Ας πούμε κάποια βασικά πράγματα: ο Blackmore είναι ένας εμβληματικός κιθαρίστας με τουλάχιστον πέντε υπερκλασικά άλμπουμ στο ενεργητικό του που θεμελίωσαν το classic rock. Από την άλλη, εδώ και πάνω από 15 χρόνια έχει εγκαταλείψει το rock για την μεγάλη του αγάπη, τη μεσαιωνική/αναγεννησιακή μουσική (αλλά και για την Candice Night), με αποτέλεσμα να έχει δεχτεί ισχυρό χτύπημα η υστεροφημία του όσον αφορά τον επιδραστικό του χαρακτήρα σαν ένας rock κιθαρίστας.
Ας πούμε κάποια βασικά πράγματα για τους Blackmore’s Night: όταν ξεκίνησαν με το “Shadow of the moon” και τουλάχιστον μέχρι το “Ghost of a rose” διατηρούσαν μία φρεσκάδα και πραγματικά είχαν κάτι να προσφέρουν. Από εκεί και πέρα μάλλον επαναλαμβάνονται, έχουν γίνει προβλέψιμοι και εγώ προσωπικά τουλάχιστον, ψάχνω σε κάθε νέο δίσκο να εντοπίσω πότε ο Ritchie θα αγγίξει την εξάχορδη, ηλεκτρική θεά για να σκάσω ένα χαμόγελο, βρε αδερφέ.
Ας πούμε κάποια βασικά πράγματα για το “Dancer and the moon”: δεν είναι κακό άλμπουμ. Μάλιστα, είναι πολύ καλύτερο των δύο ανεμικών προκατόχων του. Ιδιαίτερα, δε, το “The moon is shining” είναι εξαιρετικό και άνετα (καλά…όχι και τόσο άνετα) θα μπορούσε με άλλη ενορχήστρωση να είναι ένα RAINBOW κομμάτι (περιόδου “Stranger in us all”). O Ritchie παίζει με την ηλεκτρική κιθάρα περισσότερο και οι διασκευές σε RAINBOW (“Temple of the king”) και URIAH HEEP (“Lady in black”) είναι αξιοπρεπέστατες. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι αρκούντως καλά και το “Dancer and the moon” μπορεί να μην συναρπάζει αλλά δεν απογοητεύει κιόλας και φυσικά αξίζει να το τσεκάρετε και γιατί όχι να το αγοράσετε…έστω και για το “The moon is shining”!
Τελευταίο βασικό στοιχείο: ο Ritchie ήταν, είναι και θα είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας όλων των εποχών. Ας τον φωτίσουν οι θεοί του rock να δημιουργήσει ένα τελευταίο αριστούργημα αμιγώς με ηλεκτρική κιθάρα είτε με RAINBOW, είτε με PURPLE είτε σαν σκέτο Ritchie Blackmore… Μικρή σημασία έχουν αυτά!
7,5 / 10
Σάκης Νίκας
