Όλες μα όλες οι μπάντες έχουν κάποιο μέλος που γράφει συστηματικά μουσική. Είναι εκείνο το μέλος για το οποίο τρέφουν οι οπαδοί τη μεγαλύτερη εκτίμηση. Ένας από αυτούς είναι και ο Jeff Hanneman. Είναι είπα….;
Σήμερα χάθηκε ένας μουσικός για τον οποίο έχουν ειπωθεί πολλά, αλλά έχουν γραφτεί λίγα. Και το υποστηρίζω αυτό, γιατί είναι απορίας άξιο πως έγιναν οι SLAYER αυτό το αξιοσέβαστο όνομα την περίοδο ακριβώς που εκείνος απλώς στέρεψε από ιδέες και γενικώς έπαψε να γράφει όπως παλιά. Βαρέθηκε θα πει κάποιος, δεν είχε έμπνευση ένας τρίτος, αλλά η αλήθεια κρύβεται πίσω από τις δικές του δηλώσεις στις συνεντεύξεις που σπάνια δίνει. Να κι ένα στοιχείο της προσωπικότητας που είχε ο Jeff Hanneman: Δεν το έπαιζε, αλλά ήταν αυτός που κινητοποίησε το άρμα των SLAYER και το έφτασε στο καλλιτεχνικό του ζενίθ το 1990.
Ήταν τότε που οι SLAYER περιόδευσαν τόσο πολύ, που αναγκάστηκε ο Lombardo να φύγει, γιατί δεν του επέτρεψαν να πάει να δει τη γέννηση του πρώτου παιδιού του! Ήταν η εποχή που οι SLAYER ήταν οι τιτάνες του thrash, ενός ιδιώματος που ψυχορραγούσε και ζούσε την αποθέωση του με την περιοδεία Clash of the Titans. Εκείνη την περίοδο παίχτηκαν όλα κατά τη γνώμη μου. Οι ατελείωτες συναυλίες και η επιβεβαίωση του ονόματος έκαναν το Jeff Hanneman να μην έχει πλέον στο μυαλό του να συνθέσει όπως παλιά. Αναρωτηθήκατε ποτέ τι έκανε αυτός ο μουσικός στην μπάντα του Kerry King – σας αρέσει δε σας αρέσει, αρχηγός είναι αυτός!
Οι SLAYER ξεκίνησαν αφελέστατα με ένα image τελείως σατανικό και ηχητικά ήταν κάτι μεταξύ VENOM και IRON MAIDEN. Ναι το “Show no mercy” έκανε αίσθηση και ναι ο Hanneman έδειξε εξαρχής ότι ξέρει να γράφει έξυπνα μελωδικά riffs. Πολύ καλά για έναν κιθαρίστα πλήρως αυτοδίδακτο που είχε 15 μέρες καιρό για να μπορέσει να σταθεί δίπλα στον δύστροπο Kerry King! Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως τον άντεξε όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως γιατί ο καράφλας τον σέβεται απεριόριστα και ξέρει βαθιά μέσα του πως σε αυτόν οφείλεται το οικοδόμημα που λέγεται SLAYER;
Η μεγάλη αλλαγή ήρθε από την καταπληκτική του σύνθεση στο “Chemical warfare”. Εκεί για πρώτη φορά οι Σφαγείς θα κατέθεταν την ηχητική τους ταυτότητα και ο Hanneman θα ξεκινούσε μια σειρά από απίστευτα κομμάτια. Στο “Hell awaits” για πρώτη φορά καθορίζεται η πλήρης αντίθεση στον ήχο που έχει εκείνος από τον Kerry King. Ο Hanneman επέλεξε μια πολύ βρώμικη εκδοχή που άγγιζε τους πρώιμους VENOM, ενώ ο King προτίμησε πιο καθαρό και στακάτο ήχο στην κιθάρα του. Το αποτέλεσμα αυτής της αντίθεσης ολοκληρώθηκε με μια φοβερή επιλογή του Hanneman: Τα τρελαμενα solos αξιοποιώντας και το τρέμολο και το tapping και κυρίως το ανεβοκατέβασμα στις κλίμακες χωρίς ειρμό, παρά μόνο με φαντασία και αξιολογώντας το τελικό αποτέλεσμα. Ναι ο Hanneman είναι κουλός σαν κιθαρίστας τεχνικά, αλλά σαν μουσικός είναι από τους καλύτερους που πέρασαν ποτέ από το μεταλλικό στερέωμα. Πάνω σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε το death metal και καθόλου τυχαία οι μουσικοί του ιδιώματος αναφέρουν το album αυτό ως κύρια επιλογή και όχι κατ’ανάγκη συνολικά τους SLAYER. Κι αυτό γιατί στο επόμενο βήμα τους δεν ασχολήθηκαν τόσο με την ατμόσφαιρα, όσο με την ακρότητα
Πάρτε το “Reign in blood” και δείτε πως θα ήταν αν το έπαιζαν με κανονική ταχύτητα, όπως είχαν γραφτεί κανονικά τα κομμάτια. Αλήθεια ξέρετε πολλές συνθέσεις να αξίζουν το ίδιο, επιταχύνοντάς τες; Αυτό που κατάφερε ο Hanneman σε αυτό το δίσκο είναι άνευ προηγουμένου. Και σε αυτό το δίσκο φαίνεται και ξεκάθαρα η διαφορά στην ικανότητα σύνθεσης που έχει με τον Kerry King. Εκείνος “Piece by piece” και αυτός “Angel of death” – με το οποίο έμπλεξαν στη συνομωσιολογία περί ναζιστικών πεποιθήσεων – και “Criminally insane”.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το “South of heaven”, δίσκο στον οποίο φαίνεται να είχε λυθεί το θέμα τι θα παίξουμε μετά από τον όλεθρο. Έγραψε τα πιο ελεύθερα riffs της καριέρας του με φοβερή δομή και κορύφωση με το κλείσιμο του “Spill the blood”. Αυτή η αρρωστημένη ατμόσφαιρα με τα στριφνά riffs στοιχειώνουν και τον πλέον αδαή από τη μουσική τους. Στο “South of heaven” τα τρελαμένα solos είναι πλέον σήμα κατατεθέν τους και ο Lombardo δείχνει πόσο ικανός είναι να αλλάζει ρυθμούς συνεχώς, γεμίζοντας μοναδικά κάθε κομμάτι.
Στο “Seasons in the abyss” φάνηκε το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στους δύο συνθέτες των SLAYER με τον πλέον γλαφυρό τρόπο. “Blood red” ο ένας, “War ensemble” ο άλλος. Είναι άνισος δίσκος, γιατί ουσιαστικά οι συνθέσεις του King δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στα γιγαντιαία “Seasons in the abyss” και “Dead skin mask”, με τα οποία φτιάχτηκε ολόκληρος ο μύθος των SLAYER στις αργές τους ταχύτητες με την αρρωστημένη και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ειδικά το πρώτο έγινε και φοβερό videoclip. Και έκτοτε;
Ουσιαστικά ο Hanneman «έφυγε» συνθετικά από τότε και δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά ξανά με τη σύνθεση κομματιών, κάτι που έχει παραδεχτεί και ο ίδιος. Έλεγε ότι προτιμά να παίζει live πλέον και να χαίρεται το σανίδι, παρά να γράφει. Καθόλου τυχαία το “Divine intervention” έχει ουσιαστικά μόνο το “213” σαν δική του σύνθεση, το οποίο οι κιθαρίστες αναφέρουν πως είναι ουσιαστικά ένα αλλιώς παιγμένο “South of heaven”. Με εκείνο το δίσκο οι SLAYER πέτυχαν την αναγνώριση που πάντα ήθελαν και πλέον στόχος καλλιτεχνικός για τον ίδιο δεν υπήρχε. Καθόλου τυχαία όλα αυτά τα χρόνια είναι μέλος μόνο των SLAYER και δεν μπήκε ποτέ σε κανένα side project ούτε ασχολήθηκε με κάτι άλλο πέρα από την μπάντα που τον καθιέρωσε.
Από το 1998 και μετά όλες οι κιθάρες γράφονται από τον King, γι’αυτό και δεν ακούγεται αυτή η υπέροχη αντίθεση που υπήρχε στον ήχο τους. Πλέον το groove παίζει καθοριστικό ρόλο στον ήχο τους και πλέον και ο ίδιος συνθέτει μαζί με τον King τα περισσότερα κομμάτια. Κανένα μα κανένα όμως από την εποχή εκείνη και μετά δεν έχει την ταυτότητα των 80s SLAYER. Γι’αυτό και μεγάλη η διχογνωμία στο κατά πόσον σήμερα οι SLAYER γράφουν καλούς δίσκους. Αν θέλετε τη γνώμη μου, θαρρώ πως προσπαθούν επιτηδευμένα να επιβεβαιώσουν το θρυλικό εκείνο παρελθόν τους. Και για να σας υποστηρίξω τον ισχυρισμό αυτό θα σας ρωτούσα το εξής: Τι προτιμάτε; Μια συναυλία τους μόνο με κομμάτια από τα παλιά ή μια μόνο με τα καινούρια; Και κάντε την ίδια για τους KREATOR και ίσως δείτε την τεράστια διαφορά.
Ο Hanneman ήταν σπουδαίος μουσικός, μέτριος κιθαρίστας και κλειστός άνθρωπος. Από τις κινήσεις του όμως φαίνεται πως ήταν και σωστός απέναντι στους fans και δίκαιος σε όσα συνέβαιναν μέσα στην μπάντα. Είναι εκείνος που έφερε πίσω με βέτο τον Lombardo το 2002. Πλέον χωρίς αυτόν δύσκολα θα δούμε τον Lombardo να επιστρέφει και φυσικά δε νοούνται SLAYER χωρίς Hanneman. Ξαναρωτάω όμως… μήπως μας είχε αποχαιρετήσει σαν ευφυέστατος συνθέτης από τα early 90s και δε θέλουμε να το δούμε; Όπως και να’χει θα μας λείψει η φιγούρα του και ο ήχος της κιθάρας του που ήταν καθοριστικός για να βιωθεί ένα live των SLAYER όπως του αξίζει. Όσοι τους έχετε δει ήδη έστω και μια φορά θα το αντιληφθείτε όταν τους ξαναδείτε χωρίς αυτόν.
Επίσης διαβάστε τί λέει για το Hanneman και τον King ο Robb Flynn των MACHINE HEAD και επιβεβαιώνουν πολλα από όσα διαβάσατε σε αυτό το κείμενο.
RIP Jeff! Thank you for every tune you composed and shared with us!
Λευτέρης Τσουρέας
ΥΓ: Ειδικά αυτή η Jackson κιθάρα του που είχε μέχρι και τα mid 90s ακόμα με πορώνει με τα απίστευτα αυτοκόλλητα που ειχε πάνω της. Αποδειξη ότι ήταν βαθιά επηρρεασμένος από το punk/hardcore κίνημα, αλλά οι συνθεσεις του ήταν καραmetal, ενώ ο καράφλας αν και μεταλλάς, γράφει τελείως απλοικές συνθέσεις βασισμένες σε απλοικότατα riff με άφθονο groove – η τεράστια διαφορά των Slayer των 80s/early 90s με εκείνους που ξέρουμε από το 1998 και μετά.
