ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Redemption at the Puritan’s Hand” – PRIMORDIAL
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2011
ΕΤΑΙΡΙΑ: Metal Blade Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Chris Fielding
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – A.A. Nemtheanga
Κιθάρα – Ciáran MacUiliam
Κιθάρα – Micheál O’Floinn
Μπάσο – Pól MacAmlaigh
Τύμπανα – Simon O’Laoghaire
Αν με ρωτούσε κάποιος να απαντήσω μέσα σε τρία δευτερόλεπτα σε μια ερώτηση του τύπου, «Πείτε μας μια μπάντα που χαρακτηρίζεται από αυθεντικότητα, τιμιότητα και ψυχή…», η λέξη PRIMORDIAL θα έβγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη από το στόμα μου, στο πρώτο μάλιστα δευτερόλεπτο. Τέτοιοι ήταν και είναι άλλωστε οι Ιρλανδοί. Ιδιαίτεροι, με εξαιρετικά ανεπτυγμένη την ικανότητα του να γράφουν μουσική που να μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή και να συγκινεί.
Το 2007, οι PRIMORDIAL κατέκτησαν την κορυφή της καλλιτεχνικής τους δημιουργικότητας και άγγιξαν την τελειότητα με το μνημειώδες “To the Nameless Dead”. Το να βγάλουν ένα δίσκο που θα μπορούσε να ξεφύγει από τη σκιά ενός τέτοιου αριστουργήματος, για εμένα τότε φάνταζε απίθανο. Η πεντάδα όμως από το Δουβλίνο το έκανε το θαύμα της και το “Redemption at the puritans hand”, που κλείνει δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του, μπορεί να μην κατάφερε να ξεπεράσει τον προκάτοχό του, αλλά μόνο στη σκιά του δεν έμεινε…
Μουσικά το “ Redemption at the puritans hand ” βρήκε τη μπάντα να συνδυάζει το ύφος, την ποιότητα και τις διαθέσεις των “The gathering wilderness” και “To the nameless dead”. Το επικό στοιχείο ακουγόταν ενισχυμένο, οι μελαγχολικές μελωδίες στις κιθάρες φώναζαν βροντερά παρούσες, το κέλτικο στοιχείο σαφέστατα δεν θα μπορούσε να λείπει, οι ατμόσφαιρες των κομματιών τίγκα στη μαυρίλα και στο σκοτάδι και ένας Nemtheanga να ερμηνεύει με πάθος και ψυχή, με τον πάντα μοναδικό του τρόπο. Δε γίνεται με όλα αυτά τα συστατικά, αλλά και με την έμπνευση σε περίσσεια, το αποτέλεσμα να είναι κάτι λιγότερο από εξαιρετικό. Το ιδιόμορφο όμως χαρακτηριστικό του δίσκου ήταν πως παρά του ότι αν τον εξέταζες στο μικροσκόπιο riff by riff, μπορεί να θύμιζε τους προκατόχους του όπως είπαμε, εν τέλει αν “απομακρυνόσουν” και έβλεπες την εικόνα από απόσταση, αυτό που έβλεπες είχε τη δική του αυτόφωτη υπόσταση.
Από τα κομμάτια του δίσκου τι να πιάσεις και τι να αφήσεις; Το φουριόζικο “No grave deep enough”; Τα μελαγχολικά “Lain with the wolf” και “Bloodied yet unbowed”; Το γεμάτο σκοτάδι και δράμα “The mouth of Judas” που σου τρυπάει την ψυχή με τo κλιμακούμενo lead προς το τέλος και τη σπαρακτική ερμηνεία του Alan; Το φορτισμένο συναισθηματικά και γεμάτο ένταση “The puritan’s hand” (εκείνο το “…redeeeeeemtioooonnnn…” του Alan πάντα με στοιχειώνει όποτε το ακούω); Και τι να πεις τέλος για το “Death of the Gods”; Τουλάχιστον σαρωτικό, κλείνει με τον πλέον επιβλητικό τρόπο το δίσκο.
Όταν είχα πρωτοακούσει ολόκληρο το “ Redemption at the puritans hand ”, με είχε ξενίσει η αίσθηση της “ανακεφαλαίωσης” που μου άφησε στο τέλος. Μέχρι τότε οι Ιρλανδοί μας είχαν κακομάθει βλέπετε, δείχνοντας σαφείς διαφοροποιήσεις και εμφανή πρόοδο από δίσκο σε δίσκο, ενώ εδώ φάνηκε σα να πατήθηκε φρένο. Δεν έφταιγε όμως το “Redemption At The Puritans Hand”, αλλά οι δύο προκάτοχοί του που έθεσαν αμετακίνητες βάσεις στο να οριστεί εκ νέου ο ήχος των PRIMORDIAL. Άλλωστε ότι βγήκε έκτοτε, ελάχιστα παρέκκλινε και δεν είναι τυχαίο που το “Redemption At The Puritans Hand” είναι και ο τελευταίος μεγαλειώδης δίσκος των Ιρλανδών.
Θανάσης Μπόγρης
