CLOVEN HOOF. Ένας θρύλος για όποιον ασχολείται με την metal σκηνή της Μ. Βρετανίας και συγκεκριμένα με το NWOBHM κίνημα. «Μεγάλο όνομα», μπάντα που το status της δεν περιορίζεται μόνο σε ιστορικά πλαίσια, αλλά υποστηρίζεται από μια δισκογραφία που έχει να παρουσιάσει μέχρι και αψεγάδιαστα άλμπουμ. Αυτά που λέμε «δεκάρια»! Με την ευκαιρία της επικείμενης εμφάνισής τους στο The Crow Club στις 9/11, παρέα με τους Έλληνες CRIMSON FIRE και HATEFLAMES, το ROCK HARD παρουσιάζει το σύνολο των full length δίσκων τους και προσπαθεί τουλάχιστον να αποδώσει «τα του Καίσαρως τω Καίσαρι» όσον αφορά την αξία τους.
“The opening ritual” EP (Elemental Media, 1982)
Το πρώτο βήμα. Τα τέσσερα Στοιχεία της Φύσης αποκτούν μουσική υπόσταση, μέσω των Kevin Pountney (Γη, τύμπανα), Lee Payne (Αέρας, μπάσο), Steve Rounds (Φωτιά, κιθάρες) και David Potter (Νερό, φωνητικά), και η μετουσίωση αυτή λαμβάνει χώρα στις Πύλες της κοιλάδας Γεέννα, εκεί όπου οι Βασιλείς του Ιούδα θυσίασαν τα τέκνα τους κατά την Ιουδαϊκή παράδοση. Η Κοιλάδα των Νεκρών, οι Πύλες του Κάτω Κόσμου. «Προτιμότερο να χαθεί ένα από τα μέρη του σώματός σας, από το να ριχθείτε στη Γεέννα» (Ματθαίος 5:29). Εδώ όμως σωτηρία δεν υπάρχει. “My fate is sealed in shadow, denied the gift of light. Cast down, damnated, banished from salvations sight” διαβάζουμε στους στίχους του έπους “The gates of Gehenna”, και ακούμε πρώτης τάξεως, αν και κάπως «άγουρο», heavy metal με σαφέστατες επιρροές από τους 70’s JUDAS PRIEST και RIOT. Τέσσερα κομμάτια που φανερώνουν προθέσεις, αξία, και προδικάζουν ένα λαμπρό μέλλον.
“Cloven Hoof” (Neat, 1984)
Κλασσικό NWOBHM ντεμπούτο. Από τα κλασσικότερα του κινήματος, και το πιο αγαπημένο άλμπουμ της δισκογραφίας τους από τους «φανατικούς της φάσης». Ο ήχος του πρώτου ep φανερά πιο «τουμπανιασμένος» αλλά χωρίς να χάνει την vintage – late 70’s metal αισθητική του (το “Crack the whip” μένει εκτός γιατί έχει ξεκάθαρη hard rock «εικόνα»), πολύ καλά τραγούδια στο σύνολο, λυσσώδεις ερμηνείες από τον Potter και ΦΥΣΙΚΑ το έπος (είπαμε ποιο είναι) σε ακόμη καλύτερη εκδοχή. Η δεύτερη μεγάλη στιγμή του άλμπουμ ονομάζεται “Return of the Passover” και είναι ένα instant classic ολόκληρου του NWOBHM, όχι μόνο της μπάντας. Μυστικισμός, τρόμος, κιθάρες σκέτα λεπίδια που προσκυνούν απευθείας τα “Stained class” και “Killing machine”, όλα συντελούν στην δημιουργία ενός μύθου. Να σημειωθεί πως οι πρόσφατες επανεκδόσεις, μέσα σε άλλα bonus κομμάτια, έχουν και το διαμάντι “Road of eagles” σε τρομερή εκτέλεση από ένα BBC session του 1983. Αν έβγαινε σήμερα, θα έκανε χαλαρά αίσθηση στους απανταχού underground, cult και vintage κύκλους.
“Fighting back – live” (Moondancer, 1986)
O Potter φεύγει, και στην θέση του έρχεται ο Rob Kendrink (TRAPEZE, BUDGIE), μαζί με την κιθάρα του. Τούτο το live δεν είναι και ό,τι καλύτερο από πλευράς ήχου, αλλά αποτυπώνει άψογα τις ικανότητες των Βρετανών στο συναυλιακό σανίδι. Αυτό που το κάνει ιδιαίτερο όμως, είναι πως εδώ παρουσιάζονται ακυκλοφόρητα τραγούδια, τα οποία βρήκαν θέση σε επόμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Το group είναι σε μεγάλη φόρμα και είναι κρίμα που δεν κυκλοφόρησε μια «ζωντανή» δουλειά προσεγμένη και σωστά ηχογραφημένη, ειδικά με το επόμενο, δυνατό του line up. Η διασκευή σε κομμάτι του Tom Jones ξαφνιάζει!
“Dominator” (Heavy Metal Records, 1988)
Τα προσωνύμια με τα στοιχεία της φύσης φεύγουν, μαζί τους και σχεδόν όλη η μπάντα. Ο Payne μπορεί να μένει μόνος, δεν τα «χάνει» όμως και κάνει εξαιρετικές μεταγραφικές κινήσεις. Andy Wood και Jon Brown παίρνουν τις θέσεις του σε κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα, ενώ το μικρόφωνο πλέον κρατά μια από τις τρείς μεγαλύτερες φωνές του NWOBHM για τον γράφοντα, μαζί με τους Bruce Dickinson και Steve Grimmett: ο Russ North των TREDEGAR έρχεται και λάμπει όχι σαν διάτων αστήρ, αλλά σαν ήλιος στο απόγειο της λάμψης του πάνω από την Γη. Με ένα τέτοιο υπερ-όπλο στην φωνή ο ήχος εννοείται αλλάζει, γίνεται πιο σύγχρονος (για τότε) και Αμερικάνικος, και μια ΤΕΛΕΙΑ μίξη των JUDAS PRIEST με τους IRON MAIDEN «γεννά» καταπληκτικά τραγούδια: “Reach for the sky”, “Warrior of the wasteland” (πόσο πρώιμο QUEENSRYCHE), “The invaders”, “The fugitive” (RUFFIANS ακούει κανείς από σας;), το ομώνυμο, το ήδη γνωστό από τις πρώτες μέρες “Road of eagles” και εννοείται το αριστούργημα “Nova battlestar” στέλνουν το άλμπουμ στα ουράνια και του χαρίζουν την πολυπόθητη «αθανασία», και ας είναι η παραγωγή το λιγότερο φτωχή. Θες και «τελική κρίση» τώρα; Εννοείται τίποτα λιγότερο από «άριστα».
“A sultans ransom” (FM Revolver, 1989)
Ναι, εντάξει, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα θεωρούν καλύτερο το ντεμπούτο, γούστα είναι αυτά. Εμείς οι υπόλοιποι που θεωρούμε ανώτερη την δεύτερη περίοδο του group, αν πάθαμε shock με το “Dominator”, εδώ ξεχάσαμε ως και τ’ όνομά μας ακόμη. Με ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ παραγωγή σωστή, τον αγνώστων λοιπών στοιχείων Mil Gagic στην δεύτερη κιθάρα να κάνει τον ήχο ακόμη ογκώδη, τον Paul Hodson (BOB CATLEY, AL ATKINS, HARD RAIN, A.N.D) να «χρωματίζει» στα πλήκτρα και τον Russ North σε ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ φόρμα, εδώ μιλάμε γίνεται ένα άνευ προηγουμένου (για μπάντα που ανήκει στο NWOBHM) πανηγύρι. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού διαδραματίζονται κοσμογονικές αλλαγές στην metal σκηνή και οι Βρετανοί ορθότατα αφού μπορούσαν, τις ακολούθησαν. Επικές ερμηνείες, τσιρίδες και τεράστια έκταση φωνής από τον άξιο μπροστάρη, RIFF-ΑΡΕΣ, rhythm section που δεν υστερεί πουθενά και ο ένας ύμνος να διαδέχεται τον άλλον. USPM από την Μ. Βρετανία; Ναι. Μάλλον έγραψα πολλά. Αν έβαζα βαθμό που να αντικατοπτρίζει την αντικειμενική αλήθεια αυτός θα ήταν 100.000/10. Από τους 100.000 πόντους δε, τους 30.000 τουλάχιστον τους παίρνει μόνο του το ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑ “Mistress of the forest”, του οποίου η εντελώς Amiga εισαγωγή, η σχεδόν «μαγική» ακουστική συνέχεια, η επική κλιμάκωση και το επίσης ακουστικό – υποβλητικό τελείωμα, του χαρίζουν αβίαστα των τίτλο ενός από τα καλύτερα κομμάτια που ακούστηκαν ποτέ στην metal μουσική. Πόσο VIRGIN STEELE, πόσο “Age of consent”, πόσο τέλειο… Α! Μην το ξεχάσω, με την ευκαιρία αυτή να πω ένα μεγάλο «μπράβο» και στον Steve Harris που απέρριψε τον North για τον Blaze Bayley.
“Eye of the sun” (Escape Music, 2006)
Μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής από τα metal δρώμενα και τεκταινόμενα, οι CLOVEN HOOF (δηλαδή ο Payne με νέα και πάλι σύνθεση) κυκλοφορούν το “Eye of the sun”. Προσπαθούν να ακουστούν σύγχρονοι, παίζοντας ένα μείγμα χαμηλοκουρδισμένου heavy metal με αρκετά rock (ως και alternative) στοιχεία, αλλά το άλμπουμ πάσχει στον τομέα των συνθέσεων. Διάσπαρτες στιγμές μπορεί κάποιος να βρει, δυστυχώς όμως σαν σύνολο τα κομμάτια κυμαίνονται πολύ κάτω του επιπέδου της μπάντας, και ο Matt Moreton δεν μπορώ να σκεφτώ καν πως θα μπορούσε να τραγουδήσει το πρότερο υλικό. Ευχαρίστως ναι, αλλά όχι. Συγγνώμη.
“Throne of damnation” EP (Elemental media, 2010)
Πέντε κομμάτια, τα δύο επανηχογραφήσεις (από τα “Eye of the Sun” και “Cloven Hoof”), τρία νέα, καμία μα καμία σχέση με το πραγματικό μεγαλείο των CLOVEN HOOF, καμία μα καμία λογική να ασχοληθεί κανείς με αυτό το ep, εκτός και αν είναι συλλέκτης και θέλει να τα έχει όλα. Η επανεκτέλεση δε του “Nightstalker”, αποτελεί έγκλημα από μόνη της. Τελικά καλώς φοβόμουν, ο Moreton αποτυγχάνει παταγωδώς…
“Resist or serve” (High Roller, 2014)
Ξανά νέα μέλη, ξανά αλλαγές… την φορά αυτή σε φωνή και δεύτερη κιθάρα μας συστήνονται ο Joseph Whelan των thrashers DEMENTIA, στην lead κιθάρα ο Chris Coss και στα τύμπανα ο Jake Osseland. Σαφέστατα πιο old school από τον προκάτοχό του αλλά χωρίς να έχει απωλέσει στο ελάχιστο τον μοντέρνο του χαρακτήρα, το “Resist or serve” είναι τουλάχιστον ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση για τον πεισματάρη Lee Payne και την (τότε) παρέα του. Η πρώτη εξάδα κομματιών (με εξαίρεση το “Hell diver” του οποίου οι νεωτερισμοί δεν με πείθουν) υπόσχεται πράγματα, αλλά η συνέχεια δεν είναι η ποθούμενη. Έστω και έτσι όμως η μπάντα μπορεί να βασιστεί σε 1-2 καλές στιγμές από δω, όταν και αν θελήσει ποτέ να τιμήσει τούτο το άλμπουμ ζωντανά. Ωραία η THIN LIZZY δισολία στο “Austrian assault” και στο “Brimstone and fire” η ομοιότητα με Malmsteen σχεδόν…προκαλεί.
“Who mourns for the morning star” (High Roller, 2017)
Έχεις βαλτώσει και δεν ξέρεις πώς να ελιχθείς για να ξεκολλήσεις. Δεν σου πάει πια το παλαιομοδίτικο βρετανικό στυλ, εκείνο της περιόδου ’79-’81 και φυσικά δεν γίνεται να συνεχίσεις υιοθετείς το μοντέρνο στυλ της περιόδου 2006-2010. Τι κάνεις; Μα φυσικά κοιτάς την καλύτερή σου περίοδο, και προσπαθείς να θυμηθείς τι έκανες τότε ώστε να μεγαλουργήσεις. Θυμάσαι, και πλέον έχεις πάρει τις αποφάσεις σου. Επιστρατεύεις λοιπόν μέλη των Αμερικανών power metallers ASKA, κρατάς τον Coss που είναι καλός παίχτης και… ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Η πρώτη και πιο τρανταχτή διαφορά σημειώνεται στα φωνητικά: ο George Call, ο οποίος είχε περάσει και από τους OMEN, έχει την φωνή που θες. Ανεβαίνει ψηλά, γρεζάρει, ακούγεται (και είναι) δυναμικότατος, και περιμένει το ανάλογο υλικό για να του «φερθεί» αναλόγως. Το “Who mourns…” ενώνει θα έλεγε κανείς τις Η.Π.Α με το κλασσικό βρετανικό ατσάλι, είναι γεμάτο ωραίες, «φρέσκες» ιδέες, διαγράφει τους δύο πρόσφατους προκάτοχούς του από την μνήμη των φίλων της μπάντας και υπόσχεται μια νέα, αξιοπρόσεκτη συνέχεια. Τα όποια «νέα» στοιχεία την φορά αυτή δεν θυμίζουν new rock αηδίες, αλλά την σύγχρονη οπτική που μπάντες σαν τους METAL CHURCH βλέπουν τα τεκταινόμενα γύρω τους. Από την επανασύνδεσή τους και μετά το “Who mourns…” είναι η καλύτερη δουλειά τους και ακόμη προσπαθώ να θυμηθώ πού έχω ξανακούσει το refrain του πολύ καλού “Star rider”…
Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος. Με θέληση να τιμήσουν το ένδοξο παρελθόν και αλλά το αξιοπρόσεκτο παρόν τους, οι Βρετανοί αναμένεται να δώσουν ένα live που θα αποτελέσει «γιορτή» για κάθε φίλο των κλασσικών metal αξιών. Άλλωστε, όπως γράφει και το δελτίο Τύπου, με διαχρονικούς ύμνους όπως τα “Reach for the sky”, “Nova battlestar”, “The gates of Gehenna”, “Laying down the law”, “Highlander”, “Mistress of the forest” κ.α. είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ζήσουμε μια ακόμα επική βραδιά! Ραντεβού στο The Crow Club στις 9/11!
Δημήτρης “Astral rider” Τσέλλος
