Είναι πολλά για τα οποία μπορείς να θαυμάσεις τον Ben Sharp, τον ιθύνοντα νου των CLOUDKICKER. Από το μουσικά ιδιοφυές μυαλό του, έως την στάση του να μοιράζει την δουλειά του δωρεάν, κι από την δισκογραφική του συνέπεια έως το ατελείωτο άνοιγμα σε νέα είδη (άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι), το one man project έχει διαγράψει την δική του πορεία στον ευρύτερο χώρο της prog metal σκηνής, είτε αυτή είχε αποχρώσεις djent, είτε post, είτε ambient.
Και αυτή η πορεία είναι πραγματικά μεγάλη, καθώς με το μεγαλειώδες “Beacons” μπήκε σε αυτό το κλειστό club συγκροτημάτων που δεν ανακάλυψαν απλά το djent, αλλά του έδωσαν την ώθηση για να λάβει τις διαστάσεις που απέκτησε. Σε μια εποχή όπου το technichal death και το math prog βρήκαν τη κοινή συνισταμένη, ο Sharp άλλαξε άρδην την μουσική κατεύθυνση και μόλις το 2011 κυκλοφορεί το “Let yourslef be Huge” δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του στο post rock ήχο. Μια κίνηση που δικαιώθηκε στους δύο επόμενους δίσκους “Fade” και “Subsume” και ξεφούσκωσε στους δύο που ακολούθησαν. Όπως και να ‘χει, η διαπίστωση ότι δεν θα υπάρξει ποτέ πνευματικός διάδοχος του “Beacons” φαίνεται πως είχε εδρεύσει στο μυαλό του για πολύ καιρό Sharp, μέχρι σήμερα. Γιατί το “Solitude” είναι αυτό που περιμέναμε σχεδόν μια δεκαετία, το δυνατό ξέσπασμα μετά από τόσα χρόνια νηνεμίας.
Γνήσιο παράγωγο της τριμηνιαίας καραντίνας, το “Solitude” περιγράφει μουσικά αυτό που ανακοινώνει ο τίτλος. Μοναξιά. Σκοτάδι. Πάλη. Αναμφίβολα όλα όσα ζήσαμε στο πρώτο lockdown ήταν μια κατάσταση δύσκολα διαχειρίσιμη, για αυτό άλλωστε μέσα στον Σεπτέμβριο είτε είδαμε την κυκλοφορία αναπάντεχα πολλών δίσκων, είτε την απρόσμενη διάλυση συγκροτημάτων. Ο Sharp διάλεξε τον δρόμο της δημιουργίας, αποτυπώνοντας σε νότες όλα όσα ένιωθε, και κάπως έτσι η μινιμαλιστική post rock προσέγγιση των περασμένων album αντικαταστάθηκε από την βίαιη εκρηκτικότητα του “Solitude”. Εντάξει, η άρτια πολυπλοκότητα του “Beacons” είπαμε ότι δεν επαναλαμβάνεται, ωστόσο το “Solitude” κοιτάζει στα μάτια πολλούς συνοδοιπόρους της prog metal σκηνής. Και μπορεί κάποιος να απορήσει για το αργό ξετύλιγμα των πρώτων κομματιών του δίσκου, ωστόσο ο Sharp φροντίζει να δώσει το κατάλληλο τελείωμα με το κρεσέντο που του αρμόζει.
Ναι, το “Solitude” εμπίπτει στην κατηγορία των δίσκων που αν σε κεντρίσουν έστω και λίγο, αξίζει να ερευνήσεις το παρελθόν του καλλιτέχνη, καθώς αυτός περιέχει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στα δυνατά του και στα ατμοσφαιρικά του, το σύνολο των επιρροών που διαμόρφωσαν (και διαμόρφωσε) ο Ben Sharp.
7,5/10
Νίκος Ζέρης
