Αν υπήρχε κάτι που δεδομένα θα μπορούσε να κάνει ακόμα πιο ελκυστικό το χαλαρό φθινοπωρινό βράδυ της Παρασκευής αυτό δεν ήταν άλλο από το γεγονός της επιστροφής των SPIRITUAL BEGGARS στην σκηνή του Κυττάρου. Με τρία χρόνια να έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία τους συναυλία επί ελληνικού εδάφους και με το εξαιρετικό “Earth Blues” στις αποσκευές τους να καταδεικνύει ότι ξαναβρήκαν για τα καλά την φόρμα τους, το ζητούμενο της εμφάνισής τους ήταν να καταφέρουν να ξεδιπλώσουν και επί σκηνής την heavy rock μαγεία για την οποία έχουν λατρευτεί τόσο πολύ από το ελληνικό κοινό. Εκτός όμως από την συναυλιακή επιστροφή των SPIRITUAL BEGGARS, η παρουσία τριών ελπιδοφόρων σχημάτων της ελληνικής σκηνής ήταν ένα ακόμη στοιχείο που προμήνυε ότι η βραδιά θα ήταν ιδιαίτερη θερμή.
Στις 8 ακριβώς και ενώ μόλις είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι πρώτες παρέες ατόμων το πρώτο εκ των support σχημάτων που ανέλαβε να προθερμάνει τα ηχεία και την σκηνή του Κυττάρου ήταν οι DRUNK MOTHERFUCKERS. Με όπλο τον περίσσιο ενθουσιασμό τους και μερακλίδικες συνθέσεις-ωδές στο αλκοόλ σαν τα “The Earth was Drunk” και “God Damn” μέσα από το περσινό ντεμπούτο τους “…And Alcohol for all” κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα σφιχτοδεμένο set ποτισμένο με άφθονα stoner-ικά riffs που χάρη στις εμφανείς επιρροές από τους KYUSS και DOWN ανέβασαν αισθητά την θερμοκρασία στο Κύτταρο. Αν κρίνουμε μάλιστα και από τα καινούργια κομμάτια που έπαιξαν, όπως επίσης και από το γεγονός ότι έχουν αρχίσει να κολλάνε συνεχόμενα συναυλιακά ένσημα παίζοντας όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα οι προοπτικές να τους δούμε ακόμα πιο βελτιωμένους στο άμεσο μέλλον είναι κάτι παραπάνω από πιθανές.
Την σκυτάλη από τους DRUNK MOTHERFUCKERS δεν άργησαν να πάρουν οι SIX FOR NINE. Κινούμενοι σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος σε σχέση με το γενικότερο heavy rock ύφος της βραδιάς φάνηκαν δικαιολογημένα σφιγμένοι στην αρχή του set τους καθώς αυτή ήταν η παρθενική τους live εμφάνιση. Εν συνεχεία όμως κι ενάντια στα μικροπροβλήματα στον ήχο όχι μόνο βελτιώθηκαν αλλά φάνηκαν να απολαμβάνουν την παρουσία τους στην σκηνή ξεδιπλώνοντας πτυχές του έντονα επηρεασμένου από τους ALICE IN CHAINS, PORCUPINE TREE και DISTURBED prog/alternative metal ύφους τους έχοντας ως ηγετικές φυσιογνωμίες τους έναν πάρα πολύ καλό κιθαρίστα αλλά και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Fotis Bernardo να αποδεικνύει ότι μπορεί να διαχειριστεί αρκετά καλά και τα φωνητικά. Παρόλο που το τετραμελές συγκρότημα δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα το πρώτο του album, η γεμάτη ενέργεια πρώτη του εμφάνιση σε συνδυασμό με τις θετικές αντιδράσεις της πλειοψηφίας του κοινού απέναντι σε κομμάτια όπως τα “Sound of Perfection”, “All my Heroes”, “Wasted” είναι βέβαιο ότι αποτελούν εκτός από ισχυρό εχέγγυο και μια σημαντική ένεση αυτοπεποίθησης για την συνέχεια της πορείας του. 
Λίγο πριν τις 10 είχε φτάσει η σειρά των FULL HOUSE BREW CREW να ολοκληρώσουν τον κύκλο των support σχημάτων. Έχοντας διατηρήσει μια σταθερά καλή συναυλιακή παρουσία από την προ τριετίας κυκλοφορία του πρώτου τους album “Bet it All” μέχρι και σήμερα, η εμφάνιση τους στα σανίδια του Κυττάρου ήταν ένα ακόμη τυπικό δείγμα των δυνατοτήτων τους. Μπαρουτοκαπνισμένο heavy rock με επιρροές από BLACK LABEL SOCIETY και ALABAMA THUNDERPUSSY όσο και μερικά μελωδικά southern περάσματα, ενέργεια στο φουλ και ιδιαίτερα ανεβασμένα ντεσιμπέλ ήταν ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία που συνέθεσαν το σκηνικό του 40λεπτου set του αθηναϊκού σχήματος, που εκτός από κομμάτια σαν το “Legal Crime” από το “Bet it All” περιλάμβανε επίσης και μερικά καινούργια τα οποία προφανώς προορίζονται για το επόμενο δισκογραφικό του χτύπημα. Αιχμή του δόρατος της μπάντας ήταν για μια ακόμη φορά τα riffs και τα solos του κιθαρίστα/τραγουδιστή Van Ace που έμοιαζε πλέον πιο απελευθερωμένος χωρίς την παρουσία δεύτερου κιθαρίστα στο πλευρό του ενώ στο ύψος των περιστάσεων στάθηκε και το στιβαρότατο rhythm section με τον μπασίστα να ήταν εκείνος που προσπαθούσε συνεχώς με την επιμονή και τον δυναμισμό του να ξεσηκώσει το κοινό. 
Με την μεσολάβηση μερικών λεπτών αναμονής για τις απαραίτητες προετοιμασίες και ενώ το ρολόι έδειχνε 11 είχε φτάσει η στιγμή για τους SPIRITUAL BEGGARS. Παρόλο που ο χώρος δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτος και η προσέλευση σαφώς και δεν ήταν αντάξια του ονόματος των Σουηδών rockers, η προσμονή στα πρόσωπα των περισσοτέρων ήταν ήδη μεγάλη. Αυτό φυσικά δεν πτόησε διόλου τους SPIRITUAL BEGGARS, οι οποίοι μέσα σε γενική αποθέωση εισέβαλλαν στην σκηνή με τα “Throwing your life away” και “Left Brain Ambassadors” να προκαλούν τα πρώτα κύματα ενθουσιασμού έστω κι αν ο ήχος ήταν μετριότατος με την κιθάρα του Amott και την φωνή του Apollo να θάβονται κάτω από ένα επίμονο βουητό. Ωστόσο με το ανέβασμα του ήχου σε κανονικά επίπεδα ανέβηκε ταυτόχρονα ακόμη περισσότερο και η διάθεση του συγκροτήματος με τον Apollo Papathanasio να αφήνει άριστες εντυπώσεις στο “Turn the Tide” μέσα από το ολοκαίνουργιο “Earth Blues” δείχνοντας αρκετά ευδιάθετος και κινητικός αλλά και καλύτερα προσαρμοσμένος στο ύφος συνθέσεων σαν του “Beneath the Skin” και του doom-ανιασμένου “Young Man, Old Soul”. Από κει και πέρα η συνέχεια του set ήταν επί της ουσίας ένα μίγμα από ολόκληρη την δισκογραφία της μπάντας όπου με την εξαίρεση του πρώτου album είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε λατρεμένα κομμάτια όπως τα “Wonderful World”, “One Man Army” και “Magic Spell” ενώ το μετριότατο “Return to Zero” ευτυχώς εκπροσωπήθηκε μόνο από το “Star Born”.
Όπως ήταν φυσικό όμως το εξαιρετικό “Earth Blues” είχε δικαίως την τιμητική του με τα “Hello Sorrow”, “One Man’s Curse” και “Wise as a Serpent” να αποδεικνύουν ότι οι BEGGARS ανέκτησαν όχι μόνο την δυναμική τους αλλά και τον τρόπο να μας προσφέρουν ξεσηκωτικά ταξίδια σε απόκρυφους heavy rock γαλαξίες όπως κάποτε έκαναν τα μεγαθήρια των 70’s ενώ το εκπληκτικό πάντρεμα της φωνής του Apollo με το οργασμικό άγγιμα των πλήκτρων του Per Wiberg στα “Dreamer” και “Kingmaker” αποτέλεσαν ένα οπτικοακουστικό highlight ανεκτίμητης αξίας. Μέσα σε όλα αυτά βεβαίως έλαμψε για ακόμη μια φορά το άστρο του Michael Amott, ο οποίος στην κυριολεξία ζούσε και ανέπνεε το κάθε riff που έβγαινε μέσα από την λευκή flying-V του αποδεικνύοντας χωρίς καμία δόση υπερβολής ότι είναι άξιος συνεχιστής της βαριάς κληρονομιάς των Blackmore/Schenker και ένας από τους τελευταίους σύγχρονους guitar heroes ενώ εξίσου συγκλονιστικοί ήταν ο χαμογελαστός Per Wiberg μαζί με τον γνήσιο rock οδοστρωτήρα Ludwig Witt που παρέδωσε σεμινάριο στιβαρότητας και τεχνικής πίσω από τα drums. Όσο για τον Apollo το μόνο που θα ήθελα να συμπληρώσω είναι ότι πέραν των συνθέσεων του “Earth Blues” όπου δεδομένα κέρδισε τις εντυπώσεις και της εκπληκτικής επικοινωνίας που είχε με το κοινό καθ’ όλη τη διάρκεια του show, υπήρξαν και φορές που έδειξε να χωλαίνει σε ορισμένα κομμάτια του παρελθόντος σαν τα “Sedated” και “Magic Spell” όχι εξαιτίας των φωνητικών ικανοτήτων του αλλά κυρίως λόγω ασυμβατότητας της Coverdale-κης του χροιάς με τον αμιγώς πιο straight-rock χαρακτήρα αυτών των συνθέσεων.
Με το πάντα υπέροχο και πάντα αξεπέραστο “Mantra” να αποτελεί σαφώς την κορύφωση της βραδιάς το encore ήταν ό,τι ακριβώς θα περιμέναμε να ακούσουμε για κλείσιμο από μια μπάντα του επιπέδου των SPIRITUAL BEGGARS. Όχι μόνο θυμηθήκαμε τις ρομαντικές εποχές του “Another Way to Shine” μέσα από την jam-άριστη εκτέλεση του “Blind Mountain” αλλά βρεθήκαμε σχεδόν σφιχταγκαλιασμένοι με την πραγματική ευφορία ρουφώντας όλη την νιρβάνα της στιγμής και καταθέτοντας τις τελευταίες ανάσες μας προς υποστήριξη των sing-along προτροπών του Apollo Papathanasio για χάρη του “Euphoria”.
Πραγματικά ωραίες στιγμές που ευχόμαστε να τις ξαναζήσουμε σύντομα.
Setlist:
Throwing your life away
Left Brain Ambassadors
Turn the Tide
Beneath the Skin
Young Man, Old Soul
Wonderful World
Fool’s Gold
Dreamer
Star Born
One Man Army
Hello Sorrow
Magic Spell
One Man’s Curse
Sedated
Kingmaker
Wise as a Serpent
Mantra
Encore:
Blind Mountain
Euphoria
Πάνος Δρόλιας
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
