ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Disconnected” – FATES WARNING
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2000
ΕΤΑΙΡΙΑ: Massacre Records (Ευρώπη), Metal Blade (Αμερική)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: FATES WARNING, Terry Brown
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ray Alder – φωνητικά
Jim Matheos – κιθάρες, sequencing, εφέ
Mark Zonder – ντραμς
Joey Vera – μπάσο
Kevin Moore – πλήκτρα
Είκοσι χρόνια και από το “Disconnected”, έτσι; Πλάκα μου κάνετε τώρα… Μετά την real time κριτική του δίσκου, λοιπόν, ας ξαναμιλήσουμε για μία πολύ αγαπημένη στιγμή της δισκογραφίας των FATES. Κατ’ αρχήν, η σύνθεση έμεινε ίδια με το εκπληκτικό “A pleasant shade of gray”, με τη μόνη διαφορά ότι πλέον στη σύνθεση, ουσιαστικά αναφέρονταν ως τρίο, με τους Matheos, Alder και Zonder να είναι τα τρία βασικά μέρη και τους Vera και Moore, να αναγράφονται με πολύ μικρότερα γράμματα στα credits και να μην υπάρχουν και στις φωτογραφίες. Για τον Kevin Moore, βέβαια, θα μπορούσα να πιστέψω ότι δεν θα γούσταρε κιόλας να φωτογραφηθεί, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
Έχοντας βγάλει ένα τόσο εσωστρεφές concept άλμπουμ προηγουμένως, ξεκινά το instrumental “Disconnected, pt. 1” στο ίδιο περίπου ύφος, όμως το “One”, είναι ίσως το πιο uptempo κομμάτι τους, με τύμπανα που γουστάρω με τρέλα by the way, μοντέρνο ύφος, groove, που είχε ξενίσει έως και ξενερώσει τους παραδοσιακούς οπαδούς τους, αφού το θεώρησαν πολύ μοντέρνο για τα παλιακά γούστα τους. Κάνοντας ένα check στο Spotify, βέβαια, είδα ότι είναι μακράν του δεύτερου το πιο πολυακουσμένο τραγούδι των FW (άρα και αγαπημένο του κόσμου). Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από το γεγονός ότι είναι από τα πιο πολυπαιγμένα τραγούδια τους στις συναυλίες. Δεν πειράζει όμως, πετσοκόπηκε πολύς κόσμος από αυτό.
Τι να πει κανείς και για το “Pieces of me”… Αυτό κι αν έκανε κόσμο να ξύσει το κεφάλι του με απορία. Κι αυτό uptempo του κερατά, με κλασικά Moore εφέ στα πλήκτρα, που τα χρησιμοποιούσε πολύ απ’ όταν έφυγε από τους DREAM THEATER. Πάρτε το λοιπόν και αυτό σ’ ένα σωρό συναυλίες, έτσι να γουστάρετε. Είναι φοβερό το πόσο κολλημένοι είναι οι –και καλά- προοδευτικοί οπαδοί, όταν ένα συγκρότημα που γουστάρουν δοκιμάσει κάτι πιο μοντέρνο, κάτι λίγο διαφορετικό από την πεπατημένη…
Εκτός των άλλων, το “Disconnected”, περιέχει και ένα από τα αγαπημένα μου «υπερδεκάλεπτα» τραγούδια όλων των εποχών, το “Still remains”. Ότι αγάπησα στο prog metal, βρίσκεται σ’ αυτό το κομμάτι, τόσο απλά, τόσο εύκολα. Ήταν μεγάλη η στιγμή όταν μας παρουσιάστηκε αυτό το έπος live στην Αθήνα, λίγα χρόνια αργότερα, με τον Moore στα πλήκτρα, ασχέτως αν ούτε που μας κοίταξε!!!
20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το “Disconnected”, έχει αποκτήσει μία άλλη διάσταση στα μάτια των prog οπαδών, αφού τα τρία βασικά του κομμάτια, παίζονται αδιάλειπτα στις συναυλίες του σχήματος, ενώ και τα υπόλοιπα, που βγάζουν κι έναν αέρα ENGINE (του σόλο σχήματος του Adler), δεν πάνε πίσω σε ποιότητα. Ένας δίσκος που τιμά την ιστορία του σχήματος και το κίνημα του prog. Αν δεν αρέσει στους θιασώτες του “Night on broken” και του “The spectre within”, να τους υπενθυμίσω ότι ακούνε λάθος FATES WARNING.
Did you know that:
– Για μία ακόμη φορά σε δίσκο τους, οι FATES WARNING χρησιμοποίησαν «χορωδία» και τα δεύτερα φωνητικά. Ή όχι; Μάλλον το δεύτερο… Ονόματα όπως Bernie Altman, George Hideous, Fidel Horrendous και Arthur Letsgoberg, δεν είναι παρά αστεία ονόματα που εφηύραν τα μέλη κι έσπαγαν πλάκα (κάποιοι τα χρησιμοποιούσαν παλαιότερα και ως e-mail τους!!!).
– Ο δίσκος κυκλοφόρησε στην Αμερική από τη Metal Blade με πιο κιτρινωπό εξώφυλλο και στην Ευρώπη από τη Massacre με πιο λευκό φόντο.
– Το “Disconnected” επανακυκλοφόρησε σε μορφή διπλού CD, μαζί με το “Inside out”. Περιείχε τρία πολύ ενδιαφέροντα bonus tracks όμως. Το πρώτο ήταν το demo του “One”, με τον τίτλο “Someone/Everything”, με εντελώς διαφορετικούς στίχους (προτιμώ την τελική του μορφή, μακράν, πάντως). Το δεύτερο ήταν το “It’s over”, ένα τραγούδι που ονομάστηκε “Shutdown” και κυκλοφόρησε στο ντεμπούτο των OSI με τίτλο “Office of strategic influence”, του σχήματος των Matheos / Moore / Portnoy που βγήκε το 2003 και στα guest φωνητικά είχε τον Steven Wilson (PORCUPINE TREE). Το τρίτο bonus track, είναι μία διασκευή στο “Under the milky way”, έναν dream pop / indie rock ύμνο του τέλους της δεκαετίας του ’80, που θα ήταν και μία πολύ τολμηρή κίνηση αν το έβαζαν στον δίσκο. Κρίμα που δεν το έκαναν, αν με ρωτάτε!
Σάκης Φράγκος
