Οι SUBROSA είναι η χαρακτηριστικότερη ίσως περίπτωση μπάντας που μου έρχεται στο νου όταν διαβάζω/ακούω κάποιον μπάρμπα ή νέο με μπαρμπαδίστικη λογική να λέει “Δε βγαίνει καλή μουσική στις μέρες μας” ή “όλοι είναι αντιγραφείς, δεν παίζονται καινούργια πράγματα” και με κάνουν να γελάω χαιρέκακα. Το κουιντέτο από το Salt Lake City έχει καταφέρει κάτι σημαντικότατο για τα σημερινά δεδομένα, να έχει έναν 100% δικό του, πλήρως αναγνωρίσιμο ήχο, δένοντας υποδειγματικά τα επιμέρους στοιχεία και τις επιρροές του καταλήγοντας σε ένα σημείο όπου ουσιαστικά δεν υπάρχει άλλη μπάντα που να παίζει έτσι. Σε αυτό τον ήχο, που τελειοποίησαν στο καταπληκτικό προπέρσινο “No help for the mighty ones” βασίζονται (ευτυχώς) και στο φετινό τους άλμπουμ.
Η λέξη κλειδί για την περίπτωση του τρίτου δίσκου των SUBROSA είναι “αρμονία”. Από τις φωνητικές αρμονίες (λάμπουν στο τελευταίο κομμάτι), τις ακολουθίες συγχορδιών, τον τρόπο με τον οποίο οι αιθέριες lead μελωδίες από τα βιολιά ζωγραφίζουν πάνω στον καμβά από heavy riffs, στο πώς οι εξυψωτικές, καθαρτικές μελωδίες διαδέχονται βαριά, ψυχοπλακωτικά μέρη, όλος ο δίσκος διέπεται από τη μαγική αυτή λέξη. Πολλές μπάντες στο metal πεδίο τείνουν να ξεχνούν το πιο απλό αλλά βασικό πράγμα, το πώς μια απλή, λιτή και ειλικρινής ακολουθία/μελωδία μπορεί να χτυπά κατευθείαν στο συναίσθημα. Οι Αμερικανοί μάλιστα στο 3ο τους άλμπουμ, δείχνουν μία ακόμα πιο αφαιρετική κατεύθυνση, με μεγαλύτερες, αλλά πιο αργές και απλωτές συνθέσεις. Ακόμα και η χρήση των βιολιών ακολουθεί αυτό τον κανόνα, αντί να τους δοθεί περισσότερος χώρος, ως ένα από τα δυνατά τους στοιχεία που τους ξεχωρίζουν. Αυτό δείχνει μπάντα συνειδητοποιημένη, που ξέρει 100% τί θέλει και τί της γίνεται. Το δεύτερο μεγάλο ατού του δίσκου, είναι το αριστοτεχνικό χτίσιμο των κομματιών, το οποίο σχεδόν πάντα καταλήγει σε κορυφώσεις, με τεράστια σημεία που δίνουν μία μεγαλοπρέπεια κι έναν επικό τόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “The usher” που ανοίγει τον δίσκο, όπου από τη μέση και μέχρι το τέλος συναντάμε τα καλύτερα λεπτά του δίσκου, και το πιο ανατριχιαστικό, επιβλητικό riff της χρονιάς μέχρι στιγμής.
Στο “More constant than the gods” οι SUBROSA δεν κάνουν κάποια μεγάλη υπέρβαση ή έκπληξη σχετικά με την ηχητική κατεύθυνση (με εξαίρεση ίσως το τελευταίο πιο φολκλορικό κομμάτι) δίνοντας στους οπαδούς αυτό που περίμεναν. Η υπέρβαση έγκειται στο γεγονός πως μετά από έναν τόσο κομβικό δίσκο, όπως το “No help for the mighty ones” (που για την ιστορία είναι μισό κλικ καλύτερος από τον φετινό) και σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, κυκλοφορούν δεύτερο αριστούργημα στη σειρά. Από τα άλμπουμ που όχι μόνο δε φθείρονται με το χρόνο, αλλά μεγαλώνουν και ωριμάζουν μέσα σου και σταδιακά γίνονται κτήμα σου και σύντροφοι ζωής.
9/10
Νίκος Χασούρας
