4 Μαίου, 2020 – 09:30
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο πάντα με τρόμαζαν οι ORANSSI PAZUZU. Δεν ξέρω αν ήταν το δαιμονικό τους όνομα, το απόκοσμο “Kosmonument” που κατά την κυκλοφορία του με απώθησε καθώς με πέτυχε σε άλλα ακούσματα και δυστυχώς έχασα χρόνο έως ότου ξαναγυρίσω σε αυτό, ή αν τέλος πάντων είναι η φύση της μουσικής τους τόσο εξωπραγματική, που κρίνεται απαραίτητη η χρήση του κατάλληλου πρίσματος για την προσέγγισή της. Μετά το, κατά κάποιο τρόπο, πιο ατμοσφαιρικό “Värähtelijä”, οι Φιλανδοί επέστρεψαν στον ακραίο ολοκληρωτισμό της black metal αισθητικής τους, εμπλουτίζοντας (όπως συμβαίνει σε κάθε δίσκο) τον ήχο τους με τις τρέχουσες ψυχεδελικές επιρροές.
Ας το πούμε καθαρά και ξάστερα, πριν τα πράγματα μπλεχτούν περισσότερο. Το “Mestarin Kynsi” είναι το πιο ώριμο, απρόσμενα ακραίο και αιρετικά πειραματικό, album της μπάντας από καταβολής της. Κι αν μπορεί η παραπάνω πρόταση να περιγράψει τον δίσκο σε λεκτικό επίπεδο, το “Uusi teknokratia” το περιγράφει σε ακουστικό. Εκεί, στα μισά του δίσκου ο “πορτοκαλί Βαβυλώνιος δαίμονας”, αποκαλύπτει το πολυπρόσωπο είδωλό του εν έτει 2020. Τα ψυχεδελικά kraut beats έρχονται να δέσουν με έναν μετά-industrial κιθαριστικό ογκόλιθο, ενώ το κομμάτι θα φθάσει στην κορύφωση του με σκιστά φωνητικά του Juho Vanhanen και θα ολοκληρωθεί με το γνώριμο απόκοσμο ambient τρόπο που σαν χειμερινή καταχνιά έρχεται να αφαιρέσει και τα τελευταία μόρια οξυγόνου που παραμένουν στις πνευμονικές σου κυψελίδες.
Αλλά ο δίσκος δεν μένει εκεί, για την ακρίβεια ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει στο “Uusi teknokratia”. Αντιθέτως, στην ολότητά του παραμένει μοναδικά συμπαγής ενώ ταυτόχρονα συνυπάρχουν δεκάδες άλλες επιρροές (όπως πάντα) πιο ενισχυμένες και πιο εναρμονισμένες από ποτέ. Ακόμα και στο πιο αδύναμο “Kuulen ääniä maan alta”, είναι καθόλα ορατό το πείραμα του μπολιάσματος του industrial black metal με τις ψυχεδελικές καταβολές τους. Κι εντάξει δεν είναι οι πρώτοι που έχουν επεκταθεί προς αυτούς τους ορίζοντες της black metal σκηνής, από τους DØDHEIMSGARD και τους DEATHSPELL OMEGA, έως τους BLUT AUS NORD και τους TERRA TENEBROSA, όλοι έχουν πειραματιστεί με τον δικό τους τρόπο. Ωστόσο οι ORANSSI PAZUZU καταφέρνουν κάτι σχεδόν μοναδικό. Υψώνουν ένα αδιαπέραστο ηχητικό τείχος, φτιαγμένο από τόσα διαφορετικά υλικά, κι εκεί που στέκεσαι και το θαυμάζεις, εκείνο πέφτει με μιας και σε καταπλακώνει. Δεν σου αφήνει περιθώρια αντίδρασης. Από την μια στιγμή στην άλλη, παύεις να υπάρχεις.
Θα κλείσω, όπως ξεκίνησα το κείμενο. Οι ORANSSI PAZUZU δεν σταματούν να επιφέρουν αυτή την αποτρόπαιη τρομάρα πάνω μου. Πλέον, όχι επειδή με φοβίζει ο σκοτεινός διάδρομος που οδηγεί σε ένα υπερβατικό ερεβώδες υπόγειο, αλλά γιατί η παραμονή μου σε μια τέτοια γκροτέσκα κατάσταση με κάνει να νιώθω τόσο οικεία.
8.5 / 10
Νίκος Ζέρης
