Μια κυκλοφορία κάθε 4 χρόνια για τους PLACE VENDOME (2005, 2009, 2013) που με το “Thunder in the distance” συμπληρώνουν τρίπτυχο. Ήταν έκπληξη η πρώτη τους δουλειά, αφού ο Michael Kiske, είχε απαρνηθεί το μεταλλικό ιδίωμα για χρόνια. Το δεύτερο, ήταν ανώτερο και σίγουρα ενθαρρυντικό, να βλέπουμε τη συνεργασία του με την βασική ομάδα των PINK CREAM 69 να γράφουν ένα πολύ καλό μελωδικό άλμπουμ. Τι γίνεται λοιπόν με το τρίτο;
Την απάντηση δίνουν οι 13 νέες συνθέσεις, που υπόσχονται μεγαλύτερη ποικιλία. Παρόλα αυτά, η βασική γραμμή για μελωδικό hard n’ heavy, που επιδεικνύει την κρυστάλλινη φωνή του Kiske, παραμένει σταθερή. Καμία ένσταση σε αυτό. Αν και το άλμπουμ ανοίγει κάπως πιο βαριά, με το “Talk to me”, η πληθώρα των τραγουδιών είναι περισσότερο στο ύφος της Frontiers, δηλαδή κάπου μεταξύ AOR και σύγχρονου Ευρωπαϊκού hard rock.
Μεγάλη προσφορά από τον Alessandro Del Vecchio, τον οποίο εκτιμώ, αλλά μου φαίνεται πως έγραφε έχοντας πολύ στο μυαλό του τα προηγούμενα δυο άλμπουμ των PLACE VENDOME οπότε και το αποτέλεσμα των συνθέσεών του δεν προσδίδει κάτι νέο. Καλό παράδειγμα επί των λεγόμενών μου, το “Power of music”, μια όμορφη σύνθεση με έμφαση στο ρεφρέν, αλλά… μέχρι εκεί. Για το τραγούδι που έγραψε ο Timo Tolkki ούτε κουβέντα.
Ανατρέχοντας σε αυτά που έγραψα το 2009 για το “Streets of fire”, επαναλαμβάνω ότι “Η φωνή του Γερμανού παραμένει σε εξαιρετική φόρμα”. Αν έκανα όμως μια πιο προσωπική παρατήρηση, θα έλεγα ότι ο Kiske κατάλαβε πως μόνο ο χώρος του σκληρού rock μπορεί να του αποφέρει τα προς το ζην. Το μεγάλο του φωνητικό ταλέντο (αφού συνθετικά δεν έχει δώσει και σπουδαία δείγματα) πραγματικά χαίρει σεβασμού από το μεταλλικό κοινό, σχεδόν 30 χρόνια μετά τα “Keepers…” και ο ίδιος συμβιβάστηκε με την ιδέα αυτή. Σεβαστό. Όμως καλό είναι να μας προσφέρει και κάτι πιο σπουδαίο.
Σε αυτό, εξίσου υπεύθυνοι είναι οι Dennis Ward και η Frontiers. O πρώτος διότι παίζει το ρόλο του συντονιστή και παραγωγού των PLACE VENDOME και η δισκογραφική εταιρία που εξακολουθεί να κυκλοφορεί ανακυκλωμένες ιδέες. Δεν μπορεί και τα τρία άλμπουμ, σε διάστημα 8 ετών να είναι σε ακριβώς το ίδιο ύφος! Ένσταση. Έχω την εντύπωση πως βρίσκουν μια μελωδία για το ρεφρέν και μετά αναμασάμε τα ίδια για να χτίσουμε το τραγούδι.
Προσέξτε, δεν με χάλασε κανένα από τα 13 κομμάτια. Από την άλλη όμως, κανένα από τα 13 δεν με ενθουσίασε. Αυτή την εντύπωση είχα μετά την πρώτη ακρόαση, μετά την δέκατη αλλά και την εικοστή. Προσπάθησα να τα ακούσω στη σειρά, ανακατεμένα αλλά και αποσπασματικά. Τίποτα.
Ίσως αν ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορούσε μετά από την μακρά περίοδο rock-ανομβρίας του, θα το υποδεχόμουν καλύτερα. Για εσάς που σκέφτεστε να αγοράσετε κάποια καλή hard n’ heavy δουλειά, υπάρχουν καλύτερες. Αυτή απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς του μόνο. Μετά από το άλμπουμ με την Amanda Sommerville και άλλα τρία με τους PLACE VENDOME (και τα 4 με την ίδια συνταγή), μάλλον έχασα κάθε ενδιαφέρον (για το UNISONIC τώρα μη ρωτάτε). Ευτυχώς που υπάρχουν και οι AVANTASIA για να ευχαριστιόμαστε την υπέρτατη φωνή του ή τα κλασικά του άλμπουμ από περασμένες εποχές.
5 / 10
Γιώργος Κουκουλάκης
