Ο τεράστιος Kristoffer Gildenlöw μας επανασυστήνεται εν έτει 2021 με τον τέταρτο σόλο δίσκο του που τιτλοφορείται “Let me be a ghost”. Οι οπαδοί των PAIN OF SALVATION σίγουρα θυμούνται (και δεν ξεχνούν) τη συνεισφορά του Kristoffer στο συγκρότημα αφού ήταν παρών στις, ομολογουμένως, καλύτερες εποχές των POS. Μιλάμε για έναν απίστευτα ταλαντούχο και δημιουργικό μουσικοσυνθέτη που δεν υστερεί σε τίποτα από τον αδερφό του. Μπορεί να απέχει μεν από τον rock/metal κόσμο των POS αλλά, άσχετα από τη μορφή και την υφή της μουσικής του Kristoffer, η ουσία και το πνεύμα της μπάντας βρίσκονται και στο “Let me be a ghost” αφού ο Kristoffer μεταφράζει επίσης σε νότες και ήχους πηγαία συναισθήματα, πόνο, οργή, ευφορία και συγκίνηση με αβρότητα, μαεστρία και ειλικρίνεια.
Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκαν αρκετές ακροάσεις για να αφουγκραστώ το συναίσθημα και τις υπόκωφες μελωδίες του “Let me be a ghost” όπως και τις διάσπαρτες prog αναφορές, αφού ο δίσκος κινείται γενικά σε singer/songwriter ambient μονοπάτια και για να απολαύσω αυτό το στυλ μουσικής, πρέπει να βρίσκομαι στο ανάλογο mood, να βρω το χρόνο και τη διάθεση να ακούσω τραγούδια που δεν ακούω σε καθημερινή βάση και που απαιτούν συγκέντρωση, παρόλη την απλότητα που τα χαρακτηρίζει. Εδώ λοιπόν θα βρείτε πραγματικά πολύ όμορφα τραγούδια που μαρτυρούν σαφέστατες επιρροές από ύστερο Leonard Cohen, ειδικά στα πιο μινιμαλιστικά σημεία όπου ο Gildenlöw τραγουδάει με κείνη την μπάσα συρόμενη πάνω σε άσφαλτο φωνή. Παρουσία δηλώνει και ο Roger Waters, ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι, όπου αφουγκραζόμαστε οργή και θλίψη στην ωμή και γεμάτη ειλικρίνεια ερμηνεία ενός τραγουδοποιού που διοχετεύει τον εσωτερικό του κόσμο μέσα από απλές φωνητικές μελωδίες πάνω σ ένα μινιμαλιστικό μουσικό χαλί από πιάνο, πλήκτρα και ακόρντα σε αργούς ρυθμούς. Και τι ερμηνεία… το γνωρίζαμε ήδη πως η φωνή του μοιάζει πολύ στου Daniel και πως μοιράζονται την ίδια εκφραστικότητα στο τραγούδι. Ο Kristoffer όμως βρισκόταν πάντοτε υπό τη σκιά του αδερφού του. Με τη μέχρι τώρα σόλο καριέρα του, αλλάζει εντελώς τα δεδομένα και κερδίζει επάξια τις εντυπώσεις.
Καθώς ο δίσκος ξεδιπλώνεται, το μείγμα αυτό εμπλουτίζεται από πολυφωνίες, μερικά μπλουζ/τζαζ σόλο, τύμπανα και απαλά ορχηστρικά περάσματα που φανερώνουν τις prog καταβολές του Gildenlöw και την επαφή του με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή prog σκηνή και ειδικά τους Ολλανδούς KAYAK στις επάλξεις των οποίων βρέθηκε αφού άφησε τους POS και μετακόμισε στην Ολλανδία. Αρκετές ομοιότητες υπάρχουν επίσης με τους BLACKFIELD, RIVERSIDE (στα πιο απαλά singer/songwriter FLOYD-ικα σημεία) και γενικά την πιο ambient και σκοτεινή πλευρά του prog ιδιώματος όπως τον διαμόρφωσε στα τελευταία δέκα χρόνια ο Steven Wilson. Και κάπου εκεί βρίσκουμε και το πνεύμα των POS, τον λυρισμό, την οργή, συγκίνηση και μελωδία, απλώς σε μια πιο λιτή εκδοχή που καθρεπτίζει τον εσωτερικό κόσμο ενός σόλο καλλιτέχνη, παρά ενός συγκροτήματος. Και το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικά πολυεπίπεδος και εντυπωσιακός δίσκος που με κέρδισε σταδιακά μεν αλλά που ρίζωσε στη ψυχή μου. Αν είσαι οπαδός όλων των καλλιτεχνών και συγκροτημάτων που προανέφερα, διάβαινε χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν δεν είσαι, προετοιμάσου να εκπλαγείς από έναν γνήσιο και προσγειωμένο καλλιτέχνη και μια μουσική με προσωπικότητα και πηγαίο συναίσθημα που σπανίζει στις μέρες μας.
8 / 10
Φίλιππος Φίλης
