Και οι μόνιμες στήλες θέλουν τις διακοπές τους, γιατί όχι; Έτσι και η αγαπημένη μας στήλη, Band Of The Week, έκανε τα μπάνια της, γέμισε μπαταρίες κι επανήλθε δριμύτερη τον Σεπτέμβριο. Και μάλιστα ιδιαίτερα δυναμικά, με τους SLIPKNOT να είναι το πρώτο γκρουπ της νέας σεζόν!!! Οι μασκοφόροι από την Iowa των ΗΠΑ, έβγαλαν τον έκτο δίσκο τους, “We are not your kind” και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η συντακτική ομάδα του Rock Hard έδωσε το παρόν να μιλήσει για το πολύ σημαντικό αυτό σχήμα!
Οι παραδόσεις δεν αλλάζουν κι όπως πάντα, μπορείτε όλοι εσείς να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο από τους SLIPKNOT στο poll που ακολουθεί.
Πόσα είναι τα σχήματα που έχουν κάνει μεγάλο μπαμ τα τελευταία είκοσι χρόνια στο επίπεδο των arena bands σε όλο το φάσμα της σκληρής μουσικής; Οι SYSTEM OF A DOWN, οι RAMMSTEIN, οι TOOL, οι VOLBEAT τα τελευταία χρόνια και οι GHOST δείχνουν ότι έχουν αυτήν τη δυναμική να πετύχουν κάτι πιο μεγάλο. Ίσως. Μάλλον όμως το πιο μεγάλο και σημαντικό απ’ όλα αυτά τα σχήματα, ιδιαίτερα από εμπορικής άποψης (κι όχι απαραίτητα από μουσικής), είναι οι SLIPKNOT. Το αν αρέσουν αυτά τα σχήματα σε κάποιον, είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό. Το αν έχουν γίνει τεράστια, αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, αφού μιλάνε οι αριθμοί. Και η μαγκιά των SLIPKNOT, είναι ότι ενώ κάποιοι θεωρούν ότι μόνο το image με τις μάσκες και τη μυστικοπάθεια που υπερίσχυε στο ξεκίνημά τους, είναι υπεύθυνο σε μεγάλο ποσοστό για την τεράστια επιτυχία τους, εγώ έχω να αντιπαραθέσω πως ουδέποτε θυμάμαι τόσο κολοσσιαία απήχηση για ένα σχήμα που έπαιζε τόσο ακραία μουσική. Η ακόμα μεγαλύτερη μαγκιά τους, είναι πως μετά το απρόσμενο breakthrough του ντεμπούτου τους, αντί να ακολουθήσουν πιο συμβατικές κι εμπορικές φόρμες, μας πέταξαν ένα “Iowa” στη μάπα και οι οπαδοί τους όχι μόνο δεν ξενέρωσαν, αλλά πολλαπλασιάστηκαν κιόλας!!!
Σε προσωπικό επίπεδο, δεν θεωρώ κανένα σχήμα «εχθρό του metal», αφού πολύ απλά αν δεν γουστάρεις κάποιο σχήμα, δεν το ακούς και οι SLIPKNOT έχουν αποδείξει πλειστάκις ότι στα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους, με τις τεράστιες προσωπικότητες που είχαν (Taylor, Jordison, Gray, Crahan), είχαν τα πάντα. Συνθέσεις που έκαναν πάταγο, live show που έγραψαν ιστορία, image προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, μουσική που ελάχιστοι είχαν παίξει μέχρι τότε και προώθηση εξωπραγματική από την εταιρία και το management τους. Όλα τα συστατικά για να κάνουν την επιτυχία που έκαναν δηλαδή. Το πρόσφατο άλμπουμ τους, δεν με ενθουσίασε. Δεν με απογοήτευσε όμως όσο και το “.5: The gray chapter”. Απλά είναι ένα ακόμη λιθαράκι στον μύθο που έχουν χτίσει, διότι περί μύθου πρόκειται, όσο κι αν δεν αρέσει αυτό σε οπαδούς που αρέσκονται σε πιο κλασικά ακούσματα. Ακόμα και το γεγονός ότι υπάρχει τόσος κόσμος που ασχολείται με το αν η μάσκα του Taylor είναι ωραία ή όχι, ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του δίσκου, δείχνει το μέγεθος του σχήματος, το οποίο μάλλον δεν μπορούμε να αντιληφθούμε στην ολότητά του…
Σάκης Φράγκος
Οι διάσημοι μασκοφόροι του μεταλλικού ήχου είναι το αντικείμενο συζήτησης αυτή την εβδομάδα. Έχω ήδη ηδονιστεί στην ιδέα ότι κάποιοι πιουρίστες ρίχνουν κατάρες που βλέπουν τη λέξη «μεταλλικό» δίπλα στους SLIPKNOT, τους ζητάμε συγνώμη κι εμείς και η μπάντα που δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε brit pop τη μουσική τους ή μάλλον τον υπέροχο θόρυβο που κάνανε και ενόχλησαν –και συνεχίζουν να ενοχλούν- πολύ κόσμο εκεί έξω. Θεωρώ πολύ κομβική για το μέλλον του μεταλλικού ήχου την κυκλοφορία του ομίτιτλου “Slipknot” άλμπουμ το 1999. Για μένα τέλειωσε τη δεκαετία όπως την άνοιξε το “Black album” των METALLICA. Έφερε ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ οπαδούς στη μουσική μας και είτε το θέλετε αυτό κάποιοι είτε όχι, ξέρετε πολύ καλά ότι ισχύει πέρα για πέρα (κι εγώ δε θέλω να δεχτώ ότι οι SABATON μαζεύουν 100.000 λαό στα φεστιβάλ κι έχουν από κάτω σε περιοδείες ACCEPT, KREATOR και τα συναφή, αλλά συμβαίνει, τι να κάνουμε τώρα)… Φυσικά οι πωλήσεις και η αποδοχή που είχαν ποσώς με ενδιαφέρουν σε αρχικό στάδιο, καθώς είτε παίζανε σε 10 άτομα είτε σε 10.000 που είχαν στο ρελαντί ανά εμφάνιση στις αρχικές μέρες δόξας τους, το ίδιο εκπληκτικούς και αντισυμβατικούς θα τους έβρισκα. Το ομότιτλο άλμπουμ έκανε πάταγο όντας ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας.
Η νέα δεκαετία τους βρήκε να παίζουν το στοίχημα της ζωής τους και να το κερδίζουν βάζοντας όλα τα λεφτά και τινάζοντας στην κυριολεξία τη μπάνκα με το ποντάρισμά τους. Αν το “Slipknot” ήταν η στιγμή αναγνώρισης, το “Iowa” ήταν η στιγμή καθιέρωσης, το ακόμα βαρύτερο άλμπουμ που δεν μάσησαν να κάνουν σπάζοντας κάθε κλισέ και παίζοντας στο όριο των δυνατοτήτων τους. Μπορώ να παρομοιάσω αυτό που κάνανε τότε μόνο με ότι κάνανε οι PANTERA στο “Far beyond driven” το 1994, κόντρα σε όλους και όλα βάρυναν όσο δεν πήγαινε, έβγαλαν σχιζοφρένεια που σπάνια έχει συναντηθεί σε δίσκο, ενώ δεν δίστασαν να προκρίνουν και τις death metal επιρροές τους σαν οπαδοί. Ποιος θα το περίμενε ότι μέσα από τη μουσική και τις δηλώσεις των μελών των SLIPKNOT, ότι οι οπαδοί θα στρεφόντουσαν γενικά στον ακραίο ήχο και ειδικά στο death metal κι ότι θα ανακάλυπταν συνολικά το μεταλλικό ήχο, από τους JUDAS PRIEST στους CANNIBAL CORPSE, στους SLAYER και τους MORBID ANGEL. Οι SLIPKNOT γεφύρωσαν πολλά χάσματα γενεών, ενώ το γεγονός ότι παίζανε φορώντας μάσκες, ναι μεν ιντρίγκαρε περισσότερο το κοινό, αλλά έδειχνε κιόλας ότι πρωταρχικός στόχος ήταν η μουσική και όχι η προσωπική αναγνώριση του καθενός αν κι εφόσον ερχόταν.
Φυσικά η αναγνώριση ήρθε, αλλά ότι ανεβαίνει, αντίστοιχα κατεβαίνει και απότομα. Η μπάντα βουτηγμένη στις εσωτερικές διαμάχες, τα ναρκωτικά, τα παραισθησιογόνα και κάθε είδους κατάχρηση, έβαλε η ίδια τροχοπέδη στη σπουδαία μέχρι τότε πορεία της. Στις συναυλίες ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβαινε πολλά, καθώς βγαίνανε έξω έτοιμοι να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά πριν και μετά μπορούσαν με την ίδια –ή ακόμα και μεγαλύτερη- ευκολία να καταστρέψουν ο ένας τον άλλο. Το να συνυπάρχουν 9 (ΕΝΝΕΑ!) διαφορετικές προσωπικότητες σε μία μπάντα, με τα εγώ τους να μεγαλώνουν και να μην είναι εύκολα στη διαχείριση, δεν ήταν και ότι καλύτερο. Πολλοί –μεταξύ τους κι εγώ- θεωρούν ότι εκεί πιάσανε το απόγειο της έμπνευσης, τρέλας και γενικά αντικομφορμιστικής συμπεριφοράς τους και ότι κι αν κάνανε μετά, φάνταζε λίγο μπροστά στο παρελθόν. Ακολούθησαν μέχρι σήμερα άλλοι τέσσερις δίσκοι, άλλοι εκ των οποίων μου άρεσαν αρκετά (όπως το τελευταίο “We are not your kind”) ως πολύ (το “All hope is gone”), μέχρι όχι τόσο πολύ (όπως το “Vol.3: The subliminal verses”) ως ελάχιστα (“5: The gray chapter”). Ένιωσα ότι κάτι είχε σπάσει μέσα τους όπως και μέσα μου, έχασα πολύ από τον φανατισμό που είχα μαζί τους, κάτι το οποίο είχα στο έπακρο αν ρωτήσετε όποιον με ξέρει πολύ καλά.
Σημαντικότατη απώλεια ήταν αυτή του κύριου συνθέτη και μπασίστα Paul Gray το 2010, το πρόσωπο με το οποίο όλοι είχαν καλές σχέσεις και όλοι έπαιρναν έμπνευση από την παρουσία του στη μπάντα. Εκεί πολλοί μίλησαν για ολική διάλυση. Τους βγάζω το καπέλο που μάζεψαν τα κομμάτια τους και συνέχισαν, το ίδιο έκαναν κι αφού έφυγε η ντραμάκλα Joey Jordison, ενώ πλέον παρελθόν αποτελεί κι ο «μυταράς» Chris Fehn βγάζοντας προς τα έξω θέματα διαχείρισης οικονομικών από πλευράς μπάντας. Πολλά μπορούμε να πούμε για τους SLIPKNOT, το να υπάρχει εμπάθεια γι’ αυτούς επειδή τόλμησαν το διαφορετικό, επειδή πήγαν την ακραία μουσική σε νέα μονοπάτια, επειδή δεν μιλούσαν για σπαθιά κι ατσάλι εν έτει ’99 και το ίδιο ΔΕΝ κάνουν κι εν έτει ’19 και το ότι συνεχίζουν να φέρνουν κόσμο στο μεταλλικό ήχο έστω και μέσω παράκαμψης, είναι κάτι που δεν το πολυκαταλαβαίνω. Δεν περιμένω να εκτιμήσει την αξία τους αυτός που θεωρεί ότι είχαν ποτέ σημασία (και μάλιστα ιδιαίτερη) οι MEDIEVAL STEEL, CLOVEN HOOF, GRIM REAPER και τα σχετικά γιατί ζει σε δικό του απομονωμένο χρονικό (και καλά κάνει, μακριά και όχι αγαπημένοι), όπως επίσης δε μπορώ να καταλάβω πως με τόσα σαπάκια εκεί έξω, τρώνε αυτοί το κράξιμο.
Μπορεί βέβαια να είμαι εγώ ο παράξενος και να κάνω λάθος. Τους ευχαριστώ για πολλά που πρόσφεραν και για πολλά που συνεχίζουν να κάνουν. Τους σέβομαι πάρα πολύ ακόμα και μόνο που είναι εκεί έξω και τσιγκλάνε κολλημένα αυτιά και μυαλά. Κομμάτι θέλω πολύ αλλά δε μπορώ να διαλέξω άλλο από αυτό που έκανε το μπάσιμο στο καλύτερο άλμπουμ τους κι ένα από τα κρισιμότερα όλων των εποχών του ακραίου ήχου. HERE COMES THE PAIN!
Άγγελος Κατσούρας
Eίκοσι ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο των μασκοφόρων ετούτων. Είκοσι χρόνια που όχι μόνο έκαναν γνωστή την ιδιαίτερη πατρίδα τους την Iowa σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά τόσα είναι τα χρόνια που η μπάντα- μηχανή αυτή ήρθε και κατάκτησε όλες τις κορυφές που υπήρχαν στο metal μέχρι εκείνη την εποχή.
Τα δυο πρώτα τους εκπληκτικά δισκάκια (“Slipknot” και “Ιowa”) σε συνδυασμό με τις ΕΚΡΗΚΤΙΚΕΣ πραγματικά εμφανίσεις τους, τούς καθιέρωσαν σαν ένα από τα πιο σπουδαία και συνάμα τα πιο εμπορικά ονόματα των τελευταίων δύο δεκαετιών, δυο δεκαετίες που το πρόβλημα στον metal χώρο αλλά και στο rock γενικότερα ήταν να υπάρξουν μπάντες που να μπορούν να γίνουν μεγάλες και να έχουν και διάρκεια. Μια από αυτές που το έπραξαν αυτό με το σπαθί τους και ξεχώρισαν από όλους τους υπόλοιπους ήταν οι SLIPKNOT.
Tα τελευταία τους δυο studio albums αυτής της τρέχουσας δεκαετίας (μην ξεχνάμε και το έτερο project των μελών, τους STONE SOUR) τους επαναφέρουν στις πολύ καλές δισκογραφικές εποχές, άλλωστε μιλάμε για μια μπάντα 20 και πλέον ετών. Προσωπικά για ένα σχήμα με τόσα χρόνια και τέτοια πορεία είμαι πολύ ικανοποιημένος από το πρόσφατο “We are not your kind”, που αν είχαν αφήσει απ΄ έξω 3 κομμάτια θα μιλάγαμε για δίσκο-αποκάλυψη. Μου αρέσει επίσης που κατάκτησαν και πάλι το Νο1 στα Billboard charts για να μαθαίνουν στα πατριωτάκια τους κυρίως, ότι υπάρχει και διαφορετική μουσική πέρα από τα ultra στήθια και τα σιλικονάτα οπίσθια της κάθε Cardi B.
Εκρηκτικοί και πάλι επανέρχονται οι SLIPKNOT, το μόνο που μένει τώρα για να ολοκληρωθεί το πακέτο είναι να τους απολαύσουμε για άλλη μια φορά και επί σκηνής.
Γιάννης Παπαευθυμίου
20 χρόνια ύπαρξης. 20 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που μας πρωτοπαρουσιάστηκαν οι κύριοι από την Iowa με το ομώνυμο διαμάντι τους. Δεν άρεσαν στους παλαιάς κοπής και τους πιουρίστες. Έρχονται οι rappers και οι DJ και οι καραγκιόζηδες και αλλοιώνουν τον ήχο μας, λένε. Μουσική για πιτσιρίκια, λένε (λες και τους SLAYER και METALLICA τους ακούνε μόνο οι της ηλικίας τους… τέλος πάντων). Όπως οι PANTERA, οι MACHINE HEAD, οι SYSTEM OF A DOWN, οι FAITH NO MORE, οι RED HOT CHILI PEPPERS, οι KORN, οι DISTURBED και άλλοι πολλοί. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ παρατηρώ ένα μοτίβο. Ο νεωτερισμός και η καλώς εννοούμενη (γιατί πολλή δηθενιά κυκλοφορεί) πρωτοτυπία, χαλάνε τους κολλημένους. Δεν κοιτάξανε ποτέ πόσο ποιοτικές και αξιόλογες και εν τέλει ρηξικέλευθες μπάντες ήταν οι προαναφερθείσες, εκεί που μετράει. Στα τραγούδια κι εν προκειμένω στις τραγουδάρες. Οι SLIPKNOT, από τέτοιες, έχουν σε περίσσευμα. Ανήκοντας πλέον στα μεγάλα ονόματα του σκληρού ήχου και τα πλέον εδραιωμένα στο ευρύ κοινό, καταφέρνουν να κερδίζουν παλαιάς κοπής οπαδούς αλλά και το στοίχημα του μέλλοντος, τα νέα παιδιά. Προσωπικά, έχοντας ζήσει την απογείωση την εμπορική με το “Vol 3: the subliminal verses”, ως μαθητής Γυμνασίου – Λυκείου, συνειδητοποιώ το πόσο σημαντικοί είναι οι SLIPKNOT και οι κάθε SLIPKNOT για την ανανέωση του σκληρού ήχου. Όπλα τους σε αυτό, μια από τις πιο ταλαντούχες φωνές του σύγχρονου σκληρού ήχου (Corey Taylor), ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους drummers (Joey Jordison – τον εμπιστεύτηκαν συναυλιακά οι METALLICA το 2004, δεν είναι τυχαία αυτά τα πράγματα), και ένα ποιοτικά συνεπές μουσικό όραμα. Επίσης, πρόκειται για μια από τις πλέον εκρηκτικές μπάντες που έχω δει live. Σαν οπαδός, το μόνο που τους προσάπτω είναι την από το 2010 και μετά υπερέκθεση τους στα media με αφορμή το θάνατο του Paul Gray (κωλοτούμπα που συνεχίσανε, παρά τη δήλωση περί διάλυσης αν πέθαινε κάποιος) και όλα τα γεγονότα που ακολούθησαν αυτό (αποχώρηση του Joey Jordison, εσωτερικές διαμάχες μελών που δυστυχώς συνεχίζονται ως και σήμερα). Ακόμα πιο δυστυχώς, αυτή η υπερέκθεση, δείχνει μια δυσκολία να διαχειριστούν καταστάσεις περί του οίκου τους. Στα μουσικά τώρα, πάντα παρέμεναν ποιοτικότατοι, με το “We are not your kind” να έρχεται σαν δήλωση της πορείας τους. Μιας πορείας με κορυφές, λάθη αλλά και εν γένει στιγμές που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του σκληρού ήχου. ως ένα μεγάλο φαινόμενο. Όπως σε κάθε μεγάλο συγκρότημα άλλωστε… Μιλώντας για δηλώσεις, κιόλας, ας γίνουμε λίγο “αιρετικοί” στην επιλογή του κομματιού.
Γιάννης Σαββίδης
Η υπόθεση SLIPKNOT για εμένα είναι λίγο περίεργη και ο λόγος είναι πως μόλις οι μασκοφόροι από την Iowa έσκασαν μύτη, δεν ήθελα ούτε καν να ασχοληθώ μαζί τους. Για κάποιο λόγο τους θεωρούσα ότι μουσικά βρίσκονταν μακριά από αυτό που μου άρεσε εκείνη την εποχή. Θυμάμαι πως η αντίληψη μου για τους SLIPKNOT άλλαξε όταν είχα παρουσιαστεί στο στρατό. Στο κέντρο όπου υπηρέτησα τον πρώτο μήνα της θητείας μου, είχα φροντίσει να περάσω στο κινητό αρκετά τραγούδια σε mp3 για να μου κρατούν συντροφιά. Όχι όμως τόσα όσα θα ήθελα. Έρχεται λοιπόν ένα παλικάρι και μου δίνει να ακούσω SLIPKNOT. Τον κοίταξα με μισό μάτι. Μου λέει άκου χωρίς παρωπίδες. Άκουσα. Στην πρώτη μου έξοδο, μετά τον καφέ με τις υπόλοιπες σειρούλες, πάω σε ένα internet café για να τους ψάξω λίγο περισσότερο. Αυτή η υστερία και η τρέλα που επικρατούσε στα live τους, σε συνδυασμό με την άκρως επιθετική μουσική τους, ήταν αρκετά για να με κάνουν να τους ακούω πλέον μόνιμα. Αγαπημένος δίσκος; Την μία θα πω το “Iowa”, την άλλη το “Vol. 3: (The subliminal verses)”, χωρίς να αφήνω απ’ έξω από τις κορυφαίες τους στιγμές το ντεμπούτο τους και το “All hope is gone”. Ο τελευταίος τους δίσκος είναι καλός, τουλάχιστον μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια που θυμίζουν “Iowa”. Με χαλάει το έντονο STONE SOUR στοιχείο όπου αυτό εμφανίζεται και επειδή αρκετές φορές κολλάω στο στιλ ενός μουσικού και τι σημαίνει αυτό για τον ήχο της μπάντας, μου λείπει πολύ από το συγκρότημα ο Jordison. Τα πράγματα όμως προχωρούν και οι SLIPKNOT, μετά τα όσα δύσκολα τους συνέβησαν (θάνατος Paul Gray, θάνατος παιδιού του Shawn Crahan, ασθένεια και αποχώρηση Joey Jordison), συνεχίζουν ακάθεκτοι. Και ανεξαρτήτως γούστων, πόσα συγκροτήματα θυμάστε που προκάλεσαν τον ίδιο σεισμό με τους SLIPKNOT στα τέλη των 90’s αρχές 00’s; Να βάλουμε τους SYSTEM OF A DOWN; Τους RAMMSTEIN; Να είναι άλλα τρία – τέσσερα; Οι μασκοφόροι είναι μεγάλη μπάντα και μακάρι να συνεχίσουν ποιοτικά και να θυμίζουν πάντα σε όλους όσους ένιωσαν στην ζωή τους ότι βρίσκονται στο περιθώριο, ότι και αυτοί έχουν δύναμη.
Δημήτρης Μπούκης
Νέος δίσκος για τους SLIPKNOT λοιπόν, ύστερα από 5 χρόνια απουσίας από τα δισκογραφικά δρώμενα. Για κάποιους, μπορεί να είναι και το γεγονός της χρονιάς. Βλέπετε, το μέγεθος της μπάντας είναι τέτοιο που δεν αμφισβητείται από κανέναν. Προσωπικά η μουσική τους δεν είναι του γούστου μου αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι άψογοι σε αυτό που κάνουν και δικαιολογημένα υπάρχει όλος αυτός ο ντόρος γύρω από το όνομα τους. Από εκεί και πέρα η νέα τους δουλειά δεν με ενθουσίασε. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με τα λεγόμενά μου αλλά εκτιμώ ότι ο δίσκος είναι κατώτερος των προσδοκιών των οπαδών. Παρόλα αυτά οι SLIPKNOT παραμένουν ίσως η καλύτερη μπάντα στο είδος της και αυτό είναι κάτι που το έχουν κατακτήσει δικαιωματικά. Α, και το “Iowa” είναι δισκάρα, να τα λέμε αυτά.
Θοδωρής Κλώνης
Ακόμα θυμάμαι όταν πρώτο άκουσα το ομώνυμο ντεμπούτο των SLIPKNOT (το “Mate, feed, kill repeat” δεν το υπολογίζει καν η ίδια η μπάντα). Ήταν κάτι εντελώς πρωτόγνωρο στα νεανικά μου αυτιά. Είχα ήδη μυηθεί τότε στους SYSTEM OF A DOWN, είχα ακούσει αλλά όχι μυηθεί στους KORN, MUDVAYNE, COAL CHAMBER και τέλος πάντων όλο το σύμπαν του Nu Metal. Καμία όμως από αυτές τις μπάντες δεν εξέφραζε ΟΡΓΗ τόσο έντονα, δυνατά αλλά και οργανωμένα με νόημα και μουσικότητα – πράγμα που οφειλόταν αρχικά στον υπέρ-ταλαντούχο Corey Taylor και στον Joey Jordison, έναν εκ των τοπ 10 drummers στην ιστορία του heavy metal για μένα. Με το “Iowa” δεν άλλαξε κάτι παρά μόνο ότι εδώ ένιωθες μια διάχυτη σαπίλα που έβγαινε σε κάθε νότα, στο ίματζ και στις συναυλίες-εμπειρία της μπάντας. Οι SLIPKNOT έχουν πλέον καταφέρει αυτό που μόνο οι πολύ μεγάλες μπάντες και καλλιτέχνες έχουν καταφέρει – να γίνουν η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Η συνέχεια με το “Subliminal verses” εξαιρετική επίσης και το “All hope is gone” μπορεί να είναι κάπως πιο «ήρεμο» σε φάσεις και ακόμα και pop αλλά και αυτό είναι εξαιρετικό. Με το θάνατο του Paul Gray και τόσα χρόνια στο πάγο και με την επεισοδιακή φυγή του Jordison, λογικό ήταν η μπάντα να επιστρέψει με τον ομολογουμένως χειρότερο δίσκο στη καριέρα τους. Ευτυχώς το “We are not your kind” είναι σε γενικές γραμμές πολύ καλό αλλά εν τέλει θα συμφωνήσω με τον Λευτέρη Τσουρέα που έγραψε τη κριτική του δίσκου: είναι καλός δίσκος με κομματάρες αλλά και πολλούς πειραματισμούς και avant-garde στοιχεία που δεν μου κάθονται καθόλου καλά. Ελπίζω οι SLIPKNOT να βρουν στο δρόμο αυτό που τους έκανε ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ γιατί είναι ακόμα νέοι και ομολογουμένως έχουν τρομερή όρεξη και είναι επίσης σε τρομερή φόρμα.
Φίλιππος Φίλης
Τυπική η συμμετοχή στο Band of the week αυτής της εβδομάδας, αλλαγή από τον προπονητή στα τελευταία λεπτά, για το χειροκρότημα! Και αυτό γιατί εγώ με το φαινόμενο SLIPKNOT δεν έχω καμία απολύτως επαφή. Είχα κάνει μία προσπάθεια τον προηγούμενο αιώνα να ακούσω το “Iowa” η οποία όχι μόνο έπεσε στο κενό αλλά στα βάθη του πυρήνα της Γης. Από τότε άκουγα για κάποιο χρονικό διάστημα, λόγω του αδερφού μου, το “Before I forget” που έπαιζε σπίτι στο repeat, όταν ο μικρός άκουγε μουσική!
Coach, καλά τα πήγα στις καθυστερήσεις του ματς;
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
