Το 14ο άλμπουμ των QUEEN, με τίτλο “Innuendo”, κυκλοφόρησε το 1991 και ήταν η τελευταία τους κυκλοφορία με τον Freddie Mercury εν ζωή. Ο frontman των QUEEN είχε διαγνωστεί με AIDS λίγα χρόνια πριν και στο συγκρότημα είχαν πλέον την αίσθηση ότι ο χρόνος μετρούσε σε βάρος τους.
1. Από το 1985 και μετά, η πορεία των QUEEN διαγραφόταν ευοίωνη, μετά την εμφάνιση στο Live Aid, την επιτυχία του “A kind of magic” (1986) και την ευρωπαϊκή περιοδεία που ακολούθησε, με αποκορύφωμα δύο sold out συναυλίες στο Wembley (που αποτυπώθηκαν στο διπλό “Live at Wembley ‘86”). Δυστυχώς, αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα περιόδευαν και θα έδιναν συναυλίες με τον Freddie Mercury. Η τελευταία θα ήταν στο Knebworth Park, την 9η Αυγούστου 1986 με ένα κοινό 160.000 θεατών.
2. Αλίμονο. Ήδη από το 1986, ο Mercury άρχισε να βλέπει άτομα του πολύ στενού του περιβάλλοντος να πεθαίνουν από AIDS. Συνειδητοποίησε ότι όφειλε να χαλαρώσει κάπως με την άγρια προσωπική ζωή του. Ζοφερή η απάντηση του, όταν ρωτήθηκε από έναν Ούγγρο δημοσιογράφο εάν θα ξαναπήγαινε στη Βουδαπέστη, όπου είχαν εμφανιστεί μπροστά σε 80.000 κόσμο στο Népstadion («Στάδιο του Λαού»). Η απάντηση του ήταν ότι «αν είμαι ακόμα ζωντανός». Κάτι ανάλογο είχε πει και σε άλλη συνέντευξη όπου εξηγούσε ότι δεν ανησυχεί για την υστεροφημία του και πως «δεν μου καίγεται καρφί, άλλωστε δεν θα είμαι τριγύρω για να ανησυχώ».
3. Συνεπώς (και σε αντίθεση με την πλοκή της ταινίας “Bohemian Rhapsody”), ο Freddie δεν ήξερε ότι είχε HIV πριν από το Live Aid. Αυτό το ανακάλυψε, σύμφωνα με τον σύντροφο του Jim Hutton τον Απρίλη του 1987 και το εκμυστηρεύτηκε μόνο σε αυτόν. Αλλά ήταν αδύνατο να μην το μάθουν και οι υπόλοιποι στο συγκρότημα. Παρά το τρομερό σοκ που υπέστησαν οι λοιποί QUEEN και ο manager τους Jim Beach, δεν είπαν τίποτα, υπό τρομακτική πίεση από τα media. Ο Mercury δεν ήθελε, σε καμία περίπτωση, να γίνει αντικείμενο οίκτου και στεναχώριας. Καθώς εμφανιζόταν σπανιότερα στο προσκήνιο, όλοι πλέον υποπτεύονταν ότι κάτι δεν πάει καλά. Εκείνες τις ημέρες, ο βρετανικός κίτρινος τύπος έκανε λόγο για κάποιες εξετάσεις που έκανε ο Mercury, η φίλη του Barbara Valentin είχε αναφέρει ότι ο Freddie ήδη έφερε συμπτώματα της νόσου, ενώ ο πρώην εραστής του, Tony Bastin, ήταν στα τελευταία του λόγω AIDS. Σε κάθε ερώτηση των ΜΜΕ, οι QUEEN αρνούνταν κατηγορηματικά ότι ο τραγουδιστής τους είχε πρόβλημα υγείας και δικαιολογούσαν την εικόνα του ως κούραση. Ο ίδιος έλεγε ότι δουλεύει εντατικά και δεν έχει χρόνο για συνεντεύξεις.
4. Η συνειδητοποίηση του επικείμενου χαμού του, ώθησε τον Mercury να αφοσιωθεί στην μουσική του, θέλοντας να κυκλοφορήσει ότι μπορούσε μέχρι να πεθάνει. Το 1988, κυκλοφόρησε το δεύτερο solo άλμπουμ του, “Barcelona” μαζί με την διάσημη Καταλανή σοπράνο Montserrat Caballé. Είχε προταθεί στον Mercury να γράψει ένα τραγούδι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης του 1992. Η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα ντουέτο με την Caballé, που ήταν από εκεί. Ο Freddie ήταν θαυμαστής της και αυτή έτρεφε απεριόριστο σεβασμό για το ταλέντο του. Το ομώνυμο single μπήκε στο βρετανικό top-10 ενώ το άλμπουμ, εκείνη την εποχή, πήγε στο νο. 25 των βρετανικών charts και έγινε ασημένιο. Μάλιστα, το 1988 στο πάρκο Montjuich, οι δυο καλλιτέχνες τραγούδησαν ζωντανά το “Barcelona”, για την άφιξη της Ολυμπιακής Σημαίας από την Σεούλ.
5. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε κανονικά το επόμενο του άλμπουμ, το “Miracle” (1989) και έκλεινε συναυλίες στα χαρτιά, παρόλο που δεν έγινε ποτέ καμία περιοδεία, γεγονός που καθιστά την επιτυχία του “Miracle” ακόμα πιο σημαντική.
6. Το 1990 οι QUEEN άλλαξαν εταιρεία στις ΗΠΑ. υπογράφοντας στην Hollywood Records, η οποία ήταν θυγατρική της … Disney! Η εταιρεία στήθηκε to 1989 προκειμένου να διαχειριστεί καλλιτέχνες που η Walt Disney Records δεν θα δούλευε, λόγω πιο «ώριμου» περιεχομένου. Πέτυχε σημαντική συμφωνία όταν απέκτησε τα δικαιώματα για ολόκληρο τον κατάλογο των QUEEN στην Β. Αμερική. Φυσικά, οι μελλοντικές εμπορικές δυνατότητες της συμφωνίας επηρεάστηκαν από την απώλεια του Freddie Mercury, μολονότι στην τελική πήγε καλά, καθώς οι πωλήσεις των QUEEN έφεραν στα ταμεία της Hollywood 94 εκατ. δολάρια μεταξύ 1991 – 1995.
7. Τον Φεβρουάριο του 1990, ο Mercury θα έκανε την τελευταία του εμφάνιση μπροστά σε κοινό, καθώς προσήλθε με τους QUEEN στην τελετή απονομής των Brit Awards, προκειμένου να παραλάβουν το βραβείο “Outstanding contribution to British music”. Ήταν εμφανώς πιο αδύνατος και καταπονημένος.
8. Ο Mercury δεν μιλούσε στα ΜΜΕ για την ασθένειά του επειδή δεν ήθελε να πουλήσει τη μουσική του με την συμπόνια του κόσμου. Ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει λέγοντας ότι θα «δουλεύω μέχρι να πέσω». Οι δημοσιογράφοι τον ενοχλούσαν επίμονα στο σπίτι του, καθιστώντας δύσκολη την κατάσταση. Έτσι, οι QUEEN μετεγκαταστάθηκαν στα Mountain Studios στο Montreux της Ελβετίας, όπου η ήσυχη ατμόσφαιρα επέτρεψε στο συγκρότημα να συγκεντρωθεί στην ηχογράφηση του άλμπουμ. Η απόφαση να πιστωθεί όλη η δουλειά ισότιμα (όπως και στο “Miracle”) είχε θετικό αντίκτυπο στο συγκρότημα.
9. Το νέο άλμπουμ ονομάστηκε “Innuendo”, αν και στο Fan Club των QUEEN, από τα τέλη του 1989, κυκλοφορούσε μία φήμη ότι επρόκειτο να ονομαστεί “Alternative miracle” και θα κυκλοφορούσε τον Φεβρουάριο του 1990. Ήδη δούλευαν πάνω σε 4 τραγούδια: το “Bolero” (μετέπειτα “Innuendo”), το “Try so hard” (μετέπειτα “Don’t try so hard”), το “You & me” (μετέπειτα “Bijou”) και το “I’m going slightly mad”. Οι ηχογραφήσεις τελείωσαν τον Νοέμβριο του 1990.
10. Το τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο είναι αυτό που του έδωσε και τον τίτλο του, το αριστούργημα “Innuendo” και μπορεί να θεωρηθεί ως το “Bohemian rhapsody” των 90s. Ως εκπληκτικός παίχτης του “Scrabble”, ο Mercury είχε πει ότι είναι μία λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά στο παιχνίδι. Ξεκίνησε ως jam session, εμπνευσμένο από το “Kashmir” των LED ZEPPELIN. Κάποιοι το αποδίδουν ολοκληρωτικά (λανθασμένα) στον Taylor, που έγραψε τους περισσότερους από τους στίχους αλλά όχι τη μουσική και άλλοι στον Mercury που συμμετείχε πολύ αλλά το τραγούδι ήταν περισσότερο προϊόν συνεργασίας. Το flamenco σημείο ξεκίνησε από τον May και στη συνέχεια αναπτύχθηκε περαιτέρω με την συνδρομή του Mercury. Συμμετείχε και ο πρώην κιθαρίστας των YES και ASIA, Steve Howe, αλλά όχι στον βαθμό που του αποδίδουν οι περισσότεροι. Το μεγαλύτερο κομμάτι του σόλο (ακουστικού και ηλεκτρικού) είναι του Brian May.
11. Ο Howe έχει δηλώσει περήφανος που έχει παίξει στο “Innuendo” και είναι ο μοναδικός κιθαρίστας εκτός του May που έχει παίξει σε στούντιο εκτέλεση τραγουδιού των QUEEN. Όντας σε διάλλειμα από ηχογραφήσεις στην Γενεύη, πέρασε από το Montreux, όπου πέφτοντας πάνω σε διάφορους γνωστούς του, κατέληξε στο στούντιο των QUEEN. Μόλις πήγε στα στούντιο, ο Mercury του ζήτησε να παίξει κιθάρα. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι ο Brian May του ζήτησε να παίξει το κομμάτι. Ο Howe αρνήθηκε σθεναρά, αλλά τελικά δέχτηκε.
12. Ένα εκπληκτικό (και βραβευμένο) βιντεοκλίπ γυρίστηκε για τις ανάγκες του “Innuendo”, συνδυάζοντας κινούμενα σχέδια με φιγούρες πλαστελίνης που θυμίζουν το artwork του άλμπουμ, σε μία λεπτομερή μινιατούρα ενός κινηματογραφικού σετ. Τα μέλη των QUEEN εμφανίζονται μόνο ως εικονογραφήσεις και εικόνες, κυρίως από προηγούμενα μουσικά βίντεο τους (όλα τα βιντεοκλίπ του “Miracle” και σκηνές από το “Live at Wembley Stadium 1986”), λόγω αδυναμίας του Freddie να πάρει μέρος στα γυρίσματα. Ο Mercury αποτυπώνεται σε στιλ Λεονάρντο ντα Βίντσι, o May στο στυλ των βικτοριανών χαλκογραφιών, ο Taylor στο στυλ του ζωγράφου Jackson Pollock και ο Deacon στο στυλ του Pablo Picasso. Επίσης, βλέπουμε πλάνα από την Νύχτα της Νυρεμβέργης, την κηδεία της αγαπημένης Αιγύπτιας τραγουδίστριας του Mercury, Umm Kulthum, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Πόλεμο του Περσικού Κόλπου, το Stonehenge, ουγγρικούς και ισπανικούς χορούς, την Παναγία του El Rocío, ακρίδες, ρωσικές παρελάσεις και προσευχές στην Μέκκα. Το flamenco κομμάτι είναι πιο κωμικό με κάποιες φιγούρες από πλαστελίνη που κάνουν ακροβατικά, κωλοτούμπες και ζογκλερικά. Συνολικά, μια φαντασμαγορία με σκοτεινές μπαρόκ καλλιτεχνίες, τρομακτικές κούκλες και απειλητικούς Ναζί.
13. Το “I’m going slightly mad”, (δεύτερο single του δίσκου), ήταν ιδέα του Mercury, περιγράφοντας με ανάλαφρη διάθεση την κάθοδο του ανθρώπου στην παραφροσύνη. Μετά τον θάνατο του, πολλοί έσπευσαν να πουν ότι το τραγούδι αντικατόπτριζε την ψυχολογία του ενόψει του μοιραίου. Το έγραψε με τον φίλο του ηθοποιό Peter Straker, ο οποίος πρότεινε μερικούς στίχους μες νύξεις στη φρενοβλάβεια (π.χ. “you’re missing that one final screw”, “one wave short of a shipwreck”, “I think I’m a banana tree” κ.α.). Κυκλοφόρησε ως single και γυρίστηκε video clip για την προώθησή του. Το σκηνοθέτησαν οι Αυστριακοί Rudi Dolezal και Hannes Rossacher της DoRo Productions (όπως και τα υπόλοιπα βιντεοκλίπ του “Innuendo”). O Mercury εμφανίζεται ως Charlie Chaplin, ο May ντύνεται πιγκουίνος (όπως εμφανίζεται στο ντεμπούτο τους), ο Taylor οδηγεί ένα τρίκυκλο με μία τσαγιέρα στο κεφάλι, ο Deacon γίνεται γελωτοποιός ενώ εμφανίζεται και κάποιος με κοστούμι γορίλλα (φημολογείται ότι είναι ο Elton John). Ήταν ένα από τα τελευταία βίντεο του Mercury, που ήταν πολύ κινητικός και εκφραστικός παρότι άρρωστος σε προχωρημένο στάδιο. Είχε μακιγιαριστεί πάρα πολύ προκειμένου να καλύψει τις κηλίδες στο πρόσωπό του και φορούσε επιπλέον ρούχα για να κρύψει την απώλεια βάρους του.
14. Το τρίτο single “Headlong”, ήταν μία σύνθεση του May που σκεφτόταν να χρησιμοποιήσει στο προσωπικό του άλμπουμ “Back to the light” (1992), αλλά μόλις άκουσε τον Mercury να το τραγουδάει αποφάσισε να το συμπεριλάβει στο “Innuendo”. Το video clip ήταν μέρος του Electronic Press Kit (EPK) που είχε μοιραστεί στους δημοσιογράφους για την προώθηση του άλμπουμ και έδειχνε το συγκρότημα στα Metropolis Studios, να παίζει το τραγούδι, καθώς και στιγμιότυπα στο στούντιο. Η έκδοση στο βίντεο περιλαμβάνει κάποια επιπλέον δευτερόλεπτα που δεν υπάρχουν στην ηχογραφημένη έκδοση. Παρομοίως, ένα ακόμα τραγούδι που προοριζόταν για το σόλο άλμπουμ του May, το “I can’t live with you”, κατέληξε στο “Innuendo”. Πιθανόν, αφορά το διαζύγιο του, το 1988. Ήταν το τέταρτο single από το άλμπουμ και υπέστη διαφορετική μίξη στις ΗΠΑ, ενώ μία άλλη πιο rock έκδοση του βρίσκεται στην συλλογή “Queen rocks” (1997).
15. Το γλυκόπικρο “Don’t try so hard” ήταν μία συνεισφορά του Mercury, για την υπερνίκηση των εμποδίων με θάρρος και αυτοπεποίθηση. Κάτι που το κάνει ακόμα πιο συγκινητικό, δεδομένων των συνθηκών που βίωναν τότε. To ανεβαστικό “Ride the wild wind” που ακολουθεί παραπέμπει στην αγάπη του Taylor για την γρήγορη οδήγηση και σε συνέχεια “I’m in love with my car” (1975). Μοιάζει αρκετά με το “Shakespeare’s Sister” (1987) των SMITHS, ενώ τα ηχητικά εφέ είναι από ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο Audi Quattro S1 Group B. Σε αντίθεση, το «πνευματικό» “All God’s people” είναι το μοναδικό τραγούδι του άλμπουμ που αναφέρεται στα συνθετικά credits o Mike Moran. Αρχικά πήγαινε για το “Barcelona” του Mercury, με τίτλο “Africa by night”. Είναι γραμμένο σε gospel στυλ.
16. Το πέμπτο single του άλμπουμ, με τίτλο “ These are the days of our lives” είναι ένα από τα σημαντικότερα των QUEEN. Και αυτό επειδή κυκλοφόρησε στα 45α γενέθλια του Mercury και στο video clip ήταν η τελευταία φορά που οι fans κατάφεραν να δουν τον τραγουδιστή ζωντανό, όπως βιντεοσκοπήθηκε τον Μάιο του 1991. Ο Mercury πέρασε ατελείωτες ώρες στο μακιγιάζ, προσπαθώντας να κρύψει τα σημάδια της αρρώστιας του. Ο May προστέθηκε ψηφιακά στο βίντεο (στο οποίο συνεισέφεραν και ειδικοί της Disney) καθώς βρισκόταν στο εξωτερικό την περίοδο του γυρίσματος. Το τραγούδι γράφτηκε από τον Roger Taylor αρχικά για το πώς η πατρότητα τον έκανε να αναθεωρήσει τη ζωή. Αναπόφευκτα, το τραγούδι πήρε νέο νόημα δεδομένης της κατάστασης του Mercury. Εν γνώση της κατάστασης του, ο τραγουδιστής κοιτάζει κατευθείαν στην κάμερα και ψιθυρίζει “I still love you” καθώς το τραγούδι τελειώνει, που είναι και τα τελευταία του λόγια σε βιντεοσκόπηση.
17. Το “Delilah” ήταν από τα πρώτα κομμάτια που γράφτηκαν για το “Innuendo” και ήταν μία αφιέρωση από τον Mercury στην αγαπημένη του γάτα. Ο Roger Taylor μισεί το εν λόγω τραγούδι! Στο καταιγιστικό “The hitman”, ο Mercury παρουσιάζεται ως …εκτελεστής, αν και το ξεκίνησε με διαφορετική, πιο light ενορχήστρωση, μέχρι που το παρέλαβαν οι υπόλοιποι και του άλλαξαν τα φώτα. O Brian May κάνει τα δεύτερα φωνητικά.
18. Το μελαγχολικό “Bijou” ήταν μια ιδέα των Mercury και May, δουλεύοντας σε φόρμα “inside out”, με την κιθάρα να παίρνει την θέση των στίχων και τα φωνητικά να ακούγονται στο break. Αργότερα, ο May δήλωσε ότι έμπνευση του για το “Bijou” ήταν το instrumental “Where were you” (1989) του Jeff Beck. Φημολογείται ότι ήταν μία έμμεση αφιέρωση του Freddie Mercury στον σύντροφο του Jim Hutton.
19. Εξίσου εντυπωσιακά με την έναρξη του, το “Innuendo” κλείνει με το πασίγνωστο “The show must go on”. Θεωρείται πως είναι αποχαιρετισμός του Mercury στους fans. Ωστόσο, αυτό είναι το “Was it all worth it?” από το προηγούμενο τους άλμπουμ. Το τραγούδι, που κυκλοφόρησε και ως το τελευταίο single του δίσκου, μιλάει για την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει στο έπακρο τη ζωή ενώ μπορεί ακόμα να το κάνει. Η τοποθέτηση του στο τέλος του “Innuendo” δεν είναι τυχαία, καθώς πίστευαν ότι αυτό ήταν το τελευταίο άλμπουμ τους. Ο May ανησυχούσε ότι ο Mercury δεν θα ήταν σε θέση να το τραγουδήσει, αλλά ο Freddie τον διέψευσε, κατεβάζοντας ένα γερό ποτήρι βότκα και βγάζοντας με την πρώτη το κομμάτι!
20. Σε κατάρριψη τον προγνωστικών, που τον ήθελαν νεκρό από το … 1988, ο Mercury ήταν αρκετά δυνατός για να κάνει ηχογραφήσεις και να δώσει στο συγκρότημα υλικό για να κυκλοφορήσει το “Made In Heaven” (1995). Μάλιστα πίεζε τους υπόλοιπους, λέγοντας ότι δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα, ενθαρρυμένος και από την μεγάλη επιτυχία του “Innuendo”. Εκεί βρίσκονται και τα τελευταία ηχογραφημένα φωνητικά του Mercury, στο “Mother Love”. Αν ακούσετε προσεκτικά, στο τέλος του τραγουδιού θα ακούσετε τον May αντί του Mercury. Λέγεται ότι κατέρρευσε κατά την ηχογράφηση και μεταφέρθηκε στο σπίτι του, όπου, μετά από λίγους μήνες, άφησε την τελευταία του πνοή.
21. Το video clip είναι συρραφή από παλιότερα βίντεο και live των QUEEN. Αυτό ήταν και το τραγούδι, όπου εθεάθη για τελευταία φορά να παίζει δημόσια ο John Deacon, το 1997, με τον Elton John στα φωνητικά. Τέλος, σημειώνεται ότι σε μια δημοσκόπηση το 2005, 45.000 ενήλικες είπαν ότι αυτό είναι το τραγούδι που θα ήθελαν να παίξει στην κηδεία τους!
22. Η παραγωγή έγινε από τον David Richards και τους QUEEN. Ο Richards, πέρα από την συνεργασία τους με τους QUEEN, είχε δουλέψει και με καλλιτέχνες όπως οι Chris Rea, Iggy Pop, David Bowie, YES και MAGNUM (στο “Vigilante”).
23. Το εξώφυλλο του άλμπουμ σχεδιάστηκε από τους QUEEN και τον Richard Gray. Στα βιβλιαράκια και τα εξώφυλλα των singles το artwork είναι (ή έχουν ως έμπνευση) από τον Γάλλο καλλιτέχνη του 19ου αιώνα, J. J. Grandville, που ως επί το πλείστο έκανε καρικατούρες.
24. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 4 Φεβρουαρίου του 1991 και καρφώθηκε στο νο. 1 των βρετανικών charts. Στις ΗΠΑ έγινε χρυσό και πήγε στο νο. 30. Μεγάλη επιτυχία γνώρισαν και τα singles, με το ομώνυμο “Innuendo” και το “These are the days of our lives” να φτάνουν στο νο. 1 της χώρας τους. Στις ΗΠΑ, στα Mainstream Rock Charts, το “Headlong” πήγε στο νο. 3. Συνολικά, το “Innuendo” έχει πουλήσει περίπου 2,5 εκ. τεμάχια παγκοσμίως.
25. Στις 22 Νοεμβρίου 1991, ο Mercury κάλεσε τον manager των QUEEN, Jim Beach, για να γράψουν μια δημόσια δήλωση, που διαβάστηκε την επόμενη μέρα: «Μετά την τεράστια εικασία στον Τύπο τις τελευταίες δύο εβδομάδες, θα ήθελα να επιβεβαιώσω ότι έχω θετική διάγνωση στον ιό HIV και έχω AIDS. Ένιωσα σωστό να κρατήσω αυτές τις πληροφορίες ιδιωτικές μέχρι σήμερα για την προστασία της ιδιωτικής ζωής των γύρω μου. Ωστόσο, ήρθε η ώρα τώρα για τους φίλους και τους θαυμαστές μου σε όλο τον κόσμο να γνωρίζουν την αλήθεια και ελπίζω ότι όλοι θα συνεργαστούν μαζί μου, οι γιατροί μου και όλοι όσοι μάχονται σε όλο τον κόσμο, στον αγώνα κατά της τρομερής αυτής ασθένειας. Η ιδιωτική μου ζωή μου ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερη για μένα και είμαι γνωστός για την έλλειψη συνεντεύξεων από μέρους μου. Παρακαλώ καταλάβετε ότι αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί».
26. Την επόμενη μέρα, 24 Νοεμβρίου 1991, ο Freddie Mercury πέθανε σε ηλικία 45 ετών στο σπίτι του στο Kensington, από βρογχοπνευμονία, ως επιπλοκή του AIDS. Στο πλάι του ήταν ο σύντροφος του, Jim Hutton και ο μουσικός Dave Clark (των DAVE CLARK FIVE). Το σώμα του Mercury αποτεφρώθηκε και τις στάχτες του πήρε η στενή του φίλη (και πρώην σύντροφος) Mary Austin. Σύμφωνα με την επιθυμία του Mercury, η Austin πήρε την τεφροδόχο και την εναπόθεσε σε άγνωστο, σε όλους πλην της ίδιας, μέχρι σήμερα, σημείο.
27. Ο Freddie Mercury ήταν ο πρώτος μεγάλος rock star που πέθανε από AIDS, στρέφοντας τα φώτα της δημοσιότητας σε μία κατάσταση που είχε αγνοηθεί για χρόνια. Μετά το θάνατό του, τα υπόλοιπα μέλη των QUEEN διοργάνωσαν τη συναυλία “Freddie Mercury Tribute Concert for AIDS Awareness” για να εορταστεί η ζωή και η μουσική κληρονομιά του Mercury, να συγκεντρωθούν χρήματα για την έρευνα για το AIDS και να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος σχετικά με την ασθένεια. Τα 72.000 διαθέσιμα εισιτήρια εξαντλήθηκαν μέσα σε μόλις τρεις ώρες, παρόλο που κανένας άλλος καλλιτέχνης δεν ανακοινώθηκε πέρα από τους εναπομείναντες QUEEN! Η λίστα αυτών που έπαιξαν περιλαμβάνει τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής όπως οι METALLICA, οι DEF LEPPARD, οι U2, οι GUNS ‘N’ ROSES, o Robert Plant, ο Elton John, ο Tony Iommi, o Roger Daltrey, o George Michael (του οποίου η συγκλονιστική ερμηνεία στο “Somebody to love” ξεκίνησε φήμες που τον ήθελαν ως διάδοχο του Mercury στους QUEEN) και ο David Bowie.
28. Υπήρξε μεγάλη συζήτηση σχετικά με το κατά πόσο ο τραγικός θάνατος του Mercury βοήθησε να αυξηθούν οι πωλήσεις των QUEEN από την δεκαετία του ’90 και μετά. Σίγουρα μέρος του ενδιαφέροντος αναζωπυρώθηκε από την χρήση του “Bohemian rhapsody” στην κωμωδία του Mike Myers, “Wayne’s World” (1992). Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ωστόσο, είναι η διαχρονική αξία και η δημοφιλία της μουσικής των QUEEN, ακόμα και δεκαετίες μετά το θάνατο του Mercury.
29. Το 1992 ιδρύθηκε το ίδρυμα Mercury Phoenix Trust, στόχος του οποίου είναι η χρηματοδότηση φιλανθρωπιών κατά του AIDS καθώς και της σχετικής ιατρικής έρευνας.
30. To “Fear is the key” των IRON MAIDEN, από το “Fear of the dark” (1992), αφορά τον φόβο στο σεξ λόγω AIDS. Το τραγούδι το έγραψαν όταν έμαθαν για το θάνατο του Freddie Mercury. Όπως εξήγησε και ο Bruce Dickinson «όσο ο ιός περιοριζόταν σε ομοφυλόφιλους ή ναρκομανείς, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Μόνο όταν διάσημοι άρχισαν να πεθαίνουν, άρχισαν όλοι να ανησυχούν».
Κώστας Τσιρανίδης
