Οι BEHEMOTH ως ηγεμόνες της εμπορικής πτυχής της ακραίας μουσικής, τα τελευταία αρκετά χρόνια, επιστρέφουν μετά από ένα θρυλικό άλμπουμ, αφού το “Satanist” ως τέτοιο λογίζεται πλέον, μια εκ των κορυφών της καριέρας τους. Αυτό σημαίνει ότι το μετέωρο, επόμενο βήμα βρίσκεται εκ των προτέρων υπό την σκιά μιας μεγαλειώδους στιγμής, που είναι δύσκολο να επαναληφθεί και μάλιστα διαδοχικά. Αφού εξαίρουμε τον Nergal αρχικά για την επιμέλεια/επιλογή του artwork που κοσμεί το “I Loved You at Your Darkest” και στην συνέχεια καταθέσουμε τον θαυμασμό μας για το σύνολο της παραγωγής του δίσκου από το ίδιο το group και τους all star συντελεστές Daniel Bergstrand, Matt Hyde και Tom Baker, θα προχωρήσουμε στην ανάλυση περί του υλικού που διαθέτει ο νέος δίσκος των Πολωνών καθώς και τις ενστάσεις μας.
Η έναρξη με το “Wolves ov Siberia”, θυμίζει τις πομπώδεις στιγμές των “Evangelion” και “The Apostasy”, σε ένα τυπικό BEHEMOTH κομμάτι που δεν ενθουσιάζει, μιας και το γύρισμα εκεί στην μέση, παραείναι οικείο. Στο επόμενο ακριβώς κομμάτι, το αμφιλεγόμενο “God=Dog”, η μπάντα επιλέγει να «σοκάρει» με την βλάσφημη φύση της, το ανυποψίαστο κοινό του Youtube. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι ακούμε πάνω κάτω τα ίδια κόλπα από τον Nergal, το τραγούδι διαθέτει και την δυναμική αλλά και την μελωδία για να πιάσει τον ακροατή (πέρα από το δυνατό refrain, περιλαμβάνει και ένα υπέροχο solo, έχει και την παιδική χορωδία προς το τέλος της σύνθεσης να απαγγέλει το refrain), όμως προσωπικά επιλέγω την εκδοχή του “People=Shit” των SLIPKNOT, αν μιλάμε για εξισώσεις στην βλάσφημη metal στιχουργία. H gothic μελωδία του “Ecclesia Diabolica Catholica” είναι επιτυχημένη και έτσι έχουμε το πρώτο τραγούδι που παρατηρούμε μια σχετική διαφοροποίηση, με το πνεύμα των THERION (!!!) να βρίσκεται παρόν σε ολόκληρη την σύνθεση.
Γεννημένο μέσα από την σκοτεινή μήτρα του “Satanist”, το “Bartzabel” αποτελεί μια από τις καλύτερες συνθέσεις του album, με τον Nergal να απομακρύνει ακόμα περισσότερο την μουσική των BEHEMOTH από τα στεγανά του death/black. Δυστυχώς το σερί των αξιόλογων τραγουδιών σταματάει κάπου εδώ, με το “If crucifixion was not enough” να είναι αδύναμο, με μπόλικη στιχουργία να πηγαίνει στον βρόντο, αφού η post black metal κορύφωση που επιχειρεί ο Nergal, σε συνδυασμό με ένα speed metal solo και έναν συνεχώς διακοπτόμενο mid-tempo ρυθμό, δημιουργούν έναν απροσδιόριστο αχταρμά. Αντίστοιχα και το πιο παραδοσιακό death metal του “Angelvs XIII”, αποτυγχάνει να διατηρήσει τον χαρακτήρα του ενιαίο, αφού οι Πολωνοί επιχειρούν να το γυρίσουν στο «έντεχνο» λίγο πριν την ολοκλήρωση του, καταστρέφοντας μια αξιόλογη δυναμική, που είχε χτιστεί με πόνο, αίμα και δίκασες. Μια ίδια κατάσταση και το “Sabbath matter”, με πολλά και διαφορετικά στοιχεία να εμπλουτίζουν τις κοφτές κιθάρες, αλλά τελικά να παραμένει σχετικά αδιάφορο (σεβασμός για την εκπληκτική δουλειά στην ηχογράφηση των drums).
To “Havohej Pantocrator” είναι μια ακόμα κορυφή του δίσκου, με την όμορφη κλιμάκωση, την επιβλητική χρήση των ακουστικών και κυρίως την επαναφορά της δίκασης σε πρώτο πλάνο, μετά τα μισά της σύνθεσης. Επαναφορά στον σκοτεινό κόσμο του “Satanist” με το “Rom 5 8”, χωρίς την ίδια επιτυχία όμως, ενώ το κλείσιμο με το “We are the Next 1000 Years” να μας θυμίζει, ευτυχώς, ότι οι BEHEMOTH όταν το επιθυμούν, μπορούν να γράφουν εξαιρετικές κτηνωδίες, χωρίς πολλά πρελούδια, μπιμπλίκια και χορωδίες. Και εδώ ακριβώς μπορούμε να σταθούμε και να αξιολογήσουμε το σύνολο των συνθέσεων, ως μια επιτυχημένη στοχοθεσία του group να καταγράψει ένα album-σύνοψη των τελευταίων 10 ετών της δισκογραφίας του. Η grandiose παραγωγή σε συνδυασμό με τον φρέσκο αέρα της επιτυχίας του “Satanist”, παρήγαγε ένα καλό album, αλλά μέχρι εκεί. Αρκετά επίπεδα κάτω από αυτό, αλλά και με κάποιες συνθέσεις να μπορούν να σταθούν άνετα στο νέο setlist της τεράστιας περιοδείας που έρχεται. Με την επιτυχία δεδομένη, λόγω των ιδεών του Nergal στο marketing της υπόθεσης (να ’ναι καλά και οι GHOST), οι BEHEMOTH βρίσκονται στο κατώφλι μιας περιόδου που μπορεί να τους δώσει τα πάντα. Αρκεί να φανούν αντάξιοι στο επόμενο βήμα να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.
6 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
