Oι ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό RED FANG, έφτασαν αισίως στον 3ο τους δίσκο που συνήθως είναι κομβικής σημασίας για μία μπάντα. ΟK, το στυλ της μουσικής τους ίσως θέτει περιορισμούς στο πόσο αριστούργημα μπορεί να είναι ένας δίσκος τους, αλλά με το “Whales and leeches” οι Αμερικανοί συνεχίζουν ακάθεκτοι την ανοδική τους πορεία, δικαιώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον ντόρο που έχει γίνει γύρω από το όνομά τους.
Ενώ το “Murder the mountains” του 2011 έδειξε ένα ίσως πιο ώριμο μουσικά και μελωδικό πρόσωπο για τη μπάντα, μετά το πιο πάνκικο ντεμπούτο της, στο φετινό της πόνημα ανεβάζει και πάλι ελαφρώς τις ταχύτητες και ρίχνει τις διάρκειες στο μεγαλύτερο μέρος του. Η πίεση του χρόνου φάνηκε πως λειτούργησε ευεργετικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς τα κομμάτια ακούγονται όσο ακατέργαστα και έντονα πρέπει, πιάνοντας τον ακροατή από τα μούτρα με την πρώτη εξάδα. Η μαγκιά των RED FANG φαίνεται όμως από το γεγονός ότι κρατούν ή ακόμα και βελτιώνουν τα υπόλοιπα δυνατά τους σημεία, είτε πρόκειται για MASTODON-ίλες, είτε για τις πιο doom στιγμές τους με αποκορύφωμα το έπος “Dawn rising” με την καταλυτική συμβολή του Mike Scheidt (ΥΟΒ) στα φωνητικά. Χωρίς να προβαίνουν δηλαδή σε καμία φοβερή αλλαγή στον ήχο τους, επιτυχαίνουν μία ιδανική ισορροπία μεταξύ των επι μέρους στοιχείων τους, που μπορεί να ικανοποιήσει κάθε οπαδό τους, αλλά ακόμη και να πείσει τους πιο δύσπιστους. Συμπεριλαμβανόμενο σε αυτά και το σημείο κλειδί, που δεν είναι άλλο από το κέφι, την όρεξη και την αφοσίωση που επιδεικνύουν.
Ενώ και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας είχαν κομματάρες, έχω την εντύπωση πως το “Whales and leeches” έχει περισσότερα τέτοια που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ακόμα καλύτερα σε συναυλιακό περιβάλλον, που είναι και το πιο ταιριαστό για τη μπάντα όπως μας έχει αποδείξει. Ένα ακόμα διασκεδαστικό, πορωτικό, βρώμικο άλμπουμ μοντέρνου heavy rock στη δισκογραφία των RED FANG, και άλλη μία αφορμή για τους απανταχού φαν του ήχου για μπεκρούλιασμα. Μπράβο τους, καλύτερο απo ότι το περίμενα, προσωπικά.
7.5/10
Νίκος Χασούρας
