ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Prisoners in paradise” – EUROPE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:1991
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Beau Hill
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ
Φωνητικά – Joey Tempest
Κιθάρα – Kee Marcello
Μπάσο – John Leven
Τύμπανα – Ian Haugland
Πλήκτρα – Mic Michaeli
Το “Prisoners in paradise” είναι ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος για τους EUROPE. Ερχόμενοι με φόρα από τα 80s, όχι όμως και περίσσια μιας και το “Out of this world” που είχε προηγηθεί δεν είχε ανάλογη επιτυχία όπως το “The final countdown”, αποφασίζουν να πάνε στην Αμερική για να συνθέσουν και να ηχογραφήσουν εκεί έναν δίσκο που έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα τους.
Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή. Μετά την περιοδεία του “Out of this world”, η μπάντα ξεκινάει να γράφει τραγούδια στο Los Angeles. Κυριολεκτικά γράφουν τραγούδια για δύο δίσκους, 24 στον αριθμό και ξεκινούν να ψάχνουν παραγωγό. Αυτός τελικά θα είναι ο Beau Hill με τον οποίο προχώρησαν στην παραγωγή ενός δίσκου με 12 τραγούδια και μια καλή καβάτζα για b-sides. Και κάπου εκεί, κι ενώ όλα φαίνονται ιδανικά, γυρνάνε όλα ανάποδα με την δισκογραφική. Η CBS στην οποία είχαν υπογράψει οι EUROPE μετονομάζετε σε Sony Music Entertainment και με την αλλαγή αυτή αλλάζουν και πρόσωπα που ήξεραν την μπάντα. Ακυρώνουν την κυκλοφορία καθώς πιστεύουν ότι ο δίσκος δεν είχε τραγούδια που θα γίνουν επιτυχίες και το συγκρότημα μπαίνει στην λίστα με τις “όχι και τόσο ενδιαφέρουσες μπάντες”. Ξανά λοιπόν στο studio όπου γράφουν τα “All or nothing”, “Halfway to heaven”, “I’ll cry for you” και “Prisoners in paradise”. Ναι, σωστά καταλάβατε, τα εμπορικότερα τραγούδια του δίσκου εκ των οποίων τα τρία ήταν και τα singles που κυκλοφόρησαν.
Τι έχει λοιπόν το “Prisoners in paradise” που δεν είχαν μέχρι τότε οι EUROPE; Τον κλασσικό σουηδικό μελωδικό ήχο με τον οποίο τους έμαθες ο κόσμος στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Εδώ μιλάμε για κλασσική “αμερικανιά” αν και φαίνεται πως το συγκρότημα προσπάθησε να κρατήσει μια επαφή με το παρελθόν αλλά μάλλον το αποτέλεσμα δεν τους δικαιώνει. Γενικώς ο ήχος είναι κομμένος και ραμμένος για την κιθάρα του Marcello και όχι τόσο για τα πλήκτρα του Michaeli. Έχει εμφανώς πιο “σκληρό” χαρακτήρα αλλά έχει χαθεί λίγο η ισορροπία ως προς το μελωδικό κομμάτι. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημο το αποτέλεσμα απλά λίγο περίεργο για EUROPE. Για παράδειγμα, τα “Seventh sign”, “Girl from Lebanon”, “Halfway to heaven”, “I’ll cry for you” ακούγονται σαν EUROPE ακόμη και αν τα δύο τελευταία βγήκαν με σπρώξιμο από την δισκογραφική. Ίσως είναι κι ένα δείγμα ότι κάπου και οι ίδιοι είχαν χάσει την ταυτότητά τους μεταβαίνοντας στην Αμερική.
Βέβαια, αν ακούσει κανείς τα demos που διέρρευσαν σε μια πρόχειρη ηχογράφηση σε κασέτα όταν έπαιξαν ως “Le Baron Boys” στο “Whisky A Go-Go” club στον δυτικό Los Angeles αλλά και κάποια τραγούδια που ηχογραφήθηκαν και κατέληξαν ως b-sides, καταλαβαίνεις ότι η μπάντα αδικήθηκε όσο ποτέ. Αν πχ το “Break free” ή το “Yesterday’s news” δεν είναι τραγουδάρες, μάλλον οι άνθρωποι που τα έκοψαν από τον δίσκο δεν είχαν σχέση με την μουσική. Ή ακόμη το “Sweet love child”, μια από τις καλύτερες μπαλάντες που έχουν βγάλει ποτέ, το “Wanted man”, ένα κομμάτι που κάνει κόσκινο τα περισσότερα τραγούδια του “The final countdown”, το “Don’t know how to love no more” που είναι ένα κλασσικό mid-tempo τραγούδι των EUROPE που αγαπήσαμε ή το “Stranded” που κυριολεκτικά τα σπάει. Μπορεί λοιπόν να μιλάμε για το “Prisoners in paradise”, θεωρώ όμως πως όταν υπάρχει και αυτό το υλικό που κόπηκε από τον δίσκο κι ευτυχώς μπορούμε να το ακούσουμε και σήμερα στο διαδίκτυο, καλό είναι να το στριμώχνουμε και αυτό σε καμιά παράγραφο για να καταλάβουμε πως οι EUROPE είχαν και τις ιδέες και το ταλέντο να συνεχίσουν να είναι το συγκρότημα που αγάπησε ο κόσμος την προηγούμενη δεκαετία.
Με όλες αυτές λοιπόν τις δυσκολίες, ο δίσκος ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε πριν από ακριβώς 30 χρόνια, στις 23 Σεπτεμβρίου 1991. Πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως με πολλές αντικρουόμενες κριτικές στα μουσικά μέσα ενημέρωσης της εποχής. Σίγουρα το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να ξένισε τους φίλους τους συγκροτήματος, εντούτοις υπήρχαν κάποια καλά τραγούδια που ξεχώρισαν και σε συνδυασμό με την καλή παραγωγή του Beau Hill έδωσαν ένα αποτέλεσμα που είναι αξιοπρεπές για EUROPE. Μετά από μια σύντομη περιοδεία, το συγκρότημα έκανε ένα διάλειμμα για μια σχεδόν δεκαετία για να επανέλθει δυναμικά και να αποδείξει την ικανότητα του στο να βγάζει καλή μουσική. Εν κατακλείδι μπορεί το “Prisoners in paradise” θεωρείται ως το πιο αδύναμο του συγκροτήματος, αν δει κανείς όμως όλο όμως το πακέτο μαζί με τα τραγούδια που “κόπηκαν”, αντιλαμβάνεται ότι ακόμη κι έτσι, υπάρχει η μαγεία του συγκροτήματος και σε αυτή την κυκλοφορία. Στο τέλος, ίσως να έχει και μια ιδιαίτερη σημασία καθώς όλα τα λάθη με managers, δισκογραφικές κι έναν δίσκο που πέρασε από χίλια κύματα, να βοήθησε τους EUROPE να ωριμάσουν και να επιστρέψουν καλύτεροι από ποτέ.
Did you know that:
– Πολλά από τα τραγούδια γράφτηκαν από το μηδέν στο studio όταν το συγκρότημα “τζάμαρε” σε αντίθεση με ότι γίνονταν μέχρι τότε όπου ο Joey Tempest είχε κάποια ημιτελή demos στα οποία τα άλλα μέλη του συγκροτήματος συμπλήρωναν το δικό τους κομμάτι για να βγει η τελική σύνθεση.
– Λίγο πριν ξεκινήσουν να γράφουν για τον δίσκο, οι EUROPE έδιωξαν τον manager τους Thomas Erdtman. Ο τελευταίος είχε υποσχεθεί στον Kee Marcello πως θα έχει και ρόλο στην συγγραφή των τραγουδιών κάτι που δεν έγινε στο “Out of this world”. Στο “Prisoners in paradise” φαίνεται να τηρείται η υπόσχεση (από την δισκογραφική ίσως; ) αλλά αυτό οδήγησε σε μεγάλη κόντρα τον Tempest και τον Marcello. Μάλιστα λέγεται πως ήταν τόσο μεγάλη που ήταν και ο βασικότερος λόγος που η μπάντα δεν συνέχισε να είναι μαζί για τα επόμενα χρόνια.
– Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του δίσκου, οι EUROPE μετέβησαν στην Αγγλία για να παίξουν στο φεστιβάλ του Milton Keynes αγνοώντας τις συστάσεις του manager τους να μην φύγουν από το στούντιο. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να παίξουν μπροστά σε 60.000 κόσμου μαζί με συγκροτήματα όπως οι BON JOVI και SKID ROW και να κλέψουν την παράσταση με τα περιοδικά της εποχής να έχουν τίτλους όπως “EUROPE, louder than Motorhead!”.
– Ήταν τέτοια η αποξένωση από τον κλασσικό ήχο τους που στην περιοδεία του “Prisoners in paradise”, στην σκηνή υπήρχαν τρεις κιθάρες καθώς μαζί με τον Marcello, κιθάρα έπαιζε τόσο ο Tempest όσο και ο πληκτράς Michaeli ο οποίος άφηνε τα keyboards και γυρόφερνε στην σκηνή μαζί με τους άλλους δύο.
– Ο λόγος που έπαιξαν live ως “Le Baron Boys” ήταν γιατί δεν είχαν άδεια εργασίας στην Αμερική. Μάλιστα το όνομα “Le Baron Boys” το … έκλεψαν από την εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων από την οποία νοίκιασαν το αυτοκίνητο με το οποίο μετακινούνταν στο Los Angeles!
Νίκος Ανδρέου
