Μπάντες που νομίζαμε ότι θα έκαναν κάτι παραπάνω αλλά τελικά γνώρισαν επιτυχία μόνο στο σαλόνι μας… και όχι όλες!
Το να προσδιορίσεις την επιτυχία ή την δημοτικότητα μιας μπάντας ειδικά μετά τα 00s, είναι πολύ ενδιαφέρον να το κάνει κάποιος αλλά και από την άλλη είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις γιατί τα κριτήρια είναι πολύπλοκα. Κάποτε το Billboard ή τα Βρετανικά charts ήταν ένα σοβαρό κριτήριο, εφόσον οι πωλήσεις των δίσκων προκειμένου να καταφέρεις να μπεις έστω το top 50 ήταν σε πολύ μεγάλα νούμερα. Σήμερα με το πως έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα το να φτάσεις στο Νο1 δεν λέει και πολλά αφού οι πωλήσεις είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Για να σας το εξηγήσω.. Κάποτε αν το άλμπουμ μιας μπάντας έκανε πωλήσεις 800.000 δίσκων στην Αμερική οι εταιρίες τους έλεγαν ότι θα χάσουν το συμβόλαιο τους αν συνεχίσουν έτσι. Σήμερα εάν ένα φυσικό προϊόν πουλήσει 800.000 όχι μόνο πιθανά θα πάει στο Νο1, αλλά και τόσο και η μπάντα όσοι και η εταιρία τους θα κάνουν τούμπες από την χαρά τους! Επίσης σήμερα οι περισσότερες εταιρίες, ειδικά στον χώρο του hard rock και heavy metal δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να πληρώνουν συνδρομές στην κάθε ΑΕΠΙ/Nielsen για να μετράει τις πωλήσεις της. Όλα αυτά ξέχωρα από τα Spotify, digital downloads θεάσεις στο YouTube κλπ. Κατά συνέπεια σχεδόν αντικειμενικά κριτήρια είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε σήμερα και να βρούμε για όσους ακόμα ενδιαφέρονται για στατιστικές σας υπόσχομαι ότι rock και heavy metal μπάντες πολύ δύσκολα θα συναντήσουν. Μην ξεγελιέστε από τον μικρόκοσμο που ζούμε και λέμε μεταξύ μας, πόσο καλή ή πόσο διάσημη μια μπάντα έγινε. Δείτε πόσο πούλησαν τα τελευταία άλμπουμ των IRON MAIDEN ή DREAM THEATER και ελάτε να το ξανασυζητήσουμε το θέμα. Λέμε καμιά φορά μεταξύ μας (τυχαίο παράδειγμα).. “Θεοί οι …ROYAL HUNT” αλλά άμα δούμε τι πουλάνε οι …Θεοί πλέον, θα βάλουμε τα κλάματα! Το μόνο κριτήριο που μας απομένει, λοιπόν, είναι η εμπειρία μας το ένστικτο μας και ο πανδαμάτωρ χρόνος που μας θυμίζει τι άφησε στο πέρασμα της μια μπάντα. Οπότε και παρά τον μακρύ πρόλογο, πάμε να θυμηθούμε περιπτώσεις συγκροτημάτων κυρίως από τον χώρο του μελωδικού hard n’ heavy που είτε πιστέψαμε, είτε θέλαμε, είτε φανατιστήκαμε, είτε οραματιστήκαμε πως θα ήταν τα next big thing, αλλά για πολλούς παράγοντες που συν-επιδράσανε (πραγματικές ικανότητες, μόδα, εποχή, ευκαιρίες, τύχη, καλό ή κακό management κ.α.) η ιστορία δεν τους απέδωσε αυτό που ΙΣΩΣ να άξιζαν και το μόνο που εν τέλη κατάφεραν ήταν να κάνουν μαζική επιτυχία μόνο στο …σαλόνι μας, άντε και σε κάνα τοπικό club! Μπάντες δηλαδή που μπορεί να γνώρισαν τοπική επιτυχία, να έκαναν κάποιο όνομα, να πήραν πολύ θετικές κριτικές, αλλά ποτέ δεν έκαναν ούτε το πραγματικό break, αλλά ούτε και το ουσιαστικό δηλαδή να έχουν μια σταθερή βάση οπαδών τουλάχιστον. Πάμε να δούμε δέκα τέτοιες περιπτώσεις…
Ας ξεκινήσουμε με τους Άγγλους φίλους μας τους TEN. Τι κατάφεραν; Να μας ενθουσιάσουν στην αρχή με άλμπουμ σαν το “X”, “The name of the rose” κλπ, αλλά με κακό management και με έναν πολύ εγωκεντρικό Gary Hughes να χαντακώνει την μπάντα με την επιμονή του στις παραγωγές η φωνή του να υπερκαλύπτει την κιθάρα του Burns, σε πρώτη φάση είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του δεύτερου και μετά μια σειρά από ανούσια και ανέμπνευστα άλμπουμ, μετά το “Babylon” του 2000, τα οποία έκαναν το σύνολο των οπαδών να αδιαφορήσει πλέον για αυτούς. Κρίμα είναι γιατί πήγαν άκλαυτοι.
Από την Δανία μάθαμε τους ROYAL HUNT ειδικά μετά το τρίτο τους άλμπουμ όταν πήγε ο D.C. Cooper σε αυτούς. Να πούμε την αλήθεια ο ήχος τους ήταν αρκετά μπροστά και πολύ πιο έξυπνος από άλλες μπάντες του τότε power/ prog metal, αλλά η πραγματική επιτυχία δεν ήρθε ποτέ. Ίσως η αποχώρηση του Cooper το 1999 πάνω που άρχισαν με το “Paradox” να γνωρίζουν κάποια επιτυχία, ίσως το πως άλλαξαν σύντομα πάλι τραγουδιστές (West, Boals) μέχρι να επιστρέψει πίσω το 2011, τους στέρησαν την δυνατότητα να γίνουν πιο δημοφιλείς. Επίσης κάποιες στροφές σε πιο prog διαδρομές νομίζω δεν ωφέλησαν την μπάντα, όπως και διατηρώ σε μεγάλο βαθμό επιφυλάξεις αν και η μετακίνηση τους στην Frontiers ήταν μια σωστή στρατηγική κίνηση για την μπάντα. Πλέον όμως, εδώ και δύο άλμπουμ, έχουν δική τους εταιρία να διαχειρίζεται τις τύχες τους… Όπως και να έχει το πράμα οι Δανοί φίλοι μας, έμειναν στην β κατηγορία δημοτικότητας αν και είχαν όλα τα φόντα να παίξουν έστω στο Europa League.
Να πάμε και μια βόλτα στην Σουηδία να συναντήσουμε τους CRASHDIET, που πιστεύω πως θα μπορούσαν να έχουν γίνει αστέρια πρώτου μεγέθους αν ήταν Αμερικανοί και ζούσαν στα 80s. To πρώτο τους άλμπουμ “Rest in sleaze” θα ήταν η φυσιολογική συνέχεια του ντεμπούτο των SKID ROW, αλλά η αυτοκτονία του frontman τους Dave Lepard, δεν έδωσε στην μπάντα την ευκαιρία να κάνει το μεγάλο επόμενο βήμα. Η συνέχεια ήταν αρκετά καλή, αλλά όχι ανάλογη, ούτε με την ίδια πηγαία επιθετική διάθεση που χαρακτήριζε το ύφος Lepard, με αποτέλεσμα η καθοδική πορεία πορεία του γκρουπ να ήταν αναπόφευκτη και φανερή. Μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει ακόμα δυο τραγουδιστές πράμα που δείχνει ότι δεν υπάρχει σταθερότητα στη μπάντα, ενώ στην τελευταία τους δουλειά η οποία κυκλοφόρησε το 2019, δεν έδωσε σχεδόν κανείς σημασία. Κρίμα γιατί το πρώτο τους άλμπουμ είναι πραγματικά καταπληκτικό!
Μια επίσης πολύ ελπιδοφόρα περίπτωση που πήγε άπατη ήταν αυτή του Νορβηγού Jorn Lande ο οποίος ως μια πολύ χαρισματική φωνή η οποία μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το επίπεδο να παίζει σε κλαμπάκια. Θα τον χαρακτήριζα ως τον “Malmsteen” των φωνητικών, διότι και οι δυο είναι τεράστια ταλέντα, τρελοί εγωιστές αλλά δεν έχουν τις συνθετικές ικανότητες που θα τους έκαναν να γνωρίσουν αυτό που πραγματικά θα άξιζαν. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια στιγμή ο Lande ήταν καλεσμένος σε δεκάδες άλμπουμ ως guest να συμμετάσχει, αλλά τα δικά του δεν πουλούσαν σχεδόν τίποτα και τελικά έκανε ολόκληρες δουλειές μόνο με διασκευές γνωστών τραγουδιών μπας και κινηθεί κάτι από εμπορικής πλευράς. Η έλλειψη ορθολογισμού στην καριέρα του, ο εγωισμό του και η επιμονή του να συνθέτει τραγούδια ενώ δεν έχει το ταλέντο να το κάνει τον έχουν οδηγήσει κάπου στα αζήτητα σήμερα. Αν λέμε αν, είχε δεχτεί μπει σε μια μπάντα (όπως οι ARK) και είχε δίπλα του μουσικούς να του γράφουν τις μελωδίες, τότε σίγουρα δεν θα τον αναφέραμε σε ένα τέτοιο άρθρο.
Βόλτα στην Αμερική τώρα με τους STEEL PANTHER, μια μπάντα που ξεκίνησε ως cover band με ιδιαίτερη επιτυχία να παίζει σε κλαμπ και με τον καιρό κατάφεραν όχι μόνο ν κάνουν καλό όνομα αλλά και να κυκλοφορούν δικά τους άλμπουμ. Το όλο concept είναι ο άκρατος σατυρικός, τόσο εμφανισιακά όσο και στιχουργικά των 80s συνδυασμένος με μπόλικο χιούμορ και μουσικές ικανότητες. Με το πρώτο τους άλμπουμ “Feel the steel” (2009) γνωρίζουν επιτυχία και το video clip του “Death to all but metal” κάνει αίσθηση. Οι live εμφανίσεις τους είναι απολαυστικές, αλλά το παιχνίδι μετά και την δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, αρχίζει να γίνεται βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Ουσιαστικά από το 2014 και ύστερα χάνουν το ενδιαφέρον τους και οι οπαδοί δεν δίνουν πια και πολύ σημασία αφού δεν υπάρχει μια ουσία σε όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο σκηνικό το οποίο στην αρχή και πρωτότυπο και νοσταλγικό και ωραία δοσμένο με πολύ χιούμορ ήταν, αλλά το ότι αυτοπεριορίστηκαν σε ένα συγκεκριμένο στυλ και ύφος, μάλλον ήταν καταδικαστικό γι’ αυτούς.
Το επόμενο συγκρότημα, δεν θα λέγαμε ότι πήγαν και ακριβώς άπατοι. Θα καταλάβετε όμως για τι μιλάμε, από το όνομα του σχήματος. THE DARKNESS. Το ξεκίνημά τους; Ονειρώδες. Ντεμπούτο με το “Permission to land” και ο διεθνής Τύπος παραλλήλιζε ακόμα και με τους QUEEN!!! Τέσσερις φορές πλατινένιος, απίστευτες πωλήσεις, ένα σχήμα που έκανε sold out το Carling Apollo στο Λονδίνο πριν ακόμα βγάλει δίσκο και το single, “I believe in a thing called love” να δημιουργεί πανικό. Δεύτερος δίσκος, “One way ticket to hell… and back”, κατώτερο του αναμενόμενου, αλλά και πάλι, πλατινένιο στην Αγγλία. Και ύστερα; Rehab… Κλινική αποτοξίνωσης για τον ηγέτη του σχήματος, Justin Hawkins και πολλά χρόνια off. Όταν επέστρεψαν, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Οι DARKNESS ήταν ένα ακόμα rock σχήμα. Σαφώς χειρότεροι δίσκοι και πολύ χαμηλότερες πωλήσεις από τη στιγμή που χάθηκε το momentum. Από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων, που «κάηκαν» και δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την τεράστια επιτυχία που είχαν. Μπορεί να μην παίζουν στο σαλόνι τους, όπως λέει και το άρθρο στην αρχή, αλλά σίγουρα δεν γεμίζουν και τις αρένες όπως έκαναν στο ξεκίνημά τους…
Πάμε Νορβηγία; Βουρ! WIG WAM! Ότι πιο απολαυστικό έχω δει ποτέ σε live! Με την καλή έννοια, πραγματικά ναυάγια οι τύποι! Τους μαθαίνουμε από την Eurovision του 2005 με το μελωδικό “In my dreams”, και ακολούθως τους ανακαλύπτουμε εν τω συνόλω με το εξαιρετικό “Hard to Be a Rock’n Roller”. Έλα μου όμως που η συνέχεια δεν θα μας δικαιώσει για ακόμα μια φορά. Τα επόμενα τρία άλμπουμ τους δεν θα κάνουν την διαφορά και οι WIG WAM θα μας θυμίζουν μια τρομακτική συναυλία στο παλιό Underwolrd, μια διασκευή που την γουστάρουμε τρελά στο “I turn to you” της Melanie C, και ένα πολύ καλό ντεμπούτο χωρίς συνέχεια όμως..
Αγγλία τώρα και DARE μια μπάντα που πολύ εκτιμάμε, αλλά έμεινε πολύ πίσω. Στην πρώτη φάση της καριέρας τους ξεκίνησαν μελωδικά αλλά πολύ δυναμικά, στην δεύτερη ενώ θα μπορούσαν να τους ακούσουν χιλιάδες οπαδοί και θα τους άξιζε, με τα κέλτικα, ατμοσφαιρικά και σχεδόν ακουστικά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν και με έναν σχεδόν κρυμμένο από πίσω AOR ήχο, δεν κατάφεραν ποτέ να προσελκύσουν μεγαλύτερο κοινό. Θα σας έλεγα ότι πρόκειται για μια θαυμάσια μπάντα, αλλά με τόσο άνευρα από ένα σημείο και μετά τραγούδια, αν ακούς ολόκληρο κάποιο άλμπουμ τους, νομίζεις ότι ακούς τον παλιό Galaxy FM. Τους DARE τους ανακαλύπτεις με ένα τραγούδι τη φορά γιατί αλλιώς τα άλμπουμ της δεύτερης περιόδου τους, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως τα Lexotanil του AOR! Πως να πας παραπέρα έτσι ρε μάστορα…
Αμερική και Jeff Scott Soto. Ναι ξέρω, τον αγαπάμε, τον εκτιμούμε, είναι ωραίος τύπος, φοβερός επί σκηνής, έχει τραγουδήσει τα πάντα όλα. Με άλλους όμως. Γιατί στα προσωπικά του άλμπουμ δεν μας τα είπε ποτέ και πολύ καλά. Από την μια μετριότητα στην άλλη, από το ένα αδιάφορο άλμπουμ στο άλλο. Απόδειξη; Ας κάνει ένα live εδώ στην Ελλάδα και να πει ότι θα παίξει τραγούδια μόνο από τα προσωπικά του… Ούτε διασκευές, ούτε TALISMAN, ούτε Malmsteen, ούτε τίποτα… Πόσοι λέτε να πάνε; Ας σοβαρευτούμε λίγο.. Όσον αφορά αυστηρά την προσωπική του καριέρα, από τις πιο μεγάλες απογοητεύσεις στο σύνολο.
Κλείνοντας την δεκάδα, σιγά που είναι μόνο δέκα οι μπάντες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, θα αναφέρω τους BRAZEN ABBOT, με τις τόσες αποθεωτικές κριτικές που έχουν λάβει, ανά τα χρόνια, τις τόσες συνεργασίες, τόσο promotion και το αποτέλεσμα; Μηδέν. Δεν βρίσκεις ούτε τα cd τους να τα αγοράσεις σήμερα. Κρίμα ή άδικο σωστό ή λάθος, θα θέσω το ερώτημα σε εσάς; Γιατί άραγε να μην πέτυχαν όλα αυτά που θέλανε έχοντας τόση υποστήριξη και θεωρητικά τόσο καλές δουλειές και έμειναν σε ερασιτεχνική κατηγορία από πλευράς δημοτικότητας;
Δημήτρης Σειρηνάκης
