THE LURKING FEAR – “Death, madness, horror, decay” (Century Media)

Με πολύ μεγάλο σκεπτικισμό και χωρίς καθόλου προσδοκίες, έβαλα μεταξύ άλλων το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των THE LURKING FEAR να παίξει. Το αναφέρω αυτό γιατί μέσα σε όλα, το πρώτο τους άλμπουμ 4μιση χρόνια πριν με τίτλο “Out of the voiceless grave”, χάθηκε μέσα στον κυκεώνα κυκλοφοριών του 2017 –μιας κατά τ’ άλλα εξαίρετης χρονιάς- και δεν το πολυεπισκέφθηκα έκτοτε. Βλέπετε, με άφησε λίγο αδιάφορο, από την άποψη ότι από πολύ έμπειρους μουσικούς –καθότι τους λες και all-star Σουηδική μπάντα- και με δεκαετίες εμπειρίας και προσφοράς ο καθένας τους, περίμενα πολλά περισσότερα. Φυσικά κύριος λόγος ενασχόλησης μαζί τους ήταν ο Tomas Lindberg, γνωστός, καθόλου εξαιρετέος και άκρως αγαπητός από την πλειοψηφία του μεταλλικού κοινού. Μέσα στα 392 πρότζεκτ και διάφορες ασχολίες του, ήταν και οι THE LURKING FEAR, όπου εκτός του ίδιου, είχαμε και τον ντράμερ Adrian Erlandsson και τον κιθαρίστα Jonas Stålhammar όπου όλοι μαζί βρίσκονται στους AT THE GATES. Το κερασάκι στην τούρτα συμπλήρωνε στο μπάσο ο Andreas Axelsson (γνωστός ως Dread στους φανατικούς των EDGE OF SANITY, ενώ είναι και ο τραγουδιστής της πρώτης εποχής των MARDUK) και ο κιθαρίστας Fredrik Wallenerg, εξίσου γνωστός από τις θητείες του σε EMBALMED και κυρίως με τους λατρεμένους crust ήρωες SKITSYSTEM.

To “Death, madness, horror, decay” με έπιασε από το λαιμό με πολλή μεγάλη χαρά και δε με έχει αφήσει μέχρι τώρα. Eίχα εντυπωσιαστεί –και προϊδεαστεί θετικά- από τα δυο βίντεο κλιπ, το πρώτο για το “Cosmic macabre” και το δεύτερο για το «σφηνάκι» των 70 δευτερολέπτων “Death reborn”, όπου διέκρινα πεντακάθαρα μια τέρμα ENTOMBED δυο πρώτων δίσκων αισθητική. Δεν περίμενα όμως ότι όλο το άλμπουμ θα κινείται στην ίδια θετικότατη αύρα τίμιου βρωμόξυλου και μάλιστα να θυμίζει Στοκχόλμη από θαμώνες Γκέτεμποργκ. Αυτό από μόνο του είναι λόγος για πολύ μεγάλο σεβασμό, καθότι έχω σύρει πολλά κατά καιρούς στην δεύτερη τη τάξει Σουηδική πόλη σε σχέση με τον ήχο της πρωτεύουσας (και καλά έκανα γιατί είχα δίκιο απόλυτο). Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με στροφή 360 μοιρών όσον αφορά και την ποιότητα, και την αλλαγή ήχου, και την απόδοση, και την παραγωγή και τα πάντα. Ο πολυαγαπημένος κλασικός ήχος-πριονοκορδέλα λοιπόν είναι εδώ και είναι απορίας άξιον: 1) γιατί δεν το έκαναν στον πρώτο τους δίσκο, 2) πως το έκαναν τόσο καλά εδώ πέρα, 3) γιατί αφού είναι δεδομένο στυλ ότι παίρνει κεφάλια, γιατί δεν παίζουν ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ! Σε απλή μετάφραση, ένα άλμπουμ 38 μόλις λεπτών με 12 κομμάτια, εκ των οποίων μόλις 3 ξεπερνούν τα 4’!

Το δε ξεκίνημα είναι γηπεδικό και κάνει πεντακάθαρες της προθέσεις. Πέραν των δυο βίντεο που αναφέραμε (νούμερο 2 και 3 στη λίστα), το εναρκτήριο “Abyssal slime” αλλά και το “Funeral abyss” (μάλλον αβυσσαλέες οι σκέψεις του Tompa όταν έγραφε στίχους, ε;) κάνουν ένα άνοιγμα δίσκου μόλις 8μιση λεπτών στα πρώτα 4 κομμάτια!!! Ε, αν αυτό δεν είναι τεχνική της πειθούς, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. O Adrian Erlandsson στα τύμπανα σε πολύ μεγάλη φόρμα, εφορμάει πάνω σε κάσες και δέρματα χτυπώντας ΔΥΝΑΤΑ (πως κάνει ο αδερφός του στους ARCH ENEMY; Ε, καμία σχέση!) και θέτει τον τόνο για να ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Οι τρεις έγχορδοι τα «μαδάνε» κανονικά τα όργανα, τριπλές και ξανά τριπλές του θανατά, ριφφάρες, παντελής έλλειψη ανάγκης για σόλο έτσι όπως πρέπει και κάπου εκεί έρχεται το μόνο που χαλάει το αποτέλεσμα και το ρίχνει λίιιιγο σε ποιότητα. Το οποίο το έχω τονίσει στην προακρόαση του νέου δίσκου των AT THE GATES, ενώ το έχει εντοπίσει και ο τίμιος Γιάννης Σαββίδης στην κριτική του για το νέο άλμπουμ των LOCK-UP. O Tompa της καρδιάς μας δυστυχώς ψυχορραγεί στα φωνητικά, ακούγεται τόσο μα τόσο αδύναμος σε σχέση με το παρελθόν του, που προσωπικά με πονάει.

Προσέξτε, είναι άλλο το να καθόμαστε προσοχή στην προσφορά του όσο και τον άκρατο οπαδισμό του (πιστέψτε με, ο τύπος είναι πιο φανατικός μεταλλάς απ’ όλους μας) και άλλο να μην αναφέρουμε τα προφανή. Δεν μπορώ ρε φίλε στην τελική να ακούω τον άνθρωπο που έχει μεγαλουργήσει σε δίσκους-κοσμήματα, να έχει τέτοια πτώση δύναμης στη φωνή του. Το παράδοξο είναι ότι αυτό δεν δείχνει να τον πτοεί καθόλου και αν συνυπολογίσετε το γεγονός ότι ο παίχτης φέτος έβγαλε τρία άλμπουμ (AT THE GATES, LOCK-UP, THE LURKING FEAR) κι ότι τρώει τόσο «πέτσα» που θα βγει να περιοδεύσει για όλα αυτά στο διάλειμμα που θα έχει από κάθε μπάντα όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, οκ του βγάζεις το καπέλο (ή του φοράς ένα καινούργιο να εμπλουτίσει τη συλλογή του μιας και τα αγαπάει ιδιαίτερα). Από διάθεση είμαστε στο 11 με άριστα το 10, από απόδοση τώρα… ας το αφήσουμε, αποτελεί προσωπική παρατήρηση χωρίς έκπτωση στην αγάπη μου γι’ αυτόν, ότι με χαλάει όμως δεν μπορώ να το κρύψω. Πέραν αυτού, ουδέν μεμπτό στο δεύτερο άλμπουμ των THE LURKING FEAR, το οποίο είναι εξαιρετικότατο, ενεργητικότατο, καθηλωτικότατο και ότι άλλο σε –ότατο θέλετε να προσθέσετε ακούγοντας το, συνιστώντας μια από τις μεγάλες εκπλήξεις της περασμένης χρονιάς.

Έκπληξη διότι η διαφορά ποιότητας με το ντεμπούτο τους είναι χαώδης, η μεταστροφή διάθεσης και ποσότητας/ποιότητας στο υλικό τους παροιμιώδης και γενικότερα πλέον οι THE LURKING FEAR δείχνουν ότι έχουν όντως λόγο ύπαρξης πλέον, ενώ μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι τον είχα υπό αμφισβήτηση και σε μεγάλη ποσότητα ερωτηματικού. Το “Death, madness, horror, decay” είναι ένα φοβερό άλμπουμ, προφανώς το καλύτερο που κυκλοφόρησε το 2021 ο Tomas Lindberg με μεγάλη διαφορά κιόλας και ένας δίσκος που αξίζει να αγοραστεί και να κοσμήσει κάθε δισκοθήκη. Φέρει περήφανα την Σουηδική του καταγωγή, αποδεικνύει ότι όταν θέλεις, πραγματικά μπορείς κι ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω και επιπλέον, όταν βλέπεις βετεράνους κοντά στα 50 να παίζουν έτσι, ίσως να αποτελεί κι ένα κίνητρο για νεότερα παιδιά να κάνουν το ίδιο. Ειδικά στη Σουηδία που ξέρουμε ότι οι μπάντες ξεπηδούν σαν ζεστά καρβέλια από φούρνο νωρίς το πρωί. Δηλώνω άκρως εντυπωσιασμένος, ενώ οι δυο διασκευές στο “The curse” των SLAUGHTER και το “Séance” των POSSESSED, βάζουν το κερασάκι στην τούρτα και σας προτρέπουν να τιμήσετε την περιορισμένη έκδοση του δίσκου. Μεγάλο μπράβο στην πεντάδα βετεράνων που απαρτίζουν το δίσκο και με τέτοια φόρα, δεν θα ήταν καθόλου άσχημο να τους δούμε ζωντανά κάποτε.

8,5 / 10

Άγγελος Κατσούρας