Blackmore (στον Paice) «Πάμε να φύγουμε… ετοιμάζω μπάντα με τον Phil Lynnot, έχουμε κάνει πρόβες και γράφουμε τραγούδια!»
Paice: «Γιατί να φύγεις; Καλά είμαστε στους DEEP PURPLE»
Blackmore: «Θέλω να παίξω πιο blues και ο Gillan με εκνευρίζει απίστευτα. Με τον Phil και εσένα θα φτιάξουμε απίθανο συγκρότημα»
Paice: «Ένα λεπτό, αν διώξουμε τον Gillan, θα μείνεις; »
Blackmore: «Όχι, έχω αποφασίσει να φύγω και να έρθεις και εσύ. Άλλωστε σου είπα ότι θέλω πιο blues φάση»
Paice: «Μη φύγεις μπορούμε να το κάνουμε με τους PURPLE αυτό. Τι άλλο θες για να μείνεις;»
Blackmore: «Άλλον μπασίστα. Θα είναι τρομερά άδικο για τον Glover. Είναι εξαιρετικός, δεν δημιουργεί προβλήματα, τον εκτιμώ πολύ, αλλά δεν ταιριάζει με το στυλ που θέλω»
Paice: «Δηλαδή αν φύγει και ο Glover θα συνεχίσουμε ως DEEP PURPLE;»
Blackmore: «Ναι, αλλά είναι πολύ άδικο.»
Paice: «Θα το κανονίσει το management…»
Θέλετε κάτι άλλο για να σας κάνω εισαγωγή για το “Burn” και το παρασκήνιο (εν ολίγοις φυσικά) πως έγινε και μπήκαν στην μπάντα οι Coverdale και Glenn Hughes. Όπως και να έχουν τα πράγματα, όπως και να έγιναν, το “Burn” ήρθε και επιβεβαίωσε πως οι DEEP PURPLE εκείνα τα χρόνια θα μπορούσαν πολύ εύκολα να επιβιώσουν και χωρίς τον Gillan και όχι μόνο αυτό, αλλά να πάνε και μουσικά ένα βήμα παραπέρα. Γιατί όπως και να το κάνουμε ενώ είναι ένα ατόφιο hard rock άλμπουμ, μουσικά είναι πολύ πιο πλήρες και αρκετά διαφορετικό απ’ ότι είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Δεν θα σας πείσω ίσως ότι είναι καλύτερο από το “Machine head” φυσικά αλλά θα πω ότι από τα 70s είναι το άλμπουμ που έχω ακούσει και μου αρέσει περισσότερο από όλα τα άλλα.
Πάμε τώρα να κάνουμε ένα countdown στα τραγούδια του “Burn”, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από 47 χρόνια:
THE BURN COUNTDOWN
- “A 200”
Το instrumental κομμάτι του άλμπουμ, που στην αρχή είχε το τίτλο “Touching cloth”. Πρόκειται μάλλον για μια έμπνευση της στιγμής και παιχνιδιάρισμα στο στούντιο ότι πειραματίζονταν ο Lord με τα keyboards. Στην αρχή ο Blackmore δεν ακούγεται καθόλου και η κιθάρα του εμφανίζεται στο μέσον του κομματιού, δίνοντας ένα πολύ όμορφο σόλο πριν σβήσει πάλι σιγά σιγά. Παρά το γεγονός ότι είναι αξιόλογο κομμάτι μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα του άλμπουμ πιστεύω πως είναι το λιγότερο ενδιαφέρον.
- “Might just take your life”
Παράθεμά το, είναι τόσο ωραίο τραγούδι και τόσο απολαυστικά κυλά που είναι πολύ άδικο να μπαίνει σε αυτή τη θέση. Θυμίζει ολίγον το “Woman from Tokyo”, αλλά ανήκει στις κορυφαίες στιγμές της μπάντας. Γραμμένο για την εμπειρία των Hughes και Coverdale να μπουν στο συγκρότημα. Ίσως το μόνο τραγούδι (μαζί με το “Perfect Strangers”) στο οποίο ο Blackmore δεν σολάρει στο μέσον, αλλά μπορείτε να ακούσετε την κιθάρα του να μονομαχεί με τα πλήκτρα του Lord προς το τέλος του τραγουδιού.
- “Lay down stay down”
Το πιο αγαπημένο τραγούδι του Paice από το “Burn”. Πιο δυναμικό από τα προηγούμενα αλλά και αυτό έχει funky στοιχεία όμως είναι πιο πολύ βασισμένο στο παραδοσιακό rock n’ roll και αυτό είναι φανερό στους ρυθμούς που πιάνει ο Lord με τα πλήκτρα του. Για ακόμα μια φορά η κιθάρα του Blackmore κυλά ήρεμα και χαλαρά, μ’ ένα εμπνευσμένο διπλό σόλο στην μέση, χωρίς να ανεβάζει εντάσεις, ενώ η αλλαγή ρυθμού στο τέλος μας δείχνει πόσο δουλεμένη σύνθεση είναι. Μια ακόμα δυναμική στιγμή του άλμπουμ.
- “What’s going on here”
Χαλαρό και πολύ όμορφο σχεδόν …μπαρόβιο τραγούδι, να το ακούει και να πίνει το ποτάκι του σε παλιοροκάδικο μπαρ. Το ηλεκτρικό πιάνο του Lord οδηγεί το τραγούδι το ντουέτο και οι εναλλαγές των Hughes/Coveradale είναι εξαιρετικές, υποψίες jazz παντού, ο Blackmore γεμίζει ριφ την ατμόσφαιρα, να πω την αλήθεια πιο πολύ μοιάζει σαν σύνθεση Αμερικάνικης μπάντας παρά Ευρωπαϊκής. Νομίζω ότι πρέπει να το ξανακούστε οπωσδήποτε! Πολύ χαρακτηριστική σύνθεση των τότε νέων DEEP PURPLE. Είμαι σίγουρος ότι πρέπει να το απόλαυσαν στο στούντιο γράφοντάς το. Τους φαντάζομαι να χαμογελάνε από ικανοποίηση παίζοντας το..
- “You fool no one”
Πίσω στα 60s κατά μία έννοια, αλλά τώρα τι να γράψουμε για τούτο εδώ… Αχαλίνωτος ρυθμός, μπάσο και drums οδηγούν το κομμάτι με Blackmore / Lord να συμπληρώνουν μια κορυφαία σύνθεση! Η τεχνοτροπία του φέρνει το “Hush” που αγαπούσε πολύ ο Blackmore και αντιπαθούσε ο Gillan. Μουσικά ένα τεράστιο βήμα μπροστά για τους DEEP PURPLE που θα βουτήξουν το hard rock στα 60s και θα βγάλουν αυτό εδώ το διαμάντι. Θα το ξαναπώ… Είμαι σίγουρος ότι ο γκρινιάρης της παρέας πρέπει να χαμογελούσε πολύ υπερήφανα όταν ήταν στο στούντιο και έγραφαν το “Burn”. Βασικά στοιχεία του συγκεκριμένου τραγουδιού θα ξανασυναντήσουμε και αργότερα στα χρόνια των RAINBOW σε πολλές ακόμα συνθέσεις του Blackmore.
- “Sail away”
Το φέρνει ο Blackmore από πιο παλιά με απλή rock δομή, χωρίς εντάσεις, πολύ ωραίο κουπλέ και ρεφρέν, mid tempo τραγούδι που ξεκάθαρα αποδεικνύει πόσο μπροστά πήγε το ήχο της η μπάντα. Ούτε καν να περάσει από το μυαλό σας ότι πρόκειται για filler! Εδώ φαίνονται κάποια πρώτα funky στοιχεία απόλυτα ταιριαστά με το τραγούδι και πραγματικά, είμαι πολύ περίεργος πως θα ήταν αυτό το τραγούδια αν τελικά το είχε ερμηνεύσει ο Paul Rodgers, ο διακαής πόθος του Blackmore. Αλλά οι αρμονικές εναλλαγές των Coverdale / Hughes το κάνουν εξαιρετικά ελκυστικό. Ούτε καν με τον Gillan στην σύνθεση τους θα μπορούσαν ποτέ να γράψουν κάτι τέτοιο! Απλά ακαταμάχητο!
- “Burn”
Με την πρώτη του νότα σβήνουμε κάθε αμφιβολία αν θα μπορούσαν (τότε) να υπάρχουν DEEP PURPLE χωρίς Gillan. Εννοείται πως ναι. Αν ακούς το “Burn” αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι η μηχανή δουλεύει στο φουλ, είναι καλολαδωμένη και καλορυθμισμένη. Αν και εδώ ο φίλος μας έχει «δανειστεί» το βασικό ριφ από το “Fascinating rhythm” των George και Ira Gershwing από το μακρινό 1941, μιλάμε για ίσως ένα από τα τρία πιο πετυχημένα τραγούδια στην ιστορία της μπάντας και είναι ντροπή που δεν το έχουν στο live set list τους. O ορισμός του neo classical hard rock / metal στο μεσαίο μέρος με την φοβερή μονομαχία κιθάρας πλήκτρων, τα φωνητικά των Hughes / Coverdale στα καλύτερά τους, ρυθμοί ακατάπαυστοι! Τι άλλο θες από ένα hard rock τραγούδι, εκτός από τον ορισμό του; Δηλαδή αυτό εδώ! Αφήστε που εδώ έφαγε μέγα καψώνι ο Coverdale αφού έγραψε πέντε – έξι φορές τους στίχους από την αρχή μέχρι να μείνει ικανοποιημένος ο κύριος Blackmore.
- “Mistreated”
Το απόλυτο τραγούδι της καψούρας και της κλάψας. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ και πουθενά να το ερμηνεύσει καλύτερα από τον David Coverdale και το απόλυτο rock ντουέτο που κάνει στο τέλος με τον Hughes είναι απλά ανυπέρβλητο. Τερατώδες ριφ, ένα από τα καλύτερα blues rock / hard rock τραγούδια όλων των εποχών και σίγουρα ισάξιο του “Child in time”. Ένα τραγούδι που μάλλον υπήρχε από τα χρόνια με τον Gillan ο οποίος δεν θέλησε να το τραγουδήσει και σε αντίποινα ο Blackmore δεν δέχτηκε να μπει σε άλμπουμ το “When a blind man cries”. Χαζομάρες, αλλά από την άλλη διατηρώ πολλές επιφυλάξεις εάν θα μπορούσε να κάνει ο Gillan καλύτερη ερμηνεία από τον Coverdale εδώ.
Δημήτρης Σειρηνάκης
