Οι SCAR THE MARTYR είναι το πολυαναμενόμενο project του ντράμερ των SLIPKNOT, Joey Jοrdison, στο οποίο συμμετέχουν αρκετοί γνωστοί μουσικοί, όπως ο Jed Simon (STRAPPING YOUND LAD), ο Kris Norris (ex-DARKEST HOUR), ο Chris Vrenna (ex-NINE INCH NAILS) και ο παντελώς άγνωστος –τουλάχιστον σε μένα- Henry Bonner στα φωνητικά. Να σας πω την αλήθεια, οι MURDERDOLLS, το άλλο ουσιαστικά project του Jordison, ποτέ δεν είχαν καταφέρει να κερδίσουν το ενδιαφέρον μου, από την άλλη όμως, πάντα εκτιμούσα το γεγονός, ότι ο εξαιρετικός αυτός μουσικός, επέλεξε να πορευτεί έναν δρόμο αρκετά διαφορετικό από αυτόν το βασικού του σχήματος, κάτι που δεν κάνει και αυτή τη φορά.
Προτού μιλήσουμε για τον δίσκο καθ’ αυτόν, πρέπει να αναφέρω μία πάρα πολύ σημαντική λεπτομέρεια, για τον καλλιτέχνη Jordison, αφού είναι ένας από τους πολύ λίγους ντράμερ, με τόσο σημαντική συνθετική συνεισφορά στο συγκρότημα που παίζει, παράλληλα με το ότι είναι εξαιρετικός και στο όργανό του. Ελάχιστοι μπορούν να καυχηθούν ότι μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, με τους Charlie Benante (ANTHRAX – μη γελιέστε, ο Scott Ian δεν γράφει τίποτα. Μόνο στίχους, πόζα και δηλώσεις είναι), Lars Ulrich (είτε μας αρέσει, είτε όχι, άσχετα αν τώρα είναι καλός ντράμερ, έχει συνθέσει μαζί με τον Hetfield σχεδόν όλους τους ύμνους των METALLICA), Brann Dailor (MASTODON), Mike Portnoy (αφήστε τον LaBrie να μην αναγνωρίζει τη συνθετική του συνεισφορά, η οποία φαίνεται τώρα, με την πλήρη απουσία του) και 2-3 άλλους.
Θεωρώ βέβαιο, ότι το SCAR THE MARTYR, θα ικανοποιήσει τους πολυπληθείς οπαδούς των SLIPKNOT, αφού επιτέλους έχουν ένα δίσκο από μέλος τους, που μοιάζει πάρα πολύ με αυτούς, τώρα που έχουν μεγάλο κενό ανάμεσα στους δίσκους, κυρίως λόγω του θανάτου του Paul Gray το 2010. Αυτός όμως ακριβώς, είναι κι ο λόγος που δεν με ενθουσίασε το άλμπουμ των SCAR THE MARTYR. Αυτή η ομοιότητά του με τους SLIPKNOT, σε βάζει αναπόφευκτα στη διαδικασία σύγκρισης μαζί τους και η ζυγαριά κλίνει σαφώς προς τη μεριά των μασκοφόρων από την Iowa. Εδώ, δεν υπάρχουν Corey Taylor και η υπόλοιπη «συμμορία» και υποχρεωτικά οι STM θα μείνουν στην ιστορία ως ένα αξιοπρεπές υποκατάστατο. Είναι στα συν του σχήματος, ότι μας προσφέρουν 14 τραγούδια (εκ των οποίων 2 εισαγωγές) και 4 επιπλέον τραγούδια στη deluxe έκδοση, κάπου όμως οι τραβηγμένες διάρκειες και η ποσότητα αυτή των τραγουδιών, γίνονται ανασταλτικός παράγοντας, αφού αναπόφευκτα οι μέτριες στιγμές είναι αρκετές.
Σίγουρα τα “Dark ages”, “Soul disintegration” και “Blood host” είναι τραγουδάρες, για καθένα απ’ αυτά όμως υπάρχει και ο μέτριος αντίλογός τους. Μου έλειψε η ποικιλία στο άλμπουμ και ιδιαίτερα στα πιο groovy και ατμοσφαιρικά σημεία του, όπως το “White nights in a day room”, όπου μπορούν άνετα να παρομοιαστούν και με STONE SOUR, δείχνουν ότι υπολείπονται. Δεν είναι κακό άλμπουμ, θα μπορούσαμε όμως να είχαμε ένα καλύτερο τελικό αποτέλεσμα…
7 / 10
Σάκης Φράγκος
