Συνήθιζα στις συνεντεύξεις που έπαιρνα από μουσικούς να τους ρωτάω αν είχαν περιορισμούς σε ότι αφορά τον πειραματισμό στη μουσική τους και ο μοναδικός που είχε απαντήσει καταφατικά ήταν ο drummer των MESHUGGAH, Tomas Haake, δηλώνοντας πως ότι κι αν έκαναν θα έπρεπε πάντα να βρίσκεται εντός metal πλαισίου και μάλιστα την περίοδο που είχαν μόλις κυκλοφορήσει το “Catch thirtythree”.
Δεκαεπτά χρόνια μετά, ο ίδιος δηλώνει πως γνωρίζει πολύ καλά ποια είναι τα όριά τους και κατά πόσο αυτά τους περιορίζουν, αλλά κυρίως πως καταφέρνουν και ελίσσονται μέσα σε αυτά. Ο τίτλος του ένατου άλμπουμ τους είναι συμβολικός και δηλώνει πως έχουν μείνει αμετάβλητοι στα τριάντα τρία χρόνια που δισκογραφούν παρόλο που έχουν εξελιχθεί και γιγαντώνονται συνεχώς με τα χρόνια, βρισκόμενοι συνεχώς σε ανοδική πορεία σε όλους τους τομείς που φανερώνουν κατά πόσο ένα συγκρότημα κρίνεται πετυχημένο. Με το “Immutable” οι MESHUGGAH κυκλοφορούν ένα άλμπουμ-αρχέτυπο τόσο της ιδιοσυγκρασίας τους και του χαρακτηριστικού τους ήχου, ενώ κυρίως δηλώνει τις προθέσεις των μελών που το απαρτίζουν έχοντας πατήσει και ξεπεράσει αισίως τα πενήντα.
Όχι, οι MESHUGGAH δεν ακούγονται γερασμένοι, ούτε κινούνται εκ του ασφαλούς. Αντιθέτως συνεχίζουν να κινούνται παράπλευρα στις όποιες metal νόρμες με τη διαφορά πως αυτή τη φορά εντοπίζουμε μία πιο old-school οπτική, περισσότερο στη λογική των 80’s άλμπουμ που άκουγαν νεότεροι. Όπως είχαμε αναφέρει και στην προακρόαση του “Immutable” αυτή η old-school οπτική εντοπίζεται κυρίως στη δομή των τραγουδιών όπως υπήρχε σε άλμπουμ σαν το “Master of puppets” των METALLICA, που σύμφωνα με δηλώσεις του Haake λειτούργησε ως οδηγός για τους MESHUGGAH. Το νέο στοιχείο που υπάρχει στο “Immutable” και προσδίδει ροή στο άλμπουμ και στην όλη αίσθηση του συνόλου είναι ο τρόπος που τελειώνει το κάθε τραγούδι και με τον τρόπο του καθορίζει το πως θα ξεκινήσει το αμέσως επόμενο, στοιχείο που για τον Haake είναι εξίσου σημαντικό όσο η δομή του τραγουδιού μιας κι αυτός είναι ο τρόπος που έχουν συνηθίσει να ακούν και να συνθέτουν μουσική κάτι που στην εποχή μας δεν συνηθίζεται πλέον.
Αυτόν τον μεταβατικό ρόλο έχει και το instrumental “They move below” στα μισά του “Immutable” ή η συσσωρευμένη δύναμη που κρύβει μέσα του το ιντερλούδιο “Black cathedral” το οποίο σε αφήνει μετέωρο με το ξέσπασμα που δεν έρχεται ποτέ αλλά σε ξεπληρώνουν με το μεγαλεπήβολο “I am the thirst” που το διαδέχεται. Υπάρχουν οι γνώριμες στιγμές μεγαλείου όπως το πρώτο single “The abysmal eye”, ”Light the shortening fuse”, “The faultless” και “Armies of the preposterous” αλλά αυτά που κλέβουν την παράσταση είναι τα στρώματα κιθάρας που δίνουν έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα, αρκετά trippy και κινηματογραφικό. Αυτά, σε συνδυασμό με την in-your-face παραγωγή, το απολαυστικό drumming του Haake κι έναν αρκετά πιο μεστό Jens Kidman που δεν ουρλιάζει απλά, οι MESHUGGAH ακούγονται πιο απειλητικοί κι ας έχουν λιγότερα ξεσπάσματα κι αυτό συμβαίνει γιατί τους ακούς αρκετά πιο άμεσους και με ενστικτώδες παίξιμο, τείνοντας την ίδια στιγμή μία νοητή γραμμή με το εξίσου catchy “Koloss”.
Το γεγονός πως ο κιθαρίστας και τεράστια μορφή Fredrik Thordendal δεν έχει καμία συνθετική προσφορά επειδή ο ίδιος ήθελε να αφοσιωθεί στο χτίσιμο του προσωπικού του studio καθώς και στη δημιουργία του δεύτερου προσωπικού του άλμπουμ, ακούγοντας από αυτόν μονάχα τα εκπληκτικά fusion lead του με το βάρος να πέφτει κυρίως στον έτερο κιθαρίστα Mårten Hagström αλλά και στους Haake/Lövgren, όπως είχε συμβεί και με το διαφορετικής πλεύσης και καταιγιστικό “The violent sleep of reason”, οι MESHUGGAH αποδεικνύουν πως παρόλα αυτά παραμένουν απτόητοι. Το “Immutable” είναι ύπουλο άλμπουμ και χρειάζεται το χρόνο του ώστε να αναδείξει τις προθέσεις του κι αυτή είναι μία παγίδα στην οποία έχουν πέσει και οπαδοί του σχήματος στο παρελθόν.
8 / 10
Κώστας Αλατάς
