4/10
Οι VAN CANTO, όταν πρωτοεμφανίστηκαν, ήταν μία μπάντα που όλος ο μεταλλικός κόσμος πρόσεξε. Άλλοι γελούσαν, άλλοι γούσταραν, άλλοι ήταν απλά περίεργοι… Το θέμα είναι ότι λίγο πολύ όλοι ξέρουν πλέον το όνομα VAN CANTO.
To “a capella metal” (όπως οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν) που παίζουν στηρίχτηκε κυρίως στις διασκευές που έκαναν, και όχι σε δικές τους συνθέσεις, με χαρακτηριστικότερη ίσως εκείνη στο “Rebellion” των GRAVE DIGGER, που είχε ως αποτέλεσμα να τους καλέσουν στη σκηνή οι GRAVE DIGGER σε εκείνο το εκλπηκτικό live τους στο Wacken του 2010 (όλοι λογικά έχουμε δεί αυτό το βίντεο).
Ακούγοντας το 5ο άλμπουμ τους, “Dawn of the brave”, αυτό που μου δημιουργήθηκε μετά τα 2, άντε 3 πρώτα κομμάτια, ήταν πλήξη. Τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια και ξανά τα ίδια, χωρίς την παραμικρή εξέλιξη, την παραμικρή διαφοροποίηση, το κάτι ξεχωριστό ρε παιδί μου που θα σε κάνει να ασχοληθείς περισσότερο. Πολύ ωραίος ο τρόπος που χρησιμοποιούν τις φωνές τους, αλλά το ξανακούσαμε. Και μάλιστα το χορτάσαμε στα 4 προηγούμενα άλμπουμ. Σε μια παλιότερη κριτική που είχα κάνει σε άλμπουμ τους, είχα πεί ότι αρκετά από τα δικά τους τραγούδια θα μπορούσαν να είναι μια χαρά power metal κομμάτια με full μπάντα. Έτσι όμως, έχοντας μόνο τα τύμπανα σαν συνοδεία, ακόμα και ωραίες συνθέσεις που υπάρχουν και εδώ και είναι τα “Fight for your life”, “To the mountains”, “Badaboom” και “Unholy”, δε σου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση να τα ξανακούσεις πολλές φορές. Ιδιαίτερα μέσα σε ένα άλμπουμ 12 τραγουδιών (συν ενός intro), όπου στην πλειοψηφία τους είναι παγερά αδιάφορα.
Στο “Dawn of the brave”, ακόμα και οι διασκευές που θεωρητικά είναι το «δυνατό χαρτί» της μπάντας, δε λειτουργούν όπως οι ίδιοι θα ήθελαν τουλάχιστον. Αυτή στο “The final countdown” των EUROPE είναι αστεία, στο “Into the west” (από το soundtrack του “Lord of the rings”) αδιάφορη και μόνο αυτή στο “Paranoid” των BLACK SABBATH είναι ΟΚ.
Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια. Οι VAN CANTO έχουν κουράσει με τη στασιμότητα και την επανάληψη στη μουσική τους και έχοντας χάσει τη διαφορετικότητα που είχαν όταν πρωτοεμφανίστηκαν, έχουν γίνει απλά βαρετοί. Εκτός αν θεωρείται «λίγο πιο μακριά» ο διαφορετικός ήχος στα τύμπανα (η παραγωγή είναι του Charlie Bauerfeind), ή η χρήση σε σημεία χωρωδίας αποτελούμενης από 200 οπαδούς της μπάντας. Δείτε τουλάχιστον τους APOCALYPTICA ρε μάγκες που συνεχώς προκαλούν τους εαυτούς τους. Εντάξει, έχετε ωραίες φωνές, τις χρησιμοποιείτε με ιδιαίτερο τρόπο, κι εγώ σας γούσταρα και μάλιστα πολύ στην αρχή, αλλά φτάνει, πραγματικά. Κάτι άλλο;
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Y.Γ. Αυτό το εξώφυλλο τι παριστάνει ακριβώς; Ο Ρόμπιν παράτησε τον Μπατμαν και είπε να φωτογραφηθεί αλά “Kings of metal”;
