Οι ADRENALINE MOB είναι από τις μπάντες που έχτισαν ένα πολύ καλό όνομα, ακόμα και στη χώρα μας, και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Και μπορεί τα ονόματα των Russell Allen (SYMPHONY X) στα φωνητικά και Mike Portnoy (ex- DREAM THEATER) στα drums, υπό την «αρχηγία» του Mike Orlando να θεωρούνται για πολλούς αρκετά για «καριέρα», η μουσική της μπάντας και όπως αυτή παρουσιάστηκε μέσα από το πάρα πολύ κλό ντεμπούτο της “Omerta”, αλλά και το εξίσου καλό EP με διασκευές “Coverta”, είναι αυτό που τους έδωσε την αναγνώριση. Άλλωστε πόσες “all-star” μπάντες ξέρουμε που έχουνε πάει άπατες;
Δεύτερο άλμπουμ λοιπόν για τους MOB με δύο μεγάλες αλλαγές στη σύνθεση. Η στη θέση του drummer. Ο Mike Portnoy αποτέλεσε παρελθόν απο ακόμα μία μπάντα και αντικαταστάτης του είναι ο A.J. Pero των TWISTED SISTER. Και αν για κάποιους ήταν βήμα πίσω αυτή η κίνηση, προσωπικά δεν μπορώ να βρώ ένα σοβαρό λόγο που θα με κάνει να το καταλάβω αυτό. Λες και οι ADRENALINE MOB παίζουν τόσο εξεζητημένα τεχνικά πράγματα που δε μπορεί να τα παίξει ο A.J. Pero. Ακούγοντας και το άλμπουμ, πραγματικά δε μου κάνει καμία απολύτως αίσθηση αυτή η αλλαγή. Η δεύτερη αλλαγή είναι η προσθήκη του μπασίστα των DISTURBED, John Moyer, στη θέση του Paul Di Leo.
Ο δίσκος δεν έχει τρομερές εκπλήξεις. Aμερικανιά, groove metal με αρκετή hard rock αισθητική σε πολλά σημεία, όπως και στον πρώτο δίσκο, με την τάση να είναι περισσότερο σε σχήματα όπως οι FIVE FINGER DEATH PUNCH ή STONE SOUR στα πιο «σκληρά» και groove-άτα κομμάτια, έχοντας αποβάλει τις επιρροές από DISTURBED όπως στο πρώτο. Αν και λίγο οξύμωρο, από τη στιγμή που σε αυτό το δίσκο μέλος της μπάντας είναι και ο μπασίστας των DISTURBED.
Η αρχή με το “Mob is back” σε προϊδεάζει για κάτι καλό. Το σερί με το groove-άτο “Come on get up”, το up tempo “Dearly departed” και την μπαλάντα “Behind these eyes” κάνει το καλό να μοιάζει πάρα πολύ καλό. Εκεί κάπου όμως το άλμπουμ κάνει κοιλιά με τα 3 χειρότερα κομμάτια του να είναι μαζεμένα. Όχι κακά κομμάτια μεν, αρκετά κατώτερα των υπολοίπων δε. Η μελωδική μπαλάντα και ιδανική για τα ραδιόφωνα της Αμερικής “Crystal clear” επαναφέρει την ποιότητα στα αρχικά standards, το up tempo με το σεξουαλικό κουπλέ “House of lies” και το groove-άτο “Judgement day” την κρατάνε εκεί με ευκολία, για να κλείσει ο δίσκος με το “Fallin’ to pieces”, ένα μελωδικό, μπαλαντοειδές κομμάτι, το οποίο έγραψαν οι Orlando και Allen εμπνευσμένοι από τον τυφώνα Sandy που είχε πλήξει τις ΗΠΑ πέρυσι και τη δύναμη που θες για να περνάς τις κακουχίες που εμφανίζονται στη ζωή σου.
Η παραγωγή του δίσκου είναι εξαιρετική για ακόμα μία φορά, ο Russell Allen, έτσι για να περνάει την ώρα του, αποδεικνύει και πάλι (λες και έχει ανάγκη) ότι είναι ο καλύτερος τραγουδιστής της γενιάς του στο heavy χώρο και οι ADRENALINE MOB κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που πιστοποιεί ότι δεν ήταν κάποιο «πυροτέχνημα» από τα πολλά που έχουμε δεί, αλλά μία full time μπάντα που ήρθε για να μείνει. Άλμπουμ που αν δεν έκανε κοιλιά στη μέση ίσως ξεπερνούσε το πρώτο, αλλά και πάλι είναι μια χαρά! Ωραίο άκουσμα!
7/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
