ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The obsidian conspiracy” – NEVERMORE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Century Media
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Peter Wichers
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Warrel Dane – φωνητικά
Jeff Loomis – κιθάρες
Jim Sheppard – μπάσο
Van Williams – τύμπανα
“These are my last words”.
“Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια”. Αυτός είναι ο τελευταίος στίχος, από το τελευταίο τραγούδι, από τον τελευταίο δίσκο των NEVERMORE. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που έγραψε, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΠΑΝΤΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 25 ΕΤΩΝ.
5 χρόνια χρειάστηκαν οι NEVERMORE για να επιστρέψουν δισκογραφικά μετά το κολοσσιαίο “This godless endeavor” του 2005, που ήταν και το μεγαλύτερο διάστημα μεταξύ δίσκων για αυτούς. Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται η φθορά, την οποία εκμεταλλεύτηκαν τόσο ο Warrel όσο και ο Jeff για να κυκλοφορήσουν προσωπικούς δίσκους.
Το αποτέλεσμα ήταν το “The obsidian conspiracy”, ένας δίσκος που για πολλούς ήταν το λιγότερο καλό τους. Ως ένα ποσοστό, αυτό ισχύει. Απλά ο δίσκος βαθμολογείται με 9,5 στα 10, ενώ όλα τα υπόλοιπα με 11 στα 10. Απλό και κατανοητό. Ακόμα και έτσι όμως, οι NEVERMORE κατάφεραν να βγάλουν και πάλι τον δίσκο της χρονιάς, να σκαρφαλώσουν ψηλά σε όλα τα charts και να διατηρήσουν αλώβητο το μεγαλείο τους και αμετάβλητη τη θέση τους στο θρόνο όπου κάνουν κατάληψη συνεχόμενα από το 1995 ως την (αποφράδα) ημέρα που ανακοίνωσαν την επίσημη διάλυσή τους.
Όλη η μουσική είναι γραμμένη από τον Loomis. Ο οποίος παραδέχτηκε ότι απλοποίησε αρκετά τις συνθέσεις για να δώσει χώρο στη φωνή και να πειραματιστεί όπως ήθελε ο Dane και όντως λείπουν τα δαιδαλώδη riff και η πολυπλοκότητα του παρελθόντος, κρατάει όμως το επίπεδο στα γνωστά υψηλά standards που ο ίδιος έθεσε, μιας και προφανώς δεν έχει ούτε χρειάζεται να αποδείξει κάτι παραπάνω. Van Williams και Shepard ακολουθούν κατά πόδας όπως πάντα τον μαέστρο, συμπληρώνοντας το rhythm section όπως ακριβώς πρέπει.
Όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι εξ ολοκλήρου από τον Dane. Κλασικός Warrel. Ο τρόπος που ταιριάζει τις λέξεις του, η σοβαρή και με νόημα θεματολογία του, η ερμηνεία που δίνει σε κάθε πρόταση, δεν με απογοήτευσε ποτέ ο Ξανθός, όταν έμπαινε στο στούντιο να κάνει δουλειά εξαφάνιζε την παραμικρή πιθανότητα αμφιβολίας για αποτυχία, we knew he would deliver.
Στο σύνολο του το “The obsidian conspiracy” θα το χαρακτήριζα το μικρό αδερφάκι του “This godless endeavor”, χωρίς να φτάνει την ποιότητα και το μεγαλείο εκείνου βέβαια, αλλά είναι NEVERMORE κι αυτό αρκεί. Σεμιναριακή δουλειά για ακόμη μια φορά σε mix, master και παραγωγή του διδύμου Peter Wichers και Andy Sneap και φυσικά παρούσα και η τέχνη του καλλιτέχνη Travis Smith (ημίθεος).
Κομματάρες στο tracklist του δίσκου, πατάς play και αμέσως παρασύρεσαι από το “The termination proclamation”, το συναυλιακό “Your poison throne” που γούσταρε ο Wally να μας βάζει να φωνάζουμε RISE RISE RISE!, το κοινωνικό “Moonrise” από τα καλύτερα του δίσκου, με τη ρεφραινάρα και τον Dane να φωνάζει “welcome to the underground, welcome to your death, welcome to your beautiful mistake”, το ψυχωτικό “And the maiden spoke” που προκαλεί ανατριχίλες όταν τον ακούω να μιλάει και να λέει “sometimes she moves the chairs downstairs”, το “Emptiness unobstructed” που γυρίστηκε και video clip, το “She comes in colours” αναφορά στον αγαπημένο Timothy Leary και στο βιβλίο του “The Politics of Ecstasy” που λάτρεψε ο Warrel (και όχι μόνο) και φυσικά το ομώνυμο track του δίσκου, το οποίο θα μπορούσε να βρισκόταν άνετα μέσα σε οποιονδήποτε δίσκο των NEVERMORE από το “Dead heart… ” και μετά.
Στα χασομέρια σαν bonus tracks υπάρχει το “The Purist’s Drug” καθώς και 2 διασκευές, μια για το “Temptation” των ΤΗΕ ΤΕΑ PARTY που ήταν από τις αγαπημένες μπάντες του Dane και μια για το “The Crystal Ship” των DOORS, κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει όταν οι NEVERMORE αποφασίζουν να κάνουν διασκευή… Α Ν Α Κ Α Τ Α Σ Κ Ε Υ Η !
Με στεναχωρεί το “The obsidian conspiracy”. Με χαλάει. Γιατί είναι το τέλος της αγαπημένης μου μπάντας. Γιατί είμαι σίγουρος ότι αν o Warrel ήταν ακόμα μαζί μας, ΣΊΓΟΥΡΑ θα γινόταν το πολυπόθητο reunion. Σίγουρα! Εμείς που αγαπήσαμε και ζήσαμε την μπάντα από λίγο πιο κοντά, το ξέρουμε. Και με διαλύει έτσι όπως τελειώνει ο δίσκος. Κοφτά. Απότομα. Και με έναν Warrel (σχεδόν) προφητικό, να λέει την τελευταία του πρόταση στο τελευταίο τραγούδι…
“These are my last words”.
Μίμης Καναβιτσάδος
