Πολλοί (λέμε τώρα… Το πόσοι ήμασταν εκεί ξέρουμε), θα διαφωνήσετε. Κυρίως όσοι/όσες είδαν τους AMORPHIS για πρώτη φορά στη ζωή τους. Όσοι όμως τους έχουν δει κι άλλες και ειδικά όσοι έχουν να συγκρίνουν με το ΕΠΙΚΟ πρώτο live τους στην Ελλάδα ή ακόμα και με το πρώτο με τον Tomi Joutsen στα μέρη μας, θα συμφωνήσουν λογικά.
Για μένα ήταν το live που περίμενα περισσότερο απ’ όλα αυτούς τους μήνες τουλάχιστον, λόγω της «αρρώστιας» μου γι’ αυτό το σχήμα από την εποχή που κυκλοφόρησε το “Tales…” και έπεσε στα χέρια μου. Έχοντας δεί τους AMORPHIS σε κάθε τους εμφάνιση επι Αθηναϊκού εδάφους, δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έφευγα από το Gagarin με τέτοια συναισθήματα…
NAHEMAH
Αν και θα ξεκινούσαν στις 20:00, φτάνοντας στο Gagarin στις 19:45 περίπου, οι NAHEMAH ήταν ήδη στη σκηνή. Η πρώτη εικόνα όχι απλά αποκαρδιωτική, αλλά ικανή να προκαλέσει καρδιακό. Χωρίς υπερβολή, σε 2 λεπτά μπορούσες κάλιστα να μετρήσεις με το χεράκι σου τον κόσμο που ήταν μέσα στο Gagarin. Τέτοια χάλια, προσωπικά δεν έχω ξαναδεί.
Μουσικά τώρα, οι Ισπανοί είναι ωραία μπάντα. Δεν τους είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία και δεν έχω κάποια επαφή με τη δισκογραφία τους, αλλά αυτό που είδα live με ικανοποίησε. Πολύ ωραίος ήχος, αξιοπρεπέστατη σκηνική παρουσία και επαγγελματισμός, μιας και τα παιδιά έπαιζαν λες και από κάτω είχε 1000 άτομα και όχι 50. Το περίεργο μίγμα της μουσικής τους με επιρροές από KATATONIA, PARADISE LOST (της goth εποχής) και με πολλά prog περάσματα και βάση στη δημιουργία ατμόσφαιρας, ήταν ωραίο, και ζέστανε (αν μπορούμε να πούμε την έκφραση) όσους ήταν στο χώρο εκείνη τη στιγμή.
LEPROUS
Δεύτερη μπάντα στο billing, οι LEPROUS, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια τρομερά θετική αντίδραση στο χώρο του γενικότερου progressive ήχου με την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ, “Bilateral” (κριτική του οποίου μπορείτε να διαβάσετε http://www.rockhard.gr/index.php?option=com_content&;view=article&id=803:leprous–bilateral-inside-out&catid=37:2011-04-04-12-14-47&Itemid=233).
Οι Νορβηγοί έδειξαν και στη σκηνή του Gagarin ότι είναι από τα καλύτερα ονόματα αυτή τη στιγμή στον χώρο. Εξαιρετικό παίξιμο, δεμένο σύνολο με πολύ κινητικότητα και καλή παρουσία στη σκηνή και τον frontman να είναι πολύ καλός στο ρόλο του, αν και κάπως με ξένιζε σε σημεία με τα φωνητικά του, τα οποία δεν του «έβγαιναν» σε όλα τα σημεία με ιδιαίτερη επιτυχία. Ο ήχος τους να ήταν καλύτερος, θα ακούγαμε με περισσότερη άνεση τη μουσική τους, αλλά τι να κάνουμε.
Οι LEPROUS είναι μια μπάντα που γνωρίσαμε με τους THERION και μας έκανε εντύπωση, όμως τώρα είναι μια μπάντα που επιβάλλεται και θα την «ψάξουμε» ακόμα περισσότερο. Απέδειξαν και στη σκηνή ότι αξίζουν της προσοχής μας και δεν είναι τυχαίο το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν. Τσεκάρετέ τους.
AMORPHIS
Και πάμε τώρα στους headliners της βραδιάς. Ξέραμε όλοι από πριν (και για αρκετούς ήταν λόγος να μην έρθουν καν στο live… Αν και θα τα πούμε μετά γι’ αυτό) ότι το setlist θα διέφερε πολύ από τις προηγούμενες φορές. 10 δίσκοι είναι αυτοί πλέον, περιοδεία για την προώθηση νέου δίσκου, άρα αναμενόμενο να μην μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Αυτό που δε ξέραμε (όσοι δε διαβάζουμε setlists για να έχουμε την «έκπληξη» της στιγμής) ήταν το πόσο, αλλά και (το κυριότερο) την όρεξη που θα είχαν οι AMORPHIS στη σκηνή.
Με την είσοδο της μπάντας με το “My enemy”, τα πρώτα σημάδια φάνηκαν. Κακός, μπουκωμένος ήχος, πολύ χαμηλή ένταση, άνευρο ξεκίνημα (όχι λόγω επιλογής κομματιού, αλλά λόγω του τρόπου που έπαιζε η μπάντα) και κάτι ωραίες υποψίες να υπάρχουν στην ατμόσφαιρα όταν με ένα διαβολικό τρόπο στο ρεφρέν σε 2-3 λέξεις άκουγες τα brutal και backing τα καθαρά από τον… κανένα. Τέλος πάντων. Ίσως ήταν τα αυτιά μου.
Το “Mermaid” (από τα καλύτερα κομμάτια του νέου δίσκου) που ακολούθησε, το διαδέχθηκε το “The smoke”, το οποίο δεν το χάρηκα όπως τις προηγούμενες δύο φορές που το άκουσα. Ο λόγος; Η μπάντα ήταν επαγγελματική και μόνο με ότι αυτό συνεπάγεται καλό ή κακό. Καλό γιατί έπαιζαν άριστα, κακό γιατί δε σου έβγαζε αυτήν την «ζεστασιά» που σου βγάζουν οι AMORPHIS στα live, δε σου προκαλούσαν το «ταξίδι» που επιβάλλεται στα live τους. “Crack in a stone” για να γυρίσουμε στο “Beginning of times” και το πρώτο κομμάτι από το προ-Joutsen υλικό τους είναι το “Greed”. Επιστροφή στην εποχή Joutsen με “Sampo” και “You I need” όπου γίνεται ο πρώτος πραγματικός πανικός στο Gagarin.
Ανατριχίλα (για λίγο δυστυχώς) με την εισαγωγή του “Karelian isthmus” να παίζει από τα ηχεία και ενώ τελειώνει και ο γράφων είναι σε αναμμένα κάρβουνα για το τι θα ακολουθήσει (είπαμε… δε διαβάζω τα setlist), μία μαλακ***ένη «έμπνευση» χαλάει τη στιγμή. Για ποιο λόγο παίζουν το refrain του “Pussy” των RAMMSTEIN, μπορεί να μου πεί κανείς;;; Τι δίνει στο live τους; Κοροϊδεύουν τους Γερμανούς; Αν ναι, είναι το λιγότερο άστοχο, μιας και σαν μεγέθη όσο και αν προτιμώ AMORPHIS, δεν υπάρχει καν σύγκριση. Αν όχι, τι σκατά σημασία έχει; Αστείο; Χαβαλές; Εγώ προσωπικά ούτε γέλασα, ούτε μου έφτιαξε το κέφι, ειδικά με τον «πάμε να το παίξουμε, γιατί έτσι είναι το setlist» τρόπο που το έκαναν. Sorry που δε γελάω με ό,τι κάνει μια μπάντα ή ένας frontman στη σκηνή, ακόμα και αν είναι η αγαπημένη μου όλων.
“Vulgar necrolatry” επιτέλους μετά το “Pussy” και δυστυχώς λίγοι ήμασταν αυτοί που κοπανιόμασταν στο κομμάτι. Ένα από τα ιστορικότερα κομμάτια της μπάντας, σύμφωνα και με τους ίδιους και συγκεκριμένα τον Tomi που το έχει γράψει. Το παρελθόν (ευτυχώς) μας κρατάει συντροφιά λίγο ακόμα με το “Into hiding” μέσα από το έπος των επών “Tales…” και έχοντας στρώσει κάπως τον ήχο και την ένταση, έχει ανέβει και η διάθεση. Το “Sky is mine” έχει σειρά, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του “Skyforger”, για να το διαδεχθεί η κορυφαία εισαγωγή της μπάντας, το “Alone”, που καθηλώνει. “Magic and mayhem” για να μας αποτελειώσει ένα φοβερό (από επιλογή κομματιών) δεύτερο μισό του set των Φινλανδών, αλλά και για να τελειώσει το πρώτο σκέλος του live.
Το “Silver bride” με το οποίο ξεκίνησε το encore, σηκώνει το ελαφρύ (με τόσο λίγο κόσμο) Gagarin στο πόδι, για να ακολουθήσει η ΑΠΟΛΥΤΗ AMORPHIS στιγμή σε live, αλλά και προσωπικά το ΑΠΟΛΥΤΟ κομμάτι τους, αυτό που αντικατοπτρίζει στο μέγιστο βαθμό τη μουσική αυτής της μπάντας, το “My Kantele”. Πίσω στην πραγματικότητα μετά την ακρόαση του “My Kantele”, με το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, το οποίο δεν ήταν άλλο από το μεγάλο πλέον hit της μπάντας, το “House of sleep”, στο οποίο αποδείξαμε ότι μπορούμε να τραγουδάμε και να συμμετέχουμε σε μια συναυλία! Μακάρι να το κάναμε και στην υπόλοιπη λίγο περισσότερο όμως…
Για μένα, αυτό ήταν το χειρότερο live των AMORPHIS που έχω δει ποτέ μου. Είπα και στην εισαγωγή, ότι αν έβλεπες τη μπάντα για πρώτη φορά, σίγουρα γούσταρες θα λες ατάκες τύπου «πω ρε φίλε, γά**σαν» και «ΘΕΟΙ» κλπ κλπ, αλλά λυπάμαι, δε συμφωνώ. Ναι έπαιξαν σχεδόν τέλεια σαν απόδοση, αλλά δεν είναι αυτό που κάνει τα live των ΑΜORPHIS ξεχωριστά. Το «κρύο» που υπήρχε μεταξύ κοινού και μπάντας μέσα στο Gagarin δεν πέρναγε απαρατήρητο. Η ξενέρα όταν έβλεπα τις αντιδράσεις στα κομμάτια του “Tales…” και του “Karelian…” δεν λέγεται, ενώ η εξαιρετική συμμετοχή του κόσμου στα “Silver bride” και “House of sleep” (μια χαρά κομματάρες προς αποφυγή παρεξηγήσεων) με έκανε να απορώ γιατί; Το γιατί ας το βρει ο καθένας μόνος του.
Είπα ότι δε θα γκρινιάξω για setlist, αλλά θες καινούργια; “Three words”, “Reformation” για αρχή και άσε το “Crack in stone”. “Castaway”; Δε λέω για “Black winter day”, γιατί δεν μου έλειψε για να είμαι ειλικρινής. Αλλά μπαίνει και αυτό στη λίστα φυσικά. Κάτι από το “Elegy” πλην του “Kantele”; “The way”; “Divinity”; “Summer’s End”; “Leaves scar”; “Born from fire”; “Towards and against” ή κάτι γενικά από “Silent waters”; 15 τραγούδια, 4 από το καινούργιο, 3 από το “Skyforger”, κανένα από “Silent waters” και ο καθένας τα βρίσκει και καταλαβαίνει.
Λυπάμαι, αλλά όσο κι αν είναι μεγάλη η αρρώστια μου με τους AMORPHIS χθες απλά ξενέρωσα με το live. Κακή στιγμή μάλλον. Γιατί έχουν δείξει ότι μπορούν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλύτερα από αυτό.
Για τον κόσμο δε θέλω να πώ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Κυρίως για αυτούς που δεν ήρθαν. Θα τα πώ όλα μαζεμένα σε κείμενο που θα γράψω αυτές τις μέρες.
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
