Υπάρχουν πολλοί μουσικοί και λίγοι καλλιτέχνες. Και τι εννοώ με αυτό; Πολύ απλά είναι εύκολο να αναπαράγεις με δικό σου τρόπο και στυλ παιξίματος πάνω σε μια φόρμα, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο τεχνικά. Η πραγματική δυσκολία, όμως, είναι στα δικά μου μάτια το να δημιουργείς δικούς σου κόσμους τόσο ιδιότυπους που να προξενούν το θαυμασμό από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Μια τέτοια περίπτωση θαρρώ πως είναι η Amalie Bruun…
Πολυοργανίστρια κατά πρώτο λόγο πίσω από το σχήμα των MYRKUR, έχει καταφέρει να συνυπάρξει το post black metal – ωδή στο “Bergtatt” των ULVER, με το folk στοιχείο της Σκανδιναβίας από όπου και κατάγεται. H 33χρονη Δανέζα performer έχει καταφέρει να αποκωδικοποιήσει το γιατί στην τρέχουσα δεκαετία δεν έχουν εμφανιστεί καλλιτέχνες με εκτόπισμα στο ακραίο metal. Ο λόγος απλός κατά τη γνώμη μου: Η ρετρολαγνεία έχει ισοπεδώσει οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται έξω από τα καθιερωμένα standards. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο! Σκεφτείτε ότι με μόλις δυο full length album έχει καταφέρει να κάνει αίσθηση και εκτός σκληρής μουσικής, παίζοντας πρόσφατα support στους SMASHING PUMPKINS. Οι guest στα album της είναι πάρα πολλοί, με τους πιο «διάσημους» να είναι από τον Amott των ARCH ENEMY και φτάνουν στον Telloch των MAYHEM.
Είμαι από εκείνους που θαύμαζα τα σχήματα που έβαζαν καθαρά φωνητικά στο black metal. Γυναικεία φωνητικά είχαμε την τύχη να ακούσουμε στα 90s μόνο από την Kari Rueslatten στο folk project των STORM πλάι στον Satyr των SATYRICON και τον Fenriz των DARKTHRONE. Στα ατμοσφαιρικά κομμάτια της θυμίζει έντονα την αντίστοιχη ερμηνεία της Kari ακόμα και όταν ήταν στους 3RD AND THE MORTAL, αλλά και στη solo καριέρα της.
Η Myrkur έχει ακριβώς αυτή τη χροιά στη φωνή της που απαιτεί μια φόρμα μουσικής για να μεταλλαχθεί σε ονειρική. Παίρνει τα ηχοτόπια και τα μετασχηματίζει σε κόσμους που εναλλάσσονται ηχητικά λόγω των πολλών οργάνων που αξιοποιούνται στις συνθέσεις της. Πέρα από κιθάρα, μπάσο και τύμπανα, τοποθετεί ως βασικά όργανα το βιολί και το πιάνο μαζί με δύσκολα όργανα όπως η Nyckelharpa. Οι καλεσμένοι της εμπλουτίζουν τον ήχο της με, διαφορετικά σε ήχο, όργανα – συνυπάρχουν αρμονικά ακόμα και το κοντραμπάσο με τα samples.
Και το μεγάλο της όπλο είναι οι συναυλίες της. Έχοντας επιλέξει μουσικούς πολύ καλά καταρτισμένους, καταφέρνει να αποδίδει τα απαιτητικά φωνητικά της με τον καλύτερο τρόπο. Αφήνεται κυριολεκτικά στην συναισθηματική φόρτιση των στίχων της και καταφέρνει να δημιουργεί αντιθέσεις ανάμεσα στα πιο ατμοσφαιρικά της μέρη και στα πιο οργανικά που δημιουργούν υπερδιέγερση και έκσταση.
Πώς θα ήταν λοιπόν η δεκαετία που κλείνει του χρόνου χωρίς αυτήν στο προσκήνιο; Ακριβώς σε αυτό το ερώτημα θα δοθούν απαντήσεις στις 11 Νοεμβρίου σε όλους μας που θα είμαστε παρόντες στο Fuzz. Θα δηλώσουμε το παρόν στο σήμερα μιας καλλιτέχνιδας που έχει να δηλώσει παρών με δικό της όραμα σε μια ρετρολάγνα δεκαετία που βρίθει μουσικών και ελάχιστων καλλιτεχνών. Φρέσκο αίμα δε θέλουμε; Όσοι το επιθυμούμε θα είμαστε παρόντες! Και θα έχουμε πολλά να θυμόμαστε από εκείνη τη βραδιά…
Λευτέρης Τσουρέας
