Τί συμβαίνει όταν ηχογραφείς ένα από τα καλύτερα 70s heavy rock albums όλων των εποχών και ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα που ακούστηκαν – γενικά – από το “millennium” και δώθε; Καλλιεργείς μεγάλες προσδοκίες, να τι συμβαίνει. Ο λόγος φυσικά για το “Mirror”. Υπερβολή; Δε νομίζω να έχω δώσει τέτοια εντύπωση ως τώρα. Άλλωστε το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν, όταν το παρουσίαζα στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας στο κίνημα του “vintage” ήχου και δεν παίρνω πίσω ούτε γράμμα. Τέσσερα χρόνια μετά, στο εξίσου καταπληκτικό “Pyramid of terror”, κρατώντας τις βασικές σου αρχές απείραχτες, στρέφεσαι προς μια περισσότερο heavy metal κατεύθυνση και οριστικοποιείς την άνοδό σου στην παγκόσμια elite μιας ολόκληρης σκηνής. Προσδοκίες δεν υπάρχουν πια, μόνο απαιτήσεις. Τώρα ο κόσμος σε γνωρίζει για τα καλά, επικροτεί την «στροφή» σου, εξαίρει την συνθετική σου ικανότητα. Ως εδώ καλά. Πολύ καλά θα έλεγα. Στο εξής τι γίνεται…;
Με όσα προηγήθηκαν, κάποιος θα μπορούσε να πει, χαριτολογώντας, πως οι MIRROR έβαλαν το κεφάλι τους σε γκιλοτίνα. Σαν αυτή του εξωφύλλου! Μια υποψία, έστω, ντεφορμαρίσματος, θα επέφερε απογοήτευση. Ένας φόβος και μια ανησυχία που ευτυχώς όμως, δε βγήκαν αληθινά. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του, βγαλμένου από τα κιτάπια του Steve Harris, “Infernal deceiver”, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά. Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας (με τις εξαιρέσεις του, βεβαίως), που θέλει έναν δίσκο να είναι τόσο καλός, όσο το εναρκτήριο τραγούδι του. Εδώ, επιβεβαιώνεται περίτρανα. Και μαζί του, επιβεβαιώνεται και το προαίσθημα κάποιων που πιστεύαμε πως το “The day bastard leaders die” θα ήταν ο πιο “metal” δίσκος των MIRROR, ως τώρα. Είτε λοιπόν ως αποτέλεσμα προμελετημένης κίνησης είτε επειδή τους «βγήκε» εντελώς φυσικά στην πορεία, τα τραγούδια του νέου πονήματος των Κυπρίων πιάνουν το κουβάρι από εκεί που σταμάτησαν οι πιο heavy στιγμές του “Pyramid of terror” και αποκαλύπτουν ένα (περίπου) καινούργιο, αμιγώς heavy metal παρουσιαστικό.
Τί είδους heavy metal, όμως; Τα πράγματα είναι απλά και συγκεκριμένα: Εφόσον θες να παίξεις σωστά σε παραδοσιακά μοτίβα, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Γηραιά Αλβιώνα. Όλα από εκεί ξεκίνησαν, κι όλα εκεί επιστρέφουν. Αυτό έπραξε και το κουιντέτο, σε τούτη την κατάθεση γνησίων και αγνών προθέσεων. Μέσα από εννιά τραγούδια και 43 λεπτά συνολικά, οι JUDAS PRIEST του “Sin after Sin” και του “Stained Class” και οι IRON MAIDEN του “Killers”, δηλώνουν την παρουσία τους με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Οι απίστευτα παρεξηγημένοι-υποτιμημένοι SATAN διεκδικούν εμμέσως το κομμάτι που τους αναλογεί από την πίτα των αληθινά σπουδαίων συγκροτημάτων, ενώ οι CLOVEN HOOF και οι DEMON, αμφότεροι με τα παρθενικά, über classic albums τους, προσθέτουν τον δικό τους «οβολό». Όσο για τον Ronnie James Dio, πάντα τα αργά, επιβλητικά του έπη θα αποτελούν αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Κάποιοι μπορεί να διασχίσουν τη Βόρεια Θάλασσα, να βγουν στη Δανία και να προσθέσουν στην εξίσωση και το “Melissa”, αλλά θα τους υπενθυμίζω πως έτσι κι αλλιώς, όταν αναφερόμαστε σε αυτό, αναφερόμαστε σε ένα από τα πιο «ιερατικά» πράγματα που ηχογραφήθηκαν ποτέ, οπότε, πάλι στο Ηνωμένο Βασίλειο καταλήγουμε…
Δε θέλει κόπο το σοβαρό heavy metal. Το μόνο που χρειάζεται είναι αφενός συσσωρευμένη λατρεία ετών ως προς αυτό και συνθετικό ταλέντο και αφετέρου ικανότητα στο να μπορείς να τα ενώσεις και να τα μετουσιώσεις σε καλά τραγούδια. Οι MIRROR στο “The day bastard leaders die” αποθεώνουν τον όρο “occult”, δίνοντας στα τραγούδια τους μια αυθεντική oriental «αύρα». Τραγουδούν για όσα γίνονται στην «σκοτεινή πλευρά», δίχως να φαντάζουν αστείες καρικατούρες υποτιθέμενων «υπηρετών του Διαβόλου», νορβηγικής προελεύσεως. Αποκτούν χαρακτήρα επικό, χωρίς χιλιογραμμένα στιχάκια για ιππότες, σπαθιά και μάχες και το σημαντικότερο, δίχως να πέφτουν στην παγίδα της κραυγαλέας γραφικότητας. Μας δίνουν μια πρόσκληση για να εισέλθουμε στον παράδεισο του “double axe attack” και πάνω απ’όλα, πράττουν τα ανωτέρω, εκμεταλλευόμενοι τις αδιαμφισβήτητες δυνατότητες – ικανότητές τους ως μουσικοί και μια από τις καλύτερες φωνές της ελληνικής σκηνής, αυτήν την στιγμή. Ποια τραγούδια ξεχωρίζουν συνθετικά, δε δύναμαι να σου πω. Έτσι κι αλλιώς, από ένα τέτοιο ομοιογενές, ως προς την ποιότητα, σύνολο, καθένας διαλέγει – ξεχωρίζει τα δικά του. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά πως το “Souls of Megiddo” φέρει τον τίτλο της χρονιάς και το “All streets are evil”, αντίστοιχα, το refrain της χρονιάς.
Με το νέο τους πόνημα, οι MIRROR δεν συμμετέχουν απλά στην αναβίωση «χρυσών ημερών» για το κλασσικό heavy metal, αλλά βάζουν ένα μεγάλο «λιθάρι» στο οικοδόμημα αυτό. Ορίζουν την έννοια του HEAVY METAL, στιλιστικά και ηχητικά. Και το κάνουν όπως πρέπει. Απέχουν παρασάγγας από τον όλο «γραφικό» συρφετό που λυμαίνεται τον αδόκιμο όρο “true metal”, «παντρεύουν» το μεράκι με τον επαγγελματισμό και μετατρέπουν τα ακούσματα της νιότης τους σε επιρροές για το δικό τους έργο, τιμώντας τα και όχι ρεζιλεύοντάς τα. Το “The day bastard leaders die” δεν είναι μόνον o καλύτερος traditional metal δίσκος ως τώρα, για τη φετινή χρονιά, όσο λιτή και κατηγορηματική μπορεί να είναι μια τέτοια δήλωση. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία της «δικής μας» μεταλλικής υπόθεσης κι ένας από τους ποιοτικότερους retro heavy δίσκους σε παγκόσμιο επίπεδο, τα τελευταία αρκετά χρόνια. Και χαίρομαι όχι μόνο που γράφω γι’αυτόν, αλλά και που θα τον ζήσω την στιγμή που «γεννάται», γιατί έχει την «στόφα» του κλασσικού. Τελικά, ο μπάσταρδος γιος που έβαψε τον αυτοκρατορικό θρόνο του με αίμα (“bastard son emperor, pyramid of terror”), μόνο και μόνο για να χορτάσει τη ματαιοδοξία του, είχε την τύχη που του άρμοζε.
9,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
