Meanwhile in Greece… οι μισοί το γυρίζουν στο heavy/thrash των 80s, οι άλλοι μισοί στο djent και όσοι απέμειναν από το στατιστικό περιθώριο λάθους συνεχίζουν σε post/stoner/alternative/symphonic σχήματα. Πόσοι άναψαν τον ενισχυτή και είπαν τώρα θα παίξουμε αγνό καθαρό doom; Πόσοι αντιμετώπισαν την παραγωγή τους σαν να φυσάγανε ζεστό γυαλί; Εντάξει δεν είναι μόνο οι AEON APHELION, σίγουρα όμως το “Vision of burning aeons” είναι η καλύτερη κυκλοφορία του είδους στη χώρα μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Η πρώτη επαφή με την μπάντα ήταν μέσω του πρώτου ομότιτλου EP της που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2010. Βέβαια, τότε πίσω από το μικρόφωνο βρισκόταν ο Φάνης Μαρκόνης με το τελικό αποτέλεσμα των δύο κυκλοφοριών να είναι εντελώς διαφορετικό. Τα τραχιά, απότομα φωνητικά, αντικαταστάθηκαν με την υποχθόνια, σχεδόν μελωδική, χροιά του Αλέξανδρου Κούτση. Το πλασάρισμα του Αλέξανδρου από την θέση του κιθαρίστα (την οποία ακόμα κατέχει) σε αυτή του τραγουδιστή ήταν κίνηση ματ για την ποιοτική εξέλιξη της μπάντας. Γιατί, κακά τα ψέματα, όσο κι αν πιστεύω ότι η ευθύνη για έναν καλό δίσκο κατανέμεται ισόποσα σε όλα τα μέλη του συγκροτήματος, η εμφάνιση μιας καλής φωνής είναι αυτή που κάνει ένα άλμπουμ να ξεχωρίζει. Η χροιά του Αλέξανδρου θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα υβρίδιο του Lee Dorrian (CATHEDRAL) και του Victor Griffin (PENTAGRAM), ενώ όλο το ύφος του “Vision of burning aeons” έχει βασιστεί στη αρχετυπική συνθετική δοσολογία των 90s. Ο ακροατής δε θα βρει doom death, funeral ή goth στοιχεία, αλλά μια στιβαρή παραδοσιακή doom προσέγγιση που μπορεί να μην έχει αφήσει χώρο για νεωτερισμούς, ωστόσο, η απόδοσή της, από άποψης μελωδίας, heavy στοιχείου και ερμηνείας, δεν σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.
Φυσικά το παραπάνω ενδεχόμενο (αυτό της αμφισβήτησης) θα πρέπει να θεωρείται απαγορευμένο δια ροπάλου όταν μιλάμε για τραγούδια όπως το “Ophitic doctrine” ή το “Oracles”. Χωρίς να υπάρχει ούτε μια υποψία filler στον δίσκο, τα συγκεκριμένα δύο κομμάτια είναι αυτά που ξεχωρίσουν και αντιπροσωπεύουν το δημιουργικό επίπεδο της μπάντας αυτή τη στιγμή. Αφήνοντας έξω όλες τις επιρροές που απαρτίζουν τον ήχο τους, οι AEON APHELION καταφέρνουν να κρατήσουν μια απόλυτη ισορροπία, τόσο στο συνθετικό κομμάτι, όσο και από άποψη παραγωγής και μίξης. Σε καμία περίπτωση δε θα νιώσεις ότι κάποια ιδέα πλατειάζει, αφού αυτές εναλλάσσονται με τρόπο ακατάληπτο για το κοινό αυτί.
Για την παραγωγή δεν μπορώ να πω και πολλά που να μην έχω ήδη πει. Πέρα από την έμφαση που δίνεται στο βάθος της φωνής και το βάρος του μπάσου με τα drums και τον κρυστάλλινο ήχο της κιθάρας, η λέξη “ισορροπία” στριφογυρίζει και πάλι στο μυαλό μου.
Με λίγα λόγια οι AEON APHELION έχουν καταφέρει αυτό που πολύ σπάνια συναντάμε σήμερα. Με το τέλος του δίσκου τα τραγούδια βρίσκονται ακόμα εκεί, μέσα στο μυαλό σου και δεν λένε να φύγουν μέχρι να πατήσεις ξανά το play. Για του λόγου το αληθές μπείτε στη σελίδα του συγκροτήματος στο bandcamp (εδώ) και βγάλτε μόνοι σας τα δικά σας συμπεράσματα!
9 / 10
Νίκος Ζέρης
