Τελικά διασκεδάζουμε όλοι με αυτήν τη στήλη, τόσο που προσπαθούμε να την κάνουμε εβδομαδιαία, με τα διλήμματα να βάζουν έντονο προβληματισμό και πολύ ωραίες χαβαλεδιάρικες κουβέντες. «Σκληραίνουμε» και πάλι και πάμε σε δύο «αδερφά» συγκροτήματα, τους πυλώνες του Γερμανικού thrash metal, τους KREATOR και τους SODOM. Για να δούμε λοιπόν, τι επέλεξαν οι συντάκτες του Rock Hard και φυσικά από κάτω να κάνετε κι εσείς τη δική σας επιλογή!!! Τι λέτε; Ξεκινάμε;
KREATOR ο Σάκης Φράγκος
Όσο και να μου αρέσουν οι SODOM, το συγκρότημα που πήγα την πρώτη μου συναυλία στο Ρόδον, το Δεκέμβριο του 1988 στην περιοδεία του “Agent orange”, σ’ αυτό το δίλημμα, δεν υπάρχει δισταγμός. Σε προσωπικό επίπεδο, οι τελευταίες δουλειές των SODOM, με αφήνουν αδιάφορο, ενώ και αρκετοί δίσκοι στα 90s, πέρασαν και δεν άγγιξαν. Αντίθετα, οι KREATOR, είναι το μοναδικό σχήμα, ίσως, που μεγαλούργησε στα 80s και δημιούργησε μια νέα γενιά οπαδών που γαλουχήθηκε με τους δίσκους από το “Violent revolution” και μετά, κάτι σχεδόν ανήκουστο για τα υπόλοιπα σχήματα που ξεκίνησαν περίπου την ίδια περίοδο. Αν με ρωτήσετε, πραγματικά μέτριο άλμπουμ των KREATOR, θεωρώ μόνο το “Cause for conflict”, ενώ και τους πειραματισμούς τους με το industrial και το gothic τη δεκαετία του ’90, τους απόλαυσα δεόντως. Επίσης, ο Mille Petrozza, ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την ιδεολογία που πρεσβεύει, είναι μία καθ’ όλα αξιοσέβαστη περσόνα, με άποψη, που έχει καταφέρει πάρα πολλά πράγματα, έχει πάρει το γκρουπ από το χέρι και το έχει φέρει σε επίπεδο που ουδείς μπορούσε να φανταστεί ότι θα είναι αυτή τη στιγμή. Του βγάζω το καπέλο και χαίρομαι πάρα πολύ για την επιτυχία του. Αφήστε που αυτή την έρμη τη βιντεοκασέτα με το “Betrayer”, την είχαμε λιώσει με τον αδερφό μου!!!
Υ.Γ. Δεν θα ξεχάσω μία «εκδρομή» στο Essen, σε κενή μέρα ενός listening session, που βγήκα και περπατούσα στους δρόμους με μία μπύρα στο χέρι, μόνο και μόνο για να νιώσω τη thrashίλα της ατμόσφαιρας και να καταλάβω τι έκανε τις τοπικές μπάντες να παίζουν έτσι. Το ίδιο έκανα και στο Gelsenkirchen (γενέτειρα των SODOM), μόνο που εκεί, λόγω Rock Hard Festival, έχω πάει αρκετές φορές…
SODOM ο Σάκης Νίκας
Ευκολάκι το δίλημμα αυτή τη φορά. Η μουσική είναι τέχνη και αποτιμάται κυρίως με το συναίσθημα παρά με ορθολογικά κριτήρια. Τι εννοώ; Φυσικά και γνωρίζω ότι οι KREATOR είναι σαφέστατα μία δημοφιλέστερη και γιατί όχι καλλιτεχνικά αρτιότερη μπάντα σε σχέση με τους συμπατριώτες τους. Άλλωστε αυτά που έχουν καταφέρει στον 21ο αιώνα με την αλλαγή/προσαρμογή του ήχου τους είναι από μόνα τους αξιέπαινα. Βλέπετε, όμως, οι SODOM είναι μακράν η αγαπημένη μου thrash μπάντα όλων των εποχών. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα των δίσκων τους αλλά και με το γενικότερο ήθος και στάση ζωής του Angelripper. Αρκεί να δείτε μόνο το απίστευτο πρώτο μέρος του documentary “Lords of depravity” και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Δεν είμαστε εδώ για να καταθέσουμε γνωστές πληροφορίες και βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Όλοι αντιλαμβάνονται τη σημασία που είχαν για το ιδίωμα δίσκοι σαν τα “Persecution mania” και “Agent orange”. Κυκλοφορίες που όχι μόνο θεμελίωσαν το ευρωπαϊκό thrash αλλά “ανάγκασαν” πολύ κόσμο να στρέψει το βλέμμα του σε αυτό τον ήχο. Ήταν κάτι που επανέλαβαν αργότερα οι KREATOR με το “Violent reviolution”.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ταξίδι που κάναμε με το Φράγκο το 2007 στο Wacken. Πέρα από τη συνολική εμπειρία και τα άπειρα συγκροτήματα που είδαμε, το highlight για μένα ήταν η συγκλονιστική επετειακή εμφάνιση των SODOM για τα 25 (τότε) χρόνια του συγκροτήματος. Καλεσμένα πολλά πρώην μέλη και μία εξωπραγματική εμφάνιση από όλους (αλλά κυρίως του τεράστιου Frank Blackfire) σημάδεψαν εκείνο το ιστορικό live. Δυστυχώς ο αυτοκαταστροφικός Witchhunter θα μας “εγκατέλειπε” ένα χρόνο μετά έχοντας προλάβει όμως να αφήσει το τελευταίο του αποτύπωμα στο “The final sign of evil”. Για κομμάτι θα επιλέξω κάτι από τον αγαπημένο μου δίσκο των SODOM από τον 21ο αιώνα. Είναι από το ομώνυμο, comeback άλμπουμ του 2006 που ικανοποίησε σε υπερθετικό βαθμό όλους τους Sodomaniacs ανά τον κόσμο!
Σάκης Νίκας
KREATOR ο Δημήτρης Μπούκης
Εντάξει, νομίζω ότι έχω αρχίσει και το συνηθίζω όλο αυτό. Είναι αυτό που λένε ότι στην αρχή πονάς αλλά μετά σου αρέσει. Με την διάθεση αυτή πάμε στο επόμενο δίλημμα που μας θέτει το μεγάλο αφεντικό. KREATOR VS SODOM και δεν είμαι καλά. Ναι προφανώς και οι μπάντες τα σπάνε. Προφανώς και μου αρέσουν και οι δύο, όπως επίσης ότι είναι και οι δύο μεγάλες και με δισκάρες που έχουν αφήσει ιστορία. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό και θα επιλέξω KREATOR. Οι KREATOR είναι πιο εμπορικοί από τους SODOM και τον brand name τους κακά τα ψέματα είναι μεγαλύτερο της SODOM-άρας. Αλλά ο λόγος που τους επιλέγω δεν είναι αυτός. Για εμένα η επιλογή εδώ ήταν εύκολη, γιατί οι KREATOR είναι το αγαπημένο μου ευρωπαϊκό thrash metal συγκρότημα και από τα αγαπημένα μου σε όλο το thrash. Τόσο απλά. Είναι λίγοι που θα έμπαιναν για εμένα δίπλα στους KREATOR και δεν θα επέλεγα KREATOR. Μουσικά και τα δύο συγκροτήματα έχουν βγάλει αριστουργήματα. Ποιο να προλάβεις να αναφέρεις και ποιο να αφήσεις έξω; Έχεις από την μία “Persecution mania”, “Agent orange”, “M-16”, “Sodom” και από την άλλη “Pleasure to kill”, “Extreme aggression”, “Coma of souls” και πάει λέγοντας. Προσωπικά όμως μου άρεσαν πολύ οι πειραματισμοί των KREATOR στα “Outcast” και “Endorama”, όπως επίσης θεωρώ τα “Violent revolution”, “Enemy of god” και “Hordes of chaos” εξαιρετικά, με τα πρώτα δύο μάλιστα να τα συγκαταλέγω μαζί με τα κλασσικά τους άλμπουμ, μέσα στις καλύτερες δισκογραφικές δουλειές τους. Αυτά τα άλμπουμ έφεραν νέες γενιές οπαδών στους KREATOR, κάτι που δεν κατάφεραν να κάνουν οι SODOM και πιστεύω αυτό είναι το μικρό κενό που τους χωρίζει.
KREATOR ο Φίλιππος Φίλης
Σπουδαία και ιστορική η Γερμανική thrash metal σκηνή. Σπουδαία γιατί έχει βγάλει τρομερούς μουσικούς, δίσκους, frontmen, ύφος και ήχο. Ιστορική διότι μπάντες όπως οι SODOM και δίσκοι όπως “Persecution mania”, έπαιζαν στα πικ-απ και στο μυαλό πολλών νέων και εκκολαπτόμενων heavy metal μουσικών που, με τη σειρά τους, θα διαμόρφωναν διάφορες εθνικές σκηνές ακραίου heavy metal ανά το κόσμο. Αν βάλεις και τους DESTRUCTION πλάι στους SODOM και KREATOR, έχεις την Αγία Τριάδα του Γερμανικού thrash metal. Respect λοιπόν, πάνω απ’ όλα, αλλά αν είναι να μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο για το τι με εκπροσωπεί περισσότερο ανάμεσα στους δύο τελευταίους, όντας οπαδός του πιο μελωδικού και τεχνικού thrash, θα πω αμέσως KREATOR. Οι SODOM είναι πολύ punk και γενικά ακραίοι για τα γούστα μου. Οι KREATOR απεναντίας, από το “Extreme aggression” και μετά, είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Έχουν πειραματιστεί ανάμεσα στο ακραίο και μελωδικό/τεχνικό thrash, έχουν ανεβάσει το πήχη παίζοντας πιο ψαγμένο thrash metal, δεν φοβήθηκαν να αλλάξουν κατεύθυνση και ήχο πολλές φορές και παραμένουν επίκαιροι με καινούργιες κυκλοφορίες που κερδίζουν όλο και περισσότερους οπαδούς. Για να μη μιλήσω φυσικά για το πώς το “Violent revolution” έγινε ο ύμνος μιας νέας γενιάς και νεολαίας που έψαχνε να εκτονωθεί. Τα τελευταία χρόνια ωστόσο έχω σταματήσει να τους παρακολουθώ μιας και, πολύ περισσότερο από άλλες φάσεις της μπάντας, αυτή η πολύ μελωδική και sing-along φάση τους δε με εκπροσωπεί καθόλου.
Φίλιππος Φίλης
SODOM ο Δημήτρης Τσέλλος
Μεγάλοι και οι δυο τους, με τεράστια κληρονομιά, ειδικό βάρος και πολλά αριστουργήματα. Οδηγημένοι από ηγετικές προσωπικότητες. Από την μία ο Mille, από την άλλη ο θείος Tom. Με περίπου την ίδια πορεία σε δισκογραφικό επίπεδο. Τους έχω δει και τους δύο αρκετές φορές, εγγυούμαι σε όποιον πιτσιρίκο έχει απορία πως στην σκηνή είναι απόλυτα επαγγελματίες, αν και πάντα θα προτιμώ αυτή την πιο «ερασιτεχνική» essence που έχουν τα Σόδομα. Επίσης, στην δική μου θεώρηση πάντα θα ταυτίζονται, γιατί όσες άκρως επαγγελματικές κυκλοφορίες και να έχουν να επιδείξουν αμφότεροι (αναφέρομαι σε κάτι “Agent Orange” και κάτι “Coma of souls” για παράδειγμα), πάντα μα ΠΑΝΤΑ η πραγματική τους ταυτότητα και η μαγεία τους, θα είναι στο πρωτόλειο black/speed/thrash υλικό τους. Εκεί λοιπόν, από τα δύο τερατουργήματα “Endless pain” και “In the sign of evil”, θα διαλέξω το δεύτερο γιατί… δεν έχει γιατί ρε φίλε! Επίσης, χαίρομαι που αυτούς τους εντελώς «σατανιασμένους» ύμνους οι SODOM τους παίζουν ζωντανά όπως πρέπει, εν αντιθέσει με τους KREATOR που ακούγονται πλέον ως μια σχεδόν κλασσικομεταλλάδικη μπάντα με κάπως πιο τραχιά φωνητικά. Και χαίρομαι διπλά, που με κάποια κομμάτια που έμειναν τότε εκτός, κυκλοφόρησε με «τουμπανιασμένο» ήχο υπό την επωνυμία “The final sign of evil”. Μόνο και μόνο για αυτό λοιπόν, εδώ μέσα αξίζει να γίνουν ΣΟΔΟΜΑ και ΓΟΜΟΡΡΑ!
KREATOR ο Ντίνος Γανίτης
Αβίαστο το συγκεκριμένο δίλλημα. Τάσσομαι ξεκάθαρα υπέρ των KREATOR μιας και οι SODOM ποτέ δεν μου άρεσαν τόσο πολύ όσο οι Γερμανοί συνάδελφοί τους. Όχι πως με τους KREATOR έχω κάποια σχέση λατρείας αλλά έχω και πέντε άλμπουμ στην κατοχή μου σε official μορφή εν αντιθέσει με τους SODOM που δεν έχω κανένα. Προσωπικά, θεωρώ πως οι KREATOR είναι πολύ καλύτεροι σαν συγκρότημα, με μεγαλύτερη συνέπεια στη δισκογραφία τους, με κλασικούς δίσκους σε όλες τους τις δεκαετίες. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να πάω προς το μέρος τους. Συν, ότι ένα από τα αγαπημένα μου μπλουζάκια σαν φοιτητής ήταν ένα άσπρο με το logo της μπάντας κόκκινο και από πίσω έγραφε “Society failed to tolerate me…”. Έπος!
KREATOR ο Γιώργος Κόης
Κανένα απολύτως δίλημμα! Οι KREATOR ήταν, είναι και θα είναι οι leaders του γερμανικού thrash. Όσο και αν έχουν προσπαθήσει οι υπόλοιποι συμπατριώτες τους, κανείς τους, μα κανείς τους όμως, δεν έχει γράψει ανεκτίμητα διαμάντια από το “Endless pain” μέχρι και το “Coma of souls”. Εμένα βέβαια μου αρέσουν και όλα τα μετέπειτα albums τους και σε κάποια έχω και ιδιαίτερη αδυναμία.
Από την άλλη σεβασμός στους SODOM. Η παρέα του Tom Angelripper είναι σταθερά ποιοτική, τίμιοι εργάτες, κακό δίσκο δε θυμάμαι να έχουν, ΑΛΛΑ από το “Agent Orange” και μετά, προσωπικά δε θυμάμαι άλλον αξιομνημόνευτο δίσκο τους. Άσε δεν που περνάω καλύτερα με τις μπυροϊστορίες του Onkel Tom.
Ας πάω να ξανακούσω τον καλύτερο δίσκο των KREATOR. To “Endorama” εννοώ…
SODOM ο Θοδωρής Μηνιάτης
KREATOR vs SODOM, SODOM vs KREATOR. Όπως και το δεις, είναι και αυτό ένα από τα δυσκολότερα διλλήματα που μπορεί να έχει ένας οπαδός σκεπτόμενος και τα δυο groups, αφού θα είναι για πάντα κορυφαία στο είδος τους, αφήνοντας πλούσιο μουσικό έργο, με τους KREATOR να είναι λίγο πιο επιτυχημένοι εμπορικά.
Οι KREATOR για τον γράφοντα, όταν κυκλοφόρησαν τα “Extreme aggression” το 1989 και “Coma of souls” το 1990, ήταν δυο albums που τον συντρόφευαν πάρα πολλές ώρες εκείνα τα χρόνια. Βλέπετε τότε οι κυκλοφορίες ήταν πιο λίγες, οπότε κάποιες δουλειές τις ξεχώριζες αμέσως και «κολλούσες» με αυτές. Θυμάμαι σαν τώρα που είχα κόψει μια σελίδα από περιοδικό της εποχής που είχε το κάθε μέλος του group και είχε σαν λεζάντα: “Love us or hate us” και είχα κοσμήσει την εξωτερική πλευρά του ντοσιέ μου των Αγγλικών φροντιστηρίου. Αυτά τα δυο albums ήταν το έναυσμα μου για να ακούσω και τις παλαιότερες δουλειές τους που ναι μεν ήταν πιο «ωμές» αλλά ήταν η αρχή να γνωρίσουμε μια μπάντα θα είναι για πάντα άξιος αντιπρόσωπος ενός ολόκληρου είδους. Με τα “Renewal” του 1992 και “Cause for conflict” του 1995 θέλησαν να πειραματιστούν ελαφρώς σε λίγο πιο industrial μονοπάτια και δεν νομίζω ότι «τους βγήκε», με το “Outcast” του 1997, έκαναν την ευχάριστη έκπληξη όντας η πρώτη δουλειά που έχει και πιο heavy στοιχεία και ένα χρόνο πριν κλείσει η χιλιετία με το “Endorama” του 1999 «έπαθαν gothic», κυκλοφορώντας την πιο περίεργη δουλειά τους μέχρι σήμερα. Από το “Violent Revolution” και μέχρι και σήμερα, ότι κυκλοφορούν χωρίς να έχει την αίγλη του παρελθόντος, έχει μια πολύ ωραία μίξη heavy και thrash στοιχείων που συγκινεί ακόμα τους οπαδούς, και «φέρνει» και καινούργιους κοντά στο σχήμα αφού ο ήχος τους έχει ελαφρώς εκμοντερνιστεί, κάτι πολύ φυσιολογικό αν σκεφτούμε την χρονιά που διανύουμε.
Οι SODOM από την άλλη είναι επίσης ένα group, άρρηκτα συνδεδεμένο με γεγονότα της εφηβικής μου ηλικίας. Θυμάμαι σαν τώρα όταν άκουσα για πρώτη φoρα το τραγούδι “Agent Orange” στις τότε καλοκαιρινές μου διακοπές από προτροπή του μεγαλύτερου ξαδέρφου που έκανε και εκπομπή στο τοπικό ραδιόφωνο, και πραγματικά δεν μπορούσα να «ξεκολλήσω». Ακούγοντας και όλο το υπόλοιπο album, σαφώς και εντυπωσιάστηκα από το τελικό αποτέλεσμα και ήταν αυτό το έναυσμα μου για να ακούσω το ep και τις πρώτες δυο full length δουλειές τους. Από το “Tapping The Vein” του 1992 και μέχρι και σήμερα, έχουν κρατήσει όλα τα thrash στοιχεία που μας παρουσίασαν στις πρώτες δουλειές, προσθέτοντας λίγα punk και hardcore μέρη, «κρατώντας» πάντως σταθερά την ηχητική τους ταυτότητα στο σκελετό κάθε σύνθεσης, χωρίς να κάνουν κάποιο μεγάλο παραστράτημα. Έτσι με κάθε κυκλοφορία, γιγάντωναν όλο και περισσότερο το όνομα και την φήμη τους, χωρίς όμως να είναι δυστυχώς μέχρι και τις μέρες μας το group που θα φέρει πάρα πολύ κόσμο σε μια εμφάνιση του. Ο σεβασμός πάντα θα υπάρχει, αφού δεν έχουν κακούς δίσκους με μεμονωμένα τραγούδια να έχουν αγαπηθεί πολύ από τους οπαδούς, οπότε θα αποτελούν πάντα πόλο έλξης. Απλά νομίζω ότι δεν κατάφεραν να περάσουν αυτή την λεπτή γραμμή για να τους πάει στην επόμενη κατηγορία εμπορικής επιτυχίας. Παρόλα αυτά και αυτοί θα είναι για πάντα άλλος ένας άξιος αντιπρόσωπος ενός ολόκληρου είδους
Οι SODOM και οι KREATOR είναι δυο groups που «μεγάλωσα» μαζί τους, θα έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και κάθε album, ασχέτως ποιότητας, θα αγοράζεται άμεσα όταν υπάρχει στα ράφια των δισκοπωλείων. Η ψήφος μου όμως πάει στους SODOM αφού όπως και στο προηγούμενο δίλημμα που μας τέθηκε μια εβδομάδα πριν, βάση των κυκλοφοριών τους, συνειδητοποίησα ότι «βάζοντας κάτω τα δυο συγκροτήματα», σε σύνολο τραγουδιών, έχω ακούσει πιο πολλές φορές αυτά των SODOM απ’ αυτά των KREATOR, χωρίς αυτό βεβαίως να σημαίνει ότι υποτιμώ τους χαμένους αφού για λίγες παραπάνω λεπτομέρειες (τραγούδια) «κόβουν» δεύτεροι το προσωπικό νήμα προτίμησης.
SODOM ο Θοδωρής Κλώνης
Οι υπαρξιακές αναζητήσεις του Φράγκου συνεχίζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, και αυτήν την εβδομάδα μας θέτει το ερώτημα SODOΜ Vs KREATOR. Για μένα ίσως και το πιο δύσκολο δίλημμα που μας έχει τεθεί σε αυτήν εδώ τη στήλη. Λατρεμένες και οι δύο μπάντες, με βίους παράλληλους σε πολλούς τομείς, από την κουλαμάρα των πρώτων δίσκων που όμως όλοι αγαπάμε, μέχρι και την ανταλλαγή μελών. Υπό άλλες συνθήκες , η ψήφος μου θα πήγαινε στους KREATOR , και πολύ πιθανό αν με ρωτήσει κανείς αύριο , να ταχθώ υπέρ της παρέας του Mille. Για να μην παρεξηγθώ, ακόμα και οι πιο πειραματικοί δίσκοι των KREATOR είναι δισκάρες,και προσωπικά εκτιμώ ότι μέχρι και το “Violent revolution”, άντε και το “Enemy of God” δεν έχουν αντίπαλο. Από εκεί και πέρα όμως κάτι με χαλάει. Όχι ότι είναι κακές δουλειές, αλλοίμονο. Αλλά, πώς να το πω, αυτό το λίγο πιο οργισμένο power metal που παίζουν τώρα, για μένα δεν είναι KREATOR. Αν θέλετε, δεν είναι οι KREATOR που αγαπώ. Από την άλλη οι SODOM, έκαναν και αυτοί μια μικρή κάμψη μετά το φανταστικό “Tapping the vein” αλλά επανήλθαν γρήγορα, ενώ η δισκογραφική τους πορεία διακρίνεται από μια σταθερότητα γεμάτη καφρίλα και πώρωση, κάτι που μάλλον έχουν απωλέσει οι KREATOR τελευταία και ελπίζω να το βρουν πάλι σύντομα. Εξάλλου, για thrash metal μιλάμε, διάολε! Επαναλαμβάνω ότι λατρεύω τους KREATOR και τους ευχαριστώ ολόψυχα για όλα όσα μου έχουν προσφέρει αλλά στην παρούσα φάση θα ταχθώ με την μειοψηφία (μάλλον!) και τους SODOM.
SODOM ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Επιστροφή στο thrash λοιπόν για αυτή τη στήλη και τι επιστροφή. Φουλ της Γερμανίλας, του λουκάνικου, της μπύρας και του δίχαλου. Βέβαια, όπου μπύρα, θα έπρεπε να είναι πρώτοι και καλύτεροι οι TANKARD, αλλά πάμε παρακάτω. Εδώ έχουμε KREATOR εναντίων SODOM. Ναι μεν ίδια χώρα και σχολή, αλλά από την άλλη πολλές διαφορές στην πορεία και ειδικά στον ήχο.
Μπάντες που ξεκίνησαν μαζί ουσιαστικά, η μία (KREATOR) εκπροσωπώντας το Essen, η άλλη (SODOM) το τιμημένο Gelsenkirchen και οι δύο την κοιλάδα του Ruhr και το Γερμανικό thrash metal. Ίδια σχεδόν δισκογραφία στο θέμα του πλήθους κυκλοφοριών, αλλά τόσο μα τόσο διαφορετική ηχητικά, ειδικά όσο περνάγανε τα χρόνια. Πιο σταθεροί οι SODOM, οι οποίοι δεν άλλαξαν τόσο τραγικά ήχο, πιο πειραματικοί οι KREATOR, που έφτασαν στο σημείο να παίξουν μέχρι και… gothic, στο δοξασμένο “Endorama” (ναι, το αγαπώ κυρία Αννίτα μου). Πιο τσαμπουκαλεμένοι και «αλήτες» οι SODOM, πιο «εκλεπτυσμένοι» και παίκτες οι KREATOR. Πάντα στο σύνολο μιλάμε, όχι για μεμονωμένους δίσκους. Σαφέστατα μεγαλύτεροι εμπορικά οι KREATOR, όμως πιο συνυφασμένοι ίσως με το καθαρό και αμόλυντο thrash οι SODOM. Και οι δύο έχουν κυκλοφορήσει δίσκους (όχι μόνο έναν εννοείται) που ανήκουν στο πάνθεον του thrash metal, ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης και κατεύθυνσης και έχουν δώσει τα «φώτα» τους σε πάμπολλα συγκροτήματα, καθώς αποτελούν σημείο αναφοράς, η κάθε μπάντα με τα δικά της στοιχεία.
Προσωπικά, υπάρχουν περισσότερα άλμπουμ KREATOR που γουστάρω ολόκληρα από ότι των SODOM και πάντα γούσταρα φουλ τον πειραματισμό τους και αυτό το «παίζω ότι μου έρθει και ας είναι τελείως εμπορικό» που είχανε. Θέλει πολλά κότσια αυτό το πράγμα. Επομένως, φαινομενικά, το δίλημμα θα ήταν εύκολο. Όμως ρε παιδάκι μου, είναι αυτό το κάτι που έχουν οι SODOM, αυτό το ευθύ, το «αλήτικο», το πιο ωμό, αυτός ο «ερωτισμός» του Θωμά Αγγελοσχίστη, του απόλυτου αμυντικού ογκόλιθου σε τετράδα πίσω, του Καλλιτζάκη του thrash, που σε τραβάει προς τα εκεί. Οι μεν KREATOR έχουν περισσότερα “hits” ας πούμε, περισσότερα κομμάτια που ξέρει ίσως και κάποιος που δεν ασχολείται ιδιαίτερα με αυτές τις μπάντες, οι δε SODOM όμως, σου πετάνε αυτό το διαολεμένο “Tired and red” με αυτό το larger than life μεσαίο riff. Οι μεν σηκώνουν τη “Σημαία του μίσους”, οι δε σου μιλάνε για ολόκληρο “Πυρηνικό χειμώνα” και «Σόδομα και γόμορα» (με τη φωνή εννοείται της κυρίας Νοταρά). Οι μεν τα βάζουν με κοινωνία, με θρησκεία, με τον εσωτερικό κόσμο, οι δε από το πρωί πετάνε βόμβες napalm και δε σταματάνε μέχρι να μας ενώσει ο θάνατος. Και πάει λέγοντας, καθώς αυτό το «παιχνίδι» δεν έχει τελειωμό με αυτούς τους δύο.
Επομένως, ενώ αρχικά φαινότανε πιο εύκολη, ας πούμε, η επιλογή, στο νήμα πραγματικά, θα είναι οι SODOM. Μου αρέσουν περισσότερα κομμάτια KREATOR και όπως είπα και πριν δίσκοι, αλλά για κάποιο λόγο υπερισχύει ο Θωμάς και η παρέα του. Ίσως επειδή “The saw is the law” και δε θες να μπλέξεις!
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
KREATOR o Γιάννης Σαββίδης
Όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι πολύ απλά, δε μπορώ παρά να τιμήσω τη Γερμανική μπάντα της καρδιάς μου. Τον ορισμό του Γερμανικού thrash που ακούει στο όνομα KREATOR. Τον ορισμό του σκεπτόμενου ακραίου ήχου, με μπροστάρη τον Milland “Mille” Petrozza (βαθιά αντι-φασίστας, με πολύ σοβαρότερο ιδεολογικό υπόβαθρο, από πολλούς εκεί έξω που κορδώνονται για τα ιδεολογήματα τους). Εν τέλει, να τιμήσω το όραμα ενός ανθρώπου που δεν μάσησε μπροστά σε τίποτα, ειδικά στην πιο πειραματική και άνευ κανόνων δεκαετία του ‘90. Μπήκε με τον τελειότερο κατ’ εμέ δίσκο τους (“Coma of souls”), πειραματίστηκε με hardcore/gothic/industrial (“Renewal”), συνέχισε τσίτα τα γκάζια με τον πιο θυμωμένο δίσκο των KREATOR μετά το “Pleasure to kill” (“Cause for conflict”), μελαγχόλησε εκ νέου (“Outcast”) και φυσικά, έφτιαξε τον εντελώς gothic και αμφιλεγόμενο δίσκο των Γερμανών (“Endorama”). Ο δε τελευταίος, έγινε 21 τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και θαρρώ πως η άποψη του μέσου KREATOR-ά απέναντι του, έχει αλλάξει. Εξαιρώντας τον ορεσίβιο ούγκανο που θα ήθελε να μην είχε περάσει μέρα από το “Pleasure to kill”, θα δούμε ότι αυτός εκτιμήθηκε ως προς την ειλικρίνεια και το γούστο με το οποίο αυτός (αλλά και οι προκάτοχοι του) φτιάχτηκε. Χώρια την πιο εσωστρεφή και φιλοσοφημένη προσέγγιση στο στιχουργικό κομμάτι (ψήγματα της οποίας απαντώνται στην ύστερη δισκογραφία τους).
Η τρίτη περίοδος της μπάντας, στην οποία βρισκόμαστε από το 2001, ξεκίνησε από μια επιστροφή στις φόρμες των “Extreme aggression”/”Coma of souls” μέσα από ένα μελωδικό πρίσμα (“Violent revolution”, “Enemy of god”), εισήγαγε κάποια πιο “Cause for conflict” στοιχεία στο ωμότερο όλων (“Hordes of chaos”) και τέλος, αύξησε τη μελωδία πότε με μικρότερη (“Phantom antichrist”), πότε με μεγαλύτερη επιτυχία (“Gods of violence”). Η συχνή κατηγορία για τους KREATOR της ύστερης περιόδου, είναι η εμμονή σε ένα μοτίβο, έναντι της απόλυτης καλλιτεχνικής ελευθερίας της προηγούμενης δεκαετίας. Προσωπικά, ενώ κατανοώ αυτή τη θέση, δεν τη συμμερίζομαι πλήρως. Όχι (μόνο) από την άποψη της εμπορικής αναγνώρισης. από την τρίτη γενιά οπαδών που έχει φτιάξει. Κυρίως, επειδή υπάρχουν ακόμα σημεία που πειραματίζονται εντός των κομματιών, είτε με διαφορετικές δομές, είτε με διαφορετικές μελωδίες. Συν τοις άλλοις, διαισθάνομαι ότι ο επόμενος θα αποτελέσει μια στροφή, και το (ωραιότατο) “666 – a world divided” single (που συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο), θα είναι απλά ένας ασφαλής τρόπος για την εισαγωγή του νέου μπασίστα Frederic Leclercq στη μπάντα.
Στον αντίποδα, οι λατρεμένοι SODOM, με αδιαμφισβήτητο ηγέτη και μπροστάρη τον σκληροτράχηλο frontman Tom “Angelripper” Such, επηρέασαν περήφανα το black metal με τα πρωτόγονα “In the sign of evil” EP/”Obsessed by cruelty”, όρισαν το ευθύ, ξερό και ωμό thrash τους με τα “Expurse of sodomy” EP/”Persecution mania”/”Agent orange”, διατήρησαν ανάστημα με το “Better off dead” (παρά τη φυγή Blackfire για τους KREATOR), παίξανε το πιο ακραίο τους χαρτί στο εκπληκτικό “Tapping the vein” που αποτελεί ένα από τα κύκνεια άσματα του κτήνους Chris “Witchhunter” Dudek πίσω από τα τύμπανα, ο οποίος έφυγε από τη μπάντα λόγω βαρέως προβλήματος αλκοολισμού.
Η τριπλέτα, από την άλλη, των “Get what you deserve”/”Masquerade in blood”/”Til death do us unite” αποτελεί το μερίδιο των πειραματισμών των SODOM, ως αντιπαραβολή στους πειραματισμούς των KREATOR. Οι SODOM είχαν να μας παρουσιάσουν τη θέληση τους να συνεχίσουν να κοπανάνε (γι’ αυτό στο μυαλό του πιουρίστα thrasher η απάντηση θα ήταν πιο σαφής, και θα περιελάμβανε εκείνους), σε πιο punk-meets-MOTORHEAD μοτίβα. Πολύ καλοί δίσκοι, αλλά σαφώς των KREATOR υπερτερούν. Το δε “Code red” σηματοδοτεί την επάνοδο των SODOM στο γνώριμο τους στυλ, ανανεωμένους και με ένα από τα πιο βίαια άλμπουμ τους. Έτσι, η δεκαετία κλείνει με τους SODOM θεωρητικά ένα βήμα μπροστά.
Το “M16” παρουσιάζει στο ευρύ κοινό το μοντέρνο πρόσωπο των SODOM, καθώς και τη προσπάθεια τους να εισάγουν μελωδίες στο πιο ευθύ και ωμό thrash τους. Ενώ γενικά η πορεία τους, στέφεται με επιτυχία (με κορυφές κατά τον γράφοντα, εκτός από το προαναφερθέν, τα “In war and pieces” και “Epitome of torture”), θα έδινα αυτό τον πόντο στους KREATOR, γιατί θεωρώ ότι “έδεσε” καλύτερα η συνταγή σε εκείνους. Η δε επιστροφή των SODOM, στα παλαιότερα τους λημέρια μουσικά με τα δύο τελευταία EP, κρίνεται ως άκρως επιτυχημένη κίνηση – ματ (με επάνοδο Blackfire ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ) όμως περιμένω τον πλήρη δίσκο επανόδου για να κρίνω συνολικά. Οι SODOM παρόλα αυτά, στέκονται επάξια επί ίσοις όροις δίπλα στους KREATOR, εκεί που μετράνε οι πραγματικά μεγάλες μπάντες: στο σανίδι, μια και αμφότερες αποτελούν δυνάμεις υπεροχής (όπως και οι τρίτοι, και ουχί καταϊδρωμένοι. της “παρέας”, DESTRUCTION).
Συνοψίζοντας τις παραπάνω σκέψεις μου, καταλήγουμε στην ξεκάθαρη διαφορά κλάσης και καλλιτεχνικού αισθητηρίου (σε συνδυασμό με το προσωπικό γούστο του γράφοντα), που γέρνει τη πλάστιγγα προς τη μεριά του δαίμονα που έπαιρνε (σύμφωνα με τη Γερμανική μυθολογία) διαταγές από βασιλείς για τα επόμενα θύματα του (δαίμονας KREATOR), αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον ζωντανό – νεκρό στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με την αντιασφυξιογόνο μάσκα που αναζητά εκδίκηση για το θάνατο του στο πεδίο της μάχης από τους αντιπάλους του (Knarrenheinz).
KREATOR ο Γιώργος “Bringer of torture” Κουκουλάκης
Γερμανικός όλεθρος και πόλεμος μεγατόνων. Το thrash στην Ευρώπη οφείλει πολλά στις δυο Δυτικό-Γερμανικές μηχανές από την δεκαετία του 80. Από τα δύο αυτά συγκροτήματα, εγώ έπεσα πάνω στους SODOM πρώτα και η εμπειρία ήταν καταλυτική. Αν και αρχές του 1993, ήταν το “Better off dead” που μου έκανε εντύπωση και αμέσως μετά το “Agent orange” που με προσάρτησε. Την εποχή που λάτρευα τα εξώφυλλα του Andreas Marschall ήρθε και το “Masquerade in blood” και γούσταρα. Κάπου ενδιάμεσα όμως, έγινε το κακό με τους KREATOR, την ηγετική φυσιογνωμία του Mille Petrozza και δεν υπήρχε γυρισμός. Βέβαια εκεί, στο 1993, λόγο του “Renewal” δεν υπήρχε καλό κλίμα για δαύτους, όμως ευτυχώς κάτι “Coma of souls”, “Extreme aggression”, υπήρχαν στις παρέες. Όσο περισσότερο ασχολήθηκα με τους KREATOR, τόσο μου άρεσε η πρόοδος που έκαναν, τα μοτίβα τους, αλλά και το προφίλ του συγκροτήματος που προσεκτικά ωρίμαζε. Με τα χρόνια, είχα την ευκαιρία να τους δω πολλές φορές σε ζωντανές εμφανίσεις, όπου πραγματικά είναι στο στοιχείο τους. Μπορεί η δισκογραφική τους παρουσία να είναι πιο αραιή τα τελευταία χρόνια, όμως πρώτων διακατέχεται από μια συνθετική νεότητα, δεύτερον από ποιότητα που προκύπτει από την ωριμότητά τους, αλλά και μια αναγνώριση που δεν είχαν ποτέ στην ιστορία τους. Ενώ ετοιμάζονται για το 15ο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, οι KREATOR βρίσκονται στο ζενίθ της καλλιτεχνικής αλλά και εμπορικής τους καταξίωσης. Είναι ευδιάκριτο λοιπόν πως αξίζουν την ψήφο.
KREATOR ο Άγγελος Κατσούρας
METALLICA
SLAYER
DEATH
KREATOR
SEPULTURA
Για οικονομία συζήτησης και σε μελλοντικά one way or another ή άλλα ερωτήματα που δε χρειάζονται σκέψη, αρχίζω το κείμενο παραθέτοντας τα 5 καλύτερα (ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΟΧΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ, Κ-Α-Λ-Υ-Τ-Ε-Ρ-Α) συγκροτήματα όλων των εποχών στην ιστορία της μουσικής (ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟΥ ΗΧΟΥ). Πλήρως αντικειμενικά και χωρίς σκέψη. Το παραπάνω αξίωμα μας εξηγεί άμεσα ότι οι KREATOR δεν είναι απλά νικητές της συγκεκριμένης κόντρας με την αγαπημένη ΣΟΝΤΟΜΑΡΑ, αλλά και ότι ΚΑΜΙΑ Ευρωπαϊκή μπάντα δεν στέκεται δίπλα τους για τον υποφαινόμενο. Αδιαφορώ για το μεγαλείο των μεγάλων Αγγλικών συγκροτημάτων, για την απόλυτη Σουηδική υπεροχή σε ότι αφορά την ήπειρο μας και για οτιδήποτε περιβάλει η δική μας όχθη του Ατλαντικού. Οι KREATOR είναι το άτυπο τέταρτο συγκρότημα των τεσσάρων μεγάλων του thrash, θα έπρεπε άνετα να είναι στη θέση των ANTHRAX (όχι ιστορικά αλλά ποιοτικά) και ουδόλως άδικα, τους δόθηκε άμεσα ο χαρακτηρισμός των METALLICA της Ευρώπης για πολλούς και διάφορους λόγους. Παρένθεση για να είμαστε και λίγο ακριβείς. Προ 1987 θεωρώ ότι και οι KREATOR και οι SODOM έχουν τα θεματάκια τους. Οι KREATOR μεν έχουν βγάλει το “Pleasure to kill” αλλά ο ήχος τους για μένα κορυφώνεται στο “Terrible certainty” και φυσικά στο κορυφαίο άλμπουμ που βγήκε ποτέ από την Ευρώπη, δηλαδή το “Extreme aggression”. Kαλά με SODOM προ Blackfire γελάει ο κόσμος, και οι ίδιοι φαντάζομαι. Ο Μαυροφωτιάς είναι αυτός που τους έκανε συγκρότημα με δομές και με σωστές ιδέες και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ευθύνεται που πέρασαν στο άλλο επίπεδο. Η περίοδος ’87-’90 είναι χρυσή και για τους δύο, όπου το 1990 κορυφώνονται και εμπορικά αντίστοιχα με τα “Coma of souls” και “Better off dead” αντίστοιχα (και με τον Blackfire πλέον μέλος των KREATOR, μην αντέχοντας τις κρεπάλες του μέγιστου συγχωρεμένου Witchhunter). Αμφότεροι έχουν στρέψει το μάτι ακόμα και της Αμερικής προς τη Γερμανία, όντας μάλιστα καλύτεροι από πολλά Αμερικάνικα σχήματα του είδους (ανήκουστο αλλά αληθινό). Κάπου εκεί αρχίζουν τα δύσκολα και για τους δύο ‘90s. Οι SODOM στα ‘90s το δίχως άλλο είχαν μεγαλύτερη συμπάθεια από τον κόσμο, κυρίως λόγω του πειραματισμού των KREATOR. Το “Tapping the vein” συνέχιζε το σερί των δεκαριών τους, την ώρα που το λατρεμένο “Renewal” δίχαζε τους οπαδούς των KREATOR. Οι SODOM παρέμεναν ούγκανοι, έστω και με πάνκικο ήχο (μέγιστο φάουλ) στα “Get what you deserve” (οχετός ξύλου) και “Masquerade in blood” (δεν μπορώ να το παλέψω μέχρι σήμερα, συγνώμη), ενώ οι KREATOR παίρνοντας τα πάνω τους με το “Cause for conflict”, είχαν πάλι αλλαγές που οδήγησαν στα κορυφαία μεν, μη KREATOR ηχητικά δε “Outcast” και “Endorama”. Οι SODOM από το ’97 και μετά ευτύχησαν να έχουν ένα σταθερό line-up που κράτησε σχεδόν μιάμιση δεκαετία, έτσι ο Tom Angelripper έχοντας τη σιγουριά μιας σταθερής ομάδας, γύρισε το ντέρμπι υπερ του με τα καταπληκτικά “Code red” και “M-16”. O Mille Petrozza από την άλλη, αφού πέρασε την καταθλιψάρα του, έκανε κι αυτός τη μεγάλη αλλαγή βγάζοντας κι αυτός το τελευταίο δεκάρι του με το “Violent revolution” το 2001. Έπειτα η καριέρα και των δυο χαρακτηρίζεται από αραιές κυκλοφορίες, είτε με ποιότητα (“Enemy of god”/”Epitome of torture” αντίστοιχα), είτε με όχι τόση ποιότητα και επανάληψη. Και πάλι οι SODOM κρατάνε ένα πιο παραδοσιακό γρήγορο και ακατέργαστο ήχο, ενώ οι KREATOR σε κάθε άλμπουμ-λούπα που δημιουργούν εδώ και 15 χρόνια, γίνονται όλο και μελωδικότεροι και φυσικά εγείρουν άπειρων αντιδράσεων. Παραγωγικοί γενικότερα και οι δυο, αγαπημένοι όσο λίγοι για το Ελληνικό κοινό, με τους SODOM να ανοίγουν τα σύνορα κάποτε στη χώρα όντας η πρώτη ακραία μπάντα που έπαιξε εδώ, ενώ οι KREATOR γύρισαν κοτζάμ βίντεο για το “Betrayer”. Η όλη φάση θυμίζει Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό ή Γερμανιστί το Μπάγερν-Ντόρτμουντ, όπου όσο αξιόμαχος και αν είναι ο αντίπαλος κι όσες φορές μπορεί να κερδίσει γιατί είναι καλύτερος, η μεγάλη φανέλα κάνει τη διαφορά. Ναι μεν έχουμε να κάνουμε με τις δυο μεγάλες Γερμανικές φανέλες της μουσικής μας, αλλά το ειδικό βάρος των KREATOR όπως και να έχει διαφορετικό. Και μόνο για το γεγονός ότι με δίσκους όχι και τόσο ποιοτικούς φέρνουν ακόμα κόσμο στο μεταλλικό ήχο, γέρνει την πλάστιγγα υπέρ τους. Το εκτόπισμα τους και ο σεβασμός που έχουν κερδίσει τους κάνει μεγαλύτερους σαν μπάντα από τους SODOM, οι οποίοι κάθε άλλο παρά μικροί θεωρούνται. Αν θέλαμε να αναφέρουμε ποιοι είναι πιο μάγκες, πιο τίμιοι στην καριέρα τους, πιο αντιεμπορικοί, πιο στ@ρχιδιστές και φυσικά πιο στερεοτυπικά μεταλλικοί, φυσικά και θα ψηφίζαμε SODOM, δεν είμαστε τρελοί να μην το παραδεχτούμε (οι SODOM που ξεκάθαρα υπερέχουν και συναυλιακά την τελευταία δεκαετία τουλάχιστον). Αν όμως θέλουμε να αναφερθούμε στο ποια μπάντα έδειχνε προοπτική, ποιοι κλείσανε στόματα και άπλωσαν τη σκιά της επιρροής τους παγκοσμίως κι όχι εντός συνόρων Γερμανίας, ποιοι ήταν αυτοί που ανάγκασαν κόσμο να ασχοληθεί με το μέταλλο συνολικά και ποιοι ακόμα και σήμερα βγάζουν μια μεγαλοσύνη ακόμα και όχι στα φόρτε τους, αυτοί είναι σίγουρα οι KREATOR. Δε θα κάτσω καν να σχολιάσω τον κάθε ζοχάδα που πετάει μύδρους στον Mille για τα μουσικά του γούστα (έτη φωτός μπροστά σαν οπαδός και πολύ all around αυτί, πονάτε και το ξέρετε), για το ότι βάφει τα μαλλιά του, για το ότι είναι vegan, για το ότι το παίζει ψευτοαριστερός (ενώ αν το έπαιζε φανεροακροδεξιός θα ήταν καλύτερα ας πούμε) και πολλά άλλα, το ήθος του είναι γνωστό και το γεγονός ότι πάντα θα κάτσει παρά την κούραση με τους οπαδούς, τα λέει όλα (δεν είναι υποχρεωμένος και άνετα με τα λεφτά που παίρνει και το στάτους που έχει, θα μπορούσε να το αποφεύγει). Φυσικά εξίσου φοβερός και τρομερός τύπος είναι και ο Angelripper, έξω καρδιά, πλακατζής, με πολλές ιστορίες αλλά και προβοκάτορας μεγάλος. Με χάλασε λίγο ο τρόπος με τον οποίο γείωσε τους Bernemann/Makka με απόλυση δια…SMS (!), γουστάρω που του βγαίνει πάλι η ουγκανίλα, γενικώς στέκει αρσενικός και χαίρει της εκτίμησης όλων. Έχοντας την τύχη και τιμή να τους έχω δει και τους δύο από 10 φορές, και έχοντας γνωρίσει προσωπικά τα δύο μεγαθήρια που είναι αρχηγοί, πιστεύω ότι στις προσωπικότητες τους αντικατοπτρίζεται και η διαφορά των δυο συγκροτημάτων. Με τον Angelripper πάντα γουστάρουμε που τα λέμε, κάνουμε το χαβαλέ μας, μας πιάνει η πώρωση, όλα υπέροχα. Με τον Mille όμως με πιάνει ένα δέος όταν μιλάει, βγάζει μια αύρα ανεξήγητη που ξέρεις ότι είναι μεγαλύτερη από σένα, μια πνευματικότητα που θα ήθελες πολύ να έχεις και ακούγοντας τον, ξέρεις γιατί τον θαύμασες κάποτε και γιατί πάντα θα είναι (μαζί με τον Dan Swano) το λαμπρότερο Ευρωπαϊκό μυαλό που πέρασε από τη μουσική μας. Στην τελική διάολε, ο Mille με έκανε να πάω να μάθω Γερμανικά έτσι ώστε κάποτε να μπορέσω να του μιλήσω στη μητρική του γλώσσα (το οποίο συνέβη με πολύ γέλιο και τελικά μιλήσαμε Αγγλικά γιατί από το τρέμουλο δε μπορούσα να σταυρώσω λέξη). Αγαπώ τους SODOM όσο λίγους, αλλά τους KREATOR τους λατρεύω, κάπου εκεί είναι η διαφορά. Σαν να λέμε ότι έχεις δυο τέλεια άλμπουμ, το ένα είναι του 10, αλλά το άλλο είναι του 11, γιατί ξεπερνάει το μέσο όρο βαθμολόγησης. Έτσι κι εδώ, ο Mille και η μπάντα του έχουν το κάτι που κάνει τη διαφορά (και προς τιμήν του Tom, του το έχω εξηγήσει και δεν είπε κουβέντα, μάλιστα είπε ότι το καταλαβαίνει, παρότι τους θεωρεί πολύ φλώρους). Αν οι SODOM είναι χαραγμένοι πάνω μου, οι KREATOR είναι ο χτύπος της καρδιάς μου ο ίδιος. Ζει κανείς χωρίς να χτυπάει η καρδιά του άραγε;
Λίγο έλειψε να γίνει η «έκπληξη» αφού οι SODOM πήγαιναν πολύ κοντά στους KREATOR, τελικά όμως, στην εσωτερική «μονομαχία» του ROCK HARD, επικράτησε η παρέα του Mille Petrozza με 8-5. Εσείς τι προτιμάτε; KREATOR ή SODOM;
