“Thessaloniki Mavericks”
Επιπέδου …NBA και ο νέος δίσκος των WARDRUM, με τίτλο “Mavericks”. Μία ακόμη τρομερά ποιοτική δουλειά, δουλεμένη σε κάθε λεπτομέρεια, με ενορχηστρώσεις υποδειγματικές, φωνητικά εξαιρετικά και παιχτικό επίπεδο από… την άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Ο Σάκης Φράγκος, το λιγότερο που είχε να κάνει, ήταν να μιλήσει με τον ντράμερ και βασικό συνθέτη του σχήματος, Stergio Kourou, να μας διαφωτίσει.
Πέρασαν πέντε χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο σας. Για ποιον λόγο αφήσατε να περάσει τόσος καιρός; Δυσκολευτήκατε να βρείτε τραγουδιστή; Είχατε προβλήματα με την πανδημία;
Αρχικά να σε ευχαριστήσω για την κουβέντα μας. Πέντε χρόνια μεταξύ δύο άλμπουμ είναι τεράστιο διάστημα, ιδίως για τη δική μας ροή, τα βήματα μας όμως μετά από το 2017, έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικά, ώστε να αποφύγουμε σπασμωδικές κινήσεις και βιαστικές αποφάσεις που θα μας οδηγούσαν σε λάθος πορεία. Επίσης οι στόχοι μας για το τι θέλαμε να παρουσιάσουμε ως νέα μας δουλειά, δηλαδή ένα concept album και μια νουβέλα, ήθελαν πολύ μεγαλύτερη προετοιμασία σε σχέση με ένα απλό άλμπουμ. Η πανδημία ήταν άλλο ένα εμπόδιο το οποίο μας καθυστέρησε, από την άλλη όμως, μας έμαθε να δουλεύουμε λίγο διαφορετικά σε σχέση με τα υπόλοιπα χρόνια και επιπλέον έδωσε μια ξεχωριστή γεύση στις μνήμες της δημιουργίας του “Mavericks”.
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος, γνωρίζατε ότι θα έφευγε μετά το “Awakening” ή ήταν κάτι ξαφνικό; Δοκιμάσατε πολλούς πιθανούς αντικαταστάτες του, μέχρι να καταλήξετε στον Γιώργο Μαργαριτόπουλο;
Ο Γιάννης Παπαδόπουλος δεν έφυγε, εμείς τον απομακρύναμε. Δοκιμάσαμε αρκετούς τραγουδιστές, βρήκαμε κάποιους που θα μπορούσαμε να δουλέψουμε μαζί, όμως η φωνή και ο χαρακτήρας του Γιώργου μας κέρδισε ολοκληρωτικά. Επίσης, ο Κώστας και ο Στράτος είχαν ήδη δουλέψει μαζί του και μόνο καλά λόγια είχαν να πουν. Για μένα ήταν μια φωνή 3 σε 1. Είχε τον απαραίτητο λυρισμό για τα κομμάτια του “Spadework”, τη δύναμη και το εύρος των “Desolation”, “Messenger”, “Awakening” κι επιπλέον πολλά νέα στοιχεία, που θα μας πήγαιναν βήματα εμπρός, προς τη σωστή κατεύθυνση. Έπειτα σαν άνθρωπος είναι φοβερός, ενώ η εργασιομανία του, κατάφερε να εκμηδενίσει την απόσταση Λάρισας – Θεσσαλονίκης. Είμαστε πολύ τυχεροί!
Με δεδομένο ότι θα ήταν δύσκολο να βρείτε κάποιον με τη χροιά του Παπαδόπουλου, ποια ήταν τα βασικά κριτήρια που έπρεπε να πληρούσε ο αντικαταστάτης του;
Η ομοιότητα στη χροιά δεν μας ενδιέφερε καθόλου, θέλαμε έναν καλό metal τραγουδιστή και μουσικό. Το καλό με τους WARDRUM (έτσι όπως εξελίχθηκε η ιστορία τους), είναι ότι οι μελωδίες της φωνής ποτέ δεν γράφονταν από τους τραγουδιστές. Γράφονται πάντα από εμένα ή τον Κώστα, ανάλογα με το ποιος έγραψε το κομμάτι. Αυτό βοήθησε να παραμένει πάντα ο WARDRUM χαρακτήρας μας, με μόνη διαφορά την εξέλιξη του ήχου μας ανά κυκλοφορία. Να σου πω σχετικά με τη δημιουργία των φωνητικών γραμμών ότι, εξαίρεση αποτελεί το κουπλέ του “Inner God” από το “Spadework”, όπου ο Piero είχε σκεφτεί την συγκεκριμένη μελωδία και επέμενε να αντικαταστήσει τη δική μου, το δέχτηκα, αλλά κάποια στιγμή θα ήθελα πολύ να το κυκλοφορήσουμε με την αρχική μου μελωδία την οποία λατρεύω και που θα είναι ολοκληρωμένοι σε αυτήν και οι στίχοι.
Το “Mavericks”, βγαίνει μαζί με μία νουβέλα που εξηγεί το concept και την έγραψες εσύ. Μας εξηγείς εν συντομία την ιστορία και πως αποφασίσατε να κάνετε κάτι τόσο τολμηρό;
Η ιδέα να γράψουμε ένα concept άλμπουμ και μάλιστα να συνοδεύεται από ένα βιβλίο, ήταν του Κώστα Βρετού. Είχε επίσης σκεφτεί και ποιο θα είναι το concept, δηλαδή η ιστορία του Messenger (της φτερωτής φιγούρας που έχουμε σε όλα μας τα εξώφυλλα). Η ιδέα μου άρεσε πάρα πολύ, αυτό που δε με ενθουσίασε όμως, ήτανε ο όγκος δουλειάς που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί. Προσπάθησα λοιπόν αρχικά να το αποφύγω με κάποιες δικαιολογίες, αλλά ο Κώστας με πίεσε με τα δικά του επιχειρήματα και τελικά πήρα απόφαση ότι δεν πρόκειται να του γλυτώσω. Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στην πολυετή συνεργασία μου με τον Κώστα είναι ότι πιέζουμε πάντα ο ένας τον άλλον να φτάσει στα άκρα των δυνατοτήτων του και έτσι να βελτιώνεται συνεχώς. Έτσι, ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στην ιδέα και να χτίζω την ιστορία. Γενικά δεν ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτώ τι θα περιέχει ιστορία γιατί η κατάσταση ήταν στρωμένη στιχουργικά εδώ και 10 χρόνια. Η Ιστορία λοιπόν έχει ως εξής… Ένας έφηβος ο οποίος ζει με τον παππού του, έχει όνειρο να γίνει επαγγελματίας ντράμερ και ετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για το Boston Music College. Ένα ατύχημα με συνέπεια 2 σπασμένα δάχτυλα στο χέρι όμως, τον κρατάει μακριά από τη μελέτη για κάποιο καιρό με αποτέλεσμα να πάνε όλα πολύ πίσω και να δυσκολεύεται να βρει τον παλιό του εαυτό ως παίκτης ώστε να επανέλθει στο πρόγραμμα του. Αυτό είχε ως συνέπεια να τον κυριεύσει ο φόβος της αποτυχίας, να γεμίσει απογοήτευση και να δηλώσει στον παππού του ότι θέλει να τα παρατήσει. Ο παππούς του όμως, ο οποίος είναι μέγας μυθοπλάστης, θα του πει μια ιστορία από την αρχαιότητα για να του δώσει να καταλάβει πως πρέπει να σκεφτεί για να πετύχει τον στόχο του. Το 1551 Π.Χ., η Μινωική έκρηξη βυθίζει την Ατλαντίδα. Εφτά Άτλαντες που μπόρεσαν να απομακρυνθούν εγκαίρως με μία βάρκα, κατάφεραν να φτάσουν αισίως στην Ρακώτη, την τωρινή Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Καθώς προχωρούν στην ενδοχώρα βλέπουν μπροστά τους μία πυραμίδα και καταλαβαίνουν ότι τα βάσανα τους δεν έχουν τελειώσει ακόμα. Η πυραμίδα αποτελεί απαγορευμένη τεχνολογία των Ατλάντων που πίστευαν ότι έχει καταστραφεί μαζί με τον Άτλαντα που την έκλεψε πριν από πολλά χρόνια, τον Ρα. Οι 7 Άτλαντες τώρα θα πρέπει να κρατήσουν την ταυτότητα τους και ένα μυστικό που έχουνε μαζί τους, κρυφά από τον Ρα, πάση θυσία. Τα προβλήματά τους μόλις έχουν αρχίσει… Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ένας από τους εφτά Άτλαντες και θα περάσει πολλά αναζητώντας τους μόνους που μπορούν να τον βοηθήσουν να πετύχει τον στόχο του, τους Mavericks… Τα υπόλοιπα, μέσα στο βιβλίο!
Είστε ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα, που ο βασικός του συνθέτης είναι ο ντράμερ (ή τουλάχιστον ένας από τους βασικούς). Πως προέκυψε αυτό; Υπάρχουν πλεονεκτήματα που δεν μπορούμε να τα δούμε εμείς, οι ακροατές;
Ίσως υπάρχει διαφορετικότητα όταν συμβαίνει αυτό, γιατί βλέπεις αρκετά από τα κομμάτια να μην είναι βασισμένα σε κιθαριστικά Ριφ, αλλά σε πιο απλά μουσικά θέματα, σε μελωδίες και ίσως λίγο πιο ιδιαίτερα (για τη metal μουσική) ρυθμικά. Δεν ξέρω, για παράδειγμα, σε ποια άλλη περίπτωση θα άκουγες ρυθμική κιθάρα metal να παίζει 3 against 4 (όπως συμβαίνει στο “Common ground” από το “Desolation”), ή μποσανόβα (όπως συμβαίνει στα couple του “Meaning of forever” από το “Spadework”). Τώρα το πως προέκυψε αυτό… Όταν η ιδέα της δημιουργίας του συγκροτήματος είναι του ντράμερ, υπάρχουν και αυτά τα πλεονεκτήματα (γι’ αυτόν. Χαχαχα). Σχετικά με τις συνθέσεις θα πρέπει να πω ότι άσχετα με το ποιος από τους δύο έγραψε το κομμάτι, η στενή συνεργασία μας με τον Κώστα στην ενορχήστρωση, καθώς και το performance των λοιπών μελών, είναι αυτό που δίνει το τελικό αποτέλεσμα στα άλμπουμ και δεν θα ήταν το ίδιο, αν έλειπε έστω και ένας.
Η παραγωγή, η μίξη και το mastering έχουν γίνει «εσωτερικά», από τον Κώστα και τον Strutter. Έχετε σκεφτεί να δώσετε τη μουσική σας σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, να δοκιμάσετε μία διαφορετική οπτική γωνία; Ποια είναι τα πλεονεκτήματα που σας κάνουν να κάνετε τις δουλειές αυτές μόνοι σας (χωρίς να σημαίνει ότι δεν τις κάνετε καλά); Έχετε σκεφτεί ότι αυτό οδηγεί σε μία εσωστρέφεια;
Φυσικά και έχουμε σκεφτεί να δώσουμε τη μουσική μας σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, και το έχουμε κάνει ήδη στο “Awakening”, όπου την παραγωγή του άλμπουμ έκανε ο Christian Donaldson των CRYPTOPSY. Η συνεργασία ήταν άψογη και μάθαμε πολλά από αυτόν τόσο για τις παραγωγές όσο και για την μουσική βιομηχανία. Το να κάνουμε όμως τη δουλειά μόνοι μας, προσφέρει κι αυτό πολλά πλεονεκτήματα, απόλυτη ελευθερία και ταχύτητα στη δουλειά και τις αποφάσεις. Ο Κώστας και ο Στράτος θεωρώ ότι είναι άψογοι στη δουλειά τους και το αποτέλεσμα στο “Mavericks” νομίζω ότι με δικαιώνει.
Έχει γραφτεί και ειπωθεί επανειλημμένως ότι έχετε επιρροές από την ελληνική μουσική και συνθέτες όπως ο Χατζιδάκις. Πως πιστεύετε ότι έχετε επηρεαστεί από τέτοιου είδους καλλιτέχνες και έχετε ενσωματώσει αυτά τα στοιχεία στο metal;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και τίποτα δεν γίνεται επιτηδευμένα. Όταν συνειδητοποιείς πως ως καλλιτέχνης μπορεί να λατρεύεις την συγκεκριμένη σκληρή μουσική, αλλά τα βιώματα σου προσθέτουν επιπλέον τα εντελώς διαφορετικά ακούσματα με τα οποία μεγάλωσες, έχεις δύο επιλογές. Είτε να μιμηθείς ξεκάθαρα τα είδωλα της σκληρής μουσικής που λατρεύεις, είτε να τα φιλτράρεις μέσα από τα ίδια σου τα βιώματα και στην ουσία να βγάλεις τη δική σου εκδοχή της μουσικής που λατρεύεις. Εμείς προτιμούμε να βγάζουμε τη μουσική που ακούμε μέσα μας, μια μουσική που τα έχει όλα, ας διαφέρουν μεταξύ τους, αυτό που τα ενώνει είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Στο “Awakening”, το leading single ουσιαστικά, ήταν το “Sometimes” (ένα από τα κορυφαία τραγούδια εγχώριου σχήματος, κατά τη γνώμη μου) και βρισκόταν στην 5η θέση στο tracklisting. Στο “Mavericks”, το leading single, ουσιαστικά, είναι το “Rise”, που βρίσκεται κι αυτό στην 5η θέση του tracklisting. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που το κάνατε αυτό; Γιατί και τα δύο τραγούδια, στην ενορχήστρωση και τη δομή, μου μοιάζουν κιόλας.
Όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος, αυτό είναι εντελώς τυχαίο. Αυτό που καθορίζει την σειρά των κομματιών μέσα στο άλμπουμ είναι τα ίδια τα κομμάτια. Ένα άλμπουμ θα πρέπει να έχει ροή κι αυτό δεν συμβαίνει με οποιαδήποτε σειρά στα κομμάτια, συμβαίνει με πολύ συγκεκριμένη σειρά. Επίσης μας είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε ποια κομμάτια θα είναι αυτά που θα επικοινωνήσουμε πρώτα και πάντα ρωτάμε φίλους και γνωστούς που εμπιστευόμαστε, ώστε να αποφύγουμε λάθη.
Αν με ρωτάς, θεωρώ ότι οι WARDRUM βάσει της αξίας τους και της μουσικής τους ποιότητας, θα μπορούσαν πιθανώς να έχουν κάνει πολλά περισσότερα από αυτά που έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Ποιοι πιστεύεις ότι είναι οι ανασχετικοί παράγοντες γι’ αυτό; Θεωρείς ότι έχετε φτάσει τα όριά σας και τι θα θέλατε να αλλάξετε στο μέλλον για να κάνετε το βήμα παραπάνω;
Απαραίτητα, δεν είναι μόνο τα μουσικά προσόντα για ένα breakthrough. To τι μπορείς να δώσεις σαν μπάντα, είναι το ίδιο σημαντικό με το ποιος γνωρίζει τι μπορείς να δώσεις. Θα πρέπει να ξέρεις πως θα επικοινωνήσεις με potential το κοινό σου, εκτενώς και με τον σωστό τρόπο. Επίσης πάντα θα βοηθούσε και λίγο τύχη, αλλά αυτό καλύτερα να μην το υπολογίζει κανείς. Για ότι δεν έχει γίνει, το φταίξιμο είναι δικό μας. Σαν WARDRUM θα πρέπει να βελτιωθούμε λοιπόν σε όλους τους τομείς, όχι μόνο σαν μουσικοί, το γνωρίζουμε και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε.
Τι να περιμένουμε στο άμεσο κι έμμεσο μέλλον από τους WARDRUM;
Αν και τα μέσα που διαθέτουμε είναι περιορισμένα, στόχος μας είναι να κάνουμε τη μουσική μας γνωστή σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Ελπίζω να καταφέρουμε και μέσα σε αυτό το πλαίσιο να μπορέσουμε να παίξουμε πολλά live σε πολλά μέρη. Για να δούμε…
Σάκης Φράγκος
