Με τις αγαπημένες μου μπάντες είμαι όσο πιο αυστηρός γίνεται και οι TRANSATLANTIC τυχαίνει να είναι από τις πολύ λατρεμένες, όπως και κάθε πόνημα του τεράστιου Neal Morse. Κάθε κυκλοφορία λοιπόν μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο και από μουσικούς αυτού του βεληνεκούς οι απαιτήσεις είναι συνεχώς αυξημένες και μέτριες δουλειές απλά δεν είναι αποδεκτές, ειδικά από ένα σχήμα που κυκλοφορεί δίσκο όποτε αυτό κρίνει ότι ήρθε η ώρα και το υλικό ανταποκρίνεται στα υψηλά στάνταρ που οι ίδιοι έθεσαν. Στον προηγούμενο δίσκο “The whirwind” θεώρησα πως γράψανε κάτι πολύ κλασικό και πως ο διάδοχός του αναγκαστικά θα έμενε πάντα στη σκιά του. Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν κατά νου, έπιασα στα χέρια μου το νέο δίσκο “Kaleidoscope” και ύστερα από πολλές μα πάρα πολλές ακροάσεις φτάνω στο σημείο να συντάξω αυτήν εδώ την κριτική.
Πέντε συνθέσεις απαρτίζουν το νέο άλμπουμ συνολικής διάρκειας 75 περίπου λεπτών και χωρισμένες σε 2 «έπη» 25 και 31 λεπτών αντίστοιχα και 3 ακόμα κομμάτια πιο «συμβατικών» διαρκειών. Η παραγωγή για μία ακόμα φορά είναι αψεγάδιαστη και με προσοχή στη λεπτομέρεια που πάντα έκανε ξεχωριστή αυτή τη μπάντα τόσο στις στούντιο όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις της (εξ ου και η αναγκαία παρουσία του 5ου μέλους της μπάντας Daniel Gildenlow).
Το “Into the blue” ανοίγει το δίσκο με ένα σύντομο intro και τη βασική μελωδία στο background μέχρι να σκάσουν όλα τα όργανα μαζί και να καλωσορίσουν τον ακροατή. Μια χορταστική σύνθεση που έχει μέσα όλα τα στοιχεία του ήχου τους και την guest συμμετοχή του Daniel Gildenlow στα μέσα του κομματιού σε μια συγκλονιστική ερμηνεία. Στη συνέχεια έχουμε το single του δίσκου “Shine” το οποίο είναι και το πιο “Morse” κομμάτι του δίσκου, από τα writing sessions του “Momentum” και κρατημένο ειδικά για τους TRANSATLANTIC. Συμπαθητική μπαλάντα με όμορφες μελωδίες που σηματοδοτεί το πρώτο ever βίντεο κλιπ του γκρουπ. Το “Black as the sky” είναι μια από τις αγαπημένες μου στιγμές του δίσκου μιας και περιέχει σε σχεδόν 7 λεπτά ένα ρεζουμέ για το τι εστί TRANSATLANTIC, τη μαγευτική φωνή του Roine Stolt, το επικό ρεφρέν και την τεχνική πανδαισία, όλα αυτά για πρώτη φορά μαζεμένα σε κομμάτι μικρής διάρκειας. Φτάνοντας στο “Beyond the sun” μας έρχεται αμέσως στο νου το “Bridge across forever” και θα τολμήσω να πω ότι συνθετικά αγγίζει την ίδια τελειότητα. Γραμμένο από τον Neal για τον πατέρα που έχασε, το κομμάτι αυτό σε ταξιδεύει και η συναισθηματική φόρτιση φτάνει στο ζενίθ. Σχεδόν κολλητά με το “Beyond the sun” ξεκινάει το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου “Kaleidoscope” με μια καταπληκτική μελωδία και ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει ο δίσκος, 31 λεπτά που δε σε αφήνουν ούτε στιγμή αδιάφορο. Είναι οι κλασικοί TRANSATLANTIC που αγαπήσαμε, που εκπλήσσουν και σε κρατάνε σε εγρήγορση. Ο Pete κάνει την εμφάνισή του στα φωνητικά σ’ ένα μεγάλο μέρος και σε γενικές γραμμές είναι το κομμάτι που θυμίζει τη μπάντα του πρώτου δίσκου και με το τέλος του σε αφήνει με ένα μεγάλο χαμόγελο ευχαρίστησης, γνωρίζοντας ότι τελικά άξιζε η αναμονή πέντε ετών από τον προηγούμενο δίσκο.
Δε θα συγκρίνω το “Kaleidoscope” με τις προηγούμενες δουλειές του γκρουπ, ούτε θα πω αν είναι από τις καλύτερες στιγμές τους. Κάθε δίσκος τους είναι μοναδικός και ξεχωριστός και το νέο δημιούργημά τους εξελίσσει κατά ένα μέρος τον ήχο που έφτιαξαν και συνδύασαν από τις κλασικές prog μπάντες των 70s. Εξαιρετικό και μαγικό, στέκεται επάξια δίπλα στα 3 προηγούμενα άλμπουμ τους και εν αναμονή του επόμενου… Όποτε αυτό με το καλό έρθει.
9 / 10
(Συνέντευξη με τον Neal Morse, διαβάστε εδώ)
Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
