The same my Zolidaki, the same my Zoli.
Ο Zoli “θα ήθελα να ήμουν ο Max Cavalera” Farkas και η παρέα του, μπορεί να δισκογραφούν από το 2000, μπορεί το “Retribution” να είναι το 9ο άλμπουμ τους, όμως οι λέξεις «διαφοροποίηση», «προσωπικότητα», «εξέλιξη», «riffing» και άλλες σε παρόμοιο κλίμα, μάλλον αποτελούν άγνωστες. Εδώ ακόμα και η χρονολογία δεν έχει αλλάξει και το ρολόι έχει σταματήσει εκεί στα τέλη των 90s, άντε με τις αρχές των 00s.
Κλασικά, οι SKINLAB συναντάνε τους SEPULTURA του “Roots”, τους SOULFLY και γενικά ότι έχει κάνει ο Max Cavalera στην πιο «χοροπηδηχτή» πλευρά του, καθώς σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα σχήματα, οι EKTOMORF δεν έχουν και riffing!
Ξεχνάς ότι έχεις ακούσει κι άλλους δίσκους EKTOMORF, βγάζεις από το μυαλό σου ποιά μπάντα ακούς και απλά βάζεις το άλμπουμ να παίζει. Υπάρχουν κάποια ωραία κομμάτια. Τα δύο με τα οποία ανοίγει ο δίσκος, “You can’t control me” και “Ten plagues”, το “Numb and sick” με τον Cristian Machado των ILL NINO, το “Lost and destroyed” μαζί με το «αδερφάκι» του που θα μπορούσε να λέγεται και “Lost and destroyed II”, το “Save me” και την ακουστική μπαλάντα που κλείνει το δίσκο, “Collapsed bridge”. Και αυτά καλύτερα μεμονωμένα, γιατί είναι αρκετά παρόμοια. Συνολικά 7 από τα 14 κομμάτια που έχει ο δίσκος. Τα υπόλοιπα 7 είναι αδιάφορα, με μερικά να έχουν κάποια ωραία σημεία εδώ κι εκεί και κάνα καλό ρεφραίν. Η παραγωγή του Tue Madsen είναι και πάλι μια χαρά (σταθερότατη αξία!) και αυτό ήταν. Ένα συμπαθητικό απλά άλμπουμ και τίποτα παραπάνω.
Βάζεις τώρα τον παράγοντα ότι είναι το νέο και ένατο κατά σειρά άλμπουμ των EKTOMORF και αυτόματα το όλο αποτέλεσμα αποκτάει μία επικλείδα: Άντε πάλι τα ίδια! Και το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι (μόνο) αυτό. Κι άλλες μπάντες παίζουν τα ίδια, κι άλλες μπάντες επαναλαμβάνουν συνέχεια τον εαυτό τους, κι άλλες μπάντες δε λένε να αλλάξουν τίποτα. Δεν είναι αναγκαστικά κακό αυτό. ΟΜΩΣ. Αν δεν έχεις και πραγματικά πολύ καλά κομμάτια, το σύνολο του άλμπουμ είναι μέτριο και στην τελική δεν αντιγράφεις καν τον εαυτό σου, αλλά άλλον καλλιτέχνη, ε απλά δεν.
Οι EKTOMORF κυκλοφορούν ακόμα μία μετριότητα και πραγματικά δε ξέρω αν ποτέ θα μπορέσουν να αποκοπούν από το λώρο του Cavalera. Μέχρι να το κάνουν αυτό, προσωπικά βαριέμαι να μπώ στη διαδικασία να ξανακούσω άλμπουμ τους. Και ας βγάλουν και καλύτερο του “Roots” κάποτε (λέμε τώρα). Κρίμα, γιατί έχουν και καλούς δίσκους. Ας ακούω αυτούς.
5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
