Μετά από ένα διάλλειμα που η μπάντα το χρειαζόταν με το παραπάνω, με καινούργιες ιδέες και μεγάλη όρεξη οι STRATS προχώρησαν στην δημιουργία ενός μεγάλου έργου με την ονομασία “Elements”. Το “Elements” είναι αυτό που λέει και ο τίτλος του. Τα στοιχεία της φύσης. Φωτιά, νερό, γη, αέρας. Κανονικά θα έπρεπε έβγαινε σαν διπλό άλμπουμ, αλλά δυστυχώς η εταιρία τους είχε εντελώς διαφορετική άποψη και έτσι κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά με διαφορά δέκα μηνών τα “Elements part 1” και “Elements part 2”.
Το πρώτο μέρος είχε τα τραγούδια της φωτιάς και του νερού και το δεύτερο της γης και του ουρανού. Πραγματικά ακούγοντας τα ξανά, μετά από τόσο καιρό, μπορώ να πω ότι υποκλίνομαι στην μουσική ιδιοφυΐα του κυρίου Tolkki. Το ξέρω ότι πολλοί από εσάς θα διαφωνήσετε μαζί μου, αλλά το όλο project μπορώ να πω ότι είναι από τα πιο υποτιμημένα που υπάρχουν.
Το πρώτο μέρος ξεκινά από εκεί που σταμάτησε το “Infinite” αλλά παρουσιάζεται πολύ καλύτερο από τον προκάτοχό του. Περισσότερο επικό και σε πολλά σημεία σκληρότερο. Τα τραγούδια της φωτιάς είναι ένα και ένα με το “Eagleheart”, που είναι και το single του άλμπουμ, να βαδίζει στα βήματα του “Hunting High and Low” αλλά χωρίς αυτή την έντονη εμπορικότητα. Το “Find your own Voice” και το “Learning to Fly” είναι ότι γρηγορότερο έχουν γράψει οι STRATS με τον Kotipelto να κάνει τα πιο ψηλά φωνητικά στην καριέρα του ενώ το “Stratofortress” είναι το κλασικό υπερηχητικό instrumental που η μπάντα σπάει τα κοντέρ. Από την άλλη τα τραγούδια του νερού. Το mid tempo “Soul of a Vagabond”, τα μελωδικά και επικά “Papillion” και “Fantasia”, μια υπέροχη μπαλάντα το “A Drop in the Ocean” και το απίστευτο ομώνυμο που ξεπερνά κάθε φαντασία. Σίγουρα από τις πιο ολοκληρωμένες επικές συνθέσεις. Το πρώτο μέρος είναι σίγουρα το πιο θετικό άλμπουμ που έχουν βγάλει ποτέ οι STRATS. Αισιόδοξο και λαμπερό.
Ο ήχος των κυμάτων που κλείνει το πρώτο μέρος ανοίγει και το δεύτερο μέρος που στα πρώτα κομμάτια το στοιχείο της γης έχει τον πρώτο ρόλο μέχρι σιγά-σιγά στο τέλος να αποκτήσει ένα ονειρικό και αερικό συναίσθημα. Αν και υπάρχει και εδώ το επικό στοιχείο είναι κάπως πιο περιορισμένο σε σχέση με το πρώτο μέρος. Αλλά όλα γίνονται κατανοητά όταν έχεις στο μυαλό σου το όλο concept. Δυναμικά τραγούδια όπως το single “I Walk to my Own Song”, “I’m Still Alive” και το “Awaken the Giant”, έρχονται σε αντίθεση με τα υπέροχα ταξιδιάρικα και μελωδικά “Season of Faith’s Perfection”, “Luminous” και “Liberty”. Το αγαπημένο μου εδώ θα έλεγα ότι είναι το “Dreamweaver”.
Η μπάντα έκανε την καθιερωμένη επίσκεψη στην Ελλάδα τον Μάιο του 2003 αλλά δυστυχώς λόγο οικονομικών δυσχερειών και μιας γενικότερης σκοτεινής εποχής τότε για τον γράφοντα, μου ήταν αδύνατο να παραβρεθώ.
Το 2004 ήταν μια χρυσή χρονιά για την Ελλάδα, με φόντο την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου στο ποδόσφαιρο και των ολυμπιακών αγώνων. Για τους STRATS όμως ήταν η χειρότερη χρονιά τους. Οι μουσικές διαφωνίες που προέκυψαν από το “Elements”, έκαναν τα πράγματα πολύ δύσκολα. Ο Tolkki ξαφνικά παθαίνει νευρικό κλονισμό και η μπάντα διαλύεται. Φαινόταν από πριν ότι κάτι πήγαινε στραβά στο μυαλό του Tolkki, μιας και οι φωτογραφίες μέσα στο αίμα και δηλώσεις ότι μιλά με τον θεό προκάλεσαν αντιδράσεις λύπης αλλά και χλευασμού. Όπως και η απόφαση του να ανακοινώσει σαν νέο ντράμερ των Anders Johansson (HAMMERFALL) και μετά από μια εβδομάδα να βγει ο ίδιος o Anders και να πει ότι δεν ενδιαφέρεται ή την απόφαση του να πάρει για τραγουδίστρια την Katrina K και όπως έλεγε να ηχογραφήσει το επόμενο άλμπουμ με το όνομα “Popkiller”.
Η διάγνωση της ασθένειας του Tolkki δεν αφήνει πλέον περιθώρια αμφισβήτησης για το από που προέρχεται η παράξενη συμπεριφορά του. Διπολικό σύνδρομο. Αφού περνά μερικούς μήνες σε νοσοκομείο, για παρακολούθηση και αποκατάσταση, επιστρέφει ακολουθώντας πάντα την φαρμακευτική αγωγή λιθίου, την οποία θα ακολουθεί για όλη του την ζωή. Στα μέσα του 2004 με δηλώσεις του προσπαθεί να διορθώσει τα πράγματα και το συγκρότημα επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο, με την κλασική του σύνθεση.
Η μπάντα ηχογραφεί το νέο της άλμπουμ, το οποίο εμφανίζεται στα δισκοπωλεία το 2005, με τον απλό τίτλο “Stratovarius”. Δεν έχω να πω πολλά για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Καταρχήν ελάχιστη σχέση έχει με το metal γενικότερα μιας και η κατεύθυνση του είναι πιο straight hard rockin’με κάποια πειραματικά κομμάτια που φανερώνουν την ψυχολογική κατάσταση του Tolkki. Τα πλήκτρα απουσιάζουν δραματικά, το μπάσο ακούγεται απαίσιο, ο Michael παίζει σαν κάποιος να του είπε να βγάλει όσο πιο απλά μπορούσε το άλμπουμ ενώ τα κιθαριστικά θέματα του δεν θυμίζουν σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν. Ειλικρινά δεν ξέρω τι σκεφτήκαν όταν έβγαζαν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Το μόνο που μπορείς να καταλάβεις είναι ότι τα μέλη της μπάντας είχαν ελάχιστη επικοινωνία μεταξύ τους.
Αντίθετα από την επιθυμία του Tolkki, ο για 12 χρόνια μπασίστας Jari Kainulainen απολύεται από το συγκρότημα. Με δηλώσεις του Johansson τότε, παρουσιάστηκε σαν μια οικιοθελής απόφαση, μιας και δεν ήταν διαθέσιμος να γυρίζει σε όλο τον κόσμο πια για περιοδείες, λόγω της οικογένειας του, που δεν ήθελε να εγκαταλείψει. Η αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά οι STRATS έπαιξαν σχεδόν σε κάθε ήπειρο. ακόμα και στην Αμερική και στον Καναδά. Το 2006 επανήλθαν και στην χώρα μας.
15/01/2006
CLUB 22
Σε ένα Club 22 με αρκετό κόσμο παρόλη την πτώση που είχαν γενικότερα, οι ήρωες του power metal με έναν ακόμα Φιλανδό στην σύνθεση τους, τον Lauri Porra στο μπάσο (εγγονός του μεγάλου συνθέτη Sibelius – δεν κάνουμε πλάκα!) που είναι στην μπάντα μέχρι και σήμερα, παρουσιάστηκαν αρκετά κεφάτοι και έδωσαν ένα διασκεδαστικό σόου στηριγμένο στο μεγαλείο του παρελθόντος ενώ επιτηδευμένα απέφυγαν να παίξουν πολλά από το τελευταίο τους άλμπουμ και συγκεκριμένα μόνο δυο! Συγκινούμε όταν σκέπτομαι το συγκεκριμένο live. τα συναισθήματα ήταν παράξενα. Είναι περίεργο να βλέπεις έναν τέτοιο μουσικό όπως ο Tolkki, μετά από όλα όσα έχει περάσει και μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ ,να τον νιώθεις να παλεύει πάνω στην σκηνή. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κατάφερα να ανταλλάξω μερικές κουβέντες μαζί του. Εύχομαι να έχουμε την τύχη να τον ξαναδούμε με κάποιο project του ξανά live στην χώρα μας.
-
- Hunting High and Low
- Speed of Light
- The Kiss of Judas
- SOS
- Maniac Dance
- Destiny
- Against the Wind
- Coming Home
- Twilight Symphony
- United
- Father Time
- Paradise (Acoustic)
- Forever
- Eagleheart
- Black Diamond
Η μπάντα αποκήρυξε το συγκεκριμένο άλμπουμ με συνοπτικές διαδικασίες, αν και το αστείο είναι ότι με δηλώσεις τους για το όλο αποτέλεσμα, ο ένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο. Το νέο εγχείρημα έδειχνε ότι η μπάντα θα επανερχόταν στο παλιό νέο-κλασικό επικό στυλ με το οποίο έγινε γνώστη. Το νέο άλμπουμ απέκτησε τον πρόχειρο τίτλο “Revolution Renaissance” και το 2008 ήταν σχεδόν έτοιμο. Συγκεκριμένα έχει κυκλοφορήσει ιντερνετικά το demo εκείνου του άλμπουμ , με όλα τα δέκα κομμάτια. Αξίζει να το ψάξετε και να λυπηθείτε κι εσείς που η μπάντα δεν συνέχισε, αλλά συνέβη το μοιραίο.
Εσωτερικά ζητήματα χώρισαν την μπάντα στα δυο, με τον Tolkki, τον Johansson και τον Porra να είναι στην μια πλευρά και τον Kotipelto και τον Michael στην άλλη. 4 Μαρτίου 2008, σε δήλωση προς τον τύπο ο Tolkki λέει τα εξής. “…ήρθε η ώρα να σταματήσουμε την σιωπή και να πούμε αυτό που κάποιοι από εσάς έχετε καταλάβει ήδη. οι STRATOVARIUS δεν υπάρχουν πια.”
Ήταν πλέον γεγονός. Το τέλος είχε έρθει. Η μήπως τελικά όχι;
Η συνέχεια στο επόμενο και τελευταίο μέρος.
Γιώργος Καραγιάννης
Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος…
