a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Mane attraction” – WHITE LION
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1991
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Atlantic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Richie Zito
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Mike Tramp
Κιθάρα – Vito Bratta
Μπάσo – James Lomenzo
Drums – Greg D’Angelo
Να πούμε δύο πράγματα ευθύς εξ αρχής: οι WHITE LION είναι μία από τις μπάντες εκείνες που πραγματικά θεωρώ ότι όχι μόνο σταμάτησε σε μία φάση της καριέρα της όπου έδειχνε την εξέλιξη και ωριμότητά της αλλά είχε ήδη αποδείξει ότι ξεχώριζε από το λεγόμενο hair metal κίνημα. Δεν ήταν μονάχα η παρουσία του φανταστικού Mike Tramp πίσω από το μικρόφωνο και το περίσσιο ταλέντο του Vito Bratta στην κιθάρα αλλά η χημεία που έβγαζε το κλασικό line-up των WHITE LION αφού και οι Lomenzo/D’Angelo ήταν εξαιρετικοί μουσικοί. Οι WHITE LION ήταν από τα πρώτα «θύματα» της αυξανόμενης δημοτικότητας του grunge στην Αμερική σε μία χρονική συγκυρία όπου φαινόταν ότι με το “Mane attraction” θα κέρδιζε περισσότερους οπαδούς αφού ο δίσκος ήταν ξανά εντυπωσιακός. Αυτά όλα ΑΝ δεν είχε βγει το “Nevermind”, έτσι; Η ιστορία όμως δεν γράφεται με τα ΑΝ…
Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε μία παρουσίαση του “Mane attraction”. Αυτή έγινε πριν από 30 χρόνια και φαντάζομαι, άλλωστε, για να διαβάζετε αυτό το κείμενο ξέρετε πολύ καλά την αξία του. Αυτό που κάνουμε είναι μία κριτική αποτίμηση ή αν προτιμάτε, ένα φρεσκάρισμα μνήμης. Δίχως καμία απολύτως αμφιβολία, το “Mane attraction” είναι το πιο πολυδιάστατο άλμπουμ των WHITE LION. Είναι το άλμπουμ εκείνο στο οποίο οι WHITE LION δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν τους αρκεί η δόξα και ο εύκολος δρόμος της επιτυχίας των δύο προκατόχων του. Τόσο ο Bratta όσο και ο Tramp (οι δύο βασικοί συνθέτες, δηλαδή) εξελίσσουν περαιτέρω το ούτως ή άλλως γνώριμο συνθετικό τους στυλ και βγάζουν προς τα έξω ένα δίσκο απολύτως προσαρμοσμένο στο hard rock των δύο πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 90. Από τα επικά “Lights and thunder” και “Warsong”, το funky “Leave me alone”, το blues-based “It’s over” και τα κλασικά “Love don’t come easy”, “You’re all I need” και “Broken heart” (σαφώς βελτιωμένη επανεκτέλεση), το “Mane attraction” είναι ένα άριστο hard rock πόνημα, πραγματικό διαμάντι για κάθε fan του είδους. Θα ήταν μέγιστη παράλειψη αν δεν κάναμε ξεχωριστή αναφορά στην αψεγάδιαστη παραγωγή του Richie Zito o οποίος έβγαλε τον καλύτερο εαυτό των WHITE LION.
Σίγουρα, η τρίτη δουλειά των WHITE LION δεν είχε τα hits των δύο προηγούμενων δίσκων αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν θα άλλαζαν και πολύ ακόμη και αν ο δίσκος τα πήγαινε εμπορικά καλύτερα. Υπό μία έννοια το “Mane attraction” θυμίζει την περίπτωση του “Pull” των WINGER αφού και οι δύο αυτοί δίσκοι άξιζαν πολλά περισσότερα. Τα είπαμε όμως και παραπάνω…η ιστορία δεν γράφεται με τα ΑΝ. Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πιο τραγικό σημείο των μετέπειτα εξελίξεων από τη διάλυση των WHITE LION, δίχως δεύτερη σκέψη αυτό είναι η εξαφάνιση του Vito Bratta από τα μουσικά δρώμενα. Τουλάχιστον ο Tramp παραμένει ενεργός και παραγωγικός. Τι δε θα δίναμε όμως για ένα reunion…
Did you know that:
- Πλήκτρα στο “Mane attraction” παίζει ο σπουδαίος session μουσικός Kim Bullard. Μια ματιά και μόνο στα credits δίσκων στους οποίους έχει συμμετάσχει προκαλεί ίλιγγο! Τσεκάρετε τον…
- Μιλώντας για…ίλιγγο, δεύτερα φωνητικά στο δίσκο κάνει ο σπουδαίος Tommy Funderburk. Η λίστα με τις συμμετοχές του είναι ατελείωτη αν και ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα πλείστα όσα έχει κάνει θα έχουν πάντα οι WHITESNAKE, BON JOVI, TWISTED SISTER.
- Στο εσώφυλλο της πρώτης έκδοσης του CD υπάρχουν δύο φωτογραφίες: μία έγχρωμη και μία ασπρόμαυρη. Προσωπικά θεωρώ ότι αν υπάρχει μονάχα μία φωτογραφία που αποτυπώνει –όσο γίνεται- το πνεύμα και το όλο attitude της μπάντας, αυτή είναι η ασπρόμαυρη photo… Φανταστική!
Σάκης Νίκας
