ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The spider’s lullabye” – KING DIAMOND
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Massacre Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: King Diamond
ΣΥΝΘΕΣΗ:
King Diamond – φωνές, πλήκτρα
Andy LaRocque – κιθάρες, πλήκτρα
Chris Estes – μπάσο
Herb Simonsen – κιθάρες
Darrin Anthony – τύμπανα
Η δισκογραφία του «Βασιλιά» είναι πλούσια, όσο και κάπως ασυνήθιστη, λόγω της ενασχόλησής του τόσο με τους MERCYFUL FATE όσο και με τους KING DIAMOND για 26 χρόνια, από το ντεμπούτο ΕΡ των πρώτων το 1982, ως το τελευταίο ολοκληρωμένο άλμπουμ των δεύτερων το 2007. Το 1995 όμως, η κατάσταση ήταν αρκετά μπερδεμένη για εμάς που παρακολουθούσαμε από μακριά, δίχως την ευχέρεια που παρέχει σήμερα το διαδίκτυο και με ελάχιστες αναφορές στον μουσικό τύπο.
Έχοντας αποχωρήσει από τους MERCYFUL FATE για να ακολουθήσει «προσωπική» καριέρα, κυκλοφόρησε πέντε άλμπουμ από το 1986 ως το 1990 με τους KING DIAMOND, όμως ξαφνικά τους έβαλε στον πάγο για να επανασυνδεθεί με τον Hank Shermann, τον Michael Denner και τον Timi Hansen. Έτσι, όταν ανακοινώθηκε το “The spider’s lullabye” μπερδευτήκαμε. Τελικά ο Kim Petersen (ο King Diamond δηλαδή), αποκάλυψε πως ήθελε να διατηρήσει παράλληλα και τα δύο σχήματα, με τους πρώτους να παίζουν πιο ευθύ metal, δίχως κάποιο concept στα άλμπουμ τους, ενώ με το δικό του σχήμα, θα έδινε μεγαλύτερη βάση στο θεατρικό στοιχείο, τόσο στιχουργικά, όσο και στις παραστάσεις τους.
Θυμάμαι να κάνω προ-παραγγελία για το συγκεκριμένο άλμπουμ, αφού η Massacre Records, η Γερμανική εταιρεία που είχε μπει πολύ δυνατά στον ανεξάρτητο χώρο εκείνα τα χρόνια και είχε αποσπάσει την υπογραφή του Δανού για τα προσωπικά του άλμπουμ στην Ευρώπη, ανακοίνωσε μια περιορισμένη έκδοση σε βινύλιο. Εννοείται πως δεν είχαμε ακούσει ούτε νότα. Μέχρι να κάτσει η βελόνα και να ακούσουμε τελικά, την πολυαναμενόμενη δουλειά από τους KING DIAMOND. Ο ήχος είναι αισθητά αλλαγμένος, μακριά από τον κρυστάλλινο χαρακτήρα του “The eye”, με μια πιο ωμή αισθητική. Εξ αρχής όμως, είναι ξεκάθαρο πως ο Andy LaRocque, είναι σε τεράστια φόρμα και γράφει την πιο άρτια παράστασή του. Ο κιθαρίστας και δεξί χέρι του KD, αλλάζει ριφ σαν σελίδες σε βιβλίο και μόλις μπει το σόλο… τις σκίζει κιόλας. Δηλαδή, ο Σουηδός – όπως έχω πει πολλές φορές – επιβεβαιώνει τον τίτλο του πιο υποτιμημένου κιθαρίστα στο χώρο.
Ανοίγοντας με έναν power metal ύμνο, όπως το “From the other side”, μας βάζει για τα καλά στο χώρο. Το τραγούδι, έχει όλα τα συστατικά που θες και αμέσως ανάγεται σε κλασικό της δισκογραφίας τους. Το ρεφραίν του μάλιστα, έχει τα ψηλά φωνητικά του King, να τραγουδά για τον δαιμονισμένο του εαυτό που βλέπει… από την άλλη πλευρά. Ιδανικό ξεκίνημα λοιπόν. Το “Killer” που ακολουθεί, έχει ένα πιο τεχνικό μοτίβο που θυμίζει “Welcome home”, αλλά είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, όσο κι αν μου αρέσει. Το “Dreams”, λίγο παρακάτω είναι πιο γρήγορο, με τον LaRocque να τα σπάει. Ανατριχιαστικό, μελωδικό, σκοτεινό και συνάμα τόσο γνώριμο που σε αγκαλιάζει ζεστά. Από κοντά και το αγαπημένο “Moonlight”, που είναι πιο προσιτό και ευθύ (πάντα σε KING DIAMOND δεδομένα βέβαια), με μια ερμηνεία γεμάτη συναίσθημα, αλλά μου φαίνεται κάπως ανολοκλήρωτο. Δεν υπάρχουν εισαγωγές, ούτε instrumental, ούτε κάποιο concept – για πρώτη φορά μετά το ντεμπούτο τους – οπότε η πρώτη πλευρά με τα τραγούδια ακούγεται μονορούφι. Έχοντας όμως την κριτική οπτική των οπαδών, σίγουρα δεν φτάνει το μεγαλείο των προηγούμενων δίσκων.
Η δεύτερη πλευρά, αλλάζει όμως τα δεδομένα. Με τέσσερεις συνθέσεις, που περιγράφουν μια ιστορία αραχνοφοβίας, ο King ανεβάζει πολύ το επίπεδο του δίσκου. Όλες οι πτυχές της φωνής του King και όλες οι εκδοχές του metal που παίζει το συγκρότημα συμπεριλαμβάνονται εδώ. Αν η πρώτη πλευρά είχε δουλευτεί όσο η δεύτερη, θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Το “Eastman’s cure” – ίσως το πιο καθαρόαιμο power metal τραγούδι που μας έχουν δώσει – είναι από τα αγαπημένα μου, ενώ το “Room 17”, ξεπερνά τα 8 λεπτά και θυμίζει το μεγαλείο του “At the graves” ακόμα και με το haspichord, όσο και με τον πολύπλευρο χαρακτήρα του. Δεν χρειάζεται υπερ-ανάλυση, διότι δεν υπάρχει οπαδός του σκηνοθετικού ταλέντου του Δανού Βασιλιά που να μην λατρεύει τα τέσσερα αυτά τραγούδια. Οι υπόλοιποι, απλά δεν διαβάζουν μέχρι εδώ, οπότε δεν μας ενδιαφέρουν κιόλας.
Αργότερα μάθαμε πως οι ιδέες για τα τραγούδια του “The spider’s lullabye” υπήρχαν από το 1992, όταν θα ακολουθούσε το “The eye”, όμως τόσο οι αλλαγές μουσικών στις τάξεις του σχήματος, όσο και η επαναδραστηριοποίηση των MERCYFUL FATE, καθυστέρησαν την παραγωγή του άλμπουμ, αλλά και η μετακόμιση του Petersen στον Ντάλας, των ΗΠΑ, τον απομάκρυνε από τον Σουηδό συνεργάτη του.
Οι Αμερικάνοι Chris Estes, Darrin Anthony και Herb Simonsen, προστέθηκαν για να συμπληρωθεί η νέα σύνθεση και θα έμεναν για τις περιοδείες και τις ηχογραφήσεις του “The graveyard”, όμως η προσθήκη τους δεν αλλοιώνει καθόλου το DNA της μουσικής των KING DIAMOND. Φιλότιμοι και ωραίοι τύποι, αλλά τίποτα παραπάνω από «μισθοφόροι» δίχως κάποιο ιδιαίτερο βιογραφικό. Ο μύθος λέει, πως οι τρεις τους έπαιζαν στους MINDSTORM, όπου έγραψαν δυο ντέμο και παίζοντας σε τοπικά κλαμπ, έπεσαν στην αντίληψη του Δανού που έψαχνε νέα μέλη και προτίμησε τους νέους του… γείτονες. Ο LaRocque, όπως δήλωσε αργότερα, δυσκολεύτηκε πολύ με την νέα πραγματικότητα, όντας ο μόνος που διέμενε πλέον στην Σκανδιναβία, όταν οι υπόλοιποι βρισκόταν στο Τέξας.
Το άλμπουμ έχει υποτιμηθεί, περισσότερο λόγω της θαμπής παραγωγής του, παρά για τα τραγούδια του. Ίσως ο Δανός πολύ-φωνος, να βιάστηκε να ξυπνήσει τους KING DIAMOND από το λήθαργο, ώστε να επωφεληθούν και τα δυο συγκροτήματα και ίσως απλά να είχε την προσοχή του στραμμένη σε πολλές πλευρές – αφού ήταν ο πραγματικός σκηνοθέτης και των δύο θιάσων – και ίσως απλά να πρόσθεσε τις πιο φρέσκες ιδέες του στο “Time” των ΜΕRCYFUL FATE, που βγήκε οκτώ μήνες νωρίτερα. Για μένα πάντως, παραμένει ιδιαίτερο και ακούγοντάς το σήμερα, στην 20ή του επέτειο, καταλαβαίνω πως ήταν το πρώτο από μια νέα εποχή, όπου ο King δεν υπερβάλει με τα υψίφωνα μέρη και τους υπέρμετρους χαρακτήρες, κάτι που το είδαμε περισσότερο στις επόμενες δουλειές του.
Did you know that:
- Στην επανακυκλοφορία του 2015, της Metal Blade, υπάρχει ένα δεύτερο δισκάκι με τέσσερα τραγούδια από το ντέμο του 1992. Συγκεκριμένα, το “Moonlight”, το “From the other side”, το “Dreams” και το ομότιτλο, ηχούν πολύ κοντά στο τελικό αποτέλεσμα που μας έδωσαν 3 χρόνια μετά.
- Το άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει με ελαφριές παραλλαγές στο εξώφυλλο, όμως το πρώτο, παραμένει το καλύτερο.
- Λόγω υποχρεώσεων, δεν ακολούθησε κανονική περιοδεία για να υποστηρίξουν το άλμπουμ και αυτό σίγουρα δεν βοήθησε. Έτσι, όταν οι KING DIAMOND ξαναβγήκαν στον δρόμο, το 1997, δεν χωρούσε παραπάνω από ένα τραγούδι στο περιορισμένο τους σετ, αφού έκαναν co-headlining περιοδεία με τους MERCYFUL FATE. Αυτή η περιοδεία πέρασε κι από τη χώρα μας βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
- Χρόνια ήθελα να το βγάλω από μέσα μου, πως το lullaby γράφεται δίχως το –e στην κατάληξη. Όμως ο King που πάντα παίζει με τις λέξεις και τα νοήματα αυτών, σίγουρα ήξερε τι έκανε.
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
