Για μένα οι συναυλίες των FATES WARNING είναι κάτι παραπάνω από υποχρέωση. Μια από τις πλέον αγαπημένες μου και από ότι φαίνεται, το ίδιο ισχύει και για πάρα πολλούς ακόμα. Αυτή την φορά, η συναυλία τους είχε λόγο ύπαρξης, αφού υπάρχει εκεί έξω το καταπληκτικό “Darkness in a different light” και με την αναμονή να έχει φτάσει στα ύψη, κατηφόρισα προς την Πειραιώς.
Μπαίνοντας στο Fuzz διαπίστωσα ότι merchandise γιοκ και ήρθε η κρυάδα. Εν συνεχεία, εισερχόμενος στο stage, είδα κάποιες εμφανείς αλλαγές, με κάποια τραπεζάκια στον εξώστη, κάτι σα ξύλινη ράμπα μπροστά από την σκηνή και ξύλο στο δάπεδο, κάτι που αποδείχτηκε ότι βοήθησε στην καλύτερη ηχητική απόδοση του μέρους κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Δεν είναι πολύ παλιές οι μέρες που στο Fuzz επικρατούσε ένα απέραντο βουητό κι ένα μόνιμο echo. Κυρίες μουυυυυυυ!
Πρώτοι στη σκηνή και με καθυστέρηση ακαδημαϊκού τετάρτου ανέβηκαν οι PARTHIAN SHOT. Μπορεί να υπάρχουν κάπου δέκα χρόνια σα μπάντα, αλλά μόλις φέτος κυκλοφόρησαν ένα EP κι ετοιμάζουν το παρθενικό τους album. Έχοντας πετύχει μερικές εμφανίσεις της μπάντας, πρέπει να ομολογήσω ότι είναι αισθητά βελτιωμένοι, ιδίως στον εκτελεστικό τομέα, αλλά και στην ενέργεια τους on stage. Ο ήχος τους έχει γίνει πιο groovy και δεν ξέρω αν οφείλεται στην προσθήκη του Ανδρέα στα drums, ο οποίος ήταν καταπληκτικός. Το μικρόφωνο του Παναγιώτη έριξε ουκ ολίγα «βυθίσματα» και μικροφωνισμούς, αλλά και πάλι, άρεσαν στους παρευρισκόμενους. Το set τους κράτησε περίπου μισή ώρα και έκλεισαν με το “Promises (The Democracy anthem)” από την επερχόμενη δουλειά τους.
Ακολούθησαν οι THE SILENT WEDDING. Μη έχοντας επαφή με τη μουσική τους, θα έλεγα ότι μου άφησαν μια θετική εντύπωση με την επίσης μισάωρη εμφάνισή τους. Έχοντας έναν πολύ καλό ήχο με το μέρος τους, παρουσίασαν αυτό το περίεργο χαρμάνι EVERGREY με CONCEPTION της “Flow” era. Σαν παίκτες είναι πολύ καλοί, με αιχμή του δόρατος έναν θεαματικό drummer. Με την επιφύλαξη να τσεκάρω το album τους, θαρρώ ότι ήταν αταίριαστη η επιλογή του “Gutter ballet” για διασκευή, τουλάχιστον για τον τραγουδιστή τους, αλλά και για το στυλ τους. Νομίζω ότι ένα τραγούδι της εποχής Stevens θα έδινε ένα σαφώς καλύτερο αποτέλεσμα.
Και πάμε στο ζουμί. Υπό τους ήχους των MOGWAI (!!!) οι Alder, Jarzombek, Matheos, Vera και Aresti, ανέβηκαν καταχειροκροτούμενοι στη σκηνή και ξεκίνησαν με το “One thousand fires” από την φετινή δουλειά τους. Για μια στιγμή! Πολύ νέος φαίνεται ο Aresti! Τελικά όπως έμαθα, στην περιοδεία το πόστο του καλύπτει κάποιος Αμερικάνος shredder, ονόματι Michael Abdow, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν άψογος στα κιθαριστικά του καθήκοντα.
Συνέχεια με “Life in still water”, “One” και “APSOG part III” και το μέχρι τότε ξενέρωτο 
και υποτονικό κοινό, ζεστάθηκε με τη μία. Αν και άκουσα πάρα πολλά παράπονα για τον ήχο, τουλάχιστον εκεί που βρισκόμουν και ήταν σχετικά μπροστά, άκουγα τα πάντα πεντακάθαρα, μέχρι και τα δέρματα από το kit του κτηνώδη Jarzombek, ενώ και ο Alder ακούγονταν μια χαρά από το “One” ως το τέλος. Ο οποίος Ray έριξε τα πρώτα φαλτσάκια του στο “Another perfect day”, στη μοναδική αδύναμη στιγμή της βραδιάς, μαζί με το ούτως ή άλλως αδιάφορο για εμένα “Down to the wire” από το “Inside out”.
Στα καπάκια όμως ήρθε η πρώτη έκπληξη με το “APSOG part VI” και το σχετικό χαμό, όπως και για το part XI που ήρθε λίγο πιο μετά. Τα επίσης καινούργια “Firefly” και “I am” φαίνεται ότι λειτουργούν μια χαρά live, αλλά τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με το μαζικό sing along που έγινε στα “The eleventh hour” και “Point of view”. To “Parallels” ήταν, είναι και θα είναι το αγαπημένο FATES album όλων των Ελλήνων.
Στο “Through different eyes” οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενα ενθουσιώδεις, αλλά και στο “Nothing left to say”, όπου κατά τη διάρκεια της εισαγωγής του, ο Ray πήγε στο πλάι της σκηνής για να κάνει το τσιγαράκι του. Κλείσιμο κλασικά με το “Monument” και το πάθος που περιγράφεται στο ρεφρέν του ήταν διάχυτο στους περίπου 800 ανθρώπους που είχαν γίνει ένα με τη μπάντα.
Το encore ξεκίνησε με το “Still remains”, με τον Ray να κάνει κατά το σόλο το δεύτερο τσιγάρο του και όλους εμάς να ξελαρρυγιαζόμαστε και το τελευταίο τραγούδι, που θα ήταν και το γνώριμο αθηναϊκό εξτραδάκι, πλησίαζε. Μη αντέχοντας τον πειρασμό, είχα δει τα setlists της περιοδείας των FATES WARNING και παρατήρησα ότι έλειπε το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους. Έτσι, όταν έσκασαν οι πρώτες του αποχαιρετηστήριου “Eye to eye”, σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, πριν εξαντλήσω και τα τελευταία ψήγματα της φωνής μου.
Το να κρίνεις την απόδοση μιας μπάντας όπως οι FATES αγγίζει τα όρια της ύβρεως. Όλοι τους ήταν ΑΨΟΓΟΙ, με εξαίρεση κάποια λαθάκια του τραγουδιστή τους, ενώ πρέπει να δοθούν ιδιαίτερα εύσημα στον Jarzombek, ο οποίος με το αλάνθαστο και εκκωφαντικό παίξιμό του, με έκανε να ξεχάσω σχεδόν τον Zonder. Σε γενικές γραμμές, η συγκεκριμένη συναυλία ήταν άκρως επιτυχημένη και θα τη θυμόμαστε και θα τη συζητούμε για πολύ καιρό. Εις το επανειδείν!
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
