Για πολλά χρόνια η Ελλάδα ήταν έξω από το στόχαστρο των AOR/Melodic rock σχημάτων, με μικρές αναλαμπές. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν στη χώρα μας οι HOUSE OF LORDS ήταν σχεδόν η ονείρωξη του κάθε οπαδού του μελωδικού ροκ, ειδικά όταν ήρθαν μαζί με τους DANGER DANGER. Από τότε ως σήμερα μεσολάβησε ακόμα μια εμφάνιση, αλλά και η προσθήκη στο συναυλιακό σχήμα της θρυλικής Robin Beck. Είτε είστε οπαδοί του χώρου, είτε είστε απλώς λάτρης της τηλεόρασης, δεν μπορεί να μην την ξέρετε αφού η μεγαλύτερη επιτυχία της, ήταν όταν δάνεισε την φωνή της και τον ήχο της στο γνωστό ανθρακούχο αναψυκτικό (Green Cola-Epsa χίλιες φορές καλύτερες), που θα την μετέφερε στο κάθε σπίτι της υφηλίου και θα την έκανε από AOR/Melodic rock είδωλο, αναγνωρίσιμη και στον πλέον αδαή.
Με νέες δουλειές και πολύ καλές και οι δύο, το “Precious metal” οι HOL και το “Underneath” η Beck, αποφάσισαν να μας επισκεφθούν για μια συναυλία, δύο σχημάτων στην τιμή του ενός. Για όσους δεν παραβρέθηκαν το σχήμα που συνόδευε την Beck, ήταν οι HOL, με τον Christian να έχει αναλάβει το μπάσο και την προσθήκη του κιθαρίστα του Jeff Scott Soto, Jorge Salan. Οπότε με το οικονομικό πακέτο και σε «φιλικό» για τις μέρες μας εισιτήριο, είχα ενημερώσει τον «άτυχο» διοργανωτή, ότι με βάση το βεληνεκές των ονομάτων θα έπρεπε να υπολογίσει στην χειρότερη γύρω στα 250 εισιτήρια. Μάταια όμως, αφού κόπηκαν, 187 και άλλη μια φορά μπήκε μέσα, ο τολμηρός που πιστεύει ότι υπάρχει κοινό του μελωδικού ροκ στη χώρα μας. Αυτά για όσους παραπονιούνται γιατί βλέπουμε συνεχώς ICED EARTH, WARLORD, KREATOR κτλπ, απλά επειδή έχουν κοινό. Οι υπόλοιποι μείνανε σπίτι να δούνε μπάσκετ και να ακούσουν τις εξελίξεις στην Ουκρανία.
Οι γνωστές φάτσες και οι παλιοσειρές που χτίσανε την Ελληνική metal / hard rock σκηνή ήταν εκεί. 
Γκριζαρισμένοι κρόταφοι, μαζί με νεότερα παιδιά που μακριά από την παγίδα των μεταλοπατέρων, ανακαλύπτουν την μουσική και την ποιότητα του σκληρού ήχου σε κάθε της έκφανση. Η συναυλία θα άρχιζε στις 21.00, αλλά ευτυχώς για εμένα, που η αγορά μιας ηλεκτρικής σκούπας με κόλλησε στα Βόρεια, άρχισε στις 21.35, με το κλασικό, πομπώδες και αγαπημένο “Sahara”. Από την κλασική σύνθεση των HOL, εδώ και χρόνια μόνο ο Christian παραμένει και οδηγεί, ενώ τα πλήκτρα είναι για σχεδόν μια δεκαετία προηχογραφημένα (πράγμα που σημαίνει και λιγότερα έξοδα- περισσότερα κέρδη για τα υπάρχοντα μέλη). Με ήχο πραγματικά στα όρια τους υστήματος του μαγαζιού, σε σημείο και οι ίδιοι να κάνου νοήματα στον ηχολήπτη τους να χαμηλώσει την ένταση, οι HOL, βγήκαν για να παίξουν είτε σε 1.000 είτε σε 100 παρευρισκόμενους. Ο Jimi Bell είναι κιθαρίστας ολκής αλλά ανήκει στη γενιά των shredder και δεν έχει την ποιότητα του Lanny Cordola, στις μελωδικές γραμμές. Ο ντράμερ τους δεν είναι ο Ken Mary, είναι όμως ένα μουσικός που αγαπά το δυνατό, παλιοροκάδικο παίξιμο. Το ίδιο το σχήμα ήταν δεμένο, προβαρισμένο και με κέφια. Το καλύτερο σημείο ήταν ότι κάλυψαν κάθε περίοδοό τους, από το πρώτο κλασικό άλμπουμ, που όπως παραδέχτηκε ο Christian τους έκανε ότι είναι σήμερα, ως το φετινό πολύ καλό “Precious metal”. Απλά το δάκρυ και το χειροκρότημα στα “Love Don’t Lie” και στοτραγούδι που τους καθιέρωσε, το “I Wanna Be Loved”, με τις διηγήσεις του Christian για το γύρισμα του βίντεο κλιπ στο σπίτι 
του Gene Simmons παρέα με μερικά “ελαφρά ντυμένα” μοντέλα, έκλεψαν την παράσταση. Ακούστηκαν τραγούδια απ’ όλη την πορεία τους, “Sahara”, “Big Money”, “Battle”, “Cartesian Dreams”, “Love Don’t Lie”, “Come To My Kingdom”, “Permission To Die”, “ I’m Free”,”Swimmin’ With The Sharks”, “Can’t Find My Way Home”, “Rock Bottom”, “S.O.S. In America”, “I Wanna Be Loved”, “Pleasure Palace”, “Slip Of The Tongue”. Με τα καινούργια “Swimmin’ With The Sharks” και “Battle” να κλέβουν την παράσταση. Δεν έλειψε βέβαια ενα πολύ όμορφο σόλο του μπασίστα Chris McCarvill στο “Permission To Die”. Το χιούμορ του Christian και τα πειράγματα του Bell προς τον τραγουδιστή όταν είχε προβλήματα με τη διαφανή ηλεκτρακουστική του κιθάρα πριν ξεκινήσουν το “Can’t Find My Way Home” (BLIND FAITH), προκάλεσαν ευθυμία στο λιγοστό κοινό. Το σόλο του Bell, στο instrumental ξέσπασμα του σχήματος, πριν 
το τελευταίο τραγούδι, με τις country επιρροές και τα νότια περάσματα, έδειξε πόσο πολύπλευρος κιθαρίστας είναι. Όλα τα στόματα, όμως έκλεισαν, όταν το τελευταίο τραγούδι τους, το “Slip Of The Tongue” παίχτηκε με τσαμπουκά δυναμικά και θορυβωδέστατα, φτάνοντας την ένταση στο κόκκινο και σβήνοντας τους μύθους περί AOR, νερόβραστου κτλπ, που χρόνια τώρα καλλιεργούν οι διάφοροι άσχετοι του χώρου ή ότι οι HOL δεν είναι μελωδικό rock. Οι HOL, έδειξαν ότι σε αντίθεση με άλλα σχήματα του χώρου, συνεχίζουν να κυκλοφορούν πολύ καλά άλμπουμ, να τα στηρίζουν επί σκηνής και να προσφέρουν στον κόσμο που πληρώνει να τους δει, μοναδικές στιγμές. Βέβαια το σετ, θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερο, μιας και τα “Rock Bottom”, “S.O.S. In America” έκαναν λίγο κοιλιά, παρά τα χιουμοριστικά σχόλια του Christian για τα οπίσθιά του και τις φιλοφρονήσεις για τις Ελληνίδες. Από την εμφάνισή τους θα ξεχωρίσω επίσης δύο ακόμη πράγματα: τη μαγική κόμμωση του Christian, που δεν κουνήθηκε τρίχα, οπότε πέραν της φωνάρας και τον αόρατο πληκτρά, που δεν έχανε νότα και τους υποχρέωνε να είναι μετρονόμοι στο παίξιμο τους. 
Μικρή ξεκούραση και η σύζυγος του Christian και αξιαγάπητη Robin Beck, ανεβαίνει στη σκηνή, με το σχήμα, να έχει αλλάξει ρόλους κατά το ήμισυ και τον Christian να έχει αναλάβει το μπάσο, ενώ ο Salan γεμίζει πια το δεξιό μέρος της σκηνής και η ώρα να είναι πλησιάζει 23:30… Είχα αμφιβολίες αν θα έπρεπε να είναι η headliner, αλλά στο τέλος της εμφάνισής της, ήξερα ότι οι αμφιβολίες μου ήταν αβάσιμες. Στα 60 της, η Beck είναι μία σταρ. Επιλέγοντας μια ισορροπημένη πορεία ανάμεσα στις επιτυχίες των 80’s και τα πολύ καλά αλλά λιγότερο γνωστά προσωπικά άλμπουμ της, εκτέλεσε τα πάντα πιστά και με πάθος περίσσιο τα “If You Were A Woman (And I Was A Man)”, “Don’t Lose Any Sleep” , “Hold Back The Night”, “That All Depends”, “Wrecking Ball”, “Wish You Were Here”, “The One”, “Save Up All Your Tears”, “The Great Escape”, “Catfight”, “Tears In The Rain”, “Love Lies”, τραγούδια που δημιούργησαν το όνομα και τη φήμη της, με τη φωνή της να μας πηγαίνει τριάντα χρόνια πίσω και την ζωτικότητά της στο μέγιστο. Αστεϊσμοί με τον σύζυγό της, για την πρώτη της σχέση που ήταν 
Ελληνοαμερικανός και την αγάπη της για την χώρα μας, που ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν αν και το ήθελε χρόνια. Με φιλοφρονήσεις για όσους Έλληνες άνδρες συνάντησε (Έλληνες Θεοί- και σκεφτείτε δεν είχε συναντήσει Σαμοίλη, Δρογγίτη, Σειρηνάκη), με λογοπαίγνια μεταξύ τους με τον σύζυγο και τους μουσικούς της και την ίδια να αγαπά τις δουλειές που την καθιέρωσαν αλλά να υποστηρίζει και τις νεότερες δουλειές της επάξια. Ο Jimi Bell ουσιαστικά να είναι και εδώ ο lead κιθαρίστας, ακούραστος, ενώ από κοντά ήταν και ο ντράμερ που έδωσε και ένα πολύ ωραίο σόλο, πάνω σε προηχογραφημένα τύμπανα και κέρδισε ενθουσιώδη χειροκροτήματα. Ξεχώρισαν βέβαια το “Hide Your Heart” που ουσιαστικά έκανε τον κόσμο να ξεχάσει το προχωρημένο της ώρας (αρκετοί είχαν ήδη φύγει) και βέβαια το “First Time”. Σε μια πανάκριβη (sic)παραγωγή , η ίδια είχε ζητήσει να της πάρουν (από γειτονικό περίπτερο, αφού το μαγαζί δεν διέθετε) μπουκάλι Coca Cola, που αφιέρωσε σ’ ένα ζευγάρι 
από το κοινό, που ανέβασε επί σκηνής , που είχε επέτειο. Μια άλλη εορτάζουσα αρνήθηκε να ανέβει και να παραλάβει το υπογεγραμμένη φιάλη. Και για να γίνει πιο συλλεκτική την κούνησε, προκειμένου, να αποφευχθεί η κατανάλωσή της. Βέβαια ο κόσμος την αποζημίωσε, γιατί η ίδια είναι μια χαμηλού προφίλ τραγουδίστρια, προσγειωμένη και με μια φωνή, που μας καθήλωσε στο ακουστικό και ακυκλοφόρητο ως σήμερα”Wish You Were Here” που ουσιαστικά έδειξε το φωνητικό της εύρος, χωρίς την «δυνατό» ηλεκτρικό σχήμα που τη συνόδευε, αλλά μόνο τους Christian, Salan στις ακουστικές κιθάρες.
Συνολικά η Robin Beck, παρουσίασε ένα σετ, προορισμένο για περισσότερο κόσμο και με χαρακτηριστική άνεση, ερμηνεύτριας που έχει μάθει και τους μεγάλους χώρους. Ήταν φιλική, δοκίμασε ούζο, πριν το “Wrecking ball” και έκανε συνεχώς αστεία με τον σύζυγό της και το υπόλοιπο σχήμα, είχε την φωνή, παρά την ηλικία της και ίσως ότι είδαμε την πρώτη συναυλία της περιοδείας, δούλεψε προς όφελος μας. Το ωραιότερο ήταν η ανταπόκριση του κόσμου, που δίχως συμπλέγματα, χαιρέτησε τα τραγούδια της, τις κλασικές επιτυχίες και τα νεότερα, τραγούδησε και συμμετείχε, γιατί η ώρα είχε πάει σχεδόν 01.00 και η Παρασκευή είναι ακόμα εργάσιμη γι’ αρκετούς. Μια συναυλία που άξιζε περισσότερο κόσμο και δικαίωσε και την σειρά των ονομάτων, στο έπακρο. Ίσως αν ήταν και μερικές γνώριμες φυσιογνωμίες ακόμα, (Αντιγόνη, εσένα εννοώ), να ήμασταν όλοι εκεί. Αυτό που πραγματικά είναι πλέον το κοινό του μελωδικού rock, στην Ελλάδα, μια καλή παρέα, από ανθρώπους, που πάνε αντίθετα στο πνεύμα των καιρών. Όσοι δεν ήρθατε, χάσατε μια ερμηνεύτρια που δύσκολα, θα ξαναπεράσει από τα μέρη ας. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουμε να τραγουδάμε το ρεφρέν του”Hide Your Heart” … Ελπίζοντας την επόμενη φορά να είναι το “Eveyones a star”, που θα μας αποζημιώσει.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
