a
Οι Τεξανοί OCEANS OF SLUMBER, είναι σίγουρα από τις μπάντες που άφησαν το σημάδι τους την προηγούμενη δεκαετία με τις κυκλοφορίες τους και ιδιαίτερα με το “Winter” του 2016, το οποίο, κατ’ εμέ, ήταν από τις κορυφαίες δισκογραφικές δουλειές των 10s. Πιστοί στο ραντεβού τους, δύο χρόνια μετά το πολύ καλό “The banished heart”, κυκλοφορήσαν πριν λίγες μέρες το νέο τους μουσικό πόνημα, το οποίο φέρει τον τίτλο “Oceans of slumber”.
Ομολογώ, ότι τη πρώτη φορά που άκουσα το δίσκο δεν ενθουσιάστηκα, ή για την ακρίβεια, πέρα από δύο, άντε τρία κομμάτια, δεν μου άρεσε. Έχοντας πίστη και πάνω απο όλα αδυναμία στο συγκρότημα, του έδωσα πολλές ευκαιρίες, ώστε να μην το αδικήσω. Ξέρετε, όταν έχεις στο μυαλό σου ένα δίσκο σαν το “Winter”, είναι αναπόφευκτο να μπαίνεις στη διαδικασία σύγκρισης, αφού ο συγκεκριμένος δίσκος, με είχε κατενθουσιάσει από το πρώτο άκουσμα. Συνήθως αυτό στοιχίζει στο να σχηματίσεις γνώμη σε μελλοντικές δουλειές μιας μπάντας. Η επιμονή μου στη καινούρια δουλειά της μπάντας απέδωσε καρπούς, αφού με αρκετές, πιο προσεχτικές ακροάσεις, με κέρδισε. Το πρόβλημα στην αρχή, ήταν ότι έβρισκα τις συνθέσεις κάπως εκτός του ηχοχρώματος της φωνής της Cammie. Επειδή όμως έχουν αρκετά prog στοιχεία, αυτό το… μπέρδεμα είναι πάντα μέσα στο παιχνίδι μιας προακρόασης δίσκου. Με κάθε ακρόαση όμως, έμπαινα στο πετσί του δίσκου και κατάλαβα στο 100% που βαδίζει η μπάντα, ενώ οι συνθέσεις μου έγιναν αρκετά πιο αρεστές.
Μετά την αποχώρηση τριών μελών, οι οποίοι εξέφραζαν κατά ένα μεγάλο ποσοστό την ακραία πλευρά της μουσικής των OCEANS OF SLUMBER, υπήρχε ο φόβος ότι αυτά τα στοιχεία θα εξαφανιστούν, στο βωμό της υπέροχης φωνής της Cammie, που, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, θα έκανε πιο εμπορική τη μπάντα. Κάτι τέτοιο είχε γίνει ήδη κατά ένα ποσοστό και πριν αποχωρήσουν, στο “The banished heart”. Στο νέο τους άλμπουμ όμως, τα ακραία στοιχεία υπάρχουν ακόμη σε αρκετά σημεία, εξακολουθώντας να κάνουν τη μπάντα ιδιαίτερη. Μην ξεχνάμε ότι ο ιθύνων νους των Αμερικανών, Dobber, αρέσκεται στην ακραία metal μουσική, συμμετάσχοντας σε ουκ ολίγα death και grindcore συγκροτήματα, κάτι που φαίνεται και από το drumming του. Συνεπώς οι εναλλαγές συναισθημάτων στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, είναι πάμπολλες. Από την αιθέρια φωνή της Cammie, υπό τη συνοδεία αρπισμάτων κιθάρας και πιάνου, περνάμε σε blastbeats, φρενήρεις ταχύτητες στις κιθάρες και brutal φωνητικά, κάτι που ακούγαμε συχνά πυκνά στο “Winter”. Το τραγούδι που συνοψίζει όλο το δίσκο και είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα, είναι το “I mourn these yellowed leaves”, το οποίο θα σας μαγέψει, όπως μάγεψε και εμένα. “Soundtrack of my last day”, “A return to the earth below” και “To the sea”, είναι μερικά από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, αλλά προσωπικές μου αδυναμίες είναι το μαγικό “Pray for fire” και η διασκευή στο “Wolf moon” των TYPE O’ NEGATIVE, το οποίο είχαμε ακούσει σε μια κάπως πιο απλοϊκή εκτέλεση στο live που είχαν δώσει το 2016 στα μέρη μας. Όπως έχω ξαναπεί, η μπάντα είναι μοναδική στο να διασκευάζει και να φέρνει στα δικά της μέτρα υπερκλασικά τραγούδια. Όπως και στο “The banished heart”, όπου είχαμε τη συμμετοχή του Tom Englund των EVERGREY στο “No color, no light”, έτσι και στο νέο δίσκο, έχουμε τη συμμετοχή του Mick Moss των ANTIMATTER, στο “The colors of grace”. Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στο πανέμορφο artwork του άλμπουμ, το οποίο έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Νάκος, σε μία ακόμη συνεργασία του με τους Τεξανούς.
Συνοψίζοντας, οι OCEANS OF SLUMBER, με τον ομότιτλο νέο δίσκο τους, συνεχίζουν να μας ταξιδεύουν σε ωκεανούς ηχοχρωμάτων, με σημαία τους την Cammie Gilbert και τις ευφάνταστες συνθέσεις που τη συνοδεύουν, χωρίς να βάζουν ταμπέλες στη μουσική τους, τολμώντας με το θράσος που τους διέπει. Η μπάντα δεν πάσχει από έλλειψη έμπνευσης και αυτό φαίνεται σε έναν ακόμη δίσκο. “We refuse to fail, refuse to lose to their hateful ways”!
8/10
Γιώργος Δρογγίτης
