Οι DARKTHRONE δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Έχοντας αφήσει πίσω τους τις αμιγώς black metal μέρες, εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες “ξεσαλώνουν”, γράφοντας κομμάτια που “εξόφθαλμα” έχουν σαν βάση τους τις επιρροές τους σαν ακροατές. Και παρόλο που τα κομμάτια αυτά είναι άλλοτε βουτηγμένα στο punk ή το crust, άλλοτε στο speed metal και άλλοτε στο κλασικό και επικό heavy metal, με σχεδόν αποκλειστικές παραπομπές στα 80s, πάντοτε αυτό που ακούμε είναι αναμφισβήτητα αναγνωρίσιμο ως DARKTHRONE. Φέτος οι Νορβηγοί συμπληρώνουν 35 χρόνια ζωής σαν μπάντα και μας “φιλοδωρούν” με καινούργια studio δουλειά, την 19η στον αριθμό. Ο τίτλος αυτής, “Eternal hails……”.
Στο προπέρσινο “Old star” η μπάντα είχε δείξει ένα αρκετά doom/ heavy προσωπείο. Η ίδια φόρμουλα ακολουθείται και στο “Eternal hails……”, με μια ελαφρά διαφοροποίηση. Τα κομμάτια είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια σε σχέση με το “Old star”, με το δίσκο να περιέχει μόλις 5 κομμάτια, διάρκειας 42 λεπτών. Επίσης το υλικό είναι αρκετά πιο doom, συγκρίνοντάς το με το αντίστοιχο του προκατόχου του. Ως εκ τούτου, μόνο τυχαίες δεν είναι οι αναφορές του Fenriz στους Tony Iommi (BLACK SABBATH) και Leif Edling (CANDLEMASS), στα credits/ ευχαριστίες του δίσκου. Εξαίρεση στα παραπάνω αποτελεί το όμορφο και πιο uptempo “Wake of the awakened”, το οποίο μοιάζει λες και το έσκασε από τα “Ravishing grimness” ή “Plaguewielder”. Ιδιαίτερη ποικιλομορφία στο υλικό του δίσκου μην ψάχνετε να βρείτε. Άλλωστε δεν είναι αυτό το ζητούμενο από ένα δίσκο των DARKTHRONE. Το υλικό είναι σφικτό σα σύνολο και δεν ακούγεται καθόλου επιτηδευμένο. Απεναντίας, ρέει φυσικά και ο καθαρός ήχος του δίσκου το αβαντάρει μάλιστα. Όντας οργανικός και χωρίς να είναι καλογυαλισμένος, κάνει όλα τα όργανα ευδιάκριτά στο αυτί, αλλά ταυτόχρονα προσδίδει και old-school vibes κατά την ακρόαση. Επικό και ατμοσφαιρικό είναι το κλείσιμο του δίσκου, με το “Lost arcane city Of Uppakra” από τη μέση και μετά να μετατρέπεται από ένα doom κομμάτι σε ένα επίμηκες, υπνωτικό outro.
Κλείνοντας, το “Eternal hails……” είναι ένα τίμιο album και μια καθόλα αξιοπρεπής προσθήκη στο δισκογραφικό παλμαρέ των DARKTHRONE. Σκοτεινότερο και ουσιαστικότερο από τους άμεσους προκατόχους του, μπορεί να μην συγκλονίζει, αλλά επ’ ουδενί δεν απογοητεύει. Ίσα-ίσα, θα ευχαριστήσει απόλυτα τους ακροατές που αρέσκονται στα μουσικά τερτίπια που μας έχουν συνηθίσει οι Νορβηγοί.
7,5 / 10
Θανάσης Μπόγρης
