκτες μιας ολοκαίνουριας κοσμοθεωρίας βασισμένη σε μια γλυκόπικρη μελωδία στηριγμένη πάνω στο γνώριμο doom ήχο τους. Αν πούμε ότι η Τάνια απλά έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, θα ήταν ψέμα. Έδωσε ότι είχε και δεν είχε. Φάνηκε άλλωστε και στο κοινό που έδειχνε να είχε παραλύσει από την εκπληκτική της ερμηνεία. Κακά τα ψέματα, η Τάνια είναι ο παράγοντας που κάνει αυτή την μπάντα να ξεχωρίζει, για την τεράστια έκτασης της φωνής της, για τον δυναμισμό και την μοναδική χροιά της. Όπως είναι λογικό το setlist βασίστηκε στην νέα τους κυκλοφορία, με μόνες εξαιρέσεις το αρχέγονο “66” και το μνημειώδες “Never”, αλλά ξέχασα, αυτό εμπεριέχεται στο νέο ομότιτλο δίσκο.
Χωρίς πολλά λόγια, σίγουρα έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη συναυλία τους, χωρίς υπερβολή, από την σύστασή τους. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι ακυρώνονται όλες οι προηγούμενες εμφανίσεις. Απλά έχουμε ένα νέο ηχητικό σύνολο στην βέλτιστή του μορφή.
Νίκος Ζέρης
